مَتھِح 26
| یِیشُریتانْ پْرَسْتاوانْ سَماپْیَ شِشْیانُوچے، | 1 |
| و چون عیسی همه این سخنان را به اتمام رسانید، به شاگردان خود گفت: | ۱ |
| یُشْمابھِ رْجْناتَں دِنَدْوَیاتْ پَرَں نِسْتارَمَہَ اُپَسْتھاسْیَتِ، تَتْرَ مَنُجَسُتَح کْرُشینَ ہَنْتُں پَرَکَریشُ سَمَرْپِشْیَتے۔ | 2 |
| «میدانید که بعد از دو روز عید فصح است که پسر انسان تسلیم کرده میشود تا مصلوب گردد.» | ۲ |
| تَتَح پَرَں پْرَدھانَیاجَکادھْیاپَکَپْرانْچَح کِیَپھانامْنو مَہایاجَکَسْیاٹّالِکایاں مِلِتْوا | 3 |
| آنگاه روسای کهنه و کاتبان و مشایخ قوم دردیوانخانه رئیس کهنه که قیافا نام داشت جمع شده، | ۳ |
| کینوپایینَ یِیشُں دھرِتْوا ہَنْتُں شَکْنُیُرِتِ مَنْتْرَیانْچَکْرُح۔ | 4 |
| شورا نمودند تا عیسی را به حیله گرفتارساخته، به قتل رسانند. | ۴ |
| کِنْتُ تَیرُکْتَں مَہَکالے نَ دھَرْتَّوْیَح، دھرِتے پْرَجاناں کَلَہینَ بھَوِتُں شَکْیَتے۔ | 5 |
| اما گفتند: «نه در وقت عید مبادا آشوبی در قوم بر پا شود.» | ۵ |
| تَتو بَیتھَنِیاپُرے شِموناکھْیَسْیَ کُشْٹھِنو ویشْمَنِ یِیشَو تِشْٹھَتِ | 6 |
| و هنگامی که عیسی در بیت عنیا در خانه شمعون ابرص شد، | ۶ |
| کاچَنَ یوشا شْویتوپَلَبھاجَنینَ مَہارْگھْیَں سُگَنْدھِ تَیلَمانِییَ بھوجَنایوپَوِشَتَسْتَسْیَ شِروبھْیَشیچَتْ۔ | 7 |
| زنی با شیشهای عطر گرانبهانزد او آمده، چون بنشست بر سر وی ریخت. | ۷ |
| کِنْتُ تَدالوکْیَ تَچّھِشْیَیح کُپِتَیرُکْتَں، کُتَ اِتّھَمَپَوْیَیَتے؟ | 8 |
| اماشاگردانش چون این را دیدند، غضب نموده، گفتند: «چرا این اسراف شده است؟ | ۸ |
| چیدِدَں وْیَکْریشْیَتَ، تَرْہِ بھُورِمُولْیَں پْراپْیَ دَرِدْریبھْیو وْیَتارِشْیَتَ۔ | 9 |
| زیرا ممکن بود این عطر به قیمت گران فروخته و به فقرا داده شود.» | ۹ |
| یِیشُنا تَدَوَگَتْیَ تے سَمُدِتاح، یوشامیناں کُتو دُحکھِنِیں کُرُتھَ، سا ماں پْرَتِ سادھُ کَرْمّاکارْشِیتْ۔ | 10 |
| عیسی این را درک کرده، بدیشان گفت: «چرا بدین زن زحمت میدهید؟ زیرا کار نیکو به من کرده است. | ۱۰ |
| یُشْماکَمَں سَمِیپے دَرِدْراح سَتَتَمیواسَتے، کِنْتُ یُشْماکَمَنْتِکیہَں ناسے سَتَتَں۔ | 11 |
| زیرا که فقرا را همیشه نزد خوددارید اما مرا همیشه ندارید. | ۱۱ |
| سا مَمَ کایوپَرِ سُگَنْدھِتَیلَں سِکْتْوا مَمَ شْمَشانَدانَکَرْمّاکارْشِیتْ۔ | 12 |
| و این زن که این عطر را بر بدنم مالید، بجهت دفن من کرده است. | ۱۲ |
