< ਯਾਕੂਬਃ 4 >

1 ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਮਧ੍ਯੇ ਸਮਰਾ ਰਣਸ਼੍ਚ ਕੁਤ ਉਤ੍ਪਦ੍ਯਨ੍ਤੇ? ਯੁਸ਼਼੍ਮਦਙ੍ਗਸ਼ਿਬਿਰਾਸ਼੍ਰਿਤਾਭ੍ਯਃ ਸੁਖੇੱਛਾਭ੍ਯਃ ਕਿੰ ਨੋਤ੍ਪਦ੍ਯਨ੍ਤੇ?
Hvoraf kommer det, at der er Krige og Stridigheder iblandt eder? mon ikke deraf, af eders Lyster, som stride i eders Lemmer?
2 ਯੂਯੰ ਵਾਞ੍ਛਥ ਕਿਨ੍ਤੁ ਨਾਪ੍ਨੁਥ, ਯੂਯੰ ਨਰਹਤ੍ਯਾਮ੍ ਈਰ੍ਸ਼਼੍ਯਾਞ੍ਚ ਕੁਰੁਥ ਕਿਨ੍ਤੁ ਕ੍ਰੁʼਤਾਰ੍ਥਾ ਭਵਿਤੁੰ ਨ ਸ਼ਕ੍ਨੁਥ, ਯੂਯੰ ਯੁਧ੍ਯਥ ਰਣੰ ਕੁਰੁਥ ਚ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਪ੍ਰਾਪ੍ਤਾਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਥ, ਯਤੋ ਹੇਤੋਃ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਨਾਂ ਨ ਕੁਰੁਥ|
I begære og have ikke; I myrde og misunde og kunne ikke faa: I føre Strid og Krig. Og I have ikke, fordi I ikke bede;
3 ਯੂਯੰ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਧ੍ਵੇ ਕਿਨ੍ਤੁ ਨ ਲਭਧ੍ਵੇ ਯਤੋ ਹੇਤੋਃ ਸ੍ਵਸੁਖਭੋਗੇਸ਼਼ੁ ਵ੍ਯਯਾਰ੍ਥੰ ਕੁ ਪ੍ਰਾਰ੍ਥਯਧ੍ਵੇ|
I bede og faa ikke, fordi I bede ilde, for at øde det i eders Lyster.
4 ਹੇ ਵ੍ਯਭਿਚਾਰਿਣੋ ਵ੍ਯਭਿਚਾਰਿਣ੍ਯਸ਼੍ਚ, ਸੰਸਾਰਸ੍ਯ ਯਤ੍ ਮੈਤ੍ਰ੍ਯੰ ਤਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸ਼ਾਤ੍ਰਵਮਿਤਿ ਯੂਯੰ ਕਿੰ ਨ ਜਾਨੀਥ? ਅਤ ਏਵ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸੰਸਾਰਸ੍ਯ ਮਿਤ੍ਰੰ ਭਵਿਤੁਮ੍ ਅਭਿਲਸ਼਼ਤਿ ਸ ਏਵੇਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸ਼ਤ੍ਰੁ ਰ੍ਭਵਤਿ|
I utro! vide I ikke, at Venskab med Verden er Fjendskab imod Gud? Derfor, den, som vil være Verdens Ven, bliver Guds Fjende.
5 ਯੂਯੰ ਕਿੰ ਮਨ੍ਯਧ੍ਵੇ? ਸ਼ਾਸ੍ਤ੍ਰਸ੍ਯ ਵਾਕ੍ਯੰ ਕਿੰ ਫਲਹੀਨੰ ਭਵੇਤ੍? ਅਸ੍ਮਦਨ੍ਤਰ੍ਵਾਸੀ ਯ ਆਤ੍ਮਾ ਸ ਵਾ ਕਿਮ੍ ਈਰ੍ਸ਼਼੍ਯਾਰ੍ਥੰ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰੋਤਿ?
Eller mene I, at Skriftens Ord ere tomme Ord? Med Nidkærhed længes han efter den Aand, han har givet Bolig i os, men han skænker desto større Naade.
