ਮਾਰ੍ਕਃ 6
1 ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ ਤਤ੍ਸ੍ਥਾਨਾਤ੍ ਪ੍ਰਸ੍ਥਾਯ ਸ੍ਵਪ੍ਰਦੇਸ਼ਮਾਗਤਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ਼੍ਚ ਤਤ੍ਪਸ਼੍ਚਾਦ੍ ਗਤਾਃ|
Saliendo de allí, vino a su tierra, y sus discípulos lo acompañaron.
2 ਅਥ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਵਾਰੇ ਸਤਿ ਸ ਭਜਨਗ੍ਰੁʼਹੇ ਉਪਦੇਸ਼਼੍ਟੁਮਾਰਬ੍ਧਵਾਨ੍ ਤਤੋ(ਅ)ਨੇਕੇ ਲੋਕਾਸ੍ਤਤ੍ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਵਿਸ੍ਮਿਤ੍ਯ ਜਗਦੁਃ, ਅਸ੍ਯ ਮਨੁਜਸ੍ਯ ਈਦ੍ਰੁʼਸ਼ੀ ਆਸ਼੍ਚਰ੍ੱਯਕ੍ਰਿਯਾ ਕਸ੍ਮਾਜ੍ ਜਾਤਾ? ਤਥਾ ਸ੍ਵਕਰਾਭ੍ਯਾਮ੍ ਇੱਥਮਦ੍ਭੁਤੰ ਕਰ੍ੰਮ ਕਰ੍ੱਤਾਮ੍ ਏਤਸ੍ਮੈ ਕਥੰ ਜ੍ਞਾਨੰ ਦੱਤਮ੍?
Llegado el sábado, se puso a enseñar en la sinagoga, y la numerosa concurrencia que lo escuchaba estaba llena de admiración, y decía: “¿De dónde le viene esto? ¿Y qué es esta sabiduría que le ha sido dada? ¿Y estos grandes milagros obrados por sus manos?
3 ਕਿਮਯੰ ਮਰਿਯਮਃ ਪੁਤ੍ਰਸ੍ਤਜ੍ਞਾ ਨੋ? ਕਿਮਯੰ ਯਾਕੂਬ੍-ਯੋਸਿ-ਯਿਹੁਦਾ-ਸ਼ਿਮੋਨਾਂ ਭ੍ਰਾਤਾ ਨੋ? ਅਸ੍ਯ ਭਗਿਨ੍ਯਃ ਕਿਮਿਹਾਸ੍ਮਾਭਿਃ ਸਹ ਨੋ? ਇੱਥੰ ਤੇ ਤਦਰ੍ਥੇ ਪ੍ਰਤ੍ਯੂਹੰ ਗਤਾਃ|
¿No es Este el carpintero, el hijo de María, el hermano de Santiago, de José, de Judas y de Simón? ¿Y sus hermanas no están aquí entre nosotros?” Y se escandalizaban de Él.
4 ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤੇਭ੍ਯੋ(ਅ)ਕਥਯਤ੍ ਸ੍ਵਦੇਸ਼ੰ ਸ੍ਵਕੁਟੁਮ੍ਬਾਨ੍ ਸ੍ਵਪਰਿਜਨਾਂਸ਼੍ਚ ਵਿਨਾ ਕੁਤ੍ਰਾਪਿ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦੀ ਅਸਤ੍ਕ੍ਰੁʼਤੋ ਨ ਭਵਤਿ|
Mas Jesús les dijo: “No hay profeta sin honor sino en su tierra, entre sus parientes y en su casa”.
5 ਅਪਰਞ੍ਚ ਤੇਸ਼਼ਾਮਪ੍ਰਤ੍ਯਯਾਤ੍ ਸ ਵਿਸ੍ਮਿਤਃ ਕਿਯਤਾਂ ਰੋਗਿਣਾਂ ਵਪੁਃਸ਼਼ੁ ਹਸ੍ਤਮ੍ ਅਰ੍ਪਯਿਤ੍ਵਾ ਕੇਵਲੰ ਤੇਸ਼਼ਾਮਾਰੋਗ੍ਯਕਰਣਾਦ੍ ਅਨ੍ਯਤ੍ ਕਿਮਪਿ ਚਿਤ੍ਰਕਾਰ੍ੱਯੰ ਕਰ੍ੱਤਾਂ ਨ ਸ਼ਕ੍ਤਃ|
Y no pudo hacer allí ningún milagro; solamente puso las manos sobre unos pocos enfermos, y los sanó.
6 ਅਥ ਸ ਚਤੁਰ੍ਦਿਕ੍ਸ੍ਥ ਗ੍ਰਾਮਾਨ੍ ਭ੍ਰਮਿਤ੍ਵਾ ਉਪਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍
Y se quedó asombrado de la falta de fe de ellos. Y recorrió las aldeas a la redonda, enseñando.
