2 Књига Самуилова 1
1 А по смрти Сауловој, кад се Давид врати побивши Амалике и оста у Сиклагу два дана,
After the death of Saul, David returned from attacking the Amalekites. He stayed in Ziklag for two days.
2 Трећег дана, гле, дође један из војске Саулове раздртих хаљина и главе посуте прахом; и дошав к Давиду паде на земљу и поклони се.
Then on the third day a man arrived from Saul's camp. His clothes were torn and he had dust on his head. When he approached David, he bowed before him, and fell to the ground in respect.
3 И рече му Давид: Откуда идеш? А он му рече: Из логора израиљског утекох.
“Where have you come from?” David asked him. “I got away from the Israelite camp,” he replied.
4 А Давид му рече: Шта би? Кажи ми. А он рече: Народ побеже из боја; и много народа паде и изгибе, погибе и Саул и син му Јонатан.
“Tell me what happened,” David asked. “The army ran away from the battle,” the man replied. “Many of them died, and Saul and his son Jonathan also died.”
5 А Давид рече момку који му донесе глас: Како знаш да је погинуо и син му Јонатан?
“How do you know Saul and Jonathan died?” David asked the man giving the report.
6 А момак који му донесе глас рече: Случајно дођох на гору Гелвују, а то се Саул наслонио на копље своје, кола и коњици приближаваху се к њему.
“I just happened to be there on Mount Gilboa,” he replied. “I saw Saul, leaning on his spear, with the enemy chariots and the charioteers advancing on him.
7 А он обазревши се натраг угледа ме, па ме викну, а ја му рекох: Ево ме.
He turned around and saw me. He called out and I replied, ‘I'm here to help!’
8 А он ми рече: Ко си? А ја му рекох: Амалик сам.
He asked me, ‘Who are you?’ I told him, ‘I'm an Amalekite.’
9 А он ми рече: Приступи к мени убиј ме; јер ме обузеше муке, а још је сасвим душа у мени.
Then he told me, ‘Please come over here and kill me! I'm in terrible agony but life is still hanging on.’
10 И приступих к њему и убих га, јер сам знао да неће остати жив пошто паде; и узех венац царски који му беше на глави и гривну која му беше на руци, и ево донесох господару свом.
So I went over him and killed him, because I knew that wounded as he was he couldn't last long. I took the crown from his head and his bracelet from his arm, and I've brought them here to you, my lord.”
11 Тада Давид зграби хаљине на себи и раздре их; тако и сви људи који беху с њим.
David grabbed hold of his clothes and ripped them, as did his men.
12 И ридаше и плакаше, и постише до вечери за Саулом и за Јонатаном сином његовим и за народом Господњим и за домом Израиљевим што изгибоше од мача.
They mourned and cried and fasted until the evening for Saul and his son Jonathan, and for the army of the Lord, the Israelites, that had been killed by the sword.
13 И рече Давид момку који му донесе глас: Одакле си? А он рече: Ја сам син једног дошљака Амалика.
David asked man who brought him the report, “Where are you from?” “I'm the son of a foreigner,” he replied “I'm an Amalekite.”
14 Рече му Давид: Како те није било страх подићи руку своју и убити помазаника Господњег?
“Why weren't you worried about killing the Lord's anointed one?” David asked.
15 И дозва Давид једног између момака својих и рече: Ходи, погуби га. А он га удари, те умре.
David called over one of his men and said, “Go ahead, kill him!” So the man cut the Amalekite down and killed him.
16 И рече му Давид: Крв твоја на твоју главу; јер твоја уста сведочише на те говорећи: Ја сам убио помазаника Господњег.
David had told the Amalekite, “Your death is your own fault because you testified against yourself when you said, ‘I killed the Lord's anointed one.’”
17 Тада Давид нарица овако за Саулом и за Јонатаном сином његовим,
Then David sang this lament for Saul and his son Jonathan.
18 И изговори, да би се учили синови Јудини луку, и ето је написано у књизи Истинитог:
He ordered it to be taught to the people of Judah. It is called “the Bow” and is recorded in the Book of the Just:
19 Дико Израиљева! На твојим висинама побијени су; како падоше јунаци?
“Israel, the glorious one lies dead on your mountains. How the mighty have fallen!
20 Не казујте у Гату, и не разглашујте по улицама аскалонским, да се не веселе кћери филистејске и да не играју кћери необрезаних.
Don't announce it in the town of Gath, don't proclaim it in the streets of Ashkelon, so that the Philistine women won't rejoice, so that the heathen women won't celebrate.
21 Горе гелвујске! Не падала роса ни дажд на вас, и не родило поље за принос, јер је ту бачен штит са јунака, штит Саулов, као да није помазан уљем.
Mountains of Gilboa, may no dew or rain fall on you! May you have no fields that produce offerings of grain. For it was there that the shield of the mighty was defiled; Saul's shield, no longer cared for with olive oil.
22 Без крви побијених и без масти од јунака није се враћао лук Јонатанов, нити је мач Саулов долазио натраг празан.
Jonathan with his bow did not retreat from attacking the enemy; Saul with his sword did not return empty-handed from shedding blood.
23 Саул и Јонатан, мили и драги за живота, ни у смрти се не раставише; лакши од орлова беху.
During their lives, Saul and Jonathan were much loved and very pleasant, and death did not divide them. They were faster than eagles, stronger than lions.
24 Кћери Израиљеве! Плачите за Саулом, који вас је облачио у скерлет лепо, и китио вас златним закладима по хаљинама вашим.
Women of Israel, mourn for Saul, who gave you fine scarlet clothes decorated with gold ornaments.
25 Како падоше јунаци у боју! Јонатан како погибе на твојим висинама!
How the mighty have fallen in battle! Jonathan lies dead on your mountains.
26 Жао ми је за тобом, брате Јонатане; био си ми мио врло; већа ми је била љубав твоја од љубави женске.
I weep so much for you, my brother Jonathan! You were so very dear to me! Your love for me was so wonderful, greater than the love women have!
27 Како падоше јунаци, и пропаде оружје убојито!
How the mighty have fallen! The weapons of war are gone!”
