เปฺรริตา: 12
1 ตสฺมินฺ สมเย เหโรทฺราโช มณฺฑลฺยา: กิยชฺชเนโภฺย ทุ: ขํ ทาตุํ ปฺรารภตฺฯ
Now about that time, Herod the king stretched out his hands to oppress some of the church.
2 วิเศษโต โยหน: โสทรํ ยากูพํ กรวาลาฆาเตนฺ หตวานฺฯ
He killed James, the brother of John, with the sword.
3 ตสฺมาทฺ ยิหูทียา: สนฺตุษฺฏา อภวนฺ อิติ วิชฺญาย ส ปิตรมปิ ธรฺตฺตุํ คตวานฺฯ
When he saw that it pleased the Jewish people, he proceeded to seize Peter also. This was during the days of unleavened bread.
4 ตทา กิณฺวศูนฺยปูโปตฺสวสมย อุปาติษฺฏตฺ; อต อุตฺสเว คเต สติ โลกานำ สมกฺษํ ตํ พหิราเนยฺยามีติ มนสิ สฺถิรีกฺฤตฺย ส ตํ ธารยิตฺวา รกฺษฺณารฺถมฺ เยษามฺ เอไกกสํเฆ จตฺวาโร ชนา: สนฺติ เตษำ จตุรฺณำ รกฺษกสํฆานำ สมีเป ตํ สมรฺปฺย การายำ สฺถาปิตวานฺฯ
When he had arrested him, he put him in prison, and delivered him to four squads of four soldiers each to guard him, intending to bring him out to the people after the Passover.
5 กินฺตุํ ปิตรสฺย การาสฺถิติการณาตฺ มณฺฑลฺยา โลกา อวิศฺรามมฺ อีศฺวรสฺย สมีเป ปฺรารฺถยนฺตฯ
Peter therefore was kept in the prison, but constant prayer was made by the church to God for him.
6 อนนฺตรํ เหโรทิ ตํ พหิรานายิตุํ อุทฺยเต สติ ตสฺยำ ราเตฺรา ปิตโร รกฺษกทฺวยมธฺยสฺถาเน ศฺฤงฺขลทฺวเยน พทฺธฺว: สนฺ นิทฺริต อาสีตฺ, เทาวาริกาศฺจ การายา: สมฺมุเข ติษฺฐนโต ทฺวารมฺ อรกฺษิษุ: ฯ
The same night when Herod was about to bring him out, Peter was sleeping between two soldiers, bound with two chains. Guards in front of the door kept the prison.
7 เอตสฺมินฺ สมเย ปรเมศฺวรสฺย ทูเต สมุปสฺถิเต การา ทีปฺติมตี ชาตา; ตต: ส ทูต: ปิตรสฺย กุกฺษาวาวาตํ กฺฤตฺวา ตํ ชาครยิตฺวา ภาษิตวานฺ ตูรฺณมุตฺติษฺฐ; ตตสฺตสฺย หสฺตสฺถศฺฤงฺขลทฺวยํ คลตฺ ปติตํฯ
And look, an angel of the Lord stood by him, and a light shone in the cell. He struck Peter on the side, and woke him up, saying, "Stand up quickly." His chains fell off from his hands.
8 ส ทูตสฺตมวทตฺ, พทฺธกฏิ: สนฺ ปาทโย: ปาทุเก อรฺปย; เตน ตถา กฺฤเต สติ ทูตสฺตมฺ อุกฺตวานฺ คาตฺรียวสฺตฺรํ คาเตฺร นิธาย มม ปศฺจาทฺ เอหิฯ
The angel said to him, "Get dressed and put on your sandals." He did so. He said to him, "Put on your cloak, and follow me."