| اَتوہَں یُشْمانْ تَتھْیَں وَدامِ سَرْوَّسْمِنْ جَگَتِ یَتْرَ یَتْرَیشَ سُسَماچارَح پْرَچارِشْیَتے، تَتْرَ تَتْرَیتَسْیا نارْیّاح سْمَرَنارْتھَمْ کَرْمّیدَں پْرَچارِشْیَتے۔ | 13 |
| هرآینه به شما میگویم هر جایی که درتمام عالم بدین بشارت موعظه کرده شود، کاراین زن نیز بجهت یادگاری او مذکور خواهدشد.» | ۱۳ |
| تَتو دْوادَشَشِشْیانامْ اِیشْکَرِیوتِییَیِہُودانامَکَ ایکَح شِشْیَح پْرَدھانَیاجَکانامَنْتِکَں گَتْوا کَتھِتَوانْ، | 14 |
| «آنگاه یکی از آن دوازده که به یهودای اسخریوطی مسمی بود، نزد روسای کهنه رفته، | ۱۴ |
| یَدِ یُشْماکَں کَریشُ یِیشُں سَمَرْپَیامِ، تَرْہِ کِں داسْیَتھَ؟ تَدانِیں تے تَسْمَے تْرِںشَنْمُدْرا داتُں سْتھِرِیکرِتَوَنْتَح۔ | 15 |
| گفت: «مرا چند خواهید داد تا او را به شماتسلیم کنم؟ «ایشان سی پاره نقره با وی قراردادند. | ۱۵ |
| سَ تَدارَبھْیَ تَں پَرَکَریشُ سَمَرْپَیِتُں سُیوگَں چیشْٹِتَوانْ۔ | 16 |
| و از آن وقت در صدد فرصت شد تا اورا بدیشان تسلیم کند. | ۱۶ |
| اَنَنْتَرَں کِنْوَشُونْیَپُوپَپَرْوَّنَح پْرَتھَمیہْنِ شِشْیا یِیشُمْ اُپَگَتْیَ پَپْرَچّھُح بھَوَتْکرِتے کُتْرَ وَیَں نِسْتارَمَہَبھوجْیَمْ آیوجَیِشْیامَح؟ بھَوَتَح کیچّھا؟ | 17 |
| پس در روز اول عید فطیر، شاگردان نزدعیسی آمده، گفتند: «کجا میخواهی فصح راآماده کنیم تا بخوری؟» | ۱۷ |
| تَدا سَ گَدِتَوانْ، مَدھْیینَگَرَمَمُکَپُںسَح سَمِیپَں وْرَجِتْوا وَدَتَ، گُرُ رْگَدِتَوانْ، مَتْکالَح سَوِدھَح، سَہَ شِشْیَیسْتْوَدالَیے نِسْتارَمَہَبھوجْیَں بھوکْشْیے۔ | 18 |
| گفت: «به شهر، نزدفلان کس رفته، بدو گویید: “استاد میگوید وقت من نزدیک شد و فصح را در خانه تو با شاگردان خود صرف مینمایم.”» | ۱۸ |
| تَدا شِشْیا یِیشوسْتادرِشَنِدیشانُرُوپَکَرْمَّ وِدھایَ تَتْرَ نِسْتارَمَہَبھوجْیَماسادَیاماسُح۔ | 19 |
| شاگردان چنانکه عیسی ایشان را امر فرمود کردند و فصح را مهیاساختند. | ۱۹ |
| تَتَح سَنْدھْیایاں سَتْیاں دْوادَشَبھِح شِشْیَیح ساکَں سَ نْیَوِشَتْ۔ | 20 |
| چون وقت شام رسید با آن دوازده بنشست. | ۲۰ |
| اَپَرَں بھُنْجانَ اُکْتَوانْ یُشْمانْ تَتھْیَں وَدامِ، یُشْماکَمیکو ماں پَرَکَریشُ سَمَرْپَیِشْیَتِ۔ | 21 |
| و وقتی که ایشان غذا میخوردند، اوگفت: «هرآینه به شما میگویم که یکی از شما مراتسلیم میکند!» | ۲۱ |
| تَدا تےتِیوَ دُحکھِتا ایکَیکَشو وَکْتُماریبھِرے، ہے پْرَبھو، سَ کِمَہَں؟ | 22 |
