มถิ: 14
1 ตทานีํ ราชา เหโรทฺ ยีโศ รฺยศ: ศฺรุตฺวา นิชทาเสยานฺ ชคาทฺ,
En ese tiempo, Herodes el tetrarca escuchó lo que Jesús hacía
2 เอษ มชฺชยิตา โยหนฺ, ปฺรมิเตภยสฺตโสฺยตฺถานาตฺ เตเนตฺถมทฺภุตํ กรฺมฺม ปฺรกาศฺยเตฯ
y le dijo a sus siervos: “¡Él debe ser Juan el Bautista que resucitó de entre los muertos, y por eso tiene tales poderes!”
3 ปุรา เหโรทฺ นิชภฺราตุ: ผิลิโป ชายายา เหโรทียายา อนุโรธาทฺ โยหนํ ธารยิตฺวา พทฺธา การายำ สฺถาปิตวานฺฯ
Herodes había arrestado a Juan, lo había encadenado y lo había puesto en prisión por petición de Herodías, la esposa de Felipe, su hermano.
4 ยโต โยหนฺ อุกฺตวานฺ, เอตฺสยา: สํคฺรโห ภวโต โนจิต: ฯ
Esto lo hicieron porque Juan le había dicho: “No es legal que te cases con ella”.
5 ตสฺมาตฺ นฺฤปติสฺตํ หนฺตุมิจฺฉนฺนปิ โลเกโภฺย วิภยาญฺจการ; ยต: สรฺเวฺว โยหนํ ภวิษฺยทฺวาทินํ เมนิเรฯ
Herodes quería matar a Juan pero tenía miedo de la reacción del pueblo, pues ellos consideraban que él era un profeta.
6 กินฺตุ เหโรโท ชนฺมาหียมห อุปสฺถิเต เหโรทียายา ทุหิตา เตษำ สมกฺษํ นฺฤติตฺวา เหโรทมปฺรีณฺยตฺฯ
Sin embargo, el día del cumpleaños de Herodes, la hija de Herodías danzó en la fiesta, y Herodes estaba contento con ella.
7 ตสฺมาตฺ ภูปติ: ศปถํ กุรฺวฺวนฺ อิติ ปฺรตฺยชฺญาสีตฺ, ตฺวยา ยทฺ ยาจฺยเต, ตเทวาหํ ทาสฺยามิฯ
Así que le prometió con juramento darle cualquier cosa que ella deseara.
8 สา กุมารี สฺวียมาตุ: ศิกฺษำ ลพฺธา พภาเษ, มชฺชยิตุโรฺยหน อุตฺตมางฺคํ ภาชเน สมานีย มหฺยํ วิศฺราณยฯ
Impulsada por su madre, Herodías dijo: “Dame aquí en un plato la cabeza de Juan el Bautista”.
9 ตโต ราชา ศุโศจ, กินฺตุ โภชนาโยปวิศตำ สงฺคินำ สฺวกฺฤตศปถสฺย จานุโรธาตฺ ตตฺ ปฺรทาตุม อาทิเทศฯ
Entonces el rey se arrepintió de la promesa que había hecho, pero por los juramentos que había hecho frente a todos los invitados a su cena, dio la orden de hacerlo.
10 ปศฺจาตฺ การำ ปฺรติ นรํ ปฺรหิตฺย โยหน อุตฺตมางฺคํ ฉิตฺตฺวา
La orden fue enviada y Juan fue decapitado en la cárcel.
11 ตตฺ ภาชน อานายฺย ตไสฺย กุมารฺไยฺย วฺยศฺราณยตฺ, ตต: สา สฺวชนนฺยา: สมีปํ ตนฺนินายฯ
Trajeron la cabeza de Juan en un plato y le fue entregado a la joven, quien lo entregó a su madre.
12 ปศฺจาตฺ โยหน: ศิษฺยา อาคตฺย กายํ นีตฺวา ศฺมศาเน สฺถาปยามาสุสฺตโต ยีโศ: สนฺนิธึ วฺรชิตฺวา ตทฺวารฺตฺตำ พภาษิเรฯ
Entonces los discípulos de Juan vinieron y se llevaron el cuerpo y lo sepultaron. Luego fueron a decírselo a Jesús.
13 อนนฺตรํ ยีศุริติ นิศภฺย นาวา นิรฺชนสฺถานมฺ เอกากี คตวานฺ, ปศฺจาตฺ มานวาสฺตตฺ ศฺรุตฺวา นานานคเรภฺย อาคตฺย ปไทสฺตตฺปศฺจาทฺ อียุ: ฯ
Cuando Jesús escuchó la noticia, se fue lejos en una barca a un lugar tranquilo para estar solo, pero cuando la multitud supo dónde estaba, lo siguieron a pie desde las ciudades.
