இப்³ரிண: 12
1 அதோ ஹேதோரேதாவத்ஸாக்ஷிமேகை⁴ ர்வேஷ்டிதா: ஸந்தோ வயமபி ஸர்வ்வபா⁴ரம் ஆஸு²பா³த⁴கம்’ பாபஞ்ச நிக்ஷிப்யாஸ்மாகம்’ க³மநாய நிரூபிதே மார்கே³ தை⁴ர்ய்யேண தா⁴வாம|
Derfor, la og oss, da vi har så stor en sky av vidner omkring oss, avlegge alt som tynger, og synden som henger så fast ved oss, og med tålmodighet løpe i den kamp som er oss foresatt,
2 யஸ்²சாஸ்மாகம்’ விஸ்²வாஸஸ்யாக்³ரேஸர: ஸித்³தி⁴கர்த்தா சாஸ்தி தம்’ யீஸு²ம்’ வீக்ஷாமஹை யத: ஸ ஸ்வஸம்முக²ஸ்தி²தாநந்த³ஸ்ய ப்ராப்த்யர்த²ம் அபமாநம்’ துச்சீ²க்ரு’த்ய க்ருஸ²ஸ்ய யாதநாம்’ ஸோட⁴வாந் ஈஸ்²வரீயஸிம்’ஹாஸநஸ்ய த³க்ஷிணபார்ஸ்²வே ஸமுபவிஷ்டவாம்’ஸ்²ச|
idet vi ser på troens ophavsmann og fullender, Jesus, han som for den glede som ventet ham, led tålmodig korset, uten å akte vanæren, og nu sitter på høire side av Guds trone.
3 ய: பாபிபி⁴: ஸ்வவிருத்³த⁴ம் ஏதாத்³ரு’ஸ²ம்’ வைபரீத்யம்’ ஸோட⁴வாந் தம் ஆலோசயத தேந யூயம்’ ஸ்வமந: ஸு ஸ்²ராந்தா: க்லாந்தாஸ்²ச ந ப⁴விஷ்யத²|
Ja, gi akt på ham som tålmodig har lidt en slik motsigelse av syndere, så I ikke skal gå trett og bli motløse i eders sjeler!
4 யூயம்’ பாபேந ஸஹ யுத்⁴யந்தோ(அ)த்³யாபி ஸோ²ணிதவ்யயபர்ய்யந்தம்’ ப்ரதிரோத⁴ம்’ நாகுருத|
Ennu har I ikke gjort motstand like til blodet i eders kamp mot synden,
5 ததா² ச புத்ராந் ப்ரதீவ யுஷ்மாந் ப்ரதி ய உபதே³ஸ² உக்தஸ்தம்’ கிம்’ விஸ்ம்ரு’தவந்த: ? "பரேஸே²ந க்ரு’தாம்’ ஸா²ஸ்திம்’ ஹே மத்புத்ர ந துச்ச²ய| தேந ஸம்’ப⁴ர்த்ஸிதஸ்²சாபி நைவ க்லாம்ய கதா³சந|
og I har glemt den formaning som taler til eder som til barn: Min sønn! akt ikke Herrens tukt ringe, og bli ikke motløs når du refses av ham;
6 பரேஸ²: ப்ரீயதே யஸ்மிந் தஸ்மை ஸா²ஸ்திம்’ த³தா³தி யத்| யந்து புத்ரம்’ ஸ க்³ரு’ஹ்லாதி தமேவ ப்ரஹரத்யபி| "
for den Herren elsker, den tukter han, og han hudstryker hver sønn som han tar sig av.
7 யதி³ யூயம்’ ஸா²ஸ்திம்’ ஸஹத்⁴வம்’ தர்ஹீஸ்²வர: புத்ரைரிவ யுஷ்மாபி⁴: ஸார்த்³த⁴ம்’ வ்யவஹரதி யத: பிதா யஸ்மை ஸா²ஸ்திம்’ ந த³தா³தி தாத்³ரு’ஸ²: புத்ர: க: ?
Det er for tuktens skyld at I tåler lidelser; Gud gjør med eder som med sønner. For hvem er den sønn som hans far ikke tukter?
8 ஸர்வ்வே யஸ்யா: ஸா²ஸ்தேரம்’ஸி²நோ ப⁴வந்தி ஸா யதி³ யுஷ்மாகம்’ ந ப⁴வதி தர்ஹி யூயம் ஆத்மஜா ந கிந்து ஜாரஜா ஆத்⁴வே|
Men er I uten tukt, som alle har fått sin del av, da er I uekte barn, og ikke sønner.
9 அபரம் அஸ்மாகம்’ ஸா²ரீரிகஜந்மதா³தாரோ(அ)ஸ்மாகம்’ ஸா²ஸ்திகாரிணோ(அ)ப⁴வந் தே சாஸ்மாபி⁴: ஸம்மாநிதாஸ்தஸ்மாத்³ ய ஆத்மநாம்’ ஜநயிதா வயம்’ கிம்’ ததோ(அ)தி⁴கம்’ தஸ்ய வஸீ²பூ⁴ய ந ஜீவிஷ்யாம: ?