| پس بغایت غمگین شده، هریک از ایشان به وی سخن آغاز کردند که «خداوندا آیا من آنم؟» | ۲۲ |
| تَتَح سَ جَگادَ، مَیا ساکَں یو جَنو بھوجَنَپاتْرے کَرَں سَںکْشِپَتِ، سَ ایوَ ماں پَرَکَریشُ سَمَرْپَیِشْیَتِ۔ | 23 |
| او در جواب گفت: «آنکه دست با من در قاب فرو برد، همان کس مرا تسلیم نماید! | ۲۳ |
| مَنُجَسُتَمَدھِ یادرِشَں لِکھِتَماسْتے، تَدَنُرُوپا تَدْگَتِ رْبھَوِشْیَتِ؛ کِنْتُ یینَ پُںسا سَ پَرَکَریشُ سَمَرْپَیِشْیَتے، ہا ہا چیتْ سَ ناجَنِشْیَتَ، تَدا تَسْیَ کْشیمَمَبھَوِشْیَتْ۔ | 24 |
| هرآینه پسر انسان به همانطور که درباره او مکتوب است رحلت میکند. لیکن وای بر آنکسیکه پسر انسان بدست او تسلیم شود! آن شخص را بهتر بودی که تولد نیافتی!» | ۲۴ |
| تَدا یِہُوداناما یو جَنَسْتَں پَرَکَریشُ سَمَرْپَیِشْیَتِ، سَ اُکْتَوانْ، ہے گُرو، سَ کِمَہَں؟ تَتَح سَ پْرَتْیُکْتَوانْ، تْوَیا سَتْیَں گَدِتَمْ۔ | 25 |
| و یهوداکه تسلیمکننده وی بود، به جواب گفت: «ای استاد آیا من آنم؟» به وی گفت: «تو خود گفتی!» | ۲۵ |
| اَنَنْتَرَں تیشامَشَنَکالے یِیشُح پُوپَماداییشْوَرِییَگُنانَنُودْیَ بھَںکْتْوا شِشْییبھْیَح پْرَدایَ جَگادَ، مَدْوَپُحسْوَرُوپَمِمَں گرِہِیتْوا کھادَتَ۔ | 26 |
| و چون ایشان غذا میخوردند، عیسی نان راگرفته، برکت داد و پاره کرده، به شاگردان داد وگفت: «بگیرید و بخورید، این است بدن من.» | ۲۶ |
| پَشْچاتْ سَ کَںسَں گرِہْلَنْ اِیشْوَرِییَگُنانَنُودْیَ تیبھْیَح پْرَدایَ کَتھِتَوانْ، سَرْوَّے رْیُشْمابھِرَنینَ پاتَوْیَں، | 27 |
| وپیاله را گرفته، شکر نمود و بدیشان داده، گفت: «همه شما از این بنوشید، | ۲۷ |
| یَسْمادَنیکیشاں پاپَمَرْشَنایَ پاتِتَں یَنْمَنُّوتْنَنِیَمَرُوپَشونِتَں تَدیتَتْ۔ | 28 |
| زیرا که این است خون من در عهد جدید که در راه بسیاری بجهت آمرزش گناهان ریخته میشود. | ۲۸ |
| اَپَرَمَہَں نُوتْنَگوسْتَنِیرَسَں نَ پاسْیامِ، تاوَتْ گوسْتَنِیپھَلَرَسَں پُنَح کَداپِ نَ پاسْیامِ۔ | 29 |
| اما به شمامی گویم که بعد از این از میوه مو دیگر نخواهم نوشید تا روزی که آن را با شما در ملکوت پدرخود، تازه آشامم.» | ۲۹ |
| پَشْچاتْ تے گِیتَمیکَں سَںگِییَ جَیتُناکھْیَگِرِں گَتَوَنْتَح۔ | 30 |
| پس تسبیح خواندند و به سوی کوه زیتون روانه شدند. | ۳۰ |
| تَدانِیں یِیشُسْتانَووچَتْ، اَسْیاں رَجَنْیامَہَں یُشْماکَں سَرْوّیشاں وِگھْنَرُوپو بھَوِشْیامِ، یَتو لِکھِتَماسْتے، "میشاناں رَکْشَکو یَسْتَں پْرَہَرِشْیامْیَہَں تَتَح۔ میشاناں نِوَہو نُونَں پْرَوِکِیرْنو بھَوِشْیَتِ"۔۔ | 31 |