6 ਤੰਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸ ਪ੍ਰਤੁਲੰ ਵਰੰ ਵਿਤਰਤਿ ਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਉਕ੍ਤਮਾਸ੍ਤੇ ਯਥਾ, ਆਤ੍ਮਾਭਿਮਾਨਲੋਕਾਨਾਂ ਵਿਪਕ੍ਸ਼਼ੋ ਭਵਤੀਸ਼੍ਵਰਃ| ਕਿਨ੍ਤੁ ਤੇਨੈਵ ਨਮ੍ਰੇਭ੍ਯਃ ਪ੍ਰਸਾਦਾਦ੍ ਦੀਯਤੇ ਵਰਃ||
Derfor siger Skriften: „Gud staar de hoffærdige imod, men de ydmyge giver han Naade.‟
7 ਅਤਏਵ ਯੂਯਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਵਸ਼੍ਯਾ ਭਵਤ ਸ਼ਯਤਾਨੰ ਸੰਰੁਨ੍ਧ ਤੇਨ ਸ ਯੁਸ਼਼੍ਮੱਤਃ ਪਲਾਯਿਸ਼਼੍ਯਤੇ|
Underordner eder derfor under Gud; men staar Djævelen imod, saa skal han fly fra eder;
8 ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਸਮੀਪਵਰ੍ੱਤਿਨੋ ਭਵਤ ਤੇਨ ਸ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸਮੀਪਵਰ੍ੱਤੀ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ| ਹੇ ਪਾਪਿਨਃ, ਯੂਯੰ ਸ੍ਵਕਰਾਨ੍ ਪਰਿਸ਼਼੍ਕੁਰੁਧ੍ਵੰ| ਹੇ ਦ੍ਵਿਮਨੋਲੋਕਾਃ, ਯੂਯੰ ਸ੍ਵਾਨ੍ਤਃਕਰਣਾਨਿ ਸ਼ੁਚੀਨਿ ਕੁਰੁਧ੍ਵੰ|
holder eder nær til Gud, saa skal han holde sig nær til eder! Renser Hænderne, I Syndere! og lutrer Hjerterne, I tvesindede!
9 ਯੂਯਮ੍ ਉਦ੍ਵਿਜਧ੍ਵੰ ਸ਼ੋਚਤ ਵਿਲਪਤ ਚ, ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਹਾਸਃ ਸ਼ੋਕਾਯ, ਆਨਨ੍ਦਸ਼੍ਚ ਕਾਤਰਤਾਯੈ ਪਰਿਵਰ੍ੱਤੇਤਾਂ|
Jamrer og sørger og græder; eders Latter vende sig til Sorg og Glæden til Bedrøvelse!
10 ਪ੍ਰਭੋਃ ਸਮਕ੍ਸ਼਼ੰ ਨਮ੍ਰਾ ਭਵਤ ਤਸ੍ਮਾਤ੍ ਸ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਨ੍ ਉੱਚੀਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|
Ydmyger eder for Herren, saa skal han ophøje eder.
11 ਹੇ ਭ੍ਰਾਤਰਃ, ਯੂਯੰ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਮਾ ਦੂਸ਼਼ਯਤ| ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਦ੍ ਭ੍ਰਾਤਰੰ ਦੂਸ਼਼ਯਤਿ ਭ੍ਰਾਤੁ ਰ੍ਵਿਚਾਰਞ੍ਚ ਕਰੋਤਿ ਸ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਂ ਦੂਸ਼਼ਯਤਿ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਯਾਸ਼੍ਚ ਵਿਚਾਰੰ ਕਰੋਤਿ| ਤ੍ਵੰ ਯਦਿ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਯਾ ਵਿਚਾਰੰ ਕਰੋਸ਼਼ਿ ਤਰ੍ਹਿ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਪਾਲਯਿਤਾ ਨ ਭਵਸਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਵਿਚਾਰਯਿਤਾ ਭਵਸਿ|
Taler ikke ilde om hverandre, Brødre! Den, som taler ilde om sin Broder eller dømmer sin Broder, taler ilde om Loven og dømmer Loven; men dømmer du Loven, da er du ikke Lovens Gører, men dens Dommer.