7 ਦ੍ਵਾਦਸ਼ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਨ੍ ਆਹੂਯ ਅਮੇਧ੍ਯਭੂਤਾਨ੍ ਵਸ਼ੀਕਰ੍ੱਤਾਂ ਸ਼ਕ੍ਤਿੰ ਦੱਤ੍ਵਾ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਦ੍ਵੌ ਦ੍ਵੌ ਜਨੋ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਿਤਵਾਨ੍|
Entonces, llamando a los doce, comenzó a enviarlos, de dos en dos, dándoles poder sobre los espíritus inmundos,
8 ਪੁਨਰਿਤ੍ਯਾਦਿਸ਼ਦ੍ ਯੂਯਮ੍ ਏਕੈਕਾਂ ਯਸ਼਼੍ਟਿੰ ਵਿਨਾ ਵਸ੍ਤ੍ਰਸੰਪੁਟਃ ਪੂਪਃ ਕਟਿਬਨ੍ਧੇ ਤਾਮ੍ਰਖਣ੍ਡਞ੍ਚ ਏਸ਼਼ਾਂ ਕਿਮਪਿ ਮਾ ਗ੍ਰਹ੍ਲੀਤ,
y les ordenó que no llevasen nada para el camino, sino solo un bastón; ni pan, ni alforja, ni dinero en el cinto,
9 ਮਾਰ੍ਗਯਾਤ੍ਰਾਯੈ ਪਾਦੇਸ਼਼ੂਪਾਨਹੌ ਦੱਤ੍ਵਾ ਦ੍ਵੇ ਉੱਤਰੀਯੇ ਮਾ ਪਰਿਧਦ੍ੱਵੰ|
sino que fuesen calzados de sandalias, y no se pusieran dos túnicas.
10 ਅਪਰਮਪ੍ਯੁਕ੍ਤੰ ਤੇਨ ਯੂਯੰ ਯਸ੍ਯਾਂ ਪੁਰ੍ੱਯਾਂ ਯਸ੍ਯ ਨਿਵੇਸ਼ਨੰ ਪ੍ਰਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਥ ਤਾਂ ਪੁਰੀਂ ਯਾਵੰਨ ਤ੍ਯਕ੍ਸ਼਼੍ਯਥ ਤਾਵਤ੍ ਤੰਨਿਵੇਸ਼ਨੇ ਸ੍ਥਾਸ੍ਯਥ|
Y les dijo: “Dondequiera que entréis en una casa, quedaos allí hasta el momento de salir del lugar.
11 ਤਤ੍ਰ ਯਦਿ ਕੇਪਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕਮਾਤਿਥ੍ਯੰ ਨ ਵਿਦਧਤਿ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਕਥਾਸ਼੍ਚ ਨ ਸ਼੍ਰੁʼਣ੍ਵਨ੍ਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਤਤ੍ਸ੍ਥਾਨਾਤ੍ ਪ੍ਰਸ੍ਥਾਨਸਮਯੇ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਵਿਰੁੱਧੰ ਸਾਕ੍ਸ਼਼੍ਯੰ ਦਾਤੁੰ ਸ੍ਵਪਾਦਾਨਾਸ੍ਫਾਲ੍ਯ ਰਜਃ ਸਮ੍ਪਾਤਯਤ; ਅਹੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਯਥਾਰ੍ਥੰ ਵਚ੍ਮਿ ਵਿਚਾਰਦਿਨੇ ਤੰਨਗਰਸ੍ਯਾਵਸ੍ਥਾਤਃ ਸਿਦੋਮਾਮੋਰਯੋ ਰ੍ਨਗਰਯੋਰਵਸ੍ਥਾ ਸਹ੍ਯਤਰਾ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
Y si en algún lugar no quieren recibiros y no se os escucha, salid de allí y sacudid el polvo de la planta de vuestros pies para testimonio a ellos”.
12 ਅਥ ਤੇ ਗਤ੍ਵਾ ਲੋਕਾਨਾਂ ਮਨਃਪਰਾਵਰ੍ੱਤਨੀਃ ਕਥਾ ਪ੍ਰਚਾਰਿਤਵਨ੍ਤਃ|
Partieron, pues, y predicaron el arrepentimiento.