| آنگاه عیسی بدیشان گفت: «همه شما امشب درباره من لغزش میخورید چنانکه مکتوب است که شبان را میزنم و گوسفندان گله پراکنده میشوند. | ۳۱ |
| کِنْتُ شْمَشاناتْ سَمُتّھایَ یُشْماکَمَگْرےہَں گالِیلَں گَمِشْیامِ۔ | 32 |
| لیکن بعد از برخاستنم، پیش از شما به جلیل خواهم رفت.» | ۳۲ |
| پِتَرَسْتَں پْروواچَ، بھَواںشْچیتْ سَرْوّیشاں وِگھْنَرُوپو بھَوَتِ، تَتھاپِ مَمَ نَ بھَوِشْیَتِ۔ | 33 |
| پطرس درجواب وی گفت: «هر گاه همه درباره تو لغزش خورند، من هرگز نخورم.» | ۳۳ |
| تَتو یِیشُنا سَ اُکْتَح، تُبھْیَمَہَں تَتھْیَں کَتھَیامِ، یامِنْیامَسْیاں چَرَنایُدھَسْیَ رَواتْ پُورْوَّں تْوَں ماں تْرِ رْنانْگِیکَرِشْیَسِ۔ | 34 |
| عیسی به وی گفت: «هرآینه به تو میگویم که در همین شب قبل ازبانک زدن خروس، سه مرتبه مرا انکار خواهی کرد!» | ۳۴ |
| تَتَح پِتَرَ اُدِتَوانْ، یَدْیَپِ تْوَیا سَمَں مَرْتَّوْیَں، تَتھاپِ کَداپِ تْواں نَ نانْگِیکَرِشْیامِ؛ تَتھَیوَ سَرْوّے شِشْیاشْچوچُح۔ | 35 |
| پطرس به وی گفت: «هرگاه مردنم با تو لازم شود، هرگز تو را انکار نکنم!» و سایرشاگردان نیز همچنان گفتند. | ۳۵ |
| اَنَنْتَرَں یِیشُح شِشْیَیح ساکَں گیتْشِمانِینامَکَں سْتھانَں پْرَسْتھایَ تیبھْیَح کَتھِتَوانْ، اَدَح سْتھانَں گَتْوا یاوَدَہَں پْرارْتھَیِشْیے تاوَدْ یُویَمَتْروپَوِشَتَ۔ | 36 |
| آنگاه عیسی با ایشان به موضعی که مسمی به جتسیمانی بود رسیده، به شاگردان خود گفت: «در اینجا بنشینید تا من رفته، در آنجا دعا کنم.» | ۳۶ |
| پَشْچاتْ سَ پِتَرَں سِوَدِیَسُتَو چَ سَنْگِنَح کرِتْوا گَتَوانْ، شوکاکُلوتِیوَ وْیَتھِتَشْچَ بَبھُووَ۔ | 37 |
| و پطرس و دو پسر زبدی را برداشته، بینهایت غمگین و دردناک شد. | ۳۷ |
| تانَوادِیچَّ مرِتِیاتَنیوَ مَتْپْراناناں یاتَنا جایَتے، یُویَمَتْرَ مَیا سارْدّھَں جاگرِتَ۔ | 38 |
| پس بدیشان گفت: «نفس من از غایت الم مشرف به موت شده است. در اینجا مانده با من بیدار باشید.» | ۳۸ |
| تَتَح سَ کِنْچِدُّورَں گَتْوادھومُکھَح پَتَنْ پْرارْتھَیانْچَکْرے، ہے مَتْپِتَرْیَدِ بھَوِتُں شَکْنوتِ، تَرْہِ کَںسویَں مَتّو دُورَں یاتُ؛ کِنْتُ مَدِچّھاوَتْ نَ بھَوَتُ، تْوَدِچّھاوَدْ بھَوَتُ۔ | 39 |
| پس قدری پیش رفته، به روی درافتاد و دعا کرده، گفت: «ای پدر من، اگر ممکن باشد این پیاله از من بگذرد؛ لیکن نه به خواهش من، بلکه به اراداه تو.» | ۳۹ |
