โรมิณ: 14

1 โย ชโน'ทฺฤฒวิศฺวาสสฺตํ ยุษฺมากํ สงฺคินํ กุรุต กินฺตุ สนฺเทหวิจารารฺถํ นหิฯ

Now him that is weak in the faith receive, not to [the] determining of questions of reasoning.

2 ยโต นิษิทฺธํ กิมปิ ขาทฺยทฺรวฺยํ นาสฺติ, กสฺยจิชฺชนสฺย ปฺรตฺยย เอตาทฺฤโศ วิทฺยเต กินฺตฺวทฺฤฒวิศฺวาส: กศฺจิทปโร ชน: เกวลํ ศากํ ภุงฺกฺตํฯ

One man is assured that he may eat all things; but the weak eats herbs.

3 ตรฺหิ โย ชน: สาธารณํ ทฺรวฺยํ ภุงฺกฺเต ส วิเศษทฺรวฺยโภกฺตารํ นาวชานียาตฺ ตถา วิเศษทฺรวฺยโภกฺตาปิ สาธารณทฺรวฺยโภกฺตารํ โทษิณํ น กุรฺยฺยาตฺ, ยสฺมาทฺ อีศฺวรสฺตมฺ อคฺฤหฺลาตฺฯ

Let not him that eats make little of him that eats not; and let not him that eats not judge him that eats: for God has received him.

4 เห ปรทาสสฺย ทูษยิตสฺตฺวํ ก: ? นิชปฺรโภ: สมีเป เตน ปทเสฺถน ปทจฺยุเตน วา ภวิตวฺยํ ส จ ปทสฺถ เอว ภวิษฺยติ ยต อีศฺวรสฺตํ ปทสฺถํ กรฺตฺตุํ ศกฺโนติฯ

Who art thou that judgest the servant of another? to his own master he stands or falls. And he shall be made to stand; for the Lord is able to make him stand.

5 อปรญฺจ กศฺจิชฺชโน ทินาทฺ ทินํ วิเศษํ มนฺยเต กศฺจิตฺตุ สรฺวฺวาณิ ทินานิ สมานานิ มนฺยเต, เอไกโก ชน: สฺวียมนสิ วิวิจฺย นิศฺจิโนตุฯ

One man esteems day more than day; another esteems every day [alike]. Let each be fully persuaded in his own mind.

6 โย ชน: กิญฺจน ทินํ วิเศษํ มนฺยเต ส ปฺรภุภกฺตฺยา ตนฺ มนฺยเต, ยศฺจ ชน: กิมปิ ทินํ วิเศษํ น มนฺยเต โส'ปิ ปฺรภุภกฺตฺยา ตนฺน มนฺยเต; อปรญฺจ ย: สรฺวฺวาณิ ภกฺษฺยทฺรวฺยาณิ ภุงฺกฺเต ส ปฺรภุภกฺตยา ตานิ ภุงฺกฺเต ยต: ส อีศฺวรํ ธนฺยํ วกฺติ, ยศฺจ น ภุงฺกฺเต โส'ปิ ปฺรภุภกฺไตฺยว น ภุญฺชาน อีศฺวรํ ธนฺยํ พฺรูเตฯ

He that regards the day, regards it to [the] Lord. And he that eats, eats to [the] Lord, for he gives God thanks; and he that does not eat, [it is] to [the] Lord he does not eat, and gives God thanks.

7 อปรมฺ อสฺมากํ กศฺจิตฺ นิชนิมิตฺตํ ปฺราณานฺ ธารยติ นิชนิมิตฺตํ มฺริยเต วา ตนฺน;

For none of us lives to himself, and none dies to himself.

8 กินฺตุ ยทิ วยํ ปฺราณานฺ ธารยามสฺตรฺหิ ปฺรภุนิมิตฺตํ ธารยาม: , ยทิ จ ปฺราณานฺ ตฺยชามสฺตรฺหฺยปิ ปฺรภุนิมิตฺตํ ตฺยชาม: , อเตอว ชีวเน มรเณ วา วยํ ปฺรโภเรวาสฺมเหฯ

For both if we should live, [it is] to the Lord we live; and if we should die, [it is] to the Lord we die: both if we should live then, and if we should die, we are the Lord's.

9 ยโต ชีวนฺโต มฺฤตาศฺเจตฺยุภเยษำ โลกานำ ปฺรภุตฺวปฺราปฺตฺยรฺถํ ขฺรีษฺโฏ มฺฤต อุตฺถิต: ปุนรฺชีวิตศฺจฯ

For to this [end] Christ has died and lived [again], that he might rule over both dead and living.

10 กินฺตุ ตฺวํ นิชํ ภฺราตรํ กุโต ทูษยสิ? ตถา ตฺวํ นิชํ ภฺราตรํ กุตสฺตุจฺฉํ ชานาสิ? ขฺรีษฺฏสฺย วิจารสึหาสนสฺย สมฺมุเข สรฺไวฺวรสฺมาภิรุปสฺถาตวฺยํ;

But thou, why judgest thou thy brother? or again, thou, why dost thou make little of thy brother? for we shall all be placed before the judgment-seat of God.

