Jeremija 4
1 Ako æeš se vratiti, Izrailju, veli Gospod, k meni se vrati, i ako ukloniš gadove svoje ispred mene, neæeš se skitati.
ʻOku pehē mai ʻe Sihova, “Kapau te ke tafoki ʻE ʻIsileli, tafoki kiate au; pea kapau te ke tukuange ʻa hoʻo ngaahi meʻa fakalielia ʻi hoku ʻao, ʻe ʻikai ʻave koe.
2 I kleæeš se istinito, vjerno i pravo: tako da je živ Gospod. I narodi æe se blagosiljati njim, i njim æe se hvaliti.
Pea te ke fuakava, ‘ʻOku moʻui ʻa Sihova’ ʻi he moʻoni, mo e fakamaau, pea ʻi he angatonu; pea ʻoku meiate ia ʻae fakamonūʻia ʻae ngaahi puleʻanga pea te nau vikiviki ʻiate ia.”
3 Jer ovako veli Gospod Judejcima i Jerusalimljanima: orite sebi krèevinu, i ne sijte u trnje.
He ʻoku pehē ʻe Sihova ki he kau tangata ʻo Siuta, mo Selūsalema, “Mou fakamolū ʻae kelekele foʻou, pea ʻoua naʻa tūtuuʻi ʻi he ngaahi ʻakau talatala.
4 Obrežite se Gospodu, i skinite okrajak sa srca svojega, Judejci i Jerusalimljani, da ne izide jarost moja kao oganj i razgori se da ne bude nikoga ko bi ugasio za zla djela vaša.
ʻAe kau tangata ʻo Siuta mo e kakai ʻo Selūsalema, mou kamu homou loto kia Sihova, pea toʻo ʻae ʻufiʻufi ʻo homou loto, telia naʻa ʻalu atu ʻeku houhau ʻo hangē ko e afi, pea ʻe vela ia ʻo ʻikai faʻa tāmateʻi, koeʻuhi ko e kovi ʻo hoʻomou ngaahi faianga.”
5 Objavite u Judeji i oglasite u Jerusalimu i recite: trubite u trubu po zemlji; vièite, sazovite narod i recite: skupite se, i uðimo u tvrde gradove.
Mou fakahā ʻi Siuta, pea fakaʻilo ʻi Selūsalema; ʻo pehē, ‘Mou ifi ʻae meʻalea ʻi he fonua:’ fakahā, ʻi he potu kotoa pē, ʻo pehē, ‘Tau fakataha ʻakitautolu, pea ʻalu ki he ngaahi kolo kuo langa.’
6 Podignite zastavu prema Sionu, bježite i ne stajte, jer æu dovesti zlo od sjevera i pogibao veliku.
Fokotuʻu ʻae fuka ke hanga ki Saione: mou ʻalu, ʻoua ʻe tatali: he te u ʻomi ʻae kovi mei he tokelau, ʻio, ko e fakaʻauha lahi.
7 Izlazi lav iz èeste svoje i koji zatire narode krenuvši se ide s mjesta svojega da obrati zemlju tvoju u pustoš, gradovi tvoji da se raskopaju da ne bude nikoga u njima.
Kuo haʻu ʻae laione mei he fihi ʻoe vao, pea ʻoku haʻu ʻi hono hala ʻaia ʻe fakaʻauha ʻae ngaahi puleʻanga; kuo ʻalu atu ia mei hono potu ke fakaʻauha ʻae fonua: pea ʻe lala ʻae ngaahi kolo, ʻo ʻikai ha kakai.
8 Zato pripašite kostrijet, plaèite i ridajte, jer se žestoki gnjev Gospodnji nije odvratio od nas.
Koeʻuhi ko e meʻa ni, nonoʻo ʻaki ʻakimoutolu ʻae vala tauangaʻa, pea mamahi mo tangi: he ʻoku teʻeki ai foki meiate kitautolu ʻae houhau kakaha ʻo Sihova.
9 I tada æe, veli Gospod, nestati srca caru i srca knezovima, i sveštenici æe se udiviti i proroci æe se zaèuditi.
ʻOku pehē ʻe Sihova, “ʻE hoko ʻo pehē ʻi he ngaahi ʻaho ko ia, ʻe vaivai ʻae loto ʻoe tuʻi, pea mo e loto ʻoe houʻeiki; pea ʻe ofo ʻae kau taulaʻeiki, pea ʻe fakatumutumu ʻae kau palōfita.”
