Psalmi 88
1 Gospode Bože, spasitelju moj, danju vièem i noæu pred tobom.
Drottinn, þú Guð minn og hjálpari minn, ég ákalla þig um daga og nætur.
2 Nek izaðe preda te molitva moja, prigni uho svoje k jauku mojemu;
Svaraðu bænum mínum! Hlustaðu á hróp mitt,
því að ég er altekinn ótta og finn dauðann nálgast. (Sheol h7585)
4 Izjednaèih se s onima koji u grob odlaze, postadoh kao èovjek bez sile,
„Líf hans er að fjara út, “segja sumir, „það er vonlaust með hann.“
5 Kao meðu mrtve baèen, kao ubijeni, koji leže u grobu, kojih se više ne sjeæaš, i koji su od ruke tvoje daleko.
Ég er einn og yfirgefinn og bíð þess eins að deyja, rétt eins og þeir sem falla á vígvellinum.
6 Metnuo si me u jamu najdonju, u tamu, u bezdanu.
Þú hefur varpað mér niður í myrkradjúp.
7 Oteža mi gnjev tvoj, i svima valima svojim udaraš me.
Reiði þín hefur þrýst mér niður, hver holskeflan á fætur annarri kaffærir mig.
8 Udaljio si od mene poznanike moje, njima si me omrazio; zatvoren sam, i ne mogu izaæi.
Vinir mínir sneru við mér bakinu og eru horfnir – það var af þínum völdum. Ég er innikróaður, sé enga undankomuleið.
9 Oko moje usahnu od jada, vièem te, Gospode, vas dan, pružam k tebi ruke svoje.
Augu mín eru blinduð af tárum. Daglega kalla ég eftir hjálp þinni. Ó, Drottinn, ég lyfti höndum í bæn um náð!
10 Eda li æeš na mrtvima èiniti èudesa? ili æe mrtvi ustati i tebe slaviti?
Gerðu kraftaverk svo að ég deyi ekki, því hvað gagnar mér hjálp þín ef ég ligg kaldur í gröfinni? Þá get ég ekki lofað þig!
11 Eda li æe se u grobu pripovijedati milost tvoja, i istina tvoja u truhljenju?
Geta hinir látnu vegsamað gæsku þína? Syngja þeir um trúfesti þína?!
12 Eda li æe u tami poznati èudesa tvoja, i pravdu tvoju gdje se sve zaboravlja?
Getur myrkrið borið vitni um máttarverk þín? Hvernig eiga þeir sem búa í landi gleymskunnar að tala um hjálp þína?
13 Ali ja, Gospode, k tebi vièem, i jutrom molitva moja sreta te.
Ó, Drottinn, dag eftir dag bið ég fyrir lífi mínu.
14 Zašto, Gospode, odbacuješ dušu moju, i odvraæaš lice svoje od mene?
Drottinn, hvers vegna hefur þú útskúfað mér? Af hverju hefur þú snúið þér burt frá mér og litið í aðra átt?
15 Muèim se i izdišem od udaraca, podnosim strahote tvoje, bez nadanja sam.
Allt frá æsku hef ég átt erfiða ævi og oft staðið andspænis dauðanum. Ég er magnþrota gagnvart örlögum þeim sem þú hefur búið mér.
16 Gnjev tvoj stiže me, strahote tvoje razdiru me.
Heift þín og reiði hefur lamað mig. Þessi skelfing þín hefur næstum gert út af við mig.
17 Optjeèu me svaki dan kao voda, stežu me otsvuda.
Alla daga hvolfist hún yfir mig.
18 Udaljio si od mene druga i prijatelja; poznanici moji sakrili su se u mrak.
Ástvinir, félagar og kunningjar – öll eru þau farin. Ég sit hér einn í myrkri.
