Jov 14
1 Èovjek roðen od žene kratka je vijeka i pun nemira.
O homem nascido da mulher é curto de dias e farto de inquietação.
2 Kao cvijet nièe, i otsijeca se, i bježi kao sjen, i ne ostaje.
Sai como a flor, e se corta; foge também como a sombra, e não permanece.
3 I na takoga otvoraš oko svoje, i mene vodiš na sud sa sobom!
E sobre este tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar no juízo contigo.
4 Ko æe èisto izvaditi iz neèista? Niko.
Quem do imundo tirará o puro? ninguém.
5 Izmjereni su dani njegovi, broj mjeseca njegovijeh u tebe je; postavio si mu meðu, preko koje ne može prijeæi.
Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus dias; e tu lhe puseste limites, e não passará além deles.
6 Odvrati se od njega da poèine dokle ne navrši kao nadnièar dan svoj.
Desvia-te dele, para que tenha repouso, até que, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.
7 Jer za drvo ima nadanja, ako se posijeèe, da æe se još omladiti i da neæe biti bez izdanaka;
Porque há esperança para a árvore que, se for cortada, ainda se renovará, e não cessarão os seus renovos
8 Ako i ostari u zemlji korijen njegov i u prahu izumre panj njegov,
Se se envelhecer na terra a sua raiz, e morrer o seu tronco no pó,
9 Èim osjeti vodu, opet napupi i pusti grane kao prisad.
Ao cheiro das águas brotará, e dará ramos para a planta.
10 A èovjek umire iznemogao; i kad izdahne èovjek, gdje je?
Porém, morrendo o homem, está abatido: e dando o homem o espírito, então onde está?
11 Kao kad voda oteèe iz jezera i rijeka opadne i usahne,
Como as águas se retiram do mar, e o rio se esgota, e fica seco,
12 Tako èovjek kad legne, ne ustaje više; dokle je nebesa neæe se probuditi niti æe se prenuti oda sna svojega.
Assim o homem se deita, e não se levanta: até que não haja mais céus não acordarão nem se erguerão de seu sono.
13 O da me hoæeš u grobu sakriti i skloniti me dokle ne utoli gnjev tvoj, i da mi daš rok kad æeš me se opomenuti! (Sheol h7585)
Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira se desviasse: e me pusesses um limite, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)
14 Kad umre èovjek, hoæe li oživjeti? Sve dane vremena koje mi je odreðeno èekaæu dokle mi doðe promjena.
Morrendo o homem, porventura tornará a viver? todos os dias de meu combate esperaria, até que viesse a minha mudança?
15 Zazvaæeš, i ja æu ti se odazvati; djelo ruku svojih poželjeæeš.
Chama-me, e eu te responderei, e afeiçoa-te à obra de tuas mãos.
16 A sada brojiš korake moje, i ništa ne ostavljaš za grijeh moj.
Pois agora contas os meus passos: porventura não vigias sobre o meu pecado?
17 Zapeèaæeni su u tobocu moji prijestupi, i zavezuješ bezakonja moja.
A minha transgressão está selada num saco, e amontoas as minhas iniquidades.
18 Zaista, kao što gora padne i raspadne se, i kao što se stijena odvali s mjesta svojega,
E, na verdade, caindo a montanha, desfaz-se: e a rocha se remove do seu lugar.
19 I kao što voda spira kamenje i povodanj odnosi prah zemaljski, tako nadanje èovjeèije obraæaš u ništa.
As águas gastam as pedras, as cheias afogam o pó da terra: e tu fazes perecer a esperança do homem.
20 Nadvlaðuješ ga jednako, te odlazi, mijenjaš mu lice i otpuštaš ga.
Tu para sempre prevaleces contra ele, e ele passa; tu, mudando o seu rosto, o despedes.
21 Ako sinovi njegovi budu u èasti, on ne zna; ako li u sramoti, on se ne brine.
Os seus filhos estão em honra, sem que ele o saiba: ou ficam minguados sem que ele o perceba:
22 Samo tijelo njegovo dok je živ boluje, i duša njegova u njemu tuži.
Mas a sua carne nele tem dores: e a sua alma nele lamenta.
