Jov 37
1 I od toga drkæe srce moje, i otskaèe sa svojega mjesta.
Sobre isto tambem treme o meu coração, e salta do seu logar.
2 Slušajte dobro gromovni glas njegov i govor što izlazi iz usta njegovijeh.
Attentamente ouvi o movimento da sua voz, e o sonido que sae da sua bocca.
3 Pod sva nebesa pušta ga, i svjetlost svoju do krajeva zemaljskih.
Elle o envia por debaixo de todos os céus, e a sua luz até aos confins da terra.
4 Za njom rièe grom, grmi glasom velièanstva svojega, niti što odgaða kad se èuje glas njegov.
Depois d'isto brama com grande voz, troveja com a sua alta voz; e, ouvida a sua voz, não tarda com estas coisas.
5 Divno Bog grmi glasom svojim, èini stvari velike, da ih ne možemo razumjeti.
Com a sua voz troveja Deus maravilhosamente: faz grandes coisas, e nós as não comprehendemos.
6 Govori snijegu: padni na zemlju; i daždu sitnome i daždu silnome.
Porque á neve diz: Está sobre a terra: como tambem ao aguaceiro e á sua forte chuva.
7 Zapeèaæava ruku svakom èovjeku, da pozna sve poslenike svoje.
Elle sella as mãos de todo o homem, para que conheça todos os homens de sua obra.
8 Tada zvijer ulazi u jamu, i ostaje na svojoj loži.
E as bestas entram nos seus esconderijos e ficam nas suas cavernas.
9 S juga dolazi oluja, i sa sjevera zima.
Da recamara sae o pé de vento, e dos ventos dispersivos o frio.
10 Od dihanja Božijega postaje led, i široke vode stiskuju se.
Pelo assopro de Deus se dá a geada, e as largas aguas se endurecem.
11 I da se natapa zemlja, natjeruje oblak, i rasipa oblak svjetlošæu svojom.
Tambem com a humidade carrega as grossas nuvens, e esparge a nuvem da sua luz.
12 I on se obræe i tamo i amo po volji njegovoj da èini sve što mu zapovjedi po vasiljenoj.
Então ellas, segundo o seu prudente conselho, se tornam pelas espheras, para que façam tudo quanto lhes ordena sobre a superficie do mundo habitavel,
13 Èini da se naðe ili za kar ili za zemlju ili za dobroèinstvo.
Seja que por vara, ou para a sua terra, ou por beneficencia as faça vir.
14 Èuj to, Jove, stani i gledaj èudesa Božija.
A isto, ó Job, inclina os teus ouvidos: põe-te em pé, e considera as maravilhas de Deus.
15 Znaš li kako ih Bog ureðuje i kako sija svjetlošæu iz oblaka svojega?
Porventura sabes tu quando Deus considera n'ellas, e faz resplandecer a lua da sua nuvem?
16 Znaš li kako vise oblaci? Znaš li èudesa onoga koji je savršen u svakom znanju?
Tens tu noticia do equilibrio das grossas nuvens e das maravilhas de aquelle que é perfeito nos conhecimentos,
17 Kako ti se haljine ugriju kad umiri zemlju od juga?
Ou de como os teus vestidos aquecem, quando do sul ha calma sobre a terra?
18 Jesi li ti s njim razapinjao nebesa, koja stoje tvrdo kao saliveno ogledalo?
Ou estendeste com elle os céus, que estão firmes como espelho fundido?
19 Nauèi nas šta æemo mu reæi; ne možemo od tame govoriti po redu.
Ensina-nos o que lhe diremos; porque nós nada poderemos pôr em boa ordem, por causa das trevas.
20 Hoæe li mu ko pripovjediti što bih ja govorio? Ako li bi ko govorio, zaista, bio bih proždrt.
Ou ser-lhe-hia contado, quando eu assim fallasse? dir-lhe-ha alguem isso? pois será devorado.
21 Ali sada ne mogu ljudi gledati u svjetlost kad sjaje na nebu, pošto vjetar proðe i oèisti ga;
E agora se não pode olhar para o sol, quando resplandece nos céus; passando e purificando-os o vento.
22 Sa sjevera dolazi kao zlato; ali je u Bogu strašnija slava.
O esplendor de oiro vem do norte: pois em Deus ha uma tremenda magestade.
23 Svemoguæ je, ne možemo ga stignuti; velike je sile, ali sudom i velikom pravdom nikoga ne muèi.
Ao Todo-poderoso não podemos alcançar; grande é em potencia; porém a ninguem opprime em juizo e grandeza de justiça.
24 Zato ga se boje ljudi: ne može ga vidjeti nikakav mudarac.
Por isso o temem os homens: elle não respeita aos sabios de coração.