Dessuten: våre kjødelige fedre hadde vi til optuktere, og vi hadde ærefrykt for dem; skal vi da ikke meget mere være lydige mot åndenes Fader, så vi får leve?
10 தே த்வல்பதி³நாநி யாவத் ஸ்வமநோ(அ)மதாநுஸாரேண ஸா²ஸ்திம்’ க்ரு’தவந்த: கிந்த்வேஷோ(அ)ஸ்மாகம்’ ஹிதாய தஸ்ய பவித்ரதாயா அம்’ஸி²த்வாய சாஸ்மாந் ஸா²ஸ்தி|
For hine tuktet oss for nogen få dager efter sitt tykke, men han tukter til vårt gagn, forat vi skal få del i hans hellighet.
11 ஸா²ஸ்திஸ்²ச வர்த்தமாநஸமயே கேநாபி நாநந்த³ஜநிகா கிந்து ஸோ²கஜநிகைவ மந்யதே ததா²பி யே தயா விநீயந்தே தேப்⁴ய: ஸா பஸ்²சாத் ஸா²ந்தியுக்தம்’ த⁴ர்ம்மப²லம்’ த³தா³தி|
All tukt synes vel, mens den står på, ikke å være til glede, men til sorg; men siden gir den dem som derved er blitt opøvd, rettferdighets salige frukt.
12 அதஏவ யூயம்’ ஸி²தி²லாந் ஹஸ்தாந் து³ர்ப்³ப³லாநி ஜாநூநி ச ஸப³லாநி குருத்⁴வம்’|
Derfor, rett de hengende hender og de maktløse knær,
13 யதா² ச து³ர்ப்³ப³லஸ்ய ஸந்தி⁴ஸ்தா²நம்’ ந ப⁴ஜ்யேத ஸ்வஸ்த²ம்’ திஷ்டே²த் ததா² ஸ்வசரணார்த²ம்’ ஸரலம்’ மார்க³ம்’ நிர்ம்மாத|
og gjør rette stier for eders føtter, forat ikke det halte skal komme rent i ulag, men heller må bli helbredet!
14 அபரஞ்ச ஸர்வ்வை: ஸார்த²ம் ஏக்யபா⁴வம்’ யச்ச விநா பரமேஸ்²வரஸ்ய த³ர்ஸ²நம்’ கேநாபி ந லப்ஸ்யதே தத் பவித்ரத்வம்’ சேஷ்டத்⁴வம்’|
Jag efter fred med alle og efter helliggjørelse; for uten helliggjørelse skal ingen se Herren.
15 யதா² கஸ்²சித்³ ஈஸ்²வரஸ்யாநுக்³ரஹாத் ந பதேத், யதா² ச திக்ததாயா மூலம்’ ப்ரருஹ்ய பா³தா⁴ஜநகம்’ ந ப⁴வேத் தேந ச ப³ஹவோ(அ)பவித்ரா ந ப⁴வேயு: ,
Og gi akt på at ikke nogen viker tilbake fra Guds nåde, at ikke nogen bitter rot skal vokse op og volde men, og mange bli smittet ved den,
16 யதா² ச கஸ்²சித் லம்படோ வா ஏகக்ரு’த்வ ஆஹாரார்த²ம்’ ஸ்வீயஜ்யேஷ்டா²தி⁴காரவிக்ரேதா ய ஏஷௌஸ்தத்³வத்³ அத⁴ர்ம்மாசாரீ ந ப⁴வேத் ததா² ஸாவதா⁴நா ப⁴வத|
at ikke nogen er en horkarl eller en vanhellig som Esau, som for en eneste rett mat solgte sin førstefødselsrett.
17 யத: ஸ ஏஷௌ: பஸ்²சாத்³ ஆஸீ²ர்வ்வாதா³தி⁴காரீ ப⁴விதும் இச்ச²ந்நபி நாநுக்³ரு’ஹீத இதி யூயம்’ ஜாநீத², ஸ சாஸ்²ருபாதேந மத்யந்தரம்’ ப்ரார்த²யமாநோ(அ)பி தது³பாயம்’ ந லேபே⁴|
I vet jo at han og senere, da han vilde arve velsignelsen, blev avvist - for han fant ikke rum for bot - enda han søkte den med tårer.
