มถิ: 24
1 อนนฺตรํ ยีศุ รฺยทา มนฺทิราทฺ พหิ รฺคจฺฉติ, ตทานีํ ศิษฺยาสฺตํ มนฺทิรนิรฺมฺมาณํ ทรฺศยิตุมาคตา: ฯ
Og Jesus gik ud, bort fra Helligdommen, og hans Disciple kom til ham for at vise ham Helligdommens Bygninger.
2 ตโต ยีศุสฺตานุวาจ, ยูยํ กิเมตานิ น ปศฺยถ? ยุษฺมานหํ สตฺยํ วทามิ, เอตนฺนิจยนสฺย ปาษาไณกมปฺยนฺยปาษาเณปริ น สฺถาสฺยติ สรฺวฺวาณิ ภูมิสาตฺ การิษฺยนฺเตฯ
Men han svarede og sagde til dem: "Se I ikke alt dette? Sandelig, siger jeg eder, her skal ikke lades Sten på Sten, som jo skal nedbrydes."
3 อนนฺตรํ ตสฺมินฺ ไชตุนปรฺวฺวโตปริ สมุปวิษฺเฏ ศิษฺยาสฺตสฺย สมีปมาคตฺย คุปฺตํ ปปฺรจฺฉุ: , เอตา ฆฏนา: กทา ภวิษฺยนฺติ? ภวต อาคมนสฺย ยุคานฺตสฺย จ กึ ลกฺษฺม? ตทสฺมานฺ วทตุฯ (aiōn g165)
Men da han sad på Oliebjerget, kom hans Disciple til ham afsides og sagde: "Sig os, når skal dette ske? Og hvad er Tegnet på din Tilkommelse og Verdens Ende?" (aiōn g165)
4 ตทานีํ ยีศุสฺตานโวจตฺ, อวธทฺวฺวํ, โกปิ ยุษฺมานฺ น ภฺรมเยตฺฯ
Og Jesus svarede og sagde til dem: "Ser til, at ingen forfører eder!
5 พหโว มม นาม คฺฤหฺลนฺต อาคมิษฺยนฺติ, ขฺรีษฺโฏ'หเมเวติ วาจํ วทนฺโต พหูนฺ ภฺรมยิษฺยนฺติฯ
Thi mange skulle på mit Navn komme og sige: Jeg er Kristus; og de skulle forføre mange.
6 ยูยญฺจ สํคฺรามสฺย รณสฺย จาฑมฺพรํ โศฺรษฺยถ, อวธทฺวฺวํ เตน จญฺจลา มา ภวต, เอตานฺยวศฺยํ ฆฏิษฺยนฺเต, กินฺตุ ตทา ยุคานฺโต นหิฯ
Men I skulle få at høre om Krige og Krigsrygter. Ser til, lader eder ikke forskrække; thi det må ske; men Enden er ikke endda.
7 อปรํ เทศสฺย วิปกฺโษ เทโศ ราชฺยสฺย วิปกฺโษ ราชฺยํ ภวิษฺยติ, สฺถาเน สฺถาเน จ ทุรฺภิกฺษํ มหามารี ภูกมฺปศฺจ ภวิษฺยนฺติ,
Thi Folk skal rejse sig mod Folk, og Rige mod Rige, og der skal være Hungersnød og Jordskælv her og der.
8 เอตานิ ทุ: โขปกฺรมา: ฯ
Men alt dette er Veernes Begyndelse.
9 ตทานีํ โลกา ทุ: ขํ โภชยิตุํ ยุษฺมานฺ ปรกเรษุ สมรฺปยิษฺยนฺติ หนิษฺยนฺติ จ, ตถา มม นามการณาทฺ ยูยํ สรฺวฺวเทศียมนุชานำ สมีเป ฆฺฤณารฺหา ภวิษฺยถฯ
Da skulle de overgive eder til Trængsel og slå eder ihjel, og I skulle hades af alle Folkeslagene for mit Navns Skyld.
