Књига проповедникова 1
1 Речи проповедника, сина Давидовог цара у Јерусалиму.
Palavras do pregador, filho de David, rei em Jerusalém:
2 Таштина над таштинама, вели проповедник, таштина над таштинама, све је таштина.
Vaidade de vaidades! diz o pregador, vaidade de vaidades! é tudo vaidade.
3 Каква је корист човеку од свега труда његовог, којим се труди под сунцем?
Que vantagem tem o homem, de todo o seu trabalho, que ele trabalha debaixo do sol?
4 Нараштај један одлази и други долази, а земља стоји увек.
Uma geração vai, e outra geração vem; porém a terra para sempre permanece.
5 Сунце излази и залази, и опет хити на место своје одакле излази.
E nasce o sol, e põe-se o sol, e aspira ao seu lugar de onde nasceu.
6 Ветар иде на југ и обрће се, и у обртању свом враћа се.
Vai para o sul, e faz o seu giro para o norte; continuamente vai girando o vento, e volta o vento sobre os seus giros.
7 Све реке теку у море, и море се не препуња; одакле теку реке, онамо се враћају да опет теку.
Todos os ribeiros vão para o mar, e contudo o mar não se enche: para o lugar para onde os ribeiros vão, para ali tornam eles a ir
8 Све је мучно, да човек не може исказати; око се не може нагледати, нити се ухо може наслушати.
Todas estas coisas se cançam tanto, que ninguém o pode declarar: os olhos se não fartam de vêr, nem se enchem os ouvidos de ouvir.
9 Шта је било то ће бити, шта се чинило то ће се чинити, и нема ништа ново под сунцем.
O que foi isso é o que há de ser; e o que se fez isso se fará: de modo que nada há de novo debaixo do sol.
10 Има ли шта за шта би ко рекао: Види, то је ново? Већ је било за векова који су били пре нас.
Há alguma coisa de que se possa dizer: Vês isto, é novo? já foi nos séculos passados, que foram antes de nós.
11 Не помиње се шта је пре било; ни оно што ће после бити неће се помињати у оних који ће после настати.
Já não há lembrança das coisas que precederam, e das coisas que hão de ser também delas não haverá lembrança, nos que hão de ser depois.
12 Ја проповедник бејах цар над Израиљем у Јерусалиму.
Eu, o pregador, fui rei sobre Israel em Jerusalém.
13 И управих срце своје да тражим и разберем мудрошћу све што бива под небом; тај мучни посао даде Бог синовима људским да се муче око њега.
E apliquei o meu coração a esquadrinhar, e a informar-me com sabedoria de tudo quanto sucede debaixo do céu: esta enfadonha ocupação deu Deus aos filhos dos homens, para nela os exercitar.
14 Видех све што бива под сунцем, и гле, све је таштина и мука духу.
Atentei para todas as obras que se fazem debaixo do sol, e eis que tudo era vaidade e aflição de espírito.
15 Шта је криво не може се исправити, и недостаци не могу се избројати.
Aquilo que é torto não se pode endireitar; aquilo que falta não se pode contar.
16 Ја рекох у срцу свом говорећи: Ево, ја постах велик, и претекох мудрошћу све који бише пре мене у Јерусалиму, и срце моје виде много мудрости и знања.
Falei eu com o meu coração, dizendo: Eis que eu me engrandeci, e aumentei em sabedoria, sobre todos os que houve antes de mim em Jerusalém: e o meu coração contemplou abundantemente a sabedoria e a ciência.
17 И управих срце своје да познам мудрост и да познам безумље и лудост; па дознах да је и то мука духу.
E apliquei o meu coração a entender a sabedoria e a ciência, os desvários e as doidices, e vim a saber que também isto era aflição de espírito.
18 Јер где је много мудрости, много је бриге, и ко умножава знање умножава муку.
Porque na muita sabedoria há muito enfado; e o que se aumenta em ciência, acrescenta o trabalho.