12 ਅਦ੍ਵਿਤੀਯੋ ਵ੍ਯਵਸ੍ਥਾਪਕੋ ਵਿਚਾਰਯਿਤਾ ਚ ਸ ਏਵਾਸ੍ਤੇ ਯੋ ਰਕ੍ਸ਼਼ਿਤੁੰ ਨਾਸ਼ਯਿਤੁਞ੍ਚ ਪਾਰਯਤਿ| ਕਿਨ੍ਤੁ ਕਸ੍ਤ੍ਵੰ ਯਤ੍ ਪਰਸ੍ਯ ਵਿਚਾਰੰ ਕਰੋਸ਼਼ਿ?
Een er Lovgiveren og Dommeren, han, som kan frelse og fordærve; men hvem er du, som dømmer din Næste?
13 ਅਦ੍ਯ ਸ਼੍ਵੋ ਵਾ ਵਯਮ੍ ਅਮੁਕਨਗਰੰ ਗਤ੍ਵਾ ਤਤ੍ਰ ਵਰ੍ਸ਼਼ਮੇਕੰ ਯਾਪਯਨ੍ਤੋ ਵਾਣਿਜ੍ਯੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਾਮਃ ਲਾਭੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਸ੍ਯਾਮਸ਼੍ਚੇਤਿ ਕਥਾਂ ਭਾਸ਼਼ਮਾਣਾ ਯੂਯਮ੍ ਇਦਾਨੀਂ ਸ਼੍ਰੁʼਣੁਤ|
Og nu I, som sige: I Dag eller i Morgen ville vi gaa til den eller den By og blive der et Aar og købslaa og vinde,
14 ਸ਼੍ਵਃ ਕਿੰ ਘਟਿਸ਼਼੍ਯਤੇ ਤਦ੍ ਯੂਯੰ ਨ ਜਾਨੀਥ ਯਤੋ ਜੀਵਨੰ ਵੋ ਭਵੇਤ੍ ਕੀਦ੍ਰੁʼਕ੍ ਤੱਤੁ ਬਾਸ਼਼੍ਪਸ੍ਵਰੂਪਕੰ, ਕ੍ਸ਼਼ਣਮਾਤ੍ਰੰ ਭਵੇਦ੍ ਦ੍ਰੁʼਸ਼੍ਯੰ ਲੁਪ੍ਯਤੇ ਚ ਤਤਃ ਪਰੰ|
I, som ikke vide, hvad der skal ske i Morgen; thi hvordan er eders Liv? I ere jo en Damp, som er til Syne en liden Tid, men derefter forsvinder;
15 ਤਦਨੁਕ੍ਤ੍ਵਾ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕਮ੍ ਇਦੰ ਕਥਨੀਯੰ ਪ੍ਰਭੋਰਿੱਛਾਤੋ ਵਯੰ ਯਦਿ ਜੀਵਾਮਸ੍ਤਰ੍ਹ੍ਯੇਤਤ੍ ਕਰ੍ੰਮ ਤਤ੍ ਕਰ੍ੰਮ ਵਾ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਾਮ ਇਤਿ|
i Stedet for at I skulde sige: Dersom Herren vil, og vi leve, da ville vi gøre dette eller hint.
16 ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਿਦਾਨੀਂ ਯੂਯੰ ਗਰ੍ੱਵਵਾਕ੍ਯੈਃ ਸ਼੍ਲਾਘਨੰ ਕੁਰੁਧ੍ਵੇ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੰ ਸਰ੍ੱਵੰ ਸ਼੍ਲਾਘਨੰ ਕੁਤ੍ਸਿਤਮੇਵ|
Men nu rose I eder i eders Overmod; al saadan Ros er ond.
17 ਅਤੋ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸਤ੍ਕਰ੍ੰਮ ਕਰ੍ੱਤੰ ਵਿਦਿਤ੍ਵਾ ਤੰਨ ਕਰੋਤਿ ਤਸ੍ਯ ਪਾਪੰ ਜਾਯਤੇ|
Derfor, den som ved at handle ret og ikke gør det, for ham er det Synd.

< ਯਾਕੂਬਃ 4 >