Jov 37

1 I od toga drkæe srce moje, i otskaèe sa svojega mjesta.

Pri tio tremas mia koro Kaj saltas de sia loko.

2 Slušajte dobro gromovni glas njegov i govor što izlazi iz usta njegovijeh.

Aŭskultu atente en la bruo Lian voĉon, Kaj la sonojn, kiuj eliras el Lia buŝo.

3 Pod sva nebesa pušta ga, i svjetlost svoju do krajeva zemaljskih.

Sub la tutan ĉielon Li kurigas tion, Kaj Sian lumon al la randoj de la tero.

4 Za njom rièe grom, grmi glasom velièanstva svojega, niti što odgaða kad se èuje glas njegov.

Post ĝi ekbruas la tondro; Li tondras per Sia majesta voĉo, Kaj oni ne povas tion haltigi, kiam aŭdiĝas Lia voĉo.

5 Divno Bog grmi glasom svojim, èini stvari velike, da ih ne možemo razumjeti.

Mirinde tondras Dio per Sia voĉo; Li faras ion grandan, sed ne konatan.

6 Govori snijegu: padni na zemlju; i daždu sitnome i daždu silnome.

Al la neĝo Li diras: Falu sur la teron; Ankaŭ al la pluvego, al Siaj fortaj pluvegoj.

7 Zapeèaæava ruku svakom èovjeku, da pozna sve poslenike svoje.

Sur la manon de ĉiu homo Li metas sigelon, Por ke ĉiuj homoj sciu Lian faron.

8 Tada zvijer ulazi u jamu, i ostaje na svojoj loži.

La sovaĝa besto iras en sian kavon Kaj restas en sia loĝejo.

9 S juga dolazi oluja, i sa sjevera zima.

El la sudo venas ventego, Kaj de la nordo venas malvarmo.

10 Od dihanja Božijega postaje led, i široke vode stiskuju se.

De la spiro de Dio venas frosto, Kaj vasta akvo fariĝas kvazaŭ fandaĵo.

11 I da se natapa zemlja, natjeruje oblak, i rasipa oblak svjetlošæu svojom.

La nubojn Li pezigas per akvo, Kaj nubo disŝutas Lian lumon.

12 I on se obræe i tamo i amo po volji njegovoj da èini sve što mu zapovjedi po vasiljenoj.

Li direktas ilin ĉirkaŭen, kien Li volas, Por ke ili plenumu ĉion, kion Li ordonas al ili, sur la tero:

13 Èini da se naðe ili za kar ili za zemlju ili za dobroèinstvo.

Ĉu por puno de ia lando, Ĉu por favorkoraĵo Li ilin direktas.

14 Èuj to, Jove, stani i gledaj èudesa Božija.

Atentu tion, Ijob; Staru, kaj konsideru la miraklojn de Dio.

15 Znaš li kako ih Bog ureðuje i kako sija svjetlošæu iz oblaka svojega?

Ĉu vi scias, kiamaniere Dio agigas ilin Kaj aperigas lumon el Sia nubo?

16 Znaš li kako vise oblaci? Znaš li èudesa onoga koji je savršen u svakom znanju?

Ĉu vi komprenas, ĉe la distiro de nubo, La miraklojn de Tiu, kiu estas la plej perfekta en la sciado?

17 Kako ti se haljine ugriju kad umiri zemlju od juga?

Kiamaniere viaj vestoj varmiĝas, Kiam la tero kvietiĝas de sude?

18 Jesi li ti s njim razapinjao nebesa, koja stoje tvrdo kao saliveno ogledalo?

Ĉu vi povas etendi kun Li la ĉielon, Firman kiel fandita spegulo?

19 Nauèi nas šta æemo mu reæi; ne možemo od tame govoriti po redu.

Sciigu al ni, kion ni devas diri al Li; Mi nenion povas elkonjekti pro mallumo.

20 Hoæe li mu ko pripovjediti što bih ja govorio? Ako li bi ko govorio, zaista, bio bih proždrt.

Ĉu estos rakontita al Li tio, kion mi parolas? Se iu parolos, li pereos.

21 Ali sada ne mogu ljudi gledati u svjetlost kad sjaje na nebu, pošto vjetar proðe i oèisti ga;

Nun oni ne povas rigardi la lumon, kiu hele lumas en la ĉielo, Kiam la vento pasas kaj purigas ĝin.

22 Sa sjevera dolazi kao zlato; ali je u Bogu strašnija slava.

De norde venas oro; Ĉirkaŭ Dio estas terura brilo.

23 Svemoguæ je, ne možemo ga stignuti; velike je sile, ali sudom i velikom pravdom nikoga ne muèi.

La Plejpotenculon ni ne povas kompreni. Li estas granda en forto, justo, kaj vero; Li neniun premas.

24 Zato ga se boje ljudi: ne može ga vidjeti nikakav mudarac.

Tial respektegas Lin la homoj; Kaj Li atentas neniun el la saĝuloj.