ਰੋਮਿਣਃ 12
1 ਹੇ ਭ੍ਰਾਤਰ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਕ੍ਰੁʼਪਯਾਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਵਿਨਯੇ ਯੂਯੰ ਸ੍ਵੰ ਸ੍ਵੰ ਸ਼ਰੀਰੰ ਸਜੀਵੰ ਪਵਿਤ੍ਰੰ ਗ੍ਰਾਹ੍ਯੰ ਬਲਿਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਮੁੱਦਿਸ਼੍ਯ ਸਮੁਤ੍ਸ੍ਰੁʼਜਤ, ਏਸ਼਼ਾ ਸੇਵਾ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਯੋਗ੍ਯਾ|
Ich ermahne euch nun, liebe Brüder, durch die Barmherzigkeit Gottes, daß ihr eure Leiber begebet zum Opfer, das da lebendig, heilig und Gott wohlgefällig sei, welches sei euer vernünftiger Gottesdienst.
2 ਅਪਰੰ ਯੂਯੰ ਸਾਂਸਾਰਿਕਾ ਇਵ ਮਾਚਰਤ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ੍ਵੰ ਸ੍ਵੰ ਸ੍ਵਭਾਵੰ ਪਰਾਵਰ੍ਤ੍ਯ ਨੂਤਨਾਚਾਰਿਣੋ ਭਵਤ, ਤਤ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਨਿਦੇਸ਼ਃ ਕੀਦ੍ਰੁʼਗ੍ ਉੱਤਮੋ ਗ੍ਰਹਣੀਯਃ ਸਮ੍ਪੂਰ੍ਣਸ਼੍ਚੇਤਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਭਿਰਨੁਭਾਵਿਸ਼਼੍ਯਤੇ| (aiōn g165)
Und stellet euch nicht dieser Welt gleich, sondern verändert euch durch die Erneuerung eures Sinnes, auf daß ihr prüfen möget, welches da sei der gute, wohlgefällige und vollkommene Gotteswille. (aiōn g165)
3 ਕਸ਼੍ਚਿਦਪਿ ਜਨੋ ਯੋਗ੍ਯਤ੍ਵਾਦਧਿਕੰ ਸ੍ਵੰ ਨ ਮਨ੍ਯਤਾਂ ਕਿਨ੍ਤੁ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਯਸ੍ਮੈ ਪ੍ਰਤ੍ਯਯਸ੍ਯ ਯਤ੍ਪਰਿਮਾਣਮ੍ ਅਦਦਾਤ੍ ਸ ਤਦਨੁਸਾਰਤੋ ਯੋਗ੍ਯਰੂਪੰ ਸ੍ਵੰ ਮਨੁਤਾਮ੍, ਈਸ਼੍ਵਰਾਦ੍ ਅਨੁਗ੍ਰਹੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਃ ਸਨ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕਮ੍ ਏਕੈਕੰ ਜਨਮ੍ ਇਤ੍ਯਾਜ੍ਞਾਪਯਾਮਿ|
Denn ich sage euch durch die Gnade, die mir gegeben ist, jedermann unter euch, daß niemand weiter von sich halte, als sich's gebührt zu halten, sondern daß er von sich mäßig halte, ein jeglicher, nach dem Gott ausgeteilt hat das Maß des Glaubens.
4 ਯਤੋ ਯਦ੍ਵਦਸ੍ਮਾਕਮ੍ ਏਕਸ੍ਮਿਨ੍ ਸ਼ਰੀਰੇ ਬਹੂਨ੍ਯਙ੍ਗਾਨਿ ਸਨ੍ਤਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸਰ੍ੱਵੇਸ਼਼ਾਮਙ੍ਗਾਨਾਂ ਕਾਰ੍ੱਯੰ ਸਮਾਨੰ ਨਹਿ;
Denn gleicherweise als wir in einem Leibe viele Glieder haben, aber alle Glieder nicht einerlei Geschäft haben,
5 ਤਦ੍ਵਦਸ੍ਮਾਕੰ ਬਹੁਤ੍ਵੇ(ਅ)ਪਿ ਸਰ੍ੱਵੇ ਵਯੰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇ ਏਕਸ਼ਰੀਰਾਃ ਪਰਸ੍ਪਰਮ੍ ਅਙ੍ਗਪ੍ਰਤ੍ਯਙ੍ਗਤ੍ਵੇਨ ਭਵਾਮਃ|
also sind wir viele ein Leib in Christus, aber untereinander ist einer des andern Glied,
6 ਅਸ੍ਮਾਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਾਨੁਗ੍ਰਹੇਣ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਦਾਨਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਸੁ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੇਸ਼਼ੁ ਸਤ੍ਸੁ ਕੋਪਿ ਯਦਿ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਕ੍ਯੰ ਵਦਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਪ੍ਰਤ੍ਯਯਸ੍ਯ ਪਰਿਮਾਣਾਨੁਸਾਰਤਃ ਸ ਤਦ੍ ਵਦਤੁ;
und haben mancherlei Gaben nach der Gnade, die uns gegeben ist.
