இப்³ரிண: 3
1 ஹே ஸ்வர்கீ³யஸ்யாஹ்வாநஸ்ய ஸஹபா⁴கி³ந: பவித்ரப்⁴ராதர: , அஸ்மாகம்’ த⁴ர்ம்மப்ரதிஜ்ஞாயா தூ³தோ(அ)க்³ரஸரஸ்²ச யோ யீஸு²ஸ்தம் ஆலோசத்⁴வம்’|
Derfor, hellige Brødre, delagtige i en himmelsk Kaldelse! ser hen til vor Bekendelses Udsending og Ypperstepræst, Jesus,
2 மூஸா யத்³வத் தஸ்ய ஸர்வ்வபரிவாரமத்⁴யே விஸ்²வாஸ்ய ஆஸீத், தத்³வத் அயமபி ஸ்வநியோஜகஸ்ய ஸமீபே விஸ்²வாஸ்யோ ப⁴வதி|
der var tro imod den, som beskikkede ham, ligesom ogsaa Moses var det i hele hans Hus.
3 பரிவாராச்ச யத்³வத் தத்ஸ்தா²பயிதுரதி⁴கம்’ கௌ³ரவம்’ ப⁴வதி தத்³வத் மூஸஸோ(அ)யம்’ ப³ஹுதரகௌ³ரவஸ்ய யோக்³யோ ப⁴வதி|
Thi han er kendt værdig til større Herlighed end Moses, i samme Maal som den, der har indrettet et Hus, har større Ære end Huset selv.
4 ஏகைகஸ்ய நிவேஸ²நஸ்ய பரிஜநாநாம்’ ஸ்தா²பயிதா கஸ்²சித்³ வித்³யதே யஸ்²ச ஸர்வ்வஸ்தா²பயிதா ஸ ஈஸ்²வர ஏவ|
Thi hvert Hus indrettes af nogen; men den, som har indrettet alt, er Gud.
5 மூஸாஸ்²ச வக்ஷ்யமாணாநாம்’ ஸாக்ஷீ ப்⁴ரு’த்ய இவ தஸ்ய ஸர்வ்வபரிஜநமத்⁴யே விஸ்²வாஸ்யோ(அ)ப⁴வத் கிந்து க்²ரீஷ்டஸ்தஸ்ய பரிஜநாநாமத்⁴யக்ஷ இவ|
Og Moses var vel tro i hele hans Hus, som en Tjener, til Vidnesbyrd om, hvad der skulde tales;
6 வயம்’ து யதி³ விஸ்²வாஸஸ்யோத்ஸாஹம்’ ஸ்²லாக⁴நஞ்ச ஸே²ஷம்’ யாவத்³ தா⁴ரயாமஸ்தர்ஹி தஸ்ய பரிஜநா ப⁴வாம: |
men Kristus er det som en Søn over hans Hus; og hans Hus ere vi, saafremt vi fastholde Haabets Frimodighed og Ros urokket indtil Enden.
7 அதோ ஹேதோ: பவித்ரேணாத்மநா யத்³வத் கதி²தம்’, தத்³வத், "அத்³ய யூயம்’ கதா²ம்’ தஸ்ய யதி³ ஸம்’ஸ்²ரோதுமிச்ச²த²|
Derfor, som den Helligaand siger: „I Dag, naar I høre hans Røst,
8 தர்ஹி புரா பரீக்ஷாயா தி³நே ப்ராந்தரமத்⁴யத: | மதா³ஜ்ஞாநிக்³ரஹஸ்தா²நே யுஷ்மாபி⁴ஸ்து க்ரு’தம்’ யதா²| ததா² மா குருதேதா³நீம்’ கடி²நாநி மநாம்’ஸி வ: |
da forhærder ikke eders Hjerter, som det skete i Forbitrelsen, paa Fristelsens Dag i Ørkenen,
9 யுஷ்மாகம்’ பிதரஸ்தத்ர மத்பரீக்ஷாம் அகுர்வ்வத| குர்வ்வத்³பி⁴ ர்மே(அ)நுஸந்தா⁴நம்’ தைரத்³ரு’ஸ்²யந்த மத்க்ரியா: | சத்வாரிம்’ஸ²த்ஸமா யாவத் க்ருத்³த்⁴வாஹந்து தத³ந்வயே|
hvor eders Fædre fristede mig ved at sætte mig paa Prøve, og de saa dog mine Gerninger i fyrretyve Aar.
