மார்க: 4
1 அநந்தரம்’ ஸ ஸமுத்³ரதடே புநருபதே³ஷ்டும்’ ப்ராரேபே⁴, ததஸ்தத்ர ப³ஹுஜநாநாம்’ ஸமாக³மாத் ஸ ஸாக³ரோபரி நௌகாமாருஹ்ய ஸமுபவிஷ்ட: ; ஸர்வ்வே லோகா: ஸமுத்³ரகூலே தஸ்து²: |
Og han begynte atter å lære ved sjøen, og meget folk samlet sig om ham, så han gikk ut i en båt og satt i den ute på sjøen, og alt folket var på land ved sjøen.
2 ததா³ ஸ த்³ரு’ஷ்டாந்தகதா²பி⁴ ர்ப³ஹூபதி³ஷ்டவாந் உபதி³ஸ²ம்’ஸ்²ச கதி²தவாந்,
Og han lærte dem meget i lignelser, og sa til dem idet han lærte:
3 அவதா⁴நம்’ குருத, ஏகோ பீ³ஜவப்தா பீ³ஜாநி வப்தும்’ க³த: ;
Hør! Se, en såmann gikk ut for å så,
4 வபநகாலே கியந்தி பீ³ஜாநி மார்க³பாஸ்²வே பதிதாநி, தத ஆகாஸீ²யபக்ஷிண ஏத்ய தாநி சகா²து³: |
og det skjedde da han sådde, da falt noget ved veien; og fuglene kom og åt det op.
5 கியந்தி பீ³ஜாநி ஸ்வல்பம்ரு’த்திகாவத்பாஷாணபூ⁴மௌ பதிதாநி தாநி ம்ரு’தோ³ல்பத்வாத் ஸீ²க்⁴ரமங்குரிதாநி;
Og noget falt på stengrunn, hvor det ikke hadde meget jord; og det kom snart op, fordi det ikke hadde dyp jord,
6 கிந்தூதி³தே ஸூர்ய்யே த³க்³தா⁴நி ததா² மூலாநோ நாதோ⁴க³தத்வாத் ஸு²ஷ்காணி ச|
og da solen gikk op, blev det avsvidd, og da det ikke hadde rot, visnet det.
7 கியந்தி பீ³ஜாநி கண்டகிவநமத்⁴யே பதிதாநி தத: கண்டகாநி ஸம்’வ்ரு’த்³வ்ய தாநி ஜக்³ரஸுஸ்தாநி ந ச ப²லிதாநி|
Og noget falt blandt torner; og tornene skjøt op og kvalte det, og det bar ikke frukt.
8 ததா² கியந்தி பீ³ஜாந்யுத்தமபூ⁴மௌ பதிதாநி தாநி ஸம்’வ்ரு’த்³வ்ய ப²லாந்யுத்பாதி³தாநி கியந்தி பீ³ஜாநி த்ரிம்’ஸ²த்³கு³ணாநி கியந்தி ஷஷ்டிகு³ணாநி கியந்தி ஸ²தகு³ணாநி ப²லாநி ப²லிதவந்தி|
Og noget falt i god jord; og det bar frukt som vokste og blev stor, og det bar inntil tretti fold og seksti fold og hundre fold.
9 அத² ஸ தாநவத³த் யஸ்ய ஸ்²ரோதும்’ கர்ணௌ ஸ்த: ஸ ஸ்²ரு’ணோது|
Og han sa til dem: Den som har ører å høre med, han høre!
10 தத³நந்தரம்’ நிர்ஜநஸமயே தத்ஸங்கி³நோ த்³வாத³ஸ²ஸி²ஷ்யாஸ்²ச தம்’ தத்³த்³ரு’ஷ்டாந்தவாக்யஸ்யார்த²ம்’ பப்ரச்சு²: |
Og da han var blitt alene, spurte de tolv og de andre som var med ham, om lignelsene.