13 ਏਵਮਨੇਕਾਨ੍ ਭੂਤਾਂਸ਼੍ਚ ਤ੍ਯਾਜਿਤਵਨ੍ਤਸ੍ਤਥਾ ਤੈਲੇਨ ਮਰ੍ੱਦਯਿਤ੍ਵਾ ਬਹੂਨ੍ ਜਨਾਨਰੋਗਾਨਕਾਰ੍ਸ਼਼ੁਃ|
Expulsaban también a muchos demonios, y ungían con óleo a muchos enfermos y los sanaban.
14 ਇੱਥੰ ਤਸ੍ਯ ਸੁਖ੍ਯਾਤਿਸ਼੍ਚਤੁਰ੍ਦਿਸ਼ੋ ਵ੍ਯਾਪ੍ਤਾ ਤਦਾ ਹੇਰੋਦ੍ ਰਾਜਾ ਤੰਨਿਸ਼ਮ੍ਯ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਯੋਹਨ੍ ਮੱਜਕਃ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਦ੍ ਉੱਥਿਤ ਅਤੋਹੇਤੋਸ੍ਤੇਨ ਸਰ੍ੱਵਾ ਏਤਾ ਅਦ੍ਭੁਤਕ੍ਰਿਯਾਃ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਨ੍ਤੇ|
El rey Herodes oyó hablar ( de Jesús ), porque su nombre se había hecho célebre y dijo: “Juan el Bautista ha resucitado de entre los muertos, y por eso las virtudes obran en Él”.
15 ਅਨ੍ਯੇ(ਅ)ਕਥਯਨ੍ ਅਯਮ੍ ਏਲਿਯਃ, ਕੇਪਿ ਕਥਿਤਵਨ੍ਤ ਏਸ਼਼ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦੀ ਯਦ੍ਵਾ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਦ੍ਵਾਦਿਨਾਂ ਸਦ੍ਰੁʼਸ਼ ਏਕੋਯਮ੍|
Otros decían: “Es Elías” otros: “Es un profeta, tal como uno de los ( antiguos ) profetas”.
16 ਕਿਨ੍ਤੁ ਹੇਰੋਦ੍ ਇਤ੍ਯਾਕਰ੍ਣ੍ਯ ਭਾਸ਼਼ਿਤਵਾਨ੍ ਯਸ੍ਯਾਹੰ ਸ਼ਿਰਸ਼੍ਛਿੰਨਵਾਨ੍ ਸ ਏਵ ਯੋਹਨਯੰ ਸ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨਾਦੁਦਤਿਸ਼਼੍ਠਤ੍|
No obstante esos rumores, Herodes decía: “Aquel Juan, a quien hice decapitar, ha resucitado”.
17 ਪੂਰ੍ੱਵੰ ਸ੍ਵਭ੍ਰਾਤੁਃ ਫਿਲਿਪਸ੍ਯ ਪਤ੍ਨ੍ਯਾ ਉਦ੍ਵਾਹੰ ਕ੍ਰੁʼਤਵਨ੍ਤੰ ਹੇਰੋਦੰ ਯੋਹਨਵਾਦੀਤ੍ ਸ੍ਵਭਾਤ੍ਰੁʼਵਧੂ ਰ੍ਨ ਵਿਵਾਹ੍ਯਾ|
Herodes, en efecto, había mandado arrestar a Juan, y lo había encadenado en la cárcel, a causa de Herodías, la mujer de Filipo, su hermano, pues la había tomado por su mujer.
18 ਅਤਃ ਕਾਰਣਾਤ੍ ਹੇਰੋਦ੍ ਲੋਕੰ ਪ੍ਰਹਿਤ੍ਯ ਯੋਹਨੰ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਬਨ੍ਧਨਾਲਯੇ ਬੱਧਵਾਨ੍|
Porque Juan decía a Herodes: “No te es lícito tener a la mujer de tu hermano”.
19 ਹੇਰੋਦਿਯਾ ਤਸ੍ਮੈ ਯੋਹਨੇ ਪ੍ਰਕੁਪ੍ਯ ਤੰ ਹਨ੍ਤੁਮ੍ ਐੱਛਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਨ ਸ਼ਕ੍ਤਾ,
Herodías le guardaba rencor, y quería hacerlo morir, y no podía.
20 ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਹੇਰੋਦ੍ ਤੰ ਧਾਰ੍ੰਮਿਕੰ ਸਤ੍ਪੁਰੁਸ਼਼ਞ੍ਚ ਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾ ਸੰਮਨ੍ਯ ਰਕ੍ਸ਼਼ਿਤਵਾਨ੍; ਤਤ੍ਕਥਾਂ ਸ਼੍ਰੁਤ੍ਵਾ ਤਦਨੁਸਾਰੇਣ ਬਹੂਨਿ ਕਰ੍ੰਮਾਣਿ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਹ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਮਨਾਸ੍ਤਦੁਪਦੇਸ਼ੰ ਸ਼੍ਰੁਤਵਾਂਸ਼੍ਚ|
Porque Herodes tenía respeto por Juan, sabiendo que era un varón justo y santo, y lo amparaba: al oírlo se quedaba muy perplejo y sin embargo lo escuchaba con gusto.