| تَتَح سَ شِشْیانُپیتْیَ تانْ نِدْرَتو نِرِیکْشْیَ پِتَرایَ کَتھَیاماسَ، یُویَں مَیا ساکَں دَنْڈَمیکَمَپِ جاگَرِتُں ناشَنْکُتَ؟ | 40 |
| و نزدشاگردان خود آمده، ایشان را در خواب یافت. وبه پطرس گفت: «آیا همچنین نمی توانستید یک ساعت با من بیدار باشید؟ | ۴۰ |
| پَرِیکْشایاں نَ پَتِتُں جاگرِتَ پْرارْتھَیَدھْوَنْچَ؛ آتْما سَمُدْیَتوسْتِ، کِنْتُ وَپُ رْدُرْبَّلَں۔ | 41 |
| بیدار باشید و دعاکنید تا در معرض آزمایش نیفتید! روح راغب است، لیکن جسم ناتوان.» | ۴۱ |
| سَ دْوِتِییَوارَں پْرارْتھَیانْچَکْرے، ہے مَتّاتَ، نَ پِیتے یَدِ کَںسَمِدَں مَتّو دُورَں یاتُں نَ شَکْنوتِ، تَرْہِ تْوَدِچّھاوَدْ بھَوَتُ۔ | 42 |
| و بار دیگر رفته، بازدعا نموده، گفت: «ای پدر من، اگر ممکن نباشد که این پیاله بدون نوشیدن از من بگذرد، آنچه اراده تواست بشود.» | ۴۲ |
| سَ پُنَریتْیَ تانْ نِدْرَتو دَدَرْشَ، یَتَسْتیشاں نیتْرانِ نِدْرَیا پُورْنانْیاسَنْ۔ | 43 |
| و آمده، باز ایشان را در خواب یافت زیرا که چشمان ایشان سنگین شده بود. | ۴۳ |
| پَشْچاتْ سَ تانْ وِہایَ وْرَجِتْوا ترِتِییَوارَں پُورْوَّوَتْ کَتھَیَنْ پْرارْتھِتَوانْ۔ | 44 |
| پس ایشان را ترک کرده، رفت و دفعه سوم به همان کلام دعا کرد. | ۴۴ |
| تَتَح شِشْیانُپاگَتْیَ گَدِتَوانْ، سامْپْرَتَں شَیاناح کِں وِشْرامْیَتھَ؟ پَشْیَتَ، سَمَیَ اُپاسْتھاتْ، مَنُجَسُتَح پاپِناں کَریشُ سَمَرْپْیَتے۔ | 45 |
| آنگاه نزد شاگردان آمده، بدیشان گفت: «مابقی را بخوابید واستراحت کنید. الحال ساعت رسیده است که پسر انسان بهدست گناهکاران تسلیم شود. | ۴۵ |
| اُتِّشْٹھَتَ، وَیَں یامَح، یو ماں پَرَکَریشُ مَسَرْپَیِشْیَتِ، پَشْیَتَ، سَ سَمِیپَمایاتِ۔ | 46 |
| برخیزید برویم. اینک تسلیمکننده من نزدیک است!» | ۴۶ |
| ایتَتْکَتھاکَتھَنَکالے دْوادَشَشِشْیانامیکو یِہُودانامَکو مُکھْیَیاجَکَلوکَپْراچِینَیح پْرَہِتانْ اَسِدھارِیَشْٹِدھارِنو مَنُجانْ گرِہِیتْوا تَتْسَمِیپَمُپَتَسْتھَو۔ | 47 |
| و هنوز سخن میگفت که ناگاه یهودا که یکی از آن دوازده بود با جمعی کثیر با شمشیرهاو چوبها از جانب روساء کهنه و مشایخ قوم آمدند. | ۴۷ |
| اَسَو پَرَکَریشْوَرْپَیِتا پُورْوَّں تانْ اِتّھَں سَنْکیتَیاماسَ، یَمَہَں چُمْبِشْیے، سوسَو مَنُجَح،سَایوَ یُشْمابھِ رْدھارْیَّتاں۔ | 48 |
