Tužbalice 5
1 Opomeni se, Gospode, što nas zadesi; pogledaj i vidi sramotu našu.
Ingatlah, ya TUHAN, apa yang terjadi atas kami. Pandanglah kami, dan lihatlah kehinaan kami.
2 Našljedstvo naše privali se tuðincima, domovi naši inostrancima.
Harta warisan kami jatuh ke tangan orang lain, rumah-rumah kami didiami orang asing.
3 Postasmo sirote, bez oca, matere naše kao udovice.
Ayah kami telah dibunuh musuh; kini ibu kami janda, dan kami piatu.
4 Svoju vodu pijemo za novce, svoja drva kupujemo.
Air minum dan kayu api harus kami beli.
5 Na vratu nam je jaram, i gone nas; umoreni nemamo odmora.
Seperti hewan, kami dipaksa bekerja berat, kami lelah, tetapi tak diberi waktu istirahat.
6 Pružamo ruku k Misircima i Asircima, da se nasitimo hljeba.
Kami pergi mengemis di Mesir, kami minta makanan di Asyur.
7 Oci naši zgriješiše, i nema ih, a mi nosimo bezakonja njihova.
Leluhur kami berdosa, kini mereka sudah tiada; tapi kami harus menderita, karena dosa-dosa mereka.
8 Robovi nam gospodare, nema nikoga da izbavi iz ruku njihovijeh.
Kami diperintah oleh orang-orang yang tak lebih dari hamba; tiada yang berkuasa melepaskan kami dari mereka.
9 Sa strahom za život svoj od maèa u pustinji donosimo sebi hljeb.
Di luar kota, pembunuh berkeliaran; nyawa kami terancam ketika mencari makanan.
10 Koža nam pocrnje kao peæ od ljute gladi.
Kami menderita kelaparan, sehingga kulit kami membara seperti perapian.
11 Sramote žene na Sionu i djevojke po gradovima Judinijem.
Wanita-wanita di Sion diperkosa, gadis-gadis dinodai di desa-desa Yehuda.
12 Knezove vješaju svojim rukama, ne poštuju lica staraèkoga.
Pemimpin-pemimpin kami ditangkap dan digantung, orang-orang tua kami tidak lagi disanjung.
13 Mladiæe uzimaju pod žrvnje, i djeca padaju pod drvima.
Pemuda-pemuda kami dipaksa bekerja dipenggilingan, anak-anak lelaki tertindih pikulan kayu sampai pingsan.
14 Staraca nema više na vratima, ni mladiæa na pjevanju.
Orang tua-tua tak lagi berkumpul di pintu gerbang kota, musik tidak lagi terdengar di kalangan orang muda.
15 Nesta radosti srcu našemu, igra naša pretvori se u žalost.
Kami telah kehilangan kebahagiaan; tarian-tarian telah berubah menjadi perkabungan.
16 Pade vijenac s glave naše; teško nama, što zgriješismo!
Kebanggaan kami sudah tiada, kami celaka karena telah berdosa.
17 Stoga je srce naše žalosno, stoga oèi naše potamnješe,
Gunung Sion sepi dan ditinggalkan; di sana anjing hutan berkeliaran. Karena itu hati kami remuk redam, kami menangis hingga penglihatan kami menjadi buram.
18 Sa gore Siona, što opustje, i lisice idu po njoj.
19 Ti, Gospode, ostaješ dovijeka, prijesto tvoj od koljena do koljena.
Tetapi Engkau, ya TUHAN, tetap berkuasa, Engkau memerintah selama-lamanya.
20 Zašto hoæeš da nas zaboraviš dovijeka, da nas ostaviš zadugo?
Masakan Kautinggalkan kami begitu lama? Mungkinkah Kaulupakan kami sepanjang masa?
21 Obrati nas, Gospode, k sebi, i obratiæemo se; ponovi dane naše kako bijahu prije.
Ya TUHAN, bawalah kami kembali kepada-Mu; kami akan kembali kepada-Mu! Pulihkanlah keadaan kami seperti dahulu.
22 Jer eda li æeš nas sasvijem odbaciti i gnjeviti se na nas veoma?
Ataukah telah Kaubuang kami sama sekali? Tak terbataskah kemarahan-Mu kepada kami?