21 ਕਿਨ੍ਤੁ ਹੇਰੋਦ੍ ਯਦਾ ਸ੍ਵਜਨ੍ਮਦਿਨੇ ਪ੍ਰਧਾਨਲੋਕੇਭ੍ਯਃ ਸੇਨਾਨੀਭ੍ਯਸ਼੍ਚ ਗਾਲੀਲ੍ਪ੍ਰਦੇਸ਼ੀਯਸ਼੍ਰੇਸ਼਼੍ਠਲੋਕੇਭ੍ਯਸ਼੍ਚ ਰਾਤ੍ਰੌ ਭੋਜ੍ਯਮੇਕੰ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍
Llegó, empero, una ocasión favorable, cuando Herodes, en su cumpleaños, dio un festín a sus grandes, a los oficiales, y a los personajes de Galilea.
22 ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਸ਼ੁਭਦਿਨੇ ਹੇਰੋਦਿਯਾਯਾਃ ਕਨ੍ਯਾ ਸਮੇਤ੍ਯ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਮਕ੍ਸ਼਼ੰ ਸੰਨ੍ਰੁʼਤ੍ਯ ਹੇਰੋਦਸ੍ਤੇਨ ਸਹੋਪਵਿਸ਼਼੍ਟਾਨਾਞ੍ਚ ਤੋਸ਼਼ਮਜੀਜਨਤ੍ ਤਤਾ ਨ੍ਰੁʼਪਃ ਕਨ੍ਯਾਮਾਹ ਸ੍ਮ ਮੱਤੋ ਯਦ੍ ਯਾਚਸੇ ਤਦੇਵ ਤੁਭ੍ਯੰ ਦਾਸ੍ਯੇ|
Entró ( en esta ocasión ) la hija de Herodías y se congració por sus danzas con Herodes y los convidados. Dijo, entonces, el rey a la muchacha. “Pídeme lo que quieras, yo te lo daré”.
23 ਸ਼ਪਥੰ ਕ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾਕਥਯਤ੍ ਚੇਦ੍ ਰਾਜ੍ਯਾਰ੍ੱਧਮਪਿ ਯਾਚਸੇ ਤਦਪਿ ਤੁਭ੍ਯੰ ਦਾਸ੍ਯੇ|
Y le juró: “Todo lo que me pidas, te lo daré, aunque sea la mitad de mi reino”.
24 ਤਤਃ ਸਾ ਬਹਿ ਰ੍ਗਤ੍ਵਾ ਸ੍ਵਮਾਤਰੰ ਪਪ੍ਰੱਛ ਕਿਮਹੰ ਯਾਚਿਸ਼਼੍ਯੇ? ਤਦਾ ਸਾਕਥਯਤ੍ ਯੋਹਨੋ ਮੱਜਕਸ੍ਯ ਸ਼ਿਰਃ|
Ella salió y preguntó a su madre: “¿Qué he de pedir?” Esta dijo: “La cabeza de Juan el Bautista”.
25 ਅਥ ਤੂਰ੍ਣੰ ਭੂਪਸਮੀਪਮ੍ ਏਤ੍ਯ ਯਾਚਮਾਨਾਵਦਤ੍ ਕ੍ਸ਼਼ਣੇਸ੍ਮਿਨ੍ ਯੋਹਨੋ ਮੱਜਕਸ੍ਯ ਸ਼ਿਰਃ ਪਾਤ੍ਰੇ ਨਿਧਾਯ ਦੇਹਿ, ਏਤਦ੍ ਯਾਚੇ(ਅ)ਹੰ|
Y entrando luego a prisa ante el rey, le hizo su petición: “Quiero que al instante me des sobre un plato la cabeza de Juan el Bautista”.
26 ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਭੂਪੋ(ਅ)ਤਿਦੁਃਖਿਤਃ, ਤਥਾਪਿ ਸ੍ਵਸ਼ਪਥਸ੍ਯ ਸਹਭੋਜਿਨਾਞ੍ਚਾਨੁਰੋਧਾਤ੍ ਤਦਨਙ੍ਗੀਕਰ੍ੱਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਤਃ|
Se afligió mucho el rey; pero en atención a su juramento y a los convidados, no quiso rechazarla.
27 ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣੰ ਰਾਜਾ ਘਾਤਕੰ ਪ੍ਰੇਸ਼਼੍ਯ ਤਸ੍ਯ ਸ਼ਿਰ ਆਨੇਤੁਮਾਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍|
Acto continuo envió, pues, el rey un verdugo, ordenándole traer la cabeza de Juan.
