Књига о Јову 10
1 Додијао је души мојој живот мој; пустићу од себе тужњаву своју, говорићу у јаду душе своје.
Mijn ziel is verdrietig over mijn leven; ik zal mijn klacht op mij laten; ik zal spreken in bitterheid mijner ziel.
2 Рећи ћу Богу: Немој ме осудити; кажи ми зашто се преш са мном.
Ik zal tot God zeggen: Verdoem mij niet; doe mij weten, waarover Gij met mij twist.
3 Је ли Ти мило да чиниш силу, да одбацујеш дело руку својих и савет безбожнички обасјаваш?
Is het U goed, dat Gij verdrukt, dat Gij verwerpt den arbeid Uwer handen, en over den raad der goddelozen schijnsel geeft?
4 Јесу ли у Тебе очи телесне? Видиш ли као што види човек?
Hebt Gij vleselijke ogen, ziet Gij, gelijk een mens ziet?
5 Јесу ли дани твоји као дани човечији, и године твоје као век људски,
Zijn Uw dagen als de dagen van een mens? Zijn Uw jaren als de dagen eens mans?
6 Те истражујеш моје безакоње и за грех мој разбираш?
Dat Gij onderzoekt naar mijn ongerechtigheid, en naar mijn zonde verneemt?
7 Ти знаш да нисам крив, и нема никога ко би избавио из Твоје руке.
Het is Uw wetenschap, dat ik niet goddeloos ben; nochtans is er niemand, die uit Uw hand verlosse.
8 Твоје су ме руке створиле и начиниле, и Ти ме одсвуда потиреш.
Uw handen doen mij smart aan, hoewel zij mij gemaakt hebben, te zamen rondom mij zijn zij, en Gij verslindt mij.
9 Опомени се да си ме као од кала начинио, и опет ћеш ме у прах обратити.
Gedenk toch, dat Gij mij als leem bereid hebt, en mij tot stof zult doen wederkeren.
10 Ниси ли ме као млеко слио и као сир усирио ме?
Hebt Gij mij niet als melk gegoten, en mij als een kaas doen runnen?
11 Навукао си на ме кожу и месо, и костима и жилама сплео си ме.
Met vel en vlees hebt Gij mij bekleed; met beenderen ook en zenuwen hebt Gij mij samengevlochten;
12 Животом и милошћу даривао си ме; и старање Твоје чувало је дух мој.
Benevens het leven hebt Gij weldadigheid aan mij gedaan, en Uw opzicht heeft mijn geest bewaard.
13 И сакрио си то у срцу свом; али знам да је у Тебе.
Maar deze dingen hebt Gij verborgen in Uw hart; ik weet, dat dit bij U geweest is.
14 Ако сам згрешио, опазио си ме, и ниси ме опростио безакоња мог.
Indien ik zondig, zo zult Gij mij waarnemen, en van mijn misdaad zult Gij mij niet onschuldig houden.
15 Ако сам скривио, тешко мени! Ако ли сам прав, не могу подигнути главе, пун срамоте и видећи муку своју.
Zo ik goddeloos ben, wee mij! En ben ik rechtvaardig, ik zal mijn hoofd niet opheffen; ik ben zat van schande, maar aanzie mijn ellende.
16 И ако се подигне, гониш ме као лав, и опет чиниш чудеса на мени.
Want zij verheft zich; gelijk een felle leeuw jaagt Gij mij; Gij keert weder en stelt U wonderlijk tegen mij.
17 Понављаш сведочанства своја против мене, и умножаваш гнев свој на ме; војске једне за другом излазе на ме.
Gij vernieuwt Uw getuigen tegenover mij, en vermenigvuldigt Uw toorn tegen mij; verwisselingen, ja, een heirleger, zijn tegen mij.
18 Зашто си ме извадио из утробе? О да умрех! Да ме ни око не виде!
En waarom hebt Gij mij uit de baarmoeder voortgebracht? Och, dat ik den geest gegeven had, en geen oog mij gezien had!
19 Био бих као да никада нисам био; из утробе у гроб био бих однесен.
Ik zou zijn, alsof ik niet geweest ware; van moeders buik zou ik tot het graf gebracht zijn geweest.
20 Није ли мало дана мојих? Престани дакле и окани ме се да се мало опоравим,
Zijn mijn dagen niet weinig? Houd op, zet van mij af, dat ik mij een weinig verkwikke;
21 Пре него отидем одакле се нећу вратити, у земљу тамну и у сен смртни,
Eer ik henenga (en niet wederkom) in een land der duisternis en der schaduwe des doods;
22 У земљу тамну као мрак и у сен смртни, где нема промене и где је видело као тама.
Een stikdonker land, als de duisternis zelve, de schaduwe des doods, en zonder ordeningen, en het geeft schijnsel als de duisternis.