11 ததா³ ஸ தாநுதி³தவாந் ஈஸ்²வரராஜ்யஸ்ய நிகூ³ட⁴வாக்யம்’ போ³த்³து⁴ம்’ யுஷ்மாகமதி⁴காரோ(அ)ஸ்தி;
Og han sa til dem: Eder er Guds rikes hemmelighet gitt, men til hine som er utenfor, sies det alt sammen i lignelser,
12 கிந்து யே வஹிர்பூ⁴தா: "தே பஸ்²யந்த: பஸ்²யந்தி கிந்து ந ஜாநந்தி, ஸ்²ரு’ண்வந்த: ஸ்²ரு’ண்வந்தி கிந்து ந பு³த்⁴யந்தே, சேத்தை ர்மந: ஸு கதா³பி பரிவர்த்திதேஷு தேஷாம்’ பாபாந்யமோசயிஷ்யந்த," அதோஹேதோஸ்தாந் ப்ரதி த்³ரு’ஷ்டாந்தைரேவ தாநி மயா கதி²தாநி|
forat de skal se og se og ikke skjelne, og høre og høre og ikke forstå, forat de ikke skal omvende sig og få forlatelse.
13 அத² ஸ கதி²தவாந் யூயம்’ கிமேதத்³ த்³ரு’ஷ்டாந்தவாக்யம்’ ந பு³த்⁴யத்⁴வே? தர்ஹி கத²ம்’ ஸர்வ்வாந் த்³ரு’ஷ்டாந்தாந போ⁴த்ஸ்யத்⁴வே?
Og han sa til dem: Forstår I ikke denne lignelse? Hvorledes skal I da skjønne alle lignelsene?
14 பீ³ஜவப்தா வாக்யரூபாணி பீ³ஜாநி வபதி;
Såmannen sår ordet.
15 தத்ர யே யே லோகா வாக்யம்’ ஸ்²ரு’ண்வந்தி, கிந்து ஸ்²ருதமாத்ராத் ஸை²தாந் ஸீ²க்⁴ரமாக³த்ய தேஷாம்’ மந: ஸூப்தாநி தாநி வாக்யரூபாணி பீ³ஜாந்யபநயதி தஏவ உப்தபீ³ஜமார்க³பார்ஸ்²வேஸ்வரூபா: |
Men de ved veien er de som ordet blir sådd i, og når de har hørt det, kommer straks Satan og tar bort ordet som er sådd i dem.
16 யே ஜநா வாக்யம்’ ஸ்²ருத்வா ஸஹஸா பரமாநந்தே³ந க்³ரு’ஹ்லந்தி, கிந்து ஹ்ரு’தி³ ஸ்தை²ர்ய்யாபா⁴வாத் கிஞ்சித் காலமாத்ரம்’ திஷ்ட²ந்தி தத்பஸ்²சாத் தத்³வாக்யஹேதோ:
Og på samme måte de som såes på stengrunn; det er de som straks tar imot ordet med glede når de får høre det,
17 குத்ரசித் க்லேஸே² உபத்³ரவே வா ஸமுபஸ்தி²தே ததை³வ விக்⁴நம்’ ப்ராப்நுவந்தி தஏவ உப்தபீ³ஜபாஷாணபூ⁴மிஸ்வரூபா: |
og de har ikke rot i sig, men holder bare ut til en tid; blir det så trengsel eller forfølgelse for ordets skyld, da tar de straks anstøt.
18 யே ஜநா: கதா²ம்’ ஸ்²ரு’ண்வந்தி கிந்து ஸாம்’ஸாரிகீ சிந்தா த⁴நப்⁴ராந்தி ர்விஷயலோப⁴ஸ்²ச ஏதே ஸர்வ்வே உபஸ்தா²ய தாம்’ கதா²ம்’ க்³ரஸந்தி தத: மா விப²லா ப⁴வதி (aiōn g165)
Og andre igjen er de som såes blandt torner; det er de som hører ordet,
19 தஏவ உப்தபீ³ஜஸகண்டகபூ⁴மிஸ்வரூபா: |
og verdens bekymringer og rikdommens forførelse og attrå efter de andre ting kommer inn og kveler ordet, og det blir uten frukt. (aiōn g165)
20 யே ஜநா வாக்யம்’ ஸ்²ருத்வா க்³ரு’ஹ்லந்தி தேஷாம்’ கஸ்ய வா த்ரிம்’ஸ²த்³கு³ணாநி கஸ்ய வா ஷஷ்டிகு³ணாநி கஸ்ய வா ஸ²தகு³ணாநி ப²லாநி ப⁴வந்தி தஏவ உப்தபீ³ஜோர்வ்வரபூ⁴மிஸ்வரூபா: |
Og dette er de som er sådd i den gode jord: de som hører ordet og tar imot det og bærer frukt, tretti fold og seksti fold og hundre fold.
