Jov 9
1 A Jov odgovori i reèe:
A Hiob odpowiedział:
2 Zaista, znam da je tako; jer kako bi mogao èovjek biti prav pred Bogom?
Doprawdy, wiem, że tak [jest]. Lecz jak człowiek miałby być usprawiedliwiony przed Bogiem?
3 Ako bi se htio preti s njim, ne bi mu mogao odgovoriti od tisuæe na jednu.
Gdyby chciał się z nim spierać, nie odpowie mu ani raz na tysiąc.
4 Mudar je srcem i jak snagom; ko se je opro njemu i bio sreæan?
Ma on mądre serce i potężną siłę. Kto mu się sprzeciwił i powodziło mu się?
5 On premješta gore, da niko i ne opazi; prevraæa ih u gnjevu svom;
On przenosi góry, a [ludzie] nie zauważają, przewraca je w swoim gniewie.
6 On kreæe zemlju s mjesta njezina da joj se stupovi drmaju;
On wstrząsa ziemią z jej miejsca i trzęsą się jej filary.
7 On kad zaprijeti suncu, ne izlazi; on zapeèaæava zvijezde;
On rozkaże słońcu i ono nie wschodzi, zamyka też gwiazdy pieczęcią.
8 On razapinje nebo sam, i gazi po valima morskim;
On sam rozciąga niebiosa i kroczy po falach morza.
9 On je naèinio zvijezde kola i štape i vlašiæe i druge jugu u dnu;
On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i gwiazdozbiory południa.
10 On èini stvari velike i neispitljive i divne, kojima nema broja.
On czyni rzeczy wielkie i niezbadane, cuda, których zliczyć nie można.
11 Gle, ide mimo mene, a ja ne vidim; proðe, a ja ga ne opazim.
Oto przechodzi obok mnie, a nie widzę go; mija mnie, a ja go nie dostrzegam.
12 Gle, kad uhvati, ko æe ga nagnati da vrati? ko æe mu kazati: šta radiš?
Oto gdy zabiera, któż go powstrzyma? Któż mu powie: Co czynisz?
13 Bog ne usteže gnjeva svojega, padaju poda nj oholi pomoænici.
Gdyby Bóg nie odwrócił swego gniewu, zuchwali pomocnicy upadliby pod nim.
14 A kako bih mu ja odgovarao i birao rijeèi protiv njega?
Jakże ja mu odpowiem? [Jakie] słowa wybiorę, aby się z nim spierać?
15 Da sam i prav, neæu mu se odgovoriti, valja da se molim sudiji svojemu.
Choćbym był sprawiedliwy, nie odpowiedziałbym mu, lecz błagałbym swojego sędziego.
16 Da ga zovem i da mi se odzove, još ne mogu vjerovati da je èuo glas moj.
Choćbym go wzywał, a on by się odezwał, jeszcze nie uwierzyłbym, że mnie wysłuchał;
17 Jer me je vihorom satro i zadao mi mnogo rana ni za što.
Kruszy mnie bowiem burzą i pomnaża moje rany bez powodu.
18 Ne da mi da odahnem, nego me siti grèinama.
Nie pozwala mi odetchnąć, raczej napełnia mnie goryczą.
19 Ako je na silu, gle, on je najsilniji; ako na sud, ko æe mi svjedoèiti?
Jeśli [chodzi] o siłę, oto jest potężny, a jeśli chodzi o sąd, któż mnie przed nim przyprowadzi?
20 Da se pravdam, moja æe me usta osuditi; da sam dobar, pokazaæe da sam nevaljao.
Jeśli się usprawiedliwię, moje usta mnie potępią. Jeśli powiem, że jestem doskonały, to one wykażą, że jestem przewrotny.
21 Ako sam dobar, neæu znati za to; omrzao mi je život moj.
Choćbym był doskonały, przecież nie znałbym swojej duszy; gardziłbym swoim życiem.
22 Svejedno je; zato rekoh: i dobroga i bezbožnoga on potire.
Jedno jest [pewne], dlatego powiedziałem: On niszczy [zarówno] doskonałego, [jak] i niegodziwego;
23 Kad bi još ubio biè najedanput! ali se smije iskušavanju pravijeh.
Jeśli bicz nagle zabija, śmieje się on z doświadczenia niewinnych.
24 Zemlja se daje u ruke bezbožniku; lice sudija njezinijeh zaklanja; ako ne on, da ko?
Ziemia została wydana w ręce niegodziwego. On zakrywa oblicze sędziów. A jeśli nie on, któż [to czyni]?
25 Ali dani moji biše brži od glasnika; pobjegoše, ne vidješe dobra.
Ale moje dni są szybsze niż goniec, uciekły i nie widziały nic dobrego.
26 Proðoše kao brze laðe, kao orao kad leti na hranu.
Przeminęły jak szybkie łodzie, jak orzeł, który rzuca się na żer.
27 Ako reèem: zaboraviæu tužnjavu svoju, ostaviæu gnjev svoj i okrijepiæu se;
Jeśli powiem: Zapomnę o swojej skardze, zaniecham swego gniewu i pocieszę się;
28 Strah me je od svijeh muka mojih, znam da me neæeš opravdati.
Wtedy przerażają mnie wszystkie moje cierpienia, bo wiem, że nie uznasz mnie za niewinnego.
29 Biæu kriv; zašto bih se muèio uzalud?
Jeśli jestem niegodziwy, to czemu trudzę się na próżno?
30 Da se izmijem vodom šnježanicom, i da oèistim sapunom ruke svoje,
Choćbym się umył wodą ze śniegu i oczyścił mydłem swoje ręce;
31 Tada æeš me zamoèiti u jamu da se gade na me moje haljine.
Ty i tak zanurzysz mnie w dole i moje szaty będą się mną brzydzić.
32 Jer nije èovjek kao ja da mu odgovaram, da idem s njim na sud;
On bowiem nie jest człowiekiem jak ja, abym śmiał mu odpowiedzieć i abyśmy razem stanęli przed sądem.
33 Niti ima meðu nama kmeta da bi stavio ruku svoju meðu nas dvojicu.
Nie ma między nami rozjemcy, który mógłby położyć rękę na nas obu.
34 Neka odmakne od mene prut svoj, i strah njegov neka me ne straši;
Niech tylko zdejmie ze mnie swoją rózgę, a jego groza niech mnie już nie przeraża;
35 Tada æu govoriti, i neæu ga se bojati; jer ovako ne znam za sebe.
Wtedy będę mówił i nie będę się go bać; ale tak nie jest ze mną.