28 ਤਤਃ ਸ ਕਾਰਾਗਾਰੰ ਗਤ੍ਵਾ ਤੱਛਿਰਸ਼੍ਛਿਤ੍ਵਾ ਪਾਤ੍ਰੇ ਨਿਧਾਯਾਨੀਯ ਤਸ੍ਯੈ ਕਨ੍ਯਾਯੈ ਦੱਤਵਾਨ੍ ਕਨ੍ਯਾ ਚ ਸ੍ਵਮਾਤ੍ਰੇ ਦਦੌ|
Este fue, lo decapitó en la prisión, y trajo sobre un plato la cabeza que entregó a la muchacha, y la muchacha la dio a su madre.
29 ਅਨਨਤਰੰ ਯੋਹਨਃ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਸ੍ਤਦ੍ਵਾਰ੍ੱਤਾਂ ਪ੍ਰਾਪ੍ਯਾਗਤ੍ਯ ਤਸ੍ਯ ਕੁਣਪੰ ਸ਼੍ਮਸ਼ਾਨੇ(ਅ)ਸ੍ਥਾਪਯਨ੍|
Sus discípulos luego que lo supieron, vinieron a llevarse el cuerpo y lo pusieron en un sepulcro.
30 ਅਥ ਪ੍ਰੇਸ਼਼ਿਤਾ ਯੀਸ਼ੋਃ ਸੰਨਿਧੌ ਮਿਲਿਤਾ ਯਦ੍ ਯਚ੍ ਚਕ੍ਰੁਃ ਸ਼ਿਕ੍ਸ਼਼ਯਾਮਾਸੁਸ਼੍ਚ ਤਤ੍ਸਰ੍ੱਵਵਾਰ੍ੱਤਾਸ੍ਤਸ੍ਮੈ ਕਥਿਤਵਨ੍ਤਃ|
Nuevamente reunidos con Jesús, le refirieron los apóstoles todo cuanto habían hecho y enseñado.
31 ਸ ਤਾਨੁਵਾਚ ਯੂਯੰ ਵਿਜਨਸ੍ਥਾਨੰ ਗਤ੍ਵਾ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮ੍ਯਤ ਯਤਸ੍ਤਤ੍ਸੰਨਿਧੌ ਬਹੁਲੋਕਾਨਾਂ ਸਮਾਗਮਾਤ੍ ਤੇ ਭੋਕ੍ਤੁੰ ਨਾਵਕਾਸ਼ੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤਾਃ|
Entonces les dijo: “Venid vosotros aparte, a un lugar desierto, para que descanséis un poco”. Porque muchos eran los que venían e iban, y ellos no tenían siquiera tiempo para comer.
32 ਤਤਸ੍ਤੇ ਨਾਵਾ ਵਿਜਨਸ੍ਥਾਨੰ ਗੁਪ੍ਤੰ ਗਗ੍ਮੁਃ|
Partieron, pues, en una barca, hacia un lugar desierto y apartado.
33 ਤਤੋ ਲੋਕਨਿਵਹਸ੍ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸ੍ਥਾਨਾਨ੍ਤਰਯਾਨੰ ਦਦਰ੍ਸ਼, ਅਨੇਕੇ ਤੰ ਪਰਿਚਿਤ੍ਯ ਨਾਨਾਪੁਰੇਭ੍ਯਃ ਪਦੈਰ੍ਵ੍ਰਜਿਤ੍ਵਾ ਜਵੇਨ ਤੈਸ਼਼ਾਮਗ੍ਰੇ ਯੀਸ਼ੋਃ ਸਮੀਪ ਉਪਤਸ੍ਥੁਃ|
Pero ( las gentes ) los vieron cuando se iban, y muchos los conocieron; y, acudieron allí, a pie, de todas las ciudades, y llegaron antes que ellos.
34 ਤਦਾ ਯੀਸ਼ੁ ਰ੍ਨਾਵੋ ਬਹਿਰ੍ਗਤ੍ਯ ਲੋਕਾਰਣ੍ਯਾਨੀਂ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਤੇਸ਼਼ੁ ਕਰੁਣਾਂ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਯਤਸ੍ਤੇ(ਅ)ਰਕ੍ਸ਼਼ਕਮੇਸ਼਼ਾ ਇਵਾਸਨ੍ ਤਦਾ ਸ ਤਾਨ ਨਾਨਾਪ੍ਰਸਙ੍ਗਾਨ੍ ਉਪਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍|
Al desembarcar, vio una gran muchedumbre, y tuvo compasión de ellos, porque eran como ovejas sin pastor, y se puso a enseñarles muchas cosas.