21 ததா³ ஸோ(அ)பரமபி கதி²தவாந் கோபி ஜநோ தீ³பாதா⁴ரம்’ பரித்யஜ்ய த்³ரோணஸ்யாத⁴: க²ட்வாயா அதே⁴ வா ஸ்தா²பயிதும்’ தீ³பமாநயதி கிம்’?
Og han sa til dem: Kommer vel lyset inn for å settes under en skjeppe eller under en seng? Kommer det ikke for å settes i staken?
22 அதோஹேதோ ர்யந்ந ப்ரகாஸ²யிஷ்யதே தாத்³ரு’க்³ லுக்காயிதம்’ கிமபி வஸ்து நாஸ்தி; யத்³ வ்யக்தம்’ ந ப⁴விஷ்யதி தாத்³ரு’ஸ²ம்’ கு³ப்தம்’ கிமபி வஸ்து நாஸ்தி|
For intet er skjult uten at det skal åpenbares, heller ikke blir noget dulgt uten for å komme for dagen.
23 யஸ்ய ஸ்²ரோதும்’ கர்ணௌ ஸ்த: ஸ ஸ்²ரு’ணோது|
Om nogen har ører å høre med, han høre!
24 அபரமபி கதி²தவாந் யூயம்’ யத்³ யத்³ வாக்யம்’ ஸ்²ரு’ணுத² தத்ர ஸாவதா⁴நா ப⁴வத, யதோ யூயம்’ யேந பரிமாணேந பரிமாத² தேநைவ பரிமாணேந யுஷ்மத³ர்த²மபி பரிமாஸ்யதே; ஸ்²ரோதாரோ யூயம்’ யுஷ்மப்⁴யமதி⁴கம்’ தா³ஸ்யதே|
Og han sa til dem: Akt på hvad I hører! Med det samme mål som I måler med, skal eder måles igjen, og enn mere skal gis eder.
25 யஸ்யாஸ்²ரயே வர்த்³த⁴தே தஸ்மை அபரமபி தா³ஸ்யதே, கிந்து யஸ்யாஸ்²ரயே ந வர்த்³த⁴தே தஸ்ய யத் கிஞ்சித³ஸ்தி தத³பி தஸ்மாந் நேஷ்யதே|
For den som har, ham skal gis, og den som ikke har, fra ham skal endog tas det han har.
26 அநந்தரம்’ ஸ கதி²தவாந் ஏகோ லோக: க்ஷேத்ரே பீ³ஜாந்யுப்த்வா
Og han sa: Med Guds rike er det således som når et menneske kaster sæden i jorden
27 ஜாக³ரணநித்³ராப்⁴யாம்’ தி³வாநிஸ²ம்’ க³மயதி, பரந்து தத்³வீஜம்’ தஸ்யாஜ்ஞாதரூபேணாங்குரயதி வர்த்³த⁴தே ச;
og sover og står op, natt og dag, og sæden spirer frem og blir høi, uten at han selv vet av det.
28 யதோஹேதோ: ப்ரத²மத: பத்ராணி தத: பரம்’ கணிஸா²நி தத்பஸ்²சாத் கணிஸ²பூர்ணாநி ஸ²ஸ்யாநி பூ⁴மி: ஸ்வயமுத்பாத³யதி;
Av sig selv bærer jorden grøde: først strå, så aks, så fullt korn i akset.
29 கிந்து ப²லேஷு பக்கேஷு ஸ²ஸ்யச்சே²த³நகாலம்’ ஜ்ஞாத்வா ஸ தத்க்ஷணம்’ ஸ²ஸ்யாநி சி²நத்தி, அநேந துல்யமீஸ்²வரராஜ்யம்’|
Men når grøden er moden, sender han straks sigden ut, fordi høsten er forhånden.
30 புந: ஸோ(அ)கத²யத்³ ஈஸ்²வரராஜ்யம்’ கேந ஸமம்’? கேந வஸ்துநா ஸஹ வா தது³பமாஸ்யாமி?
Og han sa: Hvad skal vi ligne Guds rike med, eller hvad lignelse skal vi bruke om det?