9 ตต: ปิตรสฺตสฺย ปศฺจาทฺ วฺรชน พหิรคจฺฉตฺ, กินฺตุ ทูเตน กรฺมฺไมตตฺ กฺฤตมิติ สตฺยมชฺญาตฺวา สฺวปฺนทรฺศนํ ชฺญาตวานฺฯ
And he went out and followed him. He did not know that what was being done by the angel was real, but thought he saw a vision.
10 อิตฺถํ เตา ปฺรถมำ ทฺวิตียาญฺจ การำ ลงฺฆิตฺวา เยน เลาหนิรฺมฺมิตทฺวาเรณ นครํ คมฺยเต ตตฺสมีปํ ปฺราปฺนุตำ; ตตสฺตสฺย กวาฏํ สฺวยํ มุกฺตมภวตฺ ตตเสฺตา ตตฺสฺถานาทฺ พหิ รฺภูตฺวา มารฺไคกสฺย สีมำ ยาวทฺ คเตา; ตโต'กสฺมาตฺ ส ทูต: ปิตรํ ตฺยกฺตวานฺฯ
When they were past the first and the second guard, they came to the iron gate that leads into the city, which opened to them by itself. They went out, and went down one street, and immediately the angel departed from him.
11 ตทา ส เจตนำ ปฺราปฺย กถิตวานฺ นิชทูตํ ปฺรหิตฺย ปรเมศฺวโร เหโรโท หสฺตาทฺ ยิหูทียโลกานำ สรฺวฺวาศายาศฺจ มำ สมุทฺธฺฤตวานฺ อิตฺยหํ นิศฺจยํ ชฺญาตวานฺฯ
When Peter had come to himself, he said, "Now I truly know that the Lord has sent out his angel and delivered me out of the hand of Herod, and from everything the Jewish people were expecting."
12 ส วิวิจฺย มารฺกนามฺรา วิขฺยาตสฺย โยหโน มาตุ รฺมริยโม ยสฺมินฺ คฺฤเห พหว: สมฺภูย ปฺรารฺถยนฺต ตนฺนิเวศนํ คต: ฯ
Thinking about that, he came to the house of Mary, the mother of John whose surname was Mark, where many were gathered together and were praying.
13 ปิตเรณ พหิรฺทฺวาร อาหเต สติ โรทานามา พาลิกา ทฺรษฺฏุํ คตาฯ
And when Peter knocked at the door of the gate, a servant girl named Rhoda came to answer.
14 ตต: ปิตรสฺย สฺวรํ ศฺรุวา สา หรฺษยุกฺตา สตี ทฺวารํ น โมจยิตฺวา ปิตโร ทฺวาเร ติษฺฐตีติ วารฺตฺตำ วกฺตุมฺ อภฺยนฺตรํ ธาวิตฺวา คตวตีฯ
When she recognized Peter's voice, she did not open the gate for joy, but ran in, and reported that Peter was standing in front of the gate.
15 เต ปฺราโวจนฺ ตฺวมุนฺมตฺตา ชาตาสิ กินฺตุ สา มุหุรฺมุหุรุกฺตวตี สตฺยเมไวตตฺฯ
They said to her, "You are crazy." But she insisted that it was so. They said, "It is his angel."
16 ตทา เต กถิตวนฺตสฺตรฺหิ ตสฺย ทูโต ภเวตฺฯ
But Peter continued knocking. When they had opened, they saw him, and were amazed.
17 ปิตโร ทฺวารมาหตวานฺ เอตสฺมินฺนนฺตเร ทฺวารํ โมจยิตฺวา ปิตรํ ทฺฤษฺฏฺวา วิสฺมยํ ปฺราปฺตา: ฯ
But he, beckoning to them with his hand to be silent, declared to them how the Lord had brought him out of the prison. He said, "Tell these things to James, and to the brothers." Then he departed, and went to another place.