35 ਅਥ ਦਿਵਾਨ੍ਤੇ ਸਤਿ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾ ਏਤ੍ਯ ਯੀਸ਼ੁਮੂਚਿਰੇ, ਇਦੰ ਵਿਜਨਸ੍ਥਾਨੰ ਦਿਨਞ੍ਚਾਵਸੰਨੰ|
Siendo ya la hora muy avanzada, sus discípulos se acercaron a Él, y le dijeron: “Este lugar es desierto, y ya es muy tarde.
36 ਲੋਕਾਨਾਂ ਕਿਮਪਿ ਖਾਦ੍ਯੰ ਨਾਸ੍ਤਿ, ਅਤਸ਼੍ਚਤੁਰ੍ਦਿਕ੍ਸ਼਼ੁ ਗ੍ਰਾਮਾਨ੍ ਗਨ੍ਤੁੰ ਭੋਜ੍ਯਦ੍ਰਵ੍ਯਾਣਿ ਕ੍ਰੇਤੁਞ੍ਚ ਭਵਾਨ੍ ਤਾਨ੍ ਵਿਸ੍ਰੁʼਜਤੁ|
Despídelos, para que se vayan a las granjas y aldeas del contorno a comprarse qué comer”.
37 ਤਦਾ ਸ ਤਾਨੁਵਾਚ ਯੂਯਮੇਵ ਤਾਨ੍ ਭੋਜਯਤ; ਤਤਸ੍ਤੇ ਜਗਦੁ ਰ੍ਵਯੰ ਗਤ੍ਵਾ ਦ੍ਵਿਸ਼ਤਸੰਖ੍ਯਕੈ ਰ੍ਮੁਦ੍ਰਾਪਾਦੈਃ ਪੂਪਾਨ੍ ਕ੍ਰੀਤ੍ਵਾ ਕਿੰ ਤਾਨ੍ ਭੋਜਯਿਸ਼਼੍ਯਾਮਃ?
Mas Él les respondió y dijo: “Dadles de comer vosotros”. Le replicaron: “¿Acaso habremos de comprar pan por doscientos denarios, a fin de darles de comer?
38 ਤਦਾ ਸ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਠਵਾਨ੍ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸੰਨਿਧੌ ਕਤਿ ਪੂਪਾ ਆਸਤੇ? ਗਤ੍ਵਾ ਪਸ਼੍ਯਤ; ਤਤਸ੍ਤੇ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਤਮਵਦਨ੍ ਪਞ੍ਚ ਪੂਪਾ ਦ੍ਵੌ ਮਤ੍ਸ੍ਯੌ ਚ ਸਨ੍ਤਿ|
Les preguntó: “¿Cuántos panes tenéis? Id a ver”. Habiéndose cerciorado, le dijeron: “Cinco panes y dos peces”.
39 ਤਦਾ ਸ ਲੋਕਾਨ੍ ਸ਼ਸ੍ਪੋਪਰਿ ਪੰਕ੍ਤਿਭਿਰੁਪਵੇਸ਼ਯਿਤੁਮ੍ ਆਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍,
Y les ordenó hacerlos acampar a todos, por grupos, sobre la hierba verde.
40 ਤਤਸ੍ਤੇ ਸ਼ਤੰ ਸ਼ਤੰ ਜਨਾਃ ਪਞ੍ਚਾਸ਼ਤ੍ ਪਞ੍ਚਾਸ਼ੱਜਨਾਸ਼੍ਚ ਪੰਕ੍ਤਿਭਿ ਰ੍ਭੁਵਿ ਸਮੁਪਵਿਵਿਸ਼ੁਃ|
Se sentaron, pues, en cuadros, de a ciento y de a cincuenta.
41 ਅਥ ਸ ਤਾਨ੍ ਪਞ੍ਚਪੂਪਾਨ੍ ਮਤ੍ਸ੍ਯਦ੍ਵਯਞ੍ਚ ਧ੍ਰੁʼਤ੍ਵਾ ਸ੍ਵਰ੍ਗੰ ਪਸ਼੍ਯਨ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਗੁਣਾਨ੍ ਅਨ੍ਵਕੀਰ੍ੱਤਯਤ੍ ਤਾਨ੍ ਪੂਪਾਨ੍ ਭੰਕ੍ਤ੍ਵਾ ਲੋਕੇਭ੍ਯਃ ਪਰਿਵੇਸ਼਼ਯਿਤੁੰ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯੇਭ੍ਯੋ ਦੱਤਵਾਨ੍ ਦ੍ਵਾ ਮਤ੍ਸ੍ਯੌ ਚ ਵਿਭਜ੍ਯ ਸਰ੍ੱਵੇਭ੍ਯੋ ਦੱਤਵਾਨ੍|
Entonces, tomó los cinco panes y los dos peces, levantó los ojos al cielo, bendijo los panes, los partió y los dio a los discípulos, para que ellos los sirviesen. Y repartió también los dos peces entre todos.