14 ตทานีํ ยีศุ รฺพหิราคตฺย มหานฺตํ ชนนิวหํ นิรีกฺษฺย เตษุ การุณิก: มนฺ เตษำ ปีฑิตชนานฺ นิรามยานฺ จการฯ
Cuando Jesús salió de la barca y vio a la gran multitud, se llenó de simpatía por ellos, y sanó a los enfermos que había entre ellos.
15 ตต: ปรํ สนฺธฺยายำ ศิษฺยาสฺตทนฺติกมาคตฺย กถยาญฺจกฺรุ: , อิทํ นิรฺชนสฺถานํ เวลาปฺยวสนฺนา; ตสฺมาตฺ มนุชานฺ สฺวสฺวคฺรามํ คนฺตุํ สฺวารฺถํ ภกฺษฺยาณิ เกฺรตุญฺจ ภวานฺ ตานฺ วิสฺฤชตุฯ
Al llegar la noche, los discípulos se le acercaron y le dijeron, “Este lugar está a millas de distancia de cualquier parte y se está haciendo tarde. Despide la multitud para que puedan irse a las aldeas y comprar comida para ellos”.
16 กินฺตุ ยีศุสฺตานวาทีตฺ, เตษำ คมเน ปฺรโยชนํ นาสฺติ, ยูยเมว ตานฺ โภชยตฯ
Pero Jesús les dijo: “Ellos no necesitan irse. ¡Denles ustedes de comer!”
17 ตทา เต ปฺรตฺยวทนฺ, อสฺมากมตฺร ปูปปญฺจกํ มีนทฺวยญฺจาเสฺตฯ
“Lo único que tenemos son cinco panes y un par de peces”, respondieron ellos.
18 ตทานีํ เตโนกฺตํ ตานิ มทนฺติกมานยตฯ
“Tráiganmelos”, dijo Jesús.
19 อนนฺตรํ ส มนุชานฺ ยวโสปรฺยฺยุปเวษฺฏุมฺ อาชฺญาปยามาส; อปร ตตฺ ปูปปญฺจกํ มีนทฺวยญฺจ คฺฤหฺลนฺ สฺวรฺคํ ปฺรติ นิรีกฺเษฺยศฺวรียคุณานฺ อนูทฺย ภํกฺตฺวา ศิเษฺยโภฺย ทตฺตวานฺ, ศิษฺยาศฺจ โลเกโภฺย ททุ: ฯ
Entonces les dijo a las multitudes que se sentaran en la hierba. Luego tomó los cinco panes y los dos peces, miró al cielo y los bendijo. Después de esto, partió los panes en pedazos y dio el pan a los discípulos, y los discípulos lo daban a las multitudes.
20 ตต: สรฺเวฺว ภุกฺตฺวา ปริตฺฤปฺตวนฺต: , ตตสฺตทวศิษฺฏภกฺไษฺย: ปูรฺณานฺ ทฺวาทศฑลกานฺ คฺฤหีตวนฺต: ฯ
Todos comieron hasta que quedaron saciados. Entonces los discípulos recogieron las sobras y llenaron doce canastas.
21 เต โภกฺตาร: สฺตฺรีรฺพาลกำศฺจ วิหาย ปฺราเยณ ปญฺจ สหสฺราณิ ปุมำส อาสนฺฯ
Aproximadamente cinco mil hombres comieron de aquella comida, sin contar las mujeres y los niños.
22 ตทนนฺตรํ ยีศุ โรฺลกานำ วิสรฺชนกาเล ศิษฺยานฺ ตรณิมาโรฒุํ สฺวาเคฺร ปารํ ยาตุญฺจ คาฒมาทิษฺฏวานฺฯ
Justo después de esto, Jesús llamó a los discípulos a que subieran a la barca para cruzar al otro lado del lago, mientras despedía a la multitud.
23 ตโต โลเกษุ วิสฺฤษฺเฏษุ ส วิวิกฺเต ปฺรารฺถยิตุํ คิริเมกํ คตฺวา สนฺธฺยำ ยาวตฺ ตไตฺรกากี สฺถิตวานฺฯ
Después que los despidió a todos, subió a la montaña para orar. Llegó la noche y él estaba allí solo.