| و تسلیمکننده او بدیشان نشانی داده، گفته بود: «هرکه را بوسه زنم، همان است. او رامحکم بگیرید.» | ۴۸ |
| تَدا سَ سَپَدِ یِیشُمُپاگَتْیَ ہے گُرو، پْرَنَمامِیتْیُکْتْوا تَں چُچُمْبے۔ | 49 |
| در ساعت نزد عیسی آمده، گفت: «سلام یا سیدی!» و او را بوسید. | ۴۹ |
| تَدا یِیشُسْتَمُواچَ، ہے مِتْرَں کِمَرْتھَماگَتوسِ؟ تَدا تَیراگَتْیَ یِیشُراکْرَمْیَ دَگھْرے۔ | 50 |
| عیسی وی را گفت: «ای رفیق، از بهرچه آمدی؟» آنگاه پیش آمده، دست بر عیسی انداخته، او را گرفتند. | ۵۰ |
| تَتو یِیشوح سَنْگِنامیکَح کَرَں پْرَسارْیَّ کوشادَسِں بَہِشْکرِتْیَ مَہایاجَکَسْیَ داسَمیکَماہَتْیَ تَسْیَ کَرْنَں چِچّھیدَ۔ | 51 |
| و ناگاه یکی از همراهان عیسی دست آورده، شمشیر خود را از غلاف کشیده، بر غلام رئیس کهنه زد و گوشش را از تن جدا کرد. | ۵۱ |
| تَتو یِیشُسْتَں جَگادَ، کھَڈْگَں سْوَسْتھانے نِدھیہِ یَتو یے یے جَنا اَسِں دھارَیَنْتِ، تَایواسِنا وِنَشْیَنْتِ۔ | 52 |
| آنگاه عیسی وی را گفت: «شمشیر خود را غلاف کن، زیرا هرکه شمشیر گیرد، به شمشیر هلاک گردد. | ۵۲ |
| اَپَرَں پِتا یَتھا مَدَنْتِکَں سْوَرْگِییَدُوتاناں دْوادَشَواہِنِیتودھِکَں پْرَہِنُیاتْ مَیا تَمُدِّشْییدانِیمیوَ تَتھا پْرارْتھَیِتُں نَ شَکْیَتے، تْوَیا کِمِتّھَں جْنایَتے؟ | 53 |
| آیا گمان میبری که نمی توانم الحال از پدرخود درخواست کنم که زیاده از دوازده فوج ازملائکه برای من حاضر سازد؟ | ۵۳ |
| تَتھا سَتِیتّھَں گھَٹِشْیَتے دھَرْمَّپُسْتَکَسْیَ یَدِدَں واکْیَں تَتْ کَتھَں سِدھْییتْ؟ | 54 |
| لیکن در این صورت کتب چگونه تمام گردد که همچنین میبایست بشود؟» | ۵۴ |
| تَدانِیں یِیشُ رْجَنَنِوَہَں جَگادَ، یُویَں کھَڈْگَیَشْٹِینْ آدایَ ماں کِں چَورَں دھَرْتُّمایاتاح؟ اَہَں پْرَتْیَہَں یُشْمابھِح ساکَمُپَوِشْیَ سَمُپادِشَں، تَدا ماں نادھَرَتَ؛ | 55 |
| در آن ساعت، به آن گروه گفت: گویا بر دزد بجهت گرفتن من با تیغها وچوبها بیرون آمدید! هر روز با شما در هیکل نشسته، تعلیم میدادم و مرا نگرفتید. | ۵۵ |
| کِنْتُ بھَوِشْیَدْوادِناں واکْیاناں سَںسِدّھَیے سَرْوَّمیتَدَبھُوتْ۔ تَدا سَرْوّے شِشْیاسْتَں وِہایَ پَلایَنْتَ۔ | 56 |
| لیکن این همه شد تا کتب انبیا تمام شود.» در آن وقت جمیع شاگردان او را واگذارده، بگریختند. | ۵۶ |
| اَنَنْتَرَں تے مَنُجا یِیشُں دھرِتْوا یَتْرادھْیاپَکَپْرانْچَح پَرِشَدَں کُرْوَّنْتَ اُپاوِشَنْ تَتْرَ کِیَپھانامَکَمَہایاجَکَسْیانْتِکَں نِنْیُح۔ | 57 |