10 I rekoh: ah Gospode Gospode! baš si prevario ovaj narod i Jerusalim govoreæi: imaæete mir, a maè doðe do duše.
Pea naʻaku toki pehē ai, “ʻOiauē, ʻE ʻEiki Sihova! Ko e moʻoni kuo ke tukuange ʻae kakai ni mo Selūsalema ki he kākā, ʻo pehē, ‘Te mou maʻu ʻae fiemālie;’ kae ʻosi kuo hoko ʻae heletā ki he laumālie.”
11 U to æe se vrijeme kazati ovome narodu i Jerusalimu: vjetar vruæ s visokih mjesta u pustinji duva ka kæeri naroda mojega, ne da provije ni proèisti.
Pea ʻe lea ki he kakai ni mo Selūsalema ʻi he ngaahi ʻaho ko ia; ʻo pehē, “ʻOku haʻu ʻae matangi vela mei he ngaahi potu māʻolunga ʻi he toafa ki he ʻofefine ʻo hoku kakai, ka ʻoku ʻikai ke tatafi pe fakamaʻa.
12 Vjetar jaèi od tijeh doæi æe mi; i ja æu im sada izreæi sud.
ʻE haʻu ʻae matangi lahi mei he ngaahi potu ko ia kiate au; pea te u fakamaau ni ʻakinautolu foki.
13 Gle, kao oblak podiže se, i kola su mu kao vihor, konji su mu brži od orlova. Teško nama! propadosmo.
Vakai, te ne haʻu ʻo hangē ko e ngaahi ʻao, pea ko ʻene ngaahi saliote ʻo hangē ko e ʻahiohio: ʻoku veʻe vave hake ʻene fanga hoosi ʻi he puna ʻae ʻikale. ʻOku tau malaʻia! He kuo fakaʻauha ʻakitautolu.
14 Umij srce svoje oda zla, Jerusalime, da bi se izbavio; dokle æe stajati u tebi misli tvoje ništave?
ʻE Selūsalema, ke ke fakamaʻa ho loto mei he angahala, koeʻuhi ke ke moʻui. ʻE fēfē hono fuoloa ʻae nofo ʻa hoʻo ngaahi mahalo kovi ʻiate koe?
15 Jer glas javlja od Dana, i oglašuje zlo od gore Jefremove.
He ʻoku ongoʻi ʻae leʻo mei Tani, pea ʻoku fakahā ʻae meʻa fakamamahi mei he moʻunga ʻo ʻIfalemi.
16 Kazujte narodima; evo oglašujte za Jerusalim da idu stražari iz daljne zemlje, i puštaju glas svoj na gradove Judine.
“Vakai, mou tala ki he ngaahi kakai; fakahā ki Selūsalema, ‘Kuo haʻu ʻae kau leʻo mei he potu mamaʻo, pea te nau kalanga ki he ngaahi kolo ʻo Siuta.’”
17 Kao èuvari poljski staæe oko njega, jer se odmetnu od mene, veli Gospod.
ʻOku pehē ʻe Sihova, “ʻOku nau takatakai ia ʻo hangē ko e kau tauhi ngoue koeʻuhi kuo ne angatuʻu kiate au.
18 Put tvoj i djela tvoja to ti uèiniše; to je od zla tvojega da je gorko i da ti dopire do srca.
Kuo hoko ʻae ngaahi meʻa ni kiate koe ko e meʻa ʻi hoʻo anga mo hoʻo ngaahi faianga; ko eni hoʻo mamahi ʻoku kakaha ia, koeʻuhi ʻoku ʻasi ia ki ho loto.”
19 Jaoh utroba, jaoh utroba! boli me u srcu; srce mi bije; ne mogu muèati; jer glas trubni èuješ, dušo moja, viku ubojnu.
ʻA hoku fatu, ʻa hoku fatu! ʻOku ou mamahi ʻo aʻu ki hoku loto: ʻoku ueʻi hoku loto ʻiate au; ʻoku ʻikai te u faʻa fakalongo pe, koeʻuhi kuo u fanongo ki he meʻalea, kuo fanongo ʻa hoku laumālie ki he teu tau.
20 Pogibao na pogibao oglašuje se; jer se pustoši sva zemlja, najedanput æe se opustošiti moji šatori, zavjesi moji zaèas.
Kuo hoko ʻae fakaʻauha ki he fakaʻauha, he kuo lala ʻae fonua kotoa pē; kuo maumauʻi fakafokifā ʻa hoku fale fehikitaki; pea mo hoku ngaahi puipui.
21 Dokle æu gledati zastavu? slušati glas trubni?
ʻE fēfē hono fuoloa ʻo ʻeku mamata ki he fuka, pea fanongo ki he leʻo ʻoe meʻalea?
