Књига о Јову 14
1 Човек рођен од жене кратка је века и пун немира.
“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
2 Као цвет ниче, и одсеца се, и бежи као сен, и не остаје.
Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
3 И на таквог отвараш око своје, и мене водиш на суд са собом!
Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
4 Ко ће чисто извадити из нечиста? Нико.
Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
5 Измерени су дани његови, број месеца његових у Тебе је; поставио си му међу, преко које не може прећи.
Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
6 Одврати се од њега да почине докле не наврши као надничар дан свој.
Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
7 Јер за дрво има надања, ако се посече, да ће се још омладити и да неће бити без изданка;
“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
8 Ако и остари у земљи корен његов и у праху изумре пањ његов,
Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
9 Чим осети воду, опет напупи и пусти гране као присад.
Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
10 А човек умире изнемогао; и кад издахне човек, где је?
İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
11 Као кад вода отече из језера и река опадне и усахне,
Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
12 Тако човек кад легне, не устаје више; докле је небеса неће се пробудити нити ће се пренути ода сна свог.
İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
13 О да ме хоћеш у гробу сакрити и склонити ме докле не утоли гнев Твој, и да ми даш рок кад ћеш ме се опоменути! (Sheol h7585)
“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
14 Кад умре човек, хоће ли оживети? Све дане времена које ми је одређено чекаћу докле ми дође промена.
İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
15 Зазваћеш, и ја ћу Ти се одазвати; дело руку својих пожелећеш.
Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
16 А сада бројиш кораке моје, и ништа не остављаш за грех мој.
O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
17 Запечаћени су у тобоцу моји преступи, и завезујеш безакоња моја.
İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
18 Заиста, као што гора падне и распадне се, и као што се стена одвали с места свог,
“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
19 И као што вода спира камење и поводањ односи прах земаљски, тако надање човечије обраћаш у ништа.
Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
20 Надвађујеш га једнако, те одлази, мењаш му лице и отпушташ га.
Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
21 Ако синови његови буду у части, он не зна; ако ли у срамоти, он се не брине.
Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
22 Само тело док је жив болује, и душа његова у њему тужи.
Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