| و آنانی که عیسی را گرفته بودند، او را نزدقیافا رئیس کهنه جایی که کاتبان و مشایخ جمع بودند، بردند. | ۵۷ |
| کِنْتُ شیشے کِں بھَوِشْیَتِیتِ ویتُّں پِتَرو دُورے تَتْپَشْچادْ وْرَجِتْوا مَہایاجَکَسْیاٹّالِکاں پْرَوِشْیَ داسَیح سَہِتَ اُپاوِشَتْ۔ | 58 |
| اما پطرس از دور در عقب اوآمده، به خانه رئیس کهنه درآمد و با خادمان بنشست تا انجام کار را ببیند. | ۵۸ |
| تَدانِیں پْرَدھانَیاجَکَپْراچِینَمَنْتْرِنَح سَرْوّے یِیشُں ہَنْتُں مرِشاساکْشْیَمْ اَلِپْسَنْتَ، | 59 |
| پس روسای کهنه و مشایخ و تمامی اهل شورا طلب شهادت دروغ بر عیسی میکردند تا او را بقتل رسانند، | ۵۹ |
| کِنْتُ نَ لیبھِرے۔ اَنیکیشُ مرِشاساکْشِشْواگَتیشْوَپِ تَنَّ پْراپُح۔ | 60 |
| لیکن نیافتند. با آنکه چند شاهد دروغ پیش آمدند، هیچ نیافتند. آخر دو نفر آمده، | ۶۰ |
| شیشے دْوَو مرِشاساکْشِناواگَتْیَ جَگَدَتُح، پُمانَیَمَکَتھَیَتْ، اَہَمِیشْوَرَمَنْدِرَں بھَںکْتْوا دِنَتْرَیَمَدھْیے تَنِّرْمّاتُں شَکْنومِ۔ | 61 |
| گفتند: «این شخص گفت: “می توانم هیکل خدا را خراب کنم و در سه روزش بنا نمایم.”» | ۶۱ |
| تَدا مَہایاجَکَ اُتّھایَ یِیشُمْ اَوادِیتْ۔ تْوَں کِمَپِ نَ پْرَتِوَدَسِ؟ تْوامَدھِ کِمیتے ساکْشْیَں وَدَنْتِ؟ | 62 |
| پس رئیس کهنه برخاسته، بدو گفت: «هیچ جواب نمی دهی؟ چیست که اینها بر تو شهادت میدهند؟» | ۶۲ |
| کِنْتُ یِیشُ رْمَونِیبھُویَ تَسْیَو۔ تَتو مَہایاجَکَ اُکْتَوانْ، تْوامْ اَمَریشْوَرَنامْنا شَپَیامِ، تْوَمِیشْوَرَسْیَ پُتْروبھِشِکْتو بھَوَسِ نَویتِ وَدَ۔ | 63 |
| اما عیسی خاموش ماند! تا آنکه رئیس کهنه روی به وی کرده، گفت: «تو را به خدای حی قسم میدهم مارا بگوی که تو مسیح پس خدا هستی یا نه؟» | ۶۳ |
| یِیشُح پْرَتْیَوَدَتْ، تْوَں سَتْیَمُکْتَوانْ؛ اَہَں یُشْمانْ تَتھْیَں وَدامِ، اِتَحپَرَں مَنُجَسُتَں سَرْوَّشَکْتِمَتو دَکْشِنَپارْشْوے سْتھاتُں گَگَنَسْتھَں جَلَدھَرانارُہْیایانْتَں وِیکْشَدھْوے۔ | 64 |
| عیسی به وی گفت: «تو گفتی! و نیز شما رامی گویم بعد از این پسر انسان را خواهید دید که بر دست راست قوت نشسته، بر ابرهای آسمان میآید!» | ۶۴ |
| تَدا مَہایاجَکو نِجَوَسَنَں چھِتّوا جَگادَ، ایشَ اِیشْوَرَں نِنْدِتَوانْ، اَسْماکَمَپَرَساکْشْیینَ کِں پْرَیوجَنَں؟ پَشْیَتَ، یُویَمیواسْیاسْیادْ اِیشْوَرَنِنْداں شْرُتَوَنْتَح، | 65 |