10 พหุษุ วิฆฺนํ ปฺราปฺตวตฺสุ ปรสฺปรมฺ ฤตียำ กฺฤตวตฺสุ จ เอโก'ปรํ ปรกเรษุ สมรฺปยิษฺยติฯ
Og da skulle mange forarges og forråde hverandre og hade hverandre.
11 ตถา พหโว มฺฤษาภวิษฺยทฺวาทิน อุปสฺถาย พหูนฺ ภฺรมยิษฺยนฺติฯ
Og mange falske Profeter skulle fremstå og forføre mange.
12 ทุษฺกรฺมฺมณำ พาหุลฺยาญฺจ พหูนำ เปฺรม ศีตลํ ภวิษฺยติฯ
Og fordi Lovløsheden bliver mangfoldig, vil Kærligheden blive kold hos de fleste.
13 กินฺตุ ย: กศฺจิตฺ เศษํ ยาวทฺ ไธรฺยฺยมาศฺรยเต, เสอว ปริตฺรายิษฺยเตฯ
Men den, som holder ud indtil Enden, han skal frelses.
14 อปรํ สรฺวฺวเทศียโลกานฺ ปฺรติมากฺษี ภวิตุํ ราชสฺย ศุภสมาจาร: สรฺวฺวชคติ ปฺรจาริษฺยเต, เอตาทฺฤศิ สติ ยุคานฺต อุปสฺถาสฺยติฯ
Og dette Rigets Evangelium skal prædikes i hele Verden til et Vidnesbyrd for alle Folkeslagene; og da skal Enden komme.
15 อโต ยตฺ สรฺวฺวนาศกฺฤทฺฆฺฤณารฺหํ วสฺตุ ทานิเยลฺภวิษฺยทฺวทินา โปฺรกฺตํ ตทฺ ยทา ปุณฺยสฺถาเน สฺถาปิตํ ทฺรกฺษฺยถ, (ย: ปฐติ, ส พุธฺยตำ)
Når I da se Ødelæggelsens Vederstyggelighed, hvorom der er talt ved Profeten Daniel, stå på hellig Grund, (den, som læser det, han give Agt!)
16 ตทานีํ เย ยิหูทียเทเศ ติษฺฐนฺติ, เต ปรฺวฺวเตษุ ปลายนฺตำฯ
da skulle de, som ere i Judæa, fly ud på Bjergene;
17 ย: กศฺจิทฺ คฺฤหปฺฤษฺเฐ ติษฺฐติ, ส คฺฤหาตฺ กิมปิ วสฺตฺวาเนตุมฺ อเธ นาวโรเหตฺฯ
den, som er på Taget, stige ikke ned for at hente, hvad der er i hans Hus;
18 ยศฺจ เกฺษเตฺร ติษฺฐติ, โสปิ วสฺตฺรมาเนตุํ ปราวฺฤตฺย น ยายาตฺฯ
og den, som er på Marken, vende ikke tilbage før at hente sine Klæder!
19 ตทานีํ ครฺภิณีสฺตนฺยปายยิตฺรีณำ ทุรฺคติ รฺภวิษฺยติฯ
Men ve de frugtsommelige og dem, som give Die, i de Dage!
20 อโต ยษฺมากํ ปลายนํ ศีตกาเล วิศฺรามวาเร วา ยนฺน ภเวตฺ, ตทรฺถํ ปฺรารฺถยธฺวมฺฯ
Og beder om, at eders Flugt ikke skal ske om Vinteren, ej heller på en Sabbat;
21 อา ชคทารมฺภาทฺ เอตตฺกาลปรฺยฺยนนฺตํ ยาทฺฤศ: กทาปิ นาภวตฺ น จ ภวิษฺยติ ตาทฺฤโศ มหาเกฺลศสฺตทานีมฺ อุปสฺถาสฺยติฯ
thi der skal da være en Trængsel så stor, som der ikke har været fra Verdens Begyndelse indtil nu og heller ikke skal komme.
