ਇਬ੍ਰਿਣਃ 4
1 ਅਪਰੰ ਤਦ੍ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਪ੍ਰਾਪ੍ਤੇਃ ਪ੍ਰਤਿਜ੍ਞਾ ਯਦਿ ਤਿਸ਼਼੍ਠਤਿ ਤਰ੍ਹ੍ਯਸ੍ਮਾਕੰ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਚੇਤ੍ ਤਸ੍ਯਾਃ ਫਲੇਨ ਵਞ੍ਚਿਤੋ ਭਵੇਤ੍ ਵਯਮ੍ ਏਤਸ੍ਮਾਦ੍ ਬਿਭੀਮਃ|
So lasset uns nun fürchten, daß wir die Verheißung, einzukommen zu seiner Ruhe, nicht versäumen und unser keiner dahinten bleibe.
2 ਯਤੋ (ਅ)ਸ੍ਮਾਕੰ ਸਮੀਪੇ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਤੇਸ਼਼ਾਂ ਸਮੀਪੇ(ਅ)ਪਿ ਸੁਸੰਵਾਦਃ ਪ੍ਰਚਾਰਿਤੋ (ਅ)ਭਵਤ੍ ਕਿਨ੍ਤੁ ਤੈਃ ਸ਼੍ਰੁਤੰ ਵਾਕ੍ਯੰ ਤਾਨ੍ ਪ੍ਰਤਿ ਨਿਸ਼਼੍ਫਲਮ੍ ਅਭਵਤ੍, ਯਤਸ੍ਤੇ ਸ਼੍ਰੋਤਾਰੋ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸੇਨ ਸਾਰ੍ੱਧੰ ਤੰਨਾਮਿਸ਼੍ਰਯਨ੍|
Denn es ist uns auch verkündigt gleichwie jenen; aber das Wort der Predigt half jenen nichts, da nicht glaubten die, so es hörten.
3 ਤਦ੍ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਾਨੰ ਵਿਸ਼੍ਵਾਸਿਭਿਰਸ੍ਮਾਭਿਃ ਪ੍ਰਵਿਸ਼੍ਯਤੇ ਯਤਸ੍ਤੇਨੋਕ੍ਤੰ, "ਅਹੰ ਕੋਪਾਤ੍ ਸ਼ਪਥੰ ਕ੍ਰੁʼਤਵਾਨ੍ ਇਮੰ, ਪ੍ਰਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮ| " ਕਿਨ੍ਤੁ ਤਸ੍ਯ ਕਰ੍ੰਮਾਣਿ ਜਗਤਃ ਸ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟਿਕਾਲਾਤ੍ ਸਮਾਪ੍ਤਾਨਿ ਸਨ੍ਤਿ|
Denn wir, die wir glauben, gehen in die Ruhe, wie er spricht: “Daß ich schwur in meinem Zorn, sie sollten zu meiner Ruhe nicht kommen.” Und zwar, da die Werke von Anbeginn der Welt gemacht waren,
4 ਯਤਃ ਕਸ੍ਮਿੰਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸ੍ਥਾਨੇ ਸਪ੍ਤਮੰ ਦਿਨਮਧਿ ਤੇਨੇਦਮ੍ ਉਕ੍ਤੰ, ਯਥਾ, "ਈਸ਼੍ਵਰਃ ਸਪ੍ਤਮੇ ਦਿਨੇ ਸ੍ਵਕ੍ਰੁʼਤੇਭ੍ਯਃ ਸਰ੍ੱਵਕਰ੍ੰਮਭ੍ਯੋ ਵਿਸ਼ਸ਼੍ਰਾਮ| "
sprach er an einem Ort von dem siebenten Tag also: “Und Gott ruhte am siebenten Tage von allen seinen Werken;”
5 ਕਿਨ੍ਤ੍ਵੇਤਸ੍ਮਿਨ੍ ਸ੍ਥਾਨੇ ਪੁਨਸ੍ਤੇਨੋਚ੍ਯਤੇ, ਯਥਾ, "ਪ੍ਰਵੇਕ੍ਸ਼਼੍ਯਤੇ ਜਨੈਰੇਤੈ ਰ੍ਨ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਲੰ ਮਮ| "
und hier an diesem Ort abermals: “Sie sollen nicht kommen zu meiner Ruhe.”