11 ยาทฺฤศํ ลิขิตมฺ อาเสฺต, ปเรศ: ศปถํ กุรฺวฺวนฺ วากฺยเมตตฺ ปุราวทตฺฯ สรฺโวฺว ชน: สมีเป เม ชานุปาตํ กริษฺยติฯ ชิไหฺวไกกา ตเถศสฺย นิฆฺนตฺวํ สฺวีกริษฺยติฯ

For it is written, I live, saith [the] Lord, that to me shall bow every knee, and every tongue shall confess to God.

12 อเตอว อีศฺวรสมีเป'สฺมากมฺ เอไกกชเนน นิชา กถา กถยิตวฺยาฯ

So then each of us shall give an account concerning himself to God.

13 อิตฺถํ สติ วยมฺ อทฺยารภฺย ปรสฺปรํ น ทูษยนฺต: สฺวภฺราตุ รฺวิคฺโหฺน วฺยาฆาโต วา ยนฺน ชาเยต ตาทฺฤศีมีหำ กุรฺมฺมเหฯ

Let us no longer therefore judge one another; but judge ye this rather, not to put a stumbling-block or a fall-trap before his brother.

14 กิมปิ วสฺตุ สฺวภาวโต นาศุจิ ภวตีตฺยหํ ชาเน ตถา ปฺรภุนา ยีศุขฺรีษฺเฏนาปิ นิศฺจิตํ ชาเน, กินฺตุ โย ชโน ยทฺ ทฺรวฺยมฺ อปวิตฺรํ ชานีเต ตสฺย กฺฤเต ตทฺ อปวิตฺรมฺ อาเสฺตฯ

I know, and am persuaded in the Lord Jesus, that nothing is unclean of itself; except to him who reckons anything to be unclean, to that man [it is] unclean.

15 อเตอว ตว ภกฺษฺยทฺรเวฺยณ ตว ภฺราตา โศกานฺวิโต ภวติ ตรฺหิ ตฺวํ ภฺราตรํ ปฺรติ เปฺรมฺนา นาจรสิฯ ขฺรีษฺโฏ ยสฺย กฺฤเต สฺวปฺราณานฺ วฺยยิตวานฺ ตฺวํ นิเชน ภกฺษฺยทฺรเวฺยณ ตํ น นาศยฯ

For if on account of meat thy brother is grieved, thou walkest no longer according to love. Destroy not him with thy meat for whom Christ has died.

16 อปรํ ยุษฺมากมฺ อุตฺตมํ กรฺมฺม นินฺทิตํ น ภวตุฯ

Let not then your good be evil spoken of;

17 ภกฺษฺยํ เปยญฺเจศฺวรราชฺยสฺย สาโร นหิ, กินฺตุ ปุณฺยํ ศานฺติศฺจ ปวิเตฺรณาตฺมนา ชาต อานนฺทศฺจฯ

for the kingdom of God is not eating and drinking, but righteousness, and peace, and joy in [the] Holy Spirit.

18 เอไต โรฺย ชน: ขฺรีษฺฏํ เสวเต, ส เอเวศฺวรสฺย ตุษฺฏิกโร มนุไษฺยศฺจ สุขฺยาต: ฯ

For he that in this serves the Christ [is] acceptable to God and approved of men.

19 อเตอว เยนาสฺมากํ สรฺเวฺวษำ ปรสฺปรมฺ ไอกฺยํ นิษฺฐา จ ชายเต ตเทวาสฺมาภิ รฺยติตวฺยํฯ

So then let us pursue the things which tend to peace, and things whereby one shall build up another.

20 ภกฺษฺยารฺถมฺ อีศฺวรสฺย กรฺมฺมโณ หานึ มา ชนยต; สรฺวฺวํ วสฺตุ ปวิตฺรมิติ สตฺยํ ตถาปิ โย ชโน ยทฺ ภุกฺตฺวา วิฆฺนํ ลภเต ตทรฺถํ ตทฺ ภทฺรํ นหิฯ

For the sake of meat do not destroy the work of God. All things indeed [are] pure; but [it is] evil to that man who eats while stumbling [in doing so].

21 ตว มำสภกฺษณสุราปานาทิภิ: กฺริยาภิ รฺยทิ ตว ภฺราตุ: ปาทสฺขลนํ วิคฺโหฺน วา จาญฺจลฺยํ วา ชายเต ตรฺหิ ตทฺโภชนปานโยสฺตฺยาโค ภทฺร: ฯ

[It is] right not to eat meat, nor drink wine, nor [do anything] in which thy brother stumbles, or is offended, or is weak.

22 ยทิ ตว ปฺรตฺยยสฺติษฺฐติ ตรฺหีศฺวรสฺย โคจเร สฺวานฺตเร ตํ โคปย; โย ชน: สฺวมเตน สฺวํ โทษิณํ น กโรติ ส เอว ธนฺย: ฯ

Hast thou faith? have [it] to thyself before God. Blessed [is] he who does not judge himself in what he allows.

23 กินฺตุ ย: กศฺจิตฺ สํศยฺย ภุงฺกฺเต'รฺถาตฺ น ปฺรตีตฺย ภุงฺกฺเต, ส เอวาวศฺยํ ทณฺฑาโรฺห ภวิษฺยติ, ยโต ยตฺ ปฺรตฺยยชํ นหิ ตเทว ปาปมยํ ภวติฯ

But he that doubts, if he eat, is condemned; because [it is] not of faith; but whatever [is] not of faith is sin.