| در ساعت رئیس کهنه رخت خود راچاک زده، گفت: «کفر گفت! دیگر ما را چه حاجت به شهود است؟ الحال کفرش را شنیدید! | ۶۵ |
| یُشْمابھِح کِں وِوِچْیَتے؟ تے پْرَتْیُوچُح، وَدھارْہویَں۔ | 66 |
| چه مصلحت میبینید؟» ایشان در جواب گفتند: «مستوجب قتل است!» | ۶۶ |
| تَتو لوکَیسْتَداسْیے نِشْٹھِیوِتَں کیچِتْ پْرَتَلَماہَتْیَ کیچِچَّ چَپیٹَماہَتْیَ بَبھاشِرے، | 67 |
| آنگاه آب دهان بر رویش انداخته، او را طپانچه میزدند و بعضی سیلی زده، | ۶۷ |
| ہے کھْرِیشْٹَ تْواں کَشْچَپیٹَماہَتَوانْ؟ اِتِ گَنَیِتْوا وَداسْمانْ۔ | 68 |
| میگفتند: «ای مسیح، به ما نبوت کن! کیست که تو را زده است؟» | ۶۸ |
| پِتَرو بَہِرَنْگَنَ اُپَوِشَتِ، تَدانِیمیکا داسِی تَمُپاگَتْیَ بَبھاشے، تْوَں گالِیلِییَیِیشوح سَہَچَرَایکَح۔ | 69 |
| اما پطرس در ایوان بیرون نشسته بود که ناگاه کنیزکی نزد وی آمده، گفت: «تو هم با عیسی جلیلی بودی!» | ۶۹ |
| کِنْتُ سَ سَرْوّیشاں سَمَکْشَمْ اَنَنْگِیکرِتْیاوادِیتْ، تْوَیا یَدُچْیَتے، تَدَرْتھَمَہَں نَ ویدْمِ۔ | 70 |
| او روبروی همه انکارنموده، گفت: «نمی دانم چه میگویی!» | ۷۰ |
| تَدا تَسْمِنْ بَہِرْدْوارَں گَتے نْیا داسِی تَں نِرِیکْشْیَ تَتْرَتْیَجَنانَوَدَتْ، اَیَمَپِ ناسَرَتِییَیِیشُنا سارْدّھَمْ آسِیتْ۔ | 71 |
| و چون به دهلیز بیرون رفت، کنیزی دیگر او را دیده، به حاضرین گفت: «این شخص نیز از رفقای عیسی ناصری است!» | ۷۱ |
| تَتَح سَ شَپَتھینَ پُنَرَنَنْگِیکرِتْیَ کَتھِتَوانْ، تَں نَرَں نَ پَرِچِنومِ۔ | 72 |
| باز قسم خورده، انکار نمود که «این مرد را نمی شناسم.» | ۷۲ |
| کْشَناتْ پَرَں تِشْٹھَنْتو جَنا ایتْیَ پِتَرَمْ اَوَدَنْ، تْوَمَوَشْیَں تیشامیکَ اِتِ تْوَدُچّارَنَمیوَ دْیوتَیَتِ۔ | 73 |
| بعد از چندی، آنانی که ایستاده بودند پیش آمده، پطرس را گفتند: «البته تو هم از اینها هستی زیرا که لهجه تو بر تودلالت مینماید!» | ۷۳ |
| کِنْتُ سوبھِشَپْیَ کَتھِتَوانْ، تَں جَنَں ناہَں پَرِچِنومِ، تَدا سَپَدِ کُکُّٹو رُراوَ۔ | 74 |
| پس آغاز لعن کردن و قسم خوردن نمود که «این شخص را نمی شناسم.» ودر ساعت خروس بانگ زد | ۷۴ |
| کُکُّٹَرَواتْ پْراکْ تْوَں ماں تْرِرَپاہْنوشْیَسے، یَیشا واگْ یِیشُناوادِ تاں پِتَرَح سَںسْمرِتْیَ بَہِرِتْوا کھیدادْ بھرِشَں چَکْرَنْدَ۔ | 75 |
| آنگاه پطرس سخن عیسی را به یاد آورد که گفته بود: قبل از بانگ زدن خروس، سه مرتبه مرا انکار خواهی کرد.» پس بیرون رفته زارزار بگریست. | ۷۵ |