42 ਤਤਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਭੁਕ੍ਤ੍ਵਾਤ੍ਰੁʼਪ੍ਯਨ੍|
Comieron todos hasta saciarse.
43 ਅਨਨ੍ਤਰੰ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾ ਅਵਸ਼ਿਸ਼਼੍ਟੈਃ ਪੂਪੈ ਰ੍ਮਤ੍ਸ੍ਯੈਸ਼੍ਚ ਪੂਰ੍ਣਾਨ੍ ਦ੍ਵਦਸ਼ ਡੱਲਕਾਨ੍ ਜਗ੍ਰੁʼਹੁਃ|
Y recogieron doce canastos llenos de los trozos y de los peces.
44 ਤੇ ਭੋਕ੍ਤਾਰਃ ਪ੍ਰਾਯਃ ਪਞ੍ਚ ਸਹਸ੍ਰਾਣਿ ਪੁਰੁਸ਼਼ਾ ਆਸਨ੍|
Los que habían comido los panes, eran cinco mil varones.
45 ਅਥ ਸ ਲੋਕਾਨ੍ ਵਿਸ੍ਰੁʼਜੰਨੇਵ ਨਾਵਮਾਰੋਢੁੰ ਸ੍ਵਸ੍ਮਾਦਗ੍ਰੇ ਪਾਰੇ ਬੈਤ੍ਸੈਦਾਪੁਰੰ ਯਾਤੁਞ੍ਚ ਸ਼੍ਸ਼਼੍ਯਿਨ੍ ਵਾਢਮਾਦਿਸ਼਼੍ਟਵਾਨ੍|
Inmediatamente obligó a sus discípulos a reembarcarse y a adelantársele hacia la otra orilla, en dirección a Betsaida, mientras Él despedía a la gente.
46 ਤਦਾ ਸ ਸਰ੍ੱਵਾਨ੍ ਵਿਸ੍ਰੁʼਜ੍ਯ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਿਤੁੰ ਪਰ੍ੱਵਤੰ ਗਤਃ|
Habiéndola, en efecto despedido, se fue al monte a orar.
47 ਤਤਃ ਸਨ੍ਧ੍ਯਾਯਾਂ ਸਤ੍ਯਾਂ ਨੌਃ ਸਿਨ੍ਧੁਮਧ੍ਯ ਉਪਸ੍ਥਿਤਾ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਏਕਾਕੀ ਸ੍ਥਲੇ ਸ੍ਥਿਤਃ|
Cuando llegó la noche, la barca estaba en medio del mar, y Él solo en tierra.
48 ਅਥ ਸੰਮੁਖਵਾਤਵਹਨਾਤ੍ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾ ਨਾਵੰ ਵਾਹਯਿਤ੍ਵਾ ਪਰਿਸ਼੍ਰਾਨ੍ਤਾ ਇਤਿ ਜ੍ਞਾਤ੍ਵਾ ਸ ਨਿਸ਼ਾਚਤੁਰ੍ਥਯਾਮੇ ਸਿਨ੍ਧੂਪਰਿ ਪਦ੍ਭ੍ਯਾਂ ਵ੍ਰਜਨ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਮੀਪਮੇਤ੍ਯ ਤੇਸ਼਼ਾਮਗ੍ਰੇ ਯਾਤੁਮ੍ ਉਦ੍ਯਤਃ|
Y viendo que ellos hacían esfuerzos penosos por avanzar, porque el viento les era contrario, vino hacia ellos, cerca de la cuarta vela de la noche, andando sobre el mar, y parecía querer pasarlos de largo.
49 ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ਼ਿਸ਼਼੍ਯਾਃ ਸਿਨ੍ਧੂਪਰਿ ਤੰ ਵ੍ਰਜਨ੍ਤੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਭੂਤਮਨੁਮਾਯ ਰੁਰੁਵੁਃ,
Pero ellos, al verlo andando sobre el mar, creyeron que era un fantasma y gritaron;
50 ਯਤਃ ਸਰ੍ੱਵੇ ਤੰ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟ੍ਵਾ ਵ੍ਯਾਕੁਲਿਤਾਃ| ਅਤਏਵ ਯੀਸ਼ੁਸ੍ਤਤ੍ਕ੍ਸ਼਼ਣੰ ਤੈਃ ਸਹਾਲਪ੍ਯ ਕਥਿਤਵਾਨ੍, ਸੁਸ੍ਥਿਰਾ ਭੂਤ, ਅਯਮਹੰ ਮਾ ਭੈਸ਼਼੍ਟ|
porque todos lo vieron y se sobresaltaron. Mas Él, al instante, les habló y les dijo: “¡Ánimo! soy Yo. No tengáis miedo”.