18 ตต: ปิตโร นิ: ศพฺทํ สฺถาตุํ ตานฺ ปฺรติ หเสฺตน สงฺเกตํ กฺฤตฺวา ปรเมศฺวโร เยน ปฺรกาเรณ ตํ การายา อุทฺธฺฤตฺยานีตวานฺ ตสฺย วฺฤตฺตานฺตํ ตานชฺญาปยตฺ, ยูยํ คตฺวา ยากุพํ ภฺราตฺฤคณญฺจ วารฺตฺตาเมตำ วทเตตฺยุกฺตา สฺถานานฺตรํ ปฺรสฺถิตวานฺฯ
Now as soon as it was day, there was no small stir among the soldiers about what had become of Peter.
19 ปฺรภาเต สติ ปิตร: กฺว คต อิตฺยตฺร รกฺษกาณำ มเธฺย มหานฺ กลโห ชาต: ฯ
When Herod had sought for him, and did not find him, he examined the guards, and commanded that they should be put to death. He went down from Judea to Caesarea, and stayed there.
20 เหโรทฺ พหุ มฺฤคยิตฺวา ตโสฺยทฺเทเศ น ปฺราปฺเต สติ รกฺษกานฺ สํปฺฤจฺฉฺย เตษำ ปฺราณานฺ หนฺตุมฺ อาทิษฺฏวานฺฯ
Now Herod was very angry with the people of Tyre and Sidon. They came with one accord to him, and, having made Blastus, the king's personal aide, their friend, they asked for peace, because their country depended on the king's country for food.
21 ปศฺจาตฺ ส ยิหูทียปฺรเทศาตฺ ไกสริยานครํ คตฺวา ตตฺราวาติษฺฐตฺฯ
On an appointed day, Herod dressed himself in royal clothing, and sat on the throne, and gave a speech to them.
22 โสรสีโทนเทศโย โรฺลเกโภฺย เหโรทิ ยุยุตฺเสา สติ เต สรฺวฺว เอกมนฺตฺรณา: สนฺตสฺตสฺย สมีป อุปสฺถาย ลฺวาสฺตนามานํ ตสฺย วสฺตฺรคฺฤหาธีศํ สหายํ กฺฤตฺวา เหโรทา สารฺทฺธํ สนฺธึ ปฺรารฺถยนฺต ยตสฺตสฺย ราชฺโญ เทเศน เตษำ เทศียานำ ภรณมฺ อภวตฺํ
But the crowd shouted, "The voice of a god, and not of a man."
23 อต: กุตฺรจินฺ นิรุปิตทิเน เหโรทฺ ราชกียํ ปริจฺฉทํ ปริธาย สึหาสเน สมุปวิศฺย ตานฺ ปฺรติ กถามฺ อุกฺตวานฺฯ
Immediately an angel of the Lord struck him, because he did not give God the glory, and he was eaten by worms and died.
24 ตโต โลกา อุจฺไจ: การํ ปฺรตฺยวทนฺ, เอษ มนุชรโว น หิ, อีศฺวรียรว: ฯ
But the word of God grew and multiplied.
25 ตทา เหโรทฺ อีศฺวรสฺย สมฺมานํ นากโรตฺ; ตสฺมาทฺเธโต: ปรเมศฺวรสฺย ทูโต หฐาตฺ ตํ ปฺราหรตฺ เตไนว ส กีไฏ: กฺษีณ: สนฺ ปฺราณานฺ อชหาตฺฯ กินฺตฺวีศฺวรสฺย กถา เทศํ วฺยาปฺย ปฺรพลาภวตฺฯ ตต: ปรํ พรฺณพฺพาเศาเลา ยสฺย กรฺมฺมโณ ภารํ ปฺราปฺนุตำ ตาภฺยำ ตสฺมินฺ สมฺปาทิเต สติ มารฺกนามฺนา วิขฺยาโต โย โยหนฺ ตํ สงฺคินํ กฺฤตฺวา ยิรูศาลมฺนคราตฺ ปฺรตฺยาคเตาฯ
Barnabas and Saul returned to Jerusalem, when they had fulfilled their service, also taking with them John whose surname was Mark.