22 ตสฺย เกฺลศสฺย สมโย ยทิ หฺโสฺว น กฺริเยต, ตรฺหิ กสฺยาปิ ปฺราณิโน รกฺษณํ ภวิตุํ น ศกฺนุยาตฺ, กินฺตุ มโนนีตมนุชานำ กฺฤเต ส กาโล หฺสฺวีกริษฺยเตฯ
Og dersom disse Dage ikke bleve afkortede, da blev intet Kød frelst; men for de udvalgtes Skyld skulle disse Dage afkortes.
23 อปรญฺจ ปศฺยต, ขฺรีษฺโฏ'ตฺร วิทฺยเต, วา ตตฺร วิทฺยเต, ตทานีํ ยที กศฺจิทฺ ยุษฺมาน อิติ วากฺยํ วทติ, ตถาปิ ตตฺ น ปฺรตีตฺฯ
Dersom nogen da siger til eder: Se, her er Kristus, eller der! da skulle I ikke tro det.
24 ยโต ภากฺตขฺรีษฺฏา ภากฺตภวิษฺยทฺวาทินศฺจ อุปสฺถาย ยานิ มหนฺติ ลกฺษฺมาณิ จิตฺรกรฺมฺมาณิ จ ปฺรกาศยิษฺยนฺติ, ไต รฺยทิ สมฺภเวตฺ ตรฺหิ มโนนีตมานวา อปิ ภฺรามิษฺยนฺเตฯ
Thi falske Krister og falske Profeter skulle fremstå og gøre store Tegn og Undergerninger, så at også de udvalgte skulde blive forførte, om det var muligt.
25 ปศฺยต, ฆฏนาต: ปูรฺวฺวํ ยุษฺมานฺ วารฺตฺตามฺ อวาทิษมฺฯ
Se, jeg har sagt eder det forud.
26 อต: ปศฺยต, ส ปฺรานฺตเร วิทฺยต อิติ วาเกฺย เกนจิตฺ กถิเตปิ พหิ รฺมา คจฺฉต, วา ปศฺยต, โสนฺต: ปุเร วิทฺยเต, เอตทฺวากฺย อุกฺเตปิ มา ปฺรตีตฯ
Derfor, om de sige til eder: Se, han er i Ørkenen, da går ikke derud; se. han er i Kamrene, da tror det ikke!
27 ยโต ยถา วิทฺยุตฺ ปูรฺวฺวทิโศ นิรฺคตฺย ปศฺจิมทิศํ ยาวตฺ ปฺรกาศเต, ตถา มานุษปุตฺรสฺยาปฺยาคมนํ ภวิษฺยติฯ
Thi ligesom Lynet udgår fra Østen og lyser indtil Vesten, således skal Menneskesønnens Tilkommelse være.
28 ยตฺร ศวสฺติษฺฐติ, ตเตฺรว คฺฤธฺรา มิลนฺติฯ
Hvor Ådselet er, der ville Ørnene samle sig.
29 อปรํ ตสฺย เกฺลศสมยสฺยาวฺยวหิตปรตฺร สูรฺยฺยสฺย เตโช โลปฺสฺยเต, จนฺทฺรมา โชฺยสฺนำ น กริษฺยติ, นภโส นกฺษตฺราณิ ปติษฺยนฺติ, คคณียา คฺรหาศฺจ วิจลิษฺยนฺติฯ
Men straks efter de Dages Trængsel skal Solen formørkes og Månen ikke give sit Skin og Stjernerne falde ned fra Himmelen, og Himmelens Kræfter skulle rystes.
30 ตทานีมฺ อากาศมเธฺย มนุชสุตสฺย ลกฺษฺม ทรฺศิษฺยเต, ตโต นิชปรากฺรเมณ มหาเตชสา จ เมฆารูฒํ มนุชสุตํ นภสาคจฺฉนฺตํ วิโลกฺย ปฺฤถิวฺยา: สรฺวฺววํศียา วิลปิษฺยนฺติฯ
Og da skal Menneskesønnens Tegn vise sig på Himmelen; og da skulle alle Jordens Stammer jamre sig, og de skulle se Menneskesønnen komme på Himmelens Skyer med Kraft og megen Herlighed.