24 กินฺตุ ตทานีํ สมฺมุขวาตตฺวาตฺ สริตฺปเต รฺมเธฺย ตรงฺไคสฺตรณิรฺโทลายมานาภวตฺฯ
En ese momento, ya la barca estaba lejos del suelo firme, las olas la arrastraban porque el viento soplaba contra ella.
25 ตทา ส ยามินฺยาศฺจตุรฺถปฺรหเร ปทฺภฺยำ วฺรชนฺ เตษามนฺติกํ คตวานฺฯ
Cerca de las 3 a.m. Jesús los alcanzó, caminando sobre el mar.
26 กินฺตุ ศิษฺยาสฺตํ สาคโรปริ วฺรชนฺตํ วิโลกฺย สมุทฺวิคฺนา ชคทุ: , เอษ ภูต อิติ ศงฺกมานา อุจฺไจ: ศพฺทายาญฺจกฺริเร จฯ
Cuando los discípulos lo vieron caminando sobre el mar, se asustaron. Entonces gritaron con terror: “¡Es un fantasma!”
27 ตไทว ยีศุสฺตานวทตฺ, สุสฺถิรา ภวต, มา ไภษฺฏ, เอโษ'หมฺฯ
Pero inmediatamente Jesús les dijo: “¡No se preocupen, soy yo! ¡No tengan miedo!”
28 ตต: ปิตร อิตฺยุกฺตวานฺ, เห ปฺรโภ, ยทิ ภวาเนว, ตรฺหิ มำ ภวตฺสมีปํ ยาตุมาชฺญาปยตุฯ
“Señor, si eres tú realmente, haz que yo llegue donde tu estás, caminando también sobre el agua”, respondió Pedro.
29 ตต: เตนาทิษฺฏ: ปิตรสฺตรณิโต'วรุหฺย ยีเศรนฺติกํ ปฺราปฺตุํ โตโยปริ ววฺราชฯ
“Ven”, le dijo Jesús. Entonces Pedro salió de la barca y caminó sobre el agua hacia Jesús.
30 กินฺตุ ปฺรจณฺฑํ ปวนํ วิโลกฺย ภยาตฺ โตเย มํกฺตุมฺ อาเรเภ, ตสฺมาทฺ อุจฺไจ: ศพฺทายมาน: กถิตวานฺ, เห ปฺรโภ, มามวตุฯ
Pero cuando vio cuán fuerte soplaba el viento, se asustó y comenzó a hundirse. “¡Señor! ¡Sálvame!”, gritaba.
31 ยีศุสฺตตฺกฺษณาตฺ กรํ ปฺรสารฺยฺย ตํ ธรนฺ อุกฺตวานฺ, ห โสฺตกปฺรตฺยยินฺ ตฺวํ กุต: สมเศถา: ?
De inmediato Jesús se extendió y lo tomó, y le dijo: “Tienes tan poca confianza en mi. ¿Por qué dudaste?”
32 อนนฺตรํ ตโยสฺตรณิมารูฒโย: ปวโน นิววฺฤเตฯ
Y cuando entraron a la barca, el viento dejó de soplar.
33 ตทานีํ เย ตรณฺยามาสนฺ, ต อาคตฺย ตํ ปฺรณภฺย กถิตวนฺต: , ยถารฺถสฺตฺวเมเวศฺวรสุต: ฯ
Y los que estaban en la barca lo adoraban, diciendo: “¡Realmente eres el Hijo de Dios!”
34 อนนฺตรํ ปารํ ปฺราปฺย เต คิเนษรนฺนามกํ นครมุปตสฺถุ: ,
Después de cruzar el lago, llegaron a Genesaret.
35 ตทา ตตฺรตฺยา ชนา ยีศุํ ปริจีย ตทฺเทศฺสฺย จตุรฺทิโศ วารฺตฺตำ ปฺรหิตฺย ยตฺร ยาวนฺต: ปีฑิตา อาสนฺ, ตาวเตอว ตทนฺติกมานยามาสุ: ฯ
Cuando la gente de allí se dio cuenta de que era Jesús, lo hicieron saber a todos en la región. Entonces trajeron ante Jesús a todos los que estaban enfermos,
36 อปรํ ตทียวสนสฺย คฺรนฺถิมาตฺรํ สฺปฺรษฺฏุํ วินีย ยาวนฺโต ชนาสฺตตฺ สฺปรฺศํ จกฺริเร, เต สรฺวฺเวอว นิรามยา พภูวุ: ฯ
y le imploraban que dejara que los enfermos tan solo tocasen su manto. Todos los que lo tocaban eran sanados.