7 ਯਦ੍ਵਾ ਯਦਿ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸੇਵਨਕਾਰੀ ਭਵਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਸ ਤਤ੍ਸੇਵਨੰ ਕਰੋਤੁ; ਅਥਵਾ ਯਦਿ ਕਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਅਧ੍ਯਾਪਯਿਤਾ ਭਵਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਸੋ(ਅ)ਧ੍ਯਾਪਯਤੁ;
Hat jemand Weissagung, so sei sie dem Glauben gemäß. Hat jemand ein Amt, so warte er des Amts. Lehrt jemand, so warte er der Lehre.
8 ਤਥਾ ਯ ਉਪਦੇਸ਼਼੍ਟਾ ਭਵਤਿ ਸ ਉਪਦਿਸ਼ਤੁ ਯਸ਼੍ਚ ਦਾਤਾ ਸ ਸਰਲਤਯਾ ਦਦਾਤੁ ਯਸ੍ਤ੍ਵਧਿਪਤਿਃ ਸ ਯਤ੍ਨੇਨਾਧਿਪਤਿਤ੍ਵੰ ਕਰੋਤੁ ਯਸ਼੍ਚ ਦਯਾਲੁਃ ਸ ਹ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਮਨਸਾ ਦਯਤਾਮ੍|
Ermahnt jemand, so warte er des Ermahnens. Gibt jemand, so gebe er einfältig. Regiert jemand, so sei er sorgfältig. Übt jemand Barmherzigkeit, so tue er's mit Lust.
9 ਅਪਰਞ੍ਚ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਪ੍ਰੇਮ ਕਾਪਟ੍ਯਵਰ੍ਜਿਤੰ ਭਵਤੁ ਯਦ੍ ਅਭਦ੍ਰੰ ਤਦ੍ ਰੁʼਤੀਯਧ੍ਵੰ ਯੱਚ ਭਦ੍ਰੰ ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਅਨੁਰਜ੍ਯਧ੍ਵਮ੍|
Die Liebe sei nicht falsch. Hasset das Arge, hanget dem Guten an.
10 ਅਪਰੰ ਭ੍ਰਾਤ੍ਰੁʼਤ੍ਵਪ੍ਰੇਮ੍ਨਾ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਪ੍ਰੀਯਧ੍ਵੰ ਸਮਾਦਰਾਦ੍ ਏਕੋ(ਅ)ਪਰਜਨੰ ਸ਼੍ਰੇਸ਼਼੍ਠੰ ਜਾਨੀਧ੍ਵਮ੍|
Die brüderliche Liebe untereinander sei herzlich. Einer komme dem andern mit Ehrerbietung zuvor.
11 ਤਥਾ ਕਾਰ੍ੱਯੇ ਨਿਰਾਲਸ੍ਯਾ ਮਨਸਿ ਚ ਸੋਦ੍ਯੋਗਾਃ ਸਨ੍ਤਃ ਪ੍ਰਭੁੰ ਸੇਵਧ੍ਵਮ੍|
Seid nicht träge in dem, was ihr tun sollt. Seid brünstig im Geiste. Schicket euch in die Zeit.
12 ਅਪਰੰ ਪ੍ਰਤ੍ਯਾਸ਼ਾਯਾਮ੍ ਆਨਨ੍ਦਿਤਾ ਦੁਃਖਸਮਯੇ ਚ ਧੈਰ੍ੱਯਯੁਕ੍ਤਾ ਭਵਤ; ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਨਾਯਾਂ ਸਤਤੰ ਪ੍ਰਵਰ੍ੱਤਧ੍ਵੰ|
Seid fröhlich in Hoffnung, geduldig in Trübsal, haltet an am Gebet.
13 ਪਵਿਤ੍ਰਾਣਾਂ ਦੀਨਤਾਂ ਦੂਰੀਕੁਰੁਧ੍ਵਮ੍ ਅਤਿਥਿਸੇਵਾਯਾਮ੍ ਅਨੁਰਜ੍ਯਧ੍ਵਮ੍|
Nehmet euch der Notdurft der Heiligen an. Herberget gern.
14 ਯੇ ਜਨਾ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਤਾਡਯਨ੍ਤਿ ਤਾਨ੍ ਆਸ਼ਿਸ਼਼ੰ ਵਦਤ ਸ਼ਾਪਮ੍ ਅਦੱਤ੍ਵਾ ਦੱਧ੍ਵਮਾਸ਼ਿਸ਼਼ਮ੍|
Segnet, die euch verfolgen; segnet und fluchet nicht.