18 அபரஞ்ச ஸ்ப்ரு’ஸ்²ய: பர்வ்வத: ப்ரஜ்வலிதோ வஹ்நி: க்ரு’ஷ்ணாவர்ணோ மேகோ⁴ (அ)ந்த⁴காரோ ஜ²ஞ்ப்⁴ஸ² தூரீவாத்³யம்’ வாக்யாநாம்’ ஸ²ப்³த³ஸ்²ச நைதேஷாம்’ ஸந்நிதௌ⁴ யூயம் ஆக³தா: |
For I er ikke kommet til et fjell som en kan ta på med hender, og til brennende ild og til skodde og mørke og uvær,
19 தம்’ ஸ²ப்³த³ம்’ ஸ்²ருத்வா ஸ்²ரோதாரஸ்தாத்³ரு’ஸ²ம்’ ஸம்பா⁴ஷணம்’ யத் புந ர்ந ஜாயதே தத் ப்ரார்தி²தவந்த: |
og til basunlyd og røst av ord, slik at de som hørte den, bad at der ikke måtte tales mere til dem;
20 யத: பஸு²ரபி யதி³ த⁴ராத⁴ரம்’ ஸ்ப்ரு’ஸ²தி தர்ஹி ஸ பாஷாணாகா⁴தை ர்ஹந்தவ்ய இத்யாதே³ஸ²ம்’ ஸோடு⁴ம்’ தே நாஸ²க்நுவந்|
for de kunde ikke bære dette bud: Om det så bare er et dyr som rører ved fjellet, skal det stenes,
21 தச்ச த³ர்ஸ²நம் ஏவம்’ ப⁴யாநகம்’ யத் மூஸஸோக்தம்’ பீ⁴தஸ்த்ராஸயுக்தஸ்²சாஸ்மீதி|
og så fryktelig var synet at Moses sa: Jeg er forferdet og skjelver.
22 கிந்து ஸீயோந்பர்வ்வதோ (அ)மரேஸ்²வரஸ்ய நக³ரம்’ ஸ்வர்க³ஸ்த²யிரூஸா²லமம் அயுதாநி தி³வ்யதூ³தா:
Men I er kommet til Sions berg og den levende Guds stad, det himmelske Jerusalem, og til englenes mange tusener,
23 ஸ்வர்கே³ லிகி²தாநாம்’ ப்ரத²மஜாதாநாம் உத்ஸவ: ஸமிதிஸ்²ச ஸர்வ்வேஷாம்’ விசாராதி⁴பதிரீஸ்²வர: ஸித்³தீ⁴க்ரு’ததா⁴ர்ம்மிகாநாம் ஆத்மாநோ
til høitidsskaren og menigheten av de førstefødte, som er opskrevet i himlene, og til dommeren, som er alles Gud, og til de fullendte rettferdiges ånder,
24 நூதநநியமஸ்ய மத்⁴யஸ்தோ² யீஸு²: , அபரம்’ ஹாபி³லோ ரக்தாத் ஸ்²ரேய: ப்ரசாரகம்’ ப்ரோக்ஷணஸ்ய ரக்தஞ்சைதேஷாம்’ ஸந்நிதௌ⁴ யூயம் ஆக³தா: |
og til Jesus, mellemmann for en ny pakt, og til oversprengningens blod, som taler bedre enn Abels.
25 ஸாவதா⁴நா ப⁴வத தம்’ வக்தாரம்’ நாவஜாநீத யதோ ஹேதோ: ப்ரு’தி²வீஸ்தி²த: ஸ வக்தா யைரவஜ்ஞாதஸ்தை ர்யதி³ ரக்ஷா நாப்ராபி தர்ஹி ஸ்வர்கீ³யவக்து: பராங்முகீ²பூ⁴யாஸ்மாபி⁴: கத²ம்’ ரக்ஷா ப்ராப்ஸ்யதே?
Se til at I ikke avviser ham som taler! For slapp ikke hine fri, de som avviste ham som talte på jorden, hvor meget mindre skal da vi slippe om vi vender oss bort fra ham som taler fra himmelen!
26 ததா³ தஸ்ய ரவாத் ப்ரு’தி²வீ கம்பிதா கிந்த்விதா³நீம்’ தேநேத³ம்’ ப்ரதிஜ்ஞாதம்’ யதா², "அஹம்’ புநரேகக்ரு’த்வ: ப்ரு’தி²வீம்’ கம்பயிஷ்யாமி கேவலம்’ தந்நஹி க³க³நமபி கம்பயிஷ்யாமி| "
Hans røst rystet dengang jorden; men nu har han lovt og sagt: Ennu en gang vil jeg ryste ikke bare jorden, men også himmelen.
27 ஸ ஏகக்ரு’த்வ: ஸ²ப்³தோ³ நிஸ்²சலவிஷயாணாம்’ ஸ்தி²தயே நிர்ம்மிதாநாமிவ சஞ்சலவஸ்தூநாம்’ ஸ்தா²நாந்தரீகரணம்’ ப்ரகாஸ²யதி|
Men det ord: Ennu en gang, gir til kjenne en omskiftelse av de ting som rystes, fordi de er skapt, så de ting som ikke rystes, skal bli ved.
28 அதஏவ நிஸ்²சலராஜ்யப்ராப்தைரஸ்மாபி⁴: ஸோ(அ)நுக்³ரஹ ஆலம்பி³தவ்யோ யேந வயம்’ ஸாத³ரம்’ ஸப⁴யஞ்ச துஷ்டிஜநகரூபேணேஸ்²வரம்’ ஸேவிதும்’ ஸ²க்நுயாம|
Derfor, da vi får et rike som ikke kan rystes, så la oss være takknemlige og derved tjene Gud til hans velbehag, med blygsel og frykt!
29 யதோ(அ)ஸ்மாகம் ஈஸ்²வர: ஸம்’ஹாரகோ வஹ்நி: |
For vår Gud er en fortærende ild.