31 தத் ஸர்ஷபைகேந துல்யம்’ யதோ ம்ரு’தி³ வபநகாலே ஸர்ஷபபீ³ஜம்’ ஸர்வ்வப்ரு’தி²வீஸ்த²பீ³ஜாத் க்ஷுத்³ரம்’
Det er likesom sennepskornet, som er mindre enn alt annet frø på jorden når det såes i jorden;
32 கிந்து வபநாத் பரம் அங்குரயித்வா ஸர்வ்வஸா²காத்³ ப்³ரு’ஹத்³ ப⁴வதி, தஸ்ய ப்³ரு’ஹத்ய: ஸா²கா²ஸ்²ச ஜாயந்தே ததஸ்தச்சா²யாம்’ பக்ஷிண ஆஸ்²ரயந்தே|
og når det er sådd, vokser det op og blir større enn alle maturter og skyter store grener, så at himmelens fugler kan bygge rede under dets skygge.
33 இத்த²ம்’ தேஷாம்’ போ³தா⁴நுரூபம்’ ஸோ(அ)நேகத்³ரு’ஷ்டாந்தைஸ்தாநுபதி³ஷ்டவாந்,
Og i mange sådanne lignelser talte han ordet til dem, så meget som de kunde høre,
34 த்³ரு’ஷ்டாந்தம்’ விநா காமபி கதா²ம்’ தேப்⁴யோ ந கதி²தவாந் பஸ்²சாந் நிர்ஜநே ஸ ஸி²ஷ்யாந் ஸர்வ்வத்³ரு’ஷ்டாந்தார்த²ம்’ போ³தி⁴தவாந்|
og uten lignelse talte han ikke til dem; men i enrum utla han alt sammen for sine disipler.
35 தத்³தி³நஸ்ய ஸந்த்⁴யாயாம்’ ஸ தேப்⁴யோ(அ)கத²யத்³ ஆக³ச்ச²த வயம்’ பாரம்’ யாம|
Og samme dag, da det var blitt aften, sa han til dem: La oss fare over til hin side!
36 ததா³ தே லோகாந் விஸ்ரு’ஜ்ய தமவிலம்ப³ம்’ க்³ரு’ஹீத்வா நௌகயா ப்ரதஸ்தி²ரே; அபரா அபி நாவஸ்தயா ஸஹ ஸ்தி²தா: |
Og de lot folket fare, og tok ham med sig i båten som han var; men også andre båter var i følge med ham.
37 தத: பரம்’ மஹாஜ²ஞ்ப்⁴ஸ²க³மாத் நௌ ர்தோ³லாயமாநா தரங்கே³ண ஜலை: பூர்ணாப⁴வச்ச|
Og det kom en sterk stormvind, og bølgene slo inn i båten, så at den holdt på å fylles.
38 ததா³ ஸ நௌகாசஸ்²சாத்³பா⁴கே³ உபதா⁴நே ஸி²ரோ நிதா⁴ய நித்³ரித ஆஸீத் ததஸ்தே தம்’ ஜாக³ரயித்வா ஜக³து³: , ஹே ப்ரபோ⁴, அஸ்மாகம்’ ப்ராணா யாந்தி கிமத்ர ப⁴வதஸ்²சிந்தா நாஸ்தி?
Og han lå og sov bak i båten på en hodepute; og de vekket ham og sa til ham: Mester! bryr du dig ikke om at vi går under?
39 ததா³ ஸ உத்தா²ய வாயும்’ தர்ஜிதவாந் ஸமுத்³ரஞ்சோக்தவாந் ஸா²ந்த: ஸுஸ்தி²ரஸ்²ச ப⁴வ; ததோ வாயௌ நிவ்ரு’த்தே(அ)ப்³தி⁴ர்நிஸ்தரங்கோ³பூ⁴த்|
Og han stod op og truet vinden, og til sjøen sa han: Ti, vær stille! Og vinden la sig, og det blev blikkstille.
40 ததா³ ஸ தாநுவாச யூயம்’ குத ஏதாத்³ரு’க்ஸ²ங்காகுலா ப⁴வத? கிம்’ வோ விஸ்²வாஸோ நாஸ்தி?
Og han sa til dem: Hvorfor er I så redde? Hvorledes kan I være så vantro?
41 தஸ்மாத்தே(அ)தீவபீ⁴தா: பரஸ்பரம்’ வக்துமாரேபி⁴ரே, அஹோ வாயு: ஸிந்து⁴ஸ்²சாஸ்ய நிதே³ஸ²க்³ராஹிணௌ கீத்³ரு’க³யம்’ மநுஜ: |
Og de blev storlig forferdet, og sa til hverandre: Hvad er dette for en, som både vinden og sjøen er lydige?