6 ਫਲਤਸ੍ਤਤ੍ ਸ੍ਥਾਨੰ ਕੈਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟਵ੍ਯੰ ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੇ ਪੁਰਾ ਸੁਸੰਵਾਦੰ ਸ਼੍ਰੁਤਵਨ੍ਤਸ੍ਤੈਰਵਿਸ਼੍ਵਾਸਾਤ੍ ਤੰਨ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟਮ੍,
Nachdem es nun noch vorhanden ist, daß etliche sollen zu ihr kommen, und die, denen es zuerst verkündigt ist, sind nicht dazu gekommen um des Unglaubens willen,
7 ਇਤਿ ਹੇਤੋਃ ਸ ਪੁਨਰਦ੍ਯਨਾਮਕੰ ਦਿਨੰ ਨਿਰੂਪ੍ਯ ਦੀਰ੍ਘਕਾਲੇ ਗਤੇ(ਅ)ਪਿ ਪੂਰ੍ੱਵੋਕ੍ਤਾਂ ਵਾਚੰ ਦਾਯੂਦਾ ਕਥਯਤਿ, ਯਥਾ, "ਅਦ੍ਯ ਯੂਯੰ ਕਥਾਂ ਤਸ੍ਯ ਯਦਿ ਸੰਸ਼੍ਰੋਤੁਮਿੱਛਥ, ਤਰ੍ਹਿ ਮਾ ਕੁਰੁਤੇਦਾਨੀਂ ਕਠਿਨਾਨਿ ਮਨਾਂਸਿ ਵਃ| "
bestimmt er abermals einen Tag nach solcher langen Zeit und sagt durch David: “Heute,” wie gesagt ist, “so ihr seine Stimme hören werdet, so verstocket eure Herzen nicht.”
8 ਅਪਰੰ ਯਿਹੋਸ਼ੂਯੋ ਯਦਿ ਤਾਨ੍ ਵ੍ਯਸ਼੍ਰਾਮਯਿਸ਼਼੍ਯਤ੍ ਤਰ੍ਹਿ ਤਤਃ ਪਰਮ੍ ਅਪਰਸ੍ਯ ਦਿਨਸ੍ਯ ਵਾਗ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੇਣ ਨਾਕਥਯਿਸ਼਼੍ਯਤ|
Denn so Josua hätte sie zur Ruhe gebracht, würde er nicht hernach von einem andern Tage gesagt haben.
9 ਅਤ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਪ੍ਰਜਾਭਿਃ ਕਰ੍ੱਤਵ੍ਯ ਏਕੋ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਤਿ|
Darum ist noch eine Ruhe vorhanden dem Volke Gottes.
10 ਅਪਰਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰੋ ਯਦ੍ਵਤ੍ ਸ੍ਵਕ੍ਰੁʼਤਕਰ੍ੰਮਭ੍ਯੋ ਵਿਸ਼ਸ਼੍ਰਾਮ ਤਦ੍ਵਤ੍ ਤਸ੍ਯ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਾਨੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟੋ ਜਨੋ(ਅ)ਪਿ ਸ੍ਵਕ੍ਰੁʼਤਕਰ੍ੰਮਭ੍ਯੋ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮ੍ਯਤਿ|
Denn wer zu seiner Ruhe gekommen ist, der ruht auch von seinen Werken gleichwie Gott von seinen.
11 ਅਤੋ ਵਯੰ ਤਦ੍ ਵਿਸ਼੍ਰਾਮਸ੍ਥਾਨੰ ਪ੍ਰਵੇਸ਼਼੍ਟੁੰ ਯਤਾਮਹੈ, ਤਦਵਿਸ਼੍ਵਾਸੋਦਾਹਰਣੇਨ ਕੋ(ਅ)ਪਿ ਨ ਪਤਤੁ|
So lasset uns nun Fleiß tun, einzukommen zu dieser Ruhe, auf daß nicht jemand falle in dasselbe Beispiel des Unglaubens.