22 Jer je narod moj bezuman, ne poznaje me, ludi su sinovi i bez razuma, mudri su da zlo èine, a dobro èiniti ne umiju.
“He ʻoku vale ʻa hoku kakai, ʻoku teʻeki ai te nau ʻilo au: ko e fānau faha ʻakinautolu ʻoku ʻikai hanau poto; ʻoku nau poto ki he fai kovi, ka ʻoku ʻikai te nau maʻu ʻae ʻiloʻi ki he fai lelei.”
23 Pogledah na zemlju, a gle bez oblièja je i pusta; i na nebo, a svjetlosti njegove nema.
Pea naʻaku mamata ki he fonua, pea vakai, kuo maveuveu mo ngeʻesi pe ia; pea ki he ngaahi langi foki, pea naʻe ʻikai ha maama.
24 Pogledah na gore, a gle, tresu se i svi humovi drmaju se.
Ne u mamata ki he ngaahi moʻunga, pea vakai, kuo nau tetetete, pea naʻe ueʻi ʻae ngaahi tafungofunga kotoa pē, ʻo hangē ko e meʻa maʻamaʻa.
25 Pogledah, a gle, nema èovjeka, i sve ptice nebeske odletjele.
Naʻaku mamata, pea vakai, naʻe ʻikai ha tangata, pea kuo mole kotoa pē ʻae fanga manupuna ʻoe langi.
26 Pogledah, a gle, Karmil je pustinja i svi gradovi njegovi oboreni od Gospoda, od žestokoga gnjeva njegova.
Ne u mamata, pea vakai, kuo toafa ʻae potu fua lelei, pea kuo maumauʻi hifo ʻae ngaahi kolo kotoa pē ʻi he ʻao ʻo Sihova, ʻi hono houhau kakaha.
27 Jer ovako govori Gospod: sva æe zemlja opustjeti; ali neæu sasvijem zatrti.
He kuo pehē ʻe Sihova, “ʻE lala ʻae fonua kotoa pē; ka ʻe ʻikai te u fakaʻosi ʻaupito.
28 Zato æe tužiti zemlja, i nebo æe gore potamnjeti, jer rekoh, namislih, i neæu se raskajati, niti æu udariti natrag.
ʻE mamahi ʻa māmani koeʻuhi ko e meʻa ni, pea ʻe ʻuliʻuli ai ʻae ngaahi langi ʻi ʻolunga: koeʻuhi kuo u lea ʻaki ia, pea ʻe ʻikai te u fakatomala; kuo u tuʻutuʻuni ia, pea ʻe ʻikai te u tafoki mei ai.”
29 Od vike konjika i strijelaca pobjeæi æe svi gradovi, otiæi æe u guste šume i na stijene æe se popeti; svi æe gradovi biti ostavljeni i niko neæe u njima živjeti.
ʻE hola ʻae kolo kotoa pē koeʻuhi ko e patū ʻae kau tangata heka hoosi, mo e kau tangata fakakaufana; te nau ʻalu ki he vao fihi pea kaka ki he ngaahi maka: pea ʻe liʻaki ʻae kolo kotoa pē, pea ʻe ʻikai nofo ha tangata ʻi ai.
30 A ti, opustošena, šta æeš èiniti? Ako se i oblaèiš u skerlet, ako se i kitiš nakitom zlatnijem, i mažeš lice svoje, zaludu se krasiš, preziru te milosnici, traže dušu tvoju.
Pea ʻoka maumauʻi koe, ko e hā te ke fai? Kapau te ke fakakofuʻaki koe ʻae kulokula, pea kapau te ke teuteu ʻaki koe ʻae ngaahi meʻa teunga, pea kapau te ke loa ho mata ʻaki ʻae vali, ʻoku taʻeʻaonga ho fakahoihoifua koe; ʻe fehiʻa kiate koe ʻakinautolu naʻe ʻofa, pea te nau kumi hoʻo moʻui.
31 Jer èujem glas kao porodiljin, cviljenje kao žene koja se prvi put poraða, glas kæeri Sionske, koja rida, pruža ruke svoje govoreæi: teško meni! jer mi nestaje duše od ubilaca.
He kuo u fanongo ki he leʻo ʻo hangē ko e fefine ʻoku langā, pea mo e mamahi ʻo hangē ko ia kuo ne fāʻeleʻi ʻene ʻuluaki tama, ko e leʻo ʻoe ʻofefine ʻo Saione, ʻaia ʻoku toʻe pea mafao hono nima, ʻo pehē, “ʻOiauē au! He ʻoku vaivai hoku laumālie koeʻuhi ko e kau fakapō.”