15 ਯੇ ਜਨਾ ਆਨਨ੍ਦਨ੍ਤਿ ਤੈਃ ਸਾਰ੍ੱਧਮ੍ ਆਨਨ੍ਦਤ ਯੇ ਚ ਰੁਦਨ੍ਤਿ ਤੈਃ ਸਹ ਰੁਦਿਤ|
Freut euch mit den Fröhlichen und weint mit den Weinenden.
16 ਅਪਰਞ੍ਚ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਮਨਸਾਂ ਪਰਸ੍ਪਰਮ੍ ਏਕੋਭਾਵੋ ਭਵਤੁ; ਅਪਰਮ੍ ਉੱਚਪਦਮ੍ ਅਨਾਕਾਙ੍ਕ੍ਸ਼਼੍ਯ ਨੀਚਲੋਕੈਃ ਸਹਾਪਿ ਮਾਰ੍ਦਵਮ੍ ਆਚਰਤ; ਸ੍ਵਾਨ੍ ਜ੍ਞਾਨਿਨੋ ਨ ਮਨ੍ਯਧ੍ਵੰ|
Habt einerlei Sinn untereinander. Trachtet nicht nach hohen Dingen, sondern haltet euch herunter zu den Niedrigen.
17 ਪਰਸ੍ਮਾਦ੍ ਅਪਕਾਰੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਯਾਪਿ ਪਰੰ ਨਾਪਕੁਰੁਤ| ਸਰ੍ੱਵੇਸ਼਼ਾਂ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਿਤੋ ਯਤ੍ ਕਰ੍ੰਮੋੱਤਮੰ ਤਦੇਵ ਕੁਰੁਤ|
Haltet euch nicht selbst für klug. Vergeltet niemand Böses mit Bösem. Fleißigt euch der Ehrbarkeit gegen jedermann.
18 ਯਦਿ ਭਵਿਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਯਤੇ ਤਰ੍ਹਿ ਯਥਾਸ਼ਕ੍ਤਿ ਸਰ੍ੱਵਲੋਕੈਃ ਸਹ ਨਿਰ੍ੱਵਿਰੋਧੇਨ ਕਾਲੰ ਯਾਪਯਤ|
Ist es möglich, soviel an euch ist, so habt mit allen Menschen Frieden.
19 ਹੇ ਪ੍ਰਿਯਬਨ੍ਧਵਃ, ਕਸ੍ਮੈਚਿਦ੍ ਅਪਕਾਰਸ੍ਯ ਸਮੁਚਿਤੰ ਦਣ੍ਡੰ ਸ੍ਵਯੰ ਨ ਦੱਧ੍ਵੰ, ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੀਸ਼੍ਵਰੀਯਕ੍ਰੋਧਾਯ ਸ੍ਥਾਨੰ ਦੱਤ ਯਤੋ ਲਿਖਿਤਮਾਸ੍ਤੇ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰਃ ਕਥਯਤਿ, ਦਾਨੰ ਫਲਸ੍ਯ ਮਤ੍ਕਰ੍ੰਮ ਸੂਚਿਤੰ ਪ੍ਰਦਦਾਮ੍ਯਹੰ|
Rächet euch selber nicht, meine Liebsten, sondern gebet Raum dem Zorn Gottes; denn es steht geschrieben: “Die Rache ist mein; ich will vergelten, spricht der HERR.”
20 ਇਤਿਕਾਰਣਾਦ੍ ਰਿਪੁ ਰ੍ਯਦਿ ਕ੍ਸ਼਼ੁਧਾਰ੍ੱਤਸ੍ਤੇ ਤਰ੍ਹਿ ਤੰ ਤ੍ਵੰ ਪ੍ਰਭੋਜਯ| ਤਥਾ ਯਦਿ ਤ੍ਰੁʼਸ਼਼ਾਰ੍ੱਤਃ ਸ੍ਯਾਤ੍ ਤਰ੍ਹਿ ਤੰ ਪਰਿਪਾਯਯ| ਤੇਨ ਤ੍ਵੰ ਮਸ੍ਤਕੇ ਤਸ੍ਯ ਜ੍ਵਲਦਗ੍ਨਿੰ ਨਿਧਾਸ੍ਯਸਿ|
So nun deinen Feind hungert, so speise ihn; dürstet ihn, so tränke ihn. Wenn du das tust, so wirst du feurige Kohlen auf sein Haupt sammeln.
21 ਕੁਕ੍ਰਿਯਯਾ ਪਰਾਜਿਤਾ ਨ ਸਨ੍ਤ ਉੱਤਮਕ੍ਰਿਯਯਾ ਕੁਕ੍ਰਿਯਾਂ ਪਰਾਜਯਤ|
Laß dich nicht das Böse überwinden, sondern überwinde das Böse mit Gutem.