12 ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਵਾਦੋ(ਅ)ਮਰਃ ਪ੍ਰਭਾਵਵਿਸ਼ਿਸ਼਼੍ਟਸ਼੍ਚ ਸਰ੍ੱਵਸ੍ਮਾਦ੍ ਦ੍ਵਿਧਾਰਖਙ੍ਗਾਦਪਿ ਤੀਕ੍ਸ਼਼੍ਣਃ, ਅਪਰੰ ਪ੍ਰਾਣਾਤ੍ਮਨੋ ਰ੍ਗ੍ਰਨ੍ਥਿਮੱਜਯੋਸ਼੍ਚ ਪਰਿਭੇਦਾਯ ਵਿੱਛੇਦਕਾਰੀ ਮਨਸਸ਼੍ਚ ਸਙ੍ਕਲ੍ਪਾਨਾਮ੍ ਅਭਿਪ੍ਰੇਤਾਨਾਞ੍ਚ ਵਿਚਾਰਕਃ|
Denn das Wort Gottes ist lebendig und kräftig und schärfer denn kein zweischneidig Schwert, und dringt durch, bis daß es scheidet Seele und Geist, auch Mark und Bein, und ist ein Richter der Gedanken und Sinne des Herzens.
13 ਅਪਰੰ ਯਸ੍ਯ ਸਮੀਪੇ ਸ੍ਵੀਯਾ ਸ੍ਵੀਯਾ ਕਥਾਸ੍ਮਾਭਿਃ ਕਥਯਿਤਵ੍ਯਾ ਤਸ੍ਯਾਗੋਚਰਃ ਕੋ(ਅ)ਪਿ ਪ੍ਰਾਣੀ ਨਾਸ੍ਤਿ ਤਸ੍ਯ ਦ੍ਰੁʼਸ਼਼੍ਟੌ ਸਰ੍ੱਵਮੇਵਾਨਾਵ੍ਰੁʼਤੰ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ਿਤਞ੍ਚਾਸ੍ਤੇ|
Und keine Kreatur ist vor ihm unsichtbar, es ist aber alles bloß und entdeckt vor seinen Augen. Von dem reden wir.
14 ਅਪਰੰ ਯ ਉੱਚਤਮੰ ਸ੍ਵਰ੍ਗੰ ਪ੍ਰਵਿਸ਼਼੍ਟ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ ਏਕੋ ਵ੍ਯਕ੍ਤਿਰਰ੍ਥਤ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਪੁਤ੍ਰੋ ਯੀਸ਼ੁਰਸ੍ਮਾਕੰ ਮਹਾਯਾਜਕੋ(ਅ)ਸ੍ਤਿ, ਅਤੋ ਹੇਤੋ ਰ੍ਵਯੰ ਧਰ੍ੰਮਪ੍ਰਤਿਜ੍ਞਾਂ ਦ੍ਰੁʼਢਮ੍ ਆਲਮ੍ਬਾਮਹੈ|
Dieweil wir denn einen großen Hohenpriester haben, Jesum, den Sohn Gottes, der gen Himmel gefahren ist, so lasset uns halten an dem Bekenntnis.
15 ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਯੋ ਮਹਾਯਾਜਕੋ (ਅ)ਸ੍ਤਿ ਸੋ(ਅ)ਸ੍ਮਾਕੰ ਦੁਃਖੈ ਰ੍ਦੁਃਖਿਤੋ ਭਵਿਤੁਮ੍ ਅਸ਼ਕ੍ਤੋ ਨਹਿ ਕਿਨ੍ਤੁ ਪਾਪੰ ਵਿਨਾ ਸਰ੍ੱਵਵਿਸ਼਼ਯੇ ਵਯਮਿਵ ਪਰੀਕ੍ਸ਼਼ਿਤਃ|
Denn wir haben nicht einen Hohenpriester, der nicht könnte Mitleiden haben mit unsern Schwachheiten, sondern der versucht ist allenthalben gleichwie wir, doch ohne Sünde.
16 ਅਤਏਵ ਕ੍ਰੁʼਪਾਂ ਗ੍ਰਹੀਤੁੰ ਪ੍ਰਯੋਜਨੀਯੋਪਕਾਰਾਰ੍ਥਮ੍ ਅਨੁਗ੍ਰਹੰ ਪ੍ਰਾਪ੍ਤੁਞ੍ਚ ਵਯਮ੍ ਉਤ੍ਸਾਹੇਨਾਨੁਗ੍ਰਹਸਿੰਹਾਸਨਸ੍ਯ ਸਮੀਪੰ ਯਾਮਃ|
Darum laßt uns hinzutreten mit Freudigkeit zu dem Gnadenstuhl, auf daß wir Barmherzigkeit empfangen und Gnade finden auf die Zeit, wenn uns Hilfe not sein wird.
