Књига о Јову 11
1 А Софар Намаћанин одговори и рече:
Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:
2 Зар на многе речи нема одговора? Или ће човек говорљив остати прав?
“Bunca söz yanıtsız mı kalsın? Çok konuşan haklı mı sayılsın?
3 Хоће ли твоје лажи ућуткати људе? И кад се ругаш, зар те неће нико посрамити?
Saçmalıkların karşısında sussun mu insanlar? Sen alay edince kimse seni utandırmasın mı?
4 Јер си рекао: Чиста је наука моја, и чист сам пред очима твојим.
Tanrı'ya, ‘İnancım arıdır’ diyorsun, ‘Senin gözünde temizim.’
5 Али кад би Бог проговорио и усне своје отворио на те,
Ama keşke Tanrı konuşsa, Sana karşı ağzını açsa da,
6 И показао ти тајне мудрости, јер их је двојином више, познао би да те Бог кара мање него што заслужује твоје безакоње.
Bilgeliğin sırlarını bildirse! Çünkü bilgelik çok yönlüdür. Bil ki, Tanrı günahlarından bazılarını unuttu bile.
7 Можеш ли ти тајне Божије докучити, или докучити савршенство Свемогућег?
“Tanrı'nın derin sırlarını anlayabilir misin? Her Şeye Gücü Yeten'in sınırlarına ulaşabilir misin?
Onlar gökler kadar yüksektir, ne yapabilirsin? Ölüler diyarından derindir, nasıl anlayabilirsin? (Sheol h7585)
9 Дуже од земље, шире од мора.
Ölçüleri yeryüzünden uzun, Denizden geniştir.
10 Да преврати, или затвори или сабере, ко ће Му бранити?
“Gelip seni hapsetse, mahkemeye çağırsa, Kim O'na engel olabilir?
11 Јер зна ништавило људско, и видећи неваљалство зар неће пазити?
Çünkü O yalancıları tanır, Kötülüğü görür de dikkate almaz mı?
12 Човек безуман постаје разуман, премда се човек рађа као дивље магаре.
Ne zaman yaban eşeği insan doğurursa, Aptal da o zaman sağduyulu olur.
13 Да ти управиш срце своје и подигнеш руке своје к Њему,
“O'na yüreğini adar, Ellerini açarsan,
14 Ако је безакоње у руци твојој, да га уклониш, и не даш да неправда буде у шаторима твојим,
İşlediğin günahı kendinden uzaklaştırır, Çadırında haksızlığa yer vermezsen,
15 Тада ћеш подигнути лице своје без мане и стајаћеш тврдо и нећеш се бојати;
Utanmadan başını kaldırır, Sağlam ve korkusuz olabilirsin.
16 Заборавићеш муку, као воде која протече опомињаћеш је се;
Sıkıntılarını unutur, Akıp gitmiş sular gibi anarsın onları.
17 Настаће ти време ведрије него подне, синућеш, бићеш као јутро;
Yaşamın öğlen güneşinden daha parlak olur, Karanlık sabaha döner.
18 Уздаћеш се имајући надање, закопаћеш се, и мирно ћеш спавати.
Güven duyarsın, çünkü umudun olur, Çevrene bakıp güvenlik içinde yatarsın.
19 Лежаћеш, и нико те неће плашити, и многи ће ти се молити.
Uzanırsın, korkutan olmaz, Birçokları senden lütuf diler.
20 Али очи ће безбожницима ишчилети, и уточишта им неће бити, и надање ће им бити издисање.
Ama kötülerin gözlerinin feri sönecek, Kaçacak yer bulamayacaklar, Tek umutları son soluklarını vermek olacak.”
