ปฺรกาศิตํ 10
1 อนนฺตรํ สฺวรฺคาทฺ อวโรหนฺ อปร เอโก มหาพโล ทูโต มยา ทฺฤษฺฏ: , ส ปริหิตเมฆสฺตสฺย ศิรศฺจ เมฆธนุษา ภูษิตํ มุขมณฺฑลญฺจ สูรฺยฺยตุลฺยํ จรเณา จ วหฺนิสฺตมฺภสเมาฯ
Vi a un ángel poderoso que bajaba del cielo, vestido con una nube. Sobre su cabeza había un arco iris. Su rostro era como el sol, y sus pies como columnas de fuego.
2 ส สฺวกเรณ วิสฺตีรฺณเมกํ กฺษูทฺรคฺรนฺถํ ธารยติ, ทกฺษิณจรเณน สมุเทฺร วามจรเณน จ สฺถเล ติษฺฐติฯ
Tenía en su mano un pequeño libro abierto. Puso su pie derecho sobre el mar y el izquierdo sobre la tierra.
3 ส สึหครฺชนวทฺ อุจฺไจ: สฺวเรณ นฺยนทตฺ นินาเท กฺฤเต สปฺต สฺตนิตานิ สฺวกียานฺ สฺวนานฺ ปฺรากาศยนฺฯ
Gritó con gran voz, como el rugido de un león. Cuando gritó, los siete truenos emitieron sus voces.
4 ไต: สปฺต สฺตนิไต รฺวาเกฺย กถิเต 'หํ ตตฺ เลขิตุมฺ อุทฺยต อาสํ กินฺตุ สฺวรฺคาทฺ วาคิยํ มยา ศฺรุตา สปฺต สฺตนิไต รฺยทฺ ยทฺ อุกฺตํ ตตฺ มุทฺรยางฺกย มา ลิขฯ
Cuando sonaron los siete truenos, iba a escribir, pero oí una voz del cielo que decía: “Sella lo que han dicho los siete truenos y no lo escribas”.
5 อปรํ สมุทฺรเมทิโนฺยสฺติษฺฐนฺ โย ทูโต มยา ทฺฤษฺฏ: ส คคนํ ปฺรติ สฺวทกฺษิณกรมุตฺถาปฺย
El ángel que vi de pie sobre el mar y sobre la tierra levantó su mano derecha hacia el cielo
6 อปรํ สฺวรฺคาทฺ ยสฺย รโว มยาศฺราวิ ส ปุน รฺมำ สมฺภาวฺยาวทตฺ ตฺวํ คตฺวา สมุทฺรเมทิโนฺยสฺติษฺฐโต ทูตสฺย กราตฺ ตํ วิสฺตีรฺณ กฺษุทฺรคฺรนฺถํ คฺฤหาณ, เตน มยา ทูตสมีปํ คตฺวา กถิตํ คฺรนฺโถ 'เสา ทียตำฯ (aiōn g165)
y juró por el que vive por los siglos de los siglos, que creó el cielo y las cosas que hay en él, la tierra y las cosas que hay en ella, y el mar y las cosas que hay en él, que ya no habrá más demora, (aiōn g165)
7 กินฺตุ ตูรีํ วาทิษฺยต: สปฺตมทูตสฺย ตูรีวาทนสมย อีศฺวรสฺย คุปฺตา มนฺตฺรณา ตสฺย ทาสานฺ ภวิษฺยทฺวาทิน: ปฺรติ เตน สุสํวาเท ยถา ปฺรกาศิตา ตไถว สิทฺธา ภวิษฺยติฯ
sino que en los días de la voz del séptimo ángel, cuando está a punto de sonar, entonces el misterio de Dios está terminado, como lo declaró a sus siervos los profetas.
8 อปรํ สฺวรฺคาทฺ ยสฺย รโว มยาศฺราวิ ส ปุน รฺมำ สมฺภาษฺยาวทตฺ ตฺวํ คตฺวา สมุทฺรเมทิโนฺยสฺติษฺฐโต ทูตสฺย กราตฺ ตํ วิสฺตีรฺณํ กฺษุทฺรคฺรนฺถํ คฺฤหาณ,
La voz que oí desde el cielo, hablando de nuevo conmigo, dijo: “Ve, toma el libro que está abierto en la mano del ángel que está sobre el mar y sobre la tierra”.
9 เตน มยา ทูตสมีปํ คตฺวา กถิตํ คฺรนฺโถ 'เสา ทียตำฯ ส มามฺ อวทตฺ ตํ คฺฤหีตฺวา คิล, ตโวทเร ส ติกฺตรโส ภวิษฺยติ กินฺตุ มุเข มธุวตฺ สฺวาทุ รฺภวิษฺยติฯ
Me dirigí al ángel, diciéndole que me diera el librito. Me dijo: “Tómalo y cómelo. Te amargará el estómago, pero en tu boca será dulce como la miel”.
10 เตน มยา ทูตสฺย กราทฺ คฺรนฺโถ คฺฤหีโต คิลิตศฺจฯ ส ตุ มม มุเข มธุวตฺ สฺวาทุราสีตฺ กินฺตฺวทนาตฺ ปรํ มโมทรสฺติกฺตตำ คต: ฯ
Tomé el librito de la mano del ángel y lo comí. Era tan dulce como la miel en mi boca. Cuando lo hube comido, se me amargó el estómago.
11 ตต: ส มามฺ อวทตฺ พหูนฺ ชาติวํศภาษาวทิราชานฺ อธิ ตฺวยา ปุน รฺภวิษฺยทฺวากฺยํ วกฺตวฺยํฯ
Me dijeron: “Tienes que volver a profetizar sobre muchos pueblos, naciones, lenguas y reyes”.