51 ਅਥ ਨੌਕਾਮਾਰੁਹ੍ਯ ਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸੰਨਿਧਿੰ ਗਤੇ ਵਾਤੋ ਨਿਵ੍ਰੁʼੱਤਃ; ਤਸ੍ਮਾੱਤੇ ਮਨਃਸੁ ਵਿਸ੍ਮਿਤਾ ਆਸ਼੍ਚਰ੍ੱਯੰ ਮੇਨਿਰੇ|
Subió entonces con ellos a la barca, y se calmó el viento. Y la extrañeza de ellos llegó a su colmo.
52 ਯਤਸ੍ਤੇ ਮਨਸਾਂ ਕਾਠਿਨ੍ਯਾਤ੍ ਤਤ੍ ਪੂਪੀਯਮ੍ ਆਸ਼੍ਚਰ੍ੱਯੰ ਕਰ੍ੰਮ ਨ ਵਿਵਿਕ੍ਤਵਨ੍ਤਃ|
Es que no habían comprendido lo de los panes, porque sus corazones estaban endurecidos.
53 ਅਥ ਤੇ ਪਾਰੰ ਗਤ੍ਵਾ ਗਿਨੇਸ਼਼ਰਤ੍ਪ੍ਰਦੇਸ਼ਮੇਤ੍ਯ ਤਟ ਉਪਸ੍ਥਿਤਾਃ|
Terminada la travesía, llegaron a tierra de Genesaret, y atracaron.
54 ਤੇਸ਼਼ੁ ਨੌਕਾਤੋ ਬਹਿਰ੍ਗਤੇਸ਼਼ੁ ਤਤ੍ਪ੍ਰਦੇਸ਼ੀਯਾ ਲੋਕਾਸ੍ਤੰ ਪਰਿਚਿਤ੍ਯ
Apenas salieron de la barca, lo conocieron,
55 ਚਤੁਰ੍ਦਿਕ੍ਸ਼਼ੁ ਧਾਵਨ੍ਤੋ ਯਤ੍ਰ ਯਤ੍ਰ ਰੋਗਿਣੋ ਨਰਾ ਆਸਨ੍ ਤਾਨ੍ ਸਰ੍ੱਵਾਨ ਖਟ੍ਵੋਪਰਿ ਨਿਧਾਯ ਯਤ੍ਰ ਕੁਤ੍ਰਚਿਤ੍ ਤਦ੍ਵਾਰ੍ੱਤਾਂ ਪ੍ਰਾਪੁਃ ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਨਮ੍ ਆਨੇਤੁਮ੍ ਆਰੇਭਿਰੇ|
y recorrieron toda esa región; y empezaron a transportar en camillas los enfermos a los lugares donde oían que Él estaba.
56 ਤਥਾ ਯਤ੍ਰ ਯਤ੍ਰ ਗ੍ਰਾਮੇ ਯਤ੍ਰ ਯਤ੍ਰ ਪੁਰੇ ਯਤ੍ਰ ਯਤ੍ਰ ਪੱਲ੍ਯਾਞ੍ਚ ਤੇਨ ਪ੍ਰਵੇਸ਼ਃ ਕ੍ਰੁʼਤਸ੍ਤਦ੍ਵਰ੍ਤ੍ਮਮਧ੍ਯੇ ਲੋਕਾਃ ਪੀਡਿਤਾਨ੍ ਸ੍ਥਾਪਯਿਤ੍ਵਾ ਤਸ੍ਯ ਚੇਲਗ੍ਰਨ੍ਥਿਮਾਤ੍ਰੰ ਸ੍ਪ੍ਰਸ਼਼੍ਟੁਮ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਮਰ੍ਥੇ ਤਦਨੁਜ੍ਞਾਂ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਨ੍ਤਃ ਯਾਵਨ੍ਤੋ ਲੋਕਾਃ ਪਸ੍ਪ੍ਰੁʼਸ਼ੁਸ੍ਤਾਵਨ੍ਤ ਏਵ ਗਦਾਨ੍ਮੁਕ੍ਤਾਃ|
Y en todas partes adonde entraba: aldeas, ciudades, granjas, colocaban a los enfermos en las plazas, y le suplicaban que los dejasen tocar aunque no fuese más que la franja de su manto; y cuantos lo tocaban, quedaban sanos.