31 ตทานีํ ส มหาศพฺทายมานตูรฺยฺยา วาทกานฺ นิชทูตานฺ ปฺรเหษฺยติ, เต โวฺยมฺน เอกสีมาโต'ปรสีมำ ยาวตฺ จตุรฺทิศสฺตสฺย มโนนีตชนานฺ อานีย เมลยิษฺยนฺติฯ
Og han skal udsende sine Engle med stærktlydende Basun, og de skulle samle hans udvalgte fra de fire Vinde, fra den ene Ende af Himmelen til den anden.
32 อุฑุมฺพรปาทปสฺย ทฺฤษฺฏานฺตํ ศิกฺษธฺวํ; ยทา ตสฺย นวีนา: ศาขา ชายนฺเต, ปลฺลวาทิศฺจ นิรฺคจฺฉติ, ตทา นิทาฆกาล: สวิโธ ภวตีติ ยูยํ ชานีถ;
Men lærer Lignelsen af Figentræet: Når dets Gren allerede er bleven blød, og Bladene skyde frem, da skønne I, at Sommeren er nær.
33 ตทฺวทฺ เอตา ฆฏนา ทฺฤษฺฏฺวา ส สมโย ทฺวาร อุปาสฺถาทฺ อิติ ชานีตฯ
Således skulle også I, når I se alt dette, skønne, at han er nær for Døren.
34 ยุษฺมานหํ ตถฺยํ วทามิ, อิทานีนฺตนชนานำ คมนาตฺ ปูรฺวฺวเมว ตานิ สรฺวฺวาณิ ฆฏิษฺยนฺเตฯ
Sandelig, siger jeg eder, denne Slægt skal ingenlunde forgå, førend alle disse Ting ere skete.
35 นโภเมทิโนฺย รฺลุปฺตโยรปิ มม วากฺ กทาปิ น โลปฺสฺยเตฯ
Himmelen og Jorden skulle forgå, men mine Ord skulle ingenlunde forgå.
36 อปรํ มม ตาตํ วินา มานุษ: สฺวรฺคโสฺถ ทูโต วา โกปิ ตทฺทินํ ตทฺทณฺฑญฺจ น ชฺญาปยติฯ
Men om den Dag og Time ved ingen, end ikke Himmelens Engle, heller ikke Sønnen, men kun Faderen alene.
37 อปรํ โนเห วิทฺยมาเน ยาทฺฤศมภวตฺ ตาทฺฤศํ มนุชสุตสฺยาคมนกาเลปิ ภวิษฺยติฯ
Og ligesom Noas dage vare, således skal Menneskesønnens Tilkommelse være.
38 ผลโต ชลาปฺลาวนาตฺ ปูรฺวฺวํ ยทฺทินํ ยาวตฺ โนห: โปตํ นาโรหตฺ, ตาวตฺกาลํ ยถา มนุษฺยา โภชเน ปาเน วิวหเน วิวาหเน จ ปฺรวฺฤตฺตา อาสนฺ;
Thi ligesom de i Dagene før Syndfloden åde og drak, toge til Ægte og bortgiftede, indtil den Dag, da Noa gik ind i Arken,
39 อปรมฺ อาปฺลาวิโตยมาคตฺย ยาวตฺ สกลมนุชานฺ ปฺลาวยิตฺวา นานยตฺ, ตาวตฺ เต ยถา น วิทามาสุ: , ตถา มนุชสุตาคมเนปิ ภวิษฺยติฯ
og ikke agtede det, førend Syndfloden kom og tog dem alle bort, således skal også Menneskesønnens Tilkommelse være.