10 அவாதி³ஷம் இமே லோகா ப்⁴ராந்தாந்த: கரணா: ஸதா³| மாமகீநாநி வர்த்மாநி பரிஜாநந்தி நோ இமே|
Derfor harmedes jeg paa denne Slægt og sagde: De fare altid vild i Hjertet; men de kendte ikke mine Veje,
11 இதி ஹேதோரஹம்’ கோபாத் ஸ²பத²ம்’ க்ரு’தவாந் இமம்’| ப்ரேவேக்ஷ்யதே ஜநைரேதை ர்ந விஸ்²ராமஸ்த²லம்’ மம|| "
saa jeg svor i min Vrede: Sandelig, de skulle ikke gaa ind til min Hvile” —
12 ஹே ப்⁴ராதர: ஸாவதா⁴நா ப⁴வத, அமரேஸ்²வராத் நிவர்த்தகோ யோ(அ)விஸ்²வாஸஸ்தத்³யுக்தம்’ து³ஷ்டாந்த: கரணம்’ யுஷ்மாகம்’ கஸ்யாபி ந ப⁴வது|
saa ser til, Brødre! at der ikke nogen Sinde i nogen af eder skal findes et ondt, vantro Hjerte, saa at han falder fra den levende Gud.
13 கிந்து யாவத்³ அத்³யநாமா ஸமயோ வித்³யதே தாவத்³ யுஷ்மந்மத்⁴யே கோ(அ)பி பாபஸ்ய வஞ்சநயா யத் கடோ²ரீக்ரு’தோ ந ப⁴வேத் தத³ர்த²ம்’ ப்ரதிதி³நம்’ பரஸ்பரம் உபதி³ஸ²த|
Men formaner hverandre hver Dag, saa længe det hedder „i Dag”, for at ikke nogen af eder skal forhærdes ved Syndens Bedrag.
14 யதோ வயம்’ க்²ரீஷ்டஸ்யாம்’ஸி²நோ ஜாதா: கிந்து ப்ரத²மவிஸ்²வாஸஸ்ய த்³ரு’ட⁴த்வம் அஸ்மாபி⁴: ஸே²ஷம்’ யாவத்³ அமோக⁴ம்’ தா⁴ரயிதவ்யம்’|
Thi vi ere blevne delagtige i Kristus, saafremt vi fastholde vor første Fortrøstning urokket indtil Enden.
15 அத்³ய யூயம்’ கதா²ம்’ தஸ்ய யதி³ ஸம்’ஸ்²ரோதுமிச்ச²த², தர்ஹ்யாஜ்ஞாலங்க⁴நஸ்தா²நே யுஷ்மாபி⁴ஸ்து க்ரு’தம்’ யதா², ததா² மா குருதேதா³நீம்’ கடி²நாநி மநாம்’ஸி வ இதி தேந யது³க்தம்’,
Naar der siges: „I Dag, naar I høre hans Røst, da forhærder ikke eders Hjerter som i Forbitrelsen”:
16 தத³நுஸாராத்³ யே ஸ்²ருத்வா தஸ்ய கதா²ம்’ ந க்³ரு’ஹீதவந்தஸ்தே கே? கிம்’ மூஸஸா மிஸரதே³ஸா²த்³ ஆக³தா: ஸர்வ்வே லோகா நஹி?
Hvem vare da vel de, som hørte og dog voldte Forbitrelse? Mon ikke alle, som gik ud af Ægypten ved Moses?
17 கேப்⁴யோ வா ஸ சத்வாரிம்’ஸ²த்³வர்ஷாணி யாவத்³ அக்ருத்⁴யத்? பாபம்’ குர்வ்வதாம்’ யேஷாம்’ குணபா: ப்ராந்தரே (அ)பதந் கிம்’ தேப்⁴யோ நஹி?
Men paa hvem harmedes han i fyrretyve Aar? Mon ikke paa dem, som syndede, hvis døde Kroppe faldt i Ørkenen?
18 ப்ரவேக்ஷ்யதே ஜநைரேதை ர்ந விஸ்²ராமஸ்த²லம்’ மமேதி ஸ²பத²: கேஷாம்’ விருத்³த⁴ம்’ தேநாகாரி? கிம் அவிஸ்²வாஸிநாம்’ விருத்³த⁴ம்’ நஹி?
Og over for hvem tilsvor han, at de ikke skulde gaa ind til hans Hvile, uden dem, som vare blevne genstridige?
19 அதஸ்தே தத் ஸ்தா²நம்’ ப்ரவேஷ்டும் அவிஸ்²வாஸாத் நாஸ²க்நுவந் இதி வயம்’ வீக்ஷாமஹே|
Og vi se, at de ikke kunde gaa ind paa Grund af Vantro.