40 ตทา เกฺษตฺรสฺถิตโยรฺทฺวโยเรโก ธาริษฺยเต, อปรสฺตฺยาชิษฺยเตฯ
Da skulle to Mænd være på Marken; den ene tages med, og den anden lades tilbage.
41 ตถา เปษณฺยา ปึษโตฺยรุภโย โรฺยษิโตเรกา ธาริษฺยเต'ปรา ตฺยาชิษฺยเตฯ
To Kvinder skulle male på Kværnen; den ene tages med, og den anden lades tilbage.
42 ยุษฺมากํ ปฺรภุ: กสฺมินฺ ทณฺฑ อาคมิษฺยติ, ตทฺ ยุษฺมาภิ รฺนาวคมฺยเต, ตสฺมาตฺ ชาคฺรต: สนฺตสฺติษฺฐตฯ
Våger derfor, thi I vide ikke, på hvilken Dag eders Herre kommer.
43 กุตฺร ยาเม เสฺตน อาคมิษฺยตีติ เจทฺ คฺฤหโสฺถ ชฺญาตุมฺ อศกฺษฺยตฺ, ตรฺหิ ชาคริตฺวา ตํ สนฺธึ กรฺตฺติตุมฺ อวารยิษฺยตฺ ตทฺ ชานีตฯ
Men dette skulle I vide, at dersom Husbonden vidste. i hvilken Nattevagt Tyven vilde komme, da vågede han og tillod ikke, at der skete Indbrud i hans Hus.
44 ยุษฺมาภิรวธียตำ, ยโต ยุษฺมาภิ รฺยตฺร น พุธฺยเต, ตไตฺรว ทณฺเฑ มนุชสุต อายาสฺยติฯ
Derfor vorder også I rede; thi Menneskesønnen kommer i den Time, som I ikke mene.
45 ปฺรภุ รฺนิชปริวารานฺ ยถากาลํ โภชยิตุํ ยํ ทาสมฺ อธฺยกฺษีกฺฤตฺย สฺถาปยติ, ตาทฺฤโศ วิศฺวาโสฺย ธีมานฺ ทาส: ก:?
Hvem er så den tro og forstandige Tjener, som hans Herre har sat over sit Tyende til at give dem deres Mad i rette Tid?
46 ปฺรภุราคตฺย ยํ ทาสํ ตถาจรนฺตํ วีกฺษเต, เสอว ธนฺย: ฯ
Salig er den Tjener, hvem hans Herre, når han kommer, finder handlende således.
47 ยุษฺมานหํ สตฺยํ วทามิ, ส ตํ นิชสรฺวฺวสฺวสฺยาธิปํ กริษฺยติฯ
Sandelig, siger jeg eder, han skal sætte ham over alt, hvad han ejer.
48 กินฺตุ ปฺรภุราคนฺตุํ วิลมฺพต อิติ มนสิ จินฺตยิตฺวา โย ทุษฺโฏ ทาโส
Men dersom den onde Tjener siger i sit Hjerte: Min Herre tøver,
49 'ปรทาสานฺ ปฺรหรฺตฺตุํ มตฺตานำ สงฺเค โภกฺตุํ ปาตุญฺจ ปฺรวรฺตฺตเต,
og så begynder at slå sine Medtjenere og spiser og drikker med Drankerne,
50 ส ทาโส ยทา นาเปกฺษเต, ยญฺจ ทณฺฑํ น ชานาติ, ตตฺกาเลอว ตตฺปฺรภุรุปสฺถาสฺยติฯ
da skal den Tjeners Herre komme på den Dag, han ikke venter, og i den Time, han ikke ved,
51 ตทา ตํ ทณฺฑยิตฺวา ยตฺร สฺถาเน โรทนํ ทนฺตฆรฺษณญฺจาสาเต, ตตฺร กปฏิภิ: สากํ ตทฺทศำ นิรูปยิษฺยติฯ
og hugge ham sønder og give ham hans Lod sammen med Hyklerne; der skal der være Gråd og Tænders Gnidsel.
The World is Destroyed by Water
