രോമിണഃ 13

1 യുഷ്മാകമ് ഏകൈകജനഃ ശാസനപദസ്യ നിഘ്നോ ഭവതു യതോ യാനി ശാസനപദാനി സന്തി താനി സർവ്വാണീശ്വരേണ സ്ഥാപിതാനി; ഈശ്വരം വിനാ പദസ്ഥാപനം ന ഭവതി|

Let, every soul, unto protecting authorities be in subjection; for there is no authority save by God, and, they that are in being, have by God been arranged, —

2 ഇതി ഹേതോഃ ശാസനപദസ്യ യത് പ്രാതികൂല്യം തദ് ഈശ്വരീയനിരൂപണസ്യ പ്രാതികൂല്യമേവ; അപരം യേ പ്രാതികൂല്യമ് ആചരന്തി തേ സ്വേഷാം സമുചിതം ദണ്ഡം സ്വയമേവ ഘടയന്തേ|

So that, he who rangeth himself against the authority, against the arrangement of God opposeth himself, and, they who oppose, shall unto themselves a sentence of judgment receive.

3 ശാസ്താ സദാചാരിണാം ഭയപ്രദോ നഹി ദുരാചാരിണാമേവ ഭയപ്രദോ ഭവതി; ത്വം കിം തസ്മാൻ നിർഭയോ ഭവിതുമ് ഇച്ഛസി? തർഹി സത്കർമ്മാചര, തസ്മാദ് യശോ ലപ്സ്യസേ,

For, they who bear rule, are not a terror unto the good work but unto the evil. Wouldst thou not be afraid of the authority? That which is good, be thou doing, and thou shall have praise of the same;

4 യതസ്തവ സദാചരണായ സ ഈശ്വരസ്യ ഭൃത്യോഽസ്തി| കിന്തു യദി കുകർമ്മാചരസി തർഹി ത്വം ശങ്കസ്വ യതഃ സ നിരർഥകം ഖങ്ഗം ന ധാരയതി; കുകർമ്മാചാരിണം സമുചിതം ദണ്ഡയിതുമ് സ ഈശ്വരസ്യ ദണ്ഡദഭൃത്യ ഏവ|

For, God’s minister, is he unto thee for that which is good. But, if, that which is evil, thou be doing, be afraid! For, not in vain, the sword he beareth; for, God’s minister, he is, —an avenger, unto anger, to him who practiseth what is evil.

5 അതഏവ കേവലദണ്ഡഭയാന്നഹി കിന്തു സദസദ്ബോധാദപി തസ്യ വശ്യേന ഭവിതവ്യം|

Wherefore it is necessary to be in subjection, —not only because of the anger, but also because of the conscience;

6 ഏതസ്മാദ് യുഷ്മാകം രാജകരദാനമപ്യുചിതം യസ്മാദ് യേ കരം ഗൃഹ്ലന്തി ത ഈശ്വരസ്യ കിങ്കരാ ഭൂത്വാ സതതമ് ഏതസ്മിൻ കർമ്മണി നിവിഷ്ടാസ്തിഷ്ഠന്തി|

For, because of this, are ye paying tribute also, —for, God’s ministers of state, they are, unto this very thing, giving constant attendance.

7 അസ്മാത് കരഗ്രാഹിണേ കരം ദത്ത, തഥാ ശുൽകഗ്രാഹിണേ ശുൽകം ദത്ത, അപരം യസ്മാദ് ഭേതവ്യം തസ്മാദ് ബിഭീത, യശ്ച സമാദരണീയസ്തം സമാദ്രിയധ്വമ്; ഇത്ഥം യസ്യ യത് പ്രാപ്യം തത് തസ്മൈ ദത്ത|

Render unto all their dues, —unto whom tribute, tribute, unto whom tax, tax, unto whom fear, fear, unto whom honour, honour.

8 യുഷ്മാകം പരസ്പരം പ്രേമ വിനാ ഽന്യത് കിമപി ദേയമ് ഋണം ന ഭവതു, യതോ യഃ പരസ്മിൻ പ്രേമ കരോതി തേന വ്യവസ്ഥാ സിധ്യതി|

Nothing to any, be owing—save to be loving one another; for, he that loveth his neighbour, hath given to, law, its fulfillment.

9 വസ്തുതഃ പരദാരാൻ മാ ഗച്ഛ, നരഹത്യാം മാ കാർഷീഃ, ചൈര്യ്യം മാ കാർഷീഃ, മിഥ്യാസാക്ഷ്യം മാ ദേഹി, ലോഭം മാ കാർഷീഃ, ഏതാഃ സർവ്വാ ആജ്ഞാ ഏതാഭ്യോ ഭിന്നാ യാ കാചിദ് ആജ്ഞാസ്തി സാപി സ്വസമീപവാസിനി സ്വവത് പ്രേമ കുർവ്വിത്യനേന വചനേന വേദിതാ|

For, this—Thou shall not commit adultery, Thou shall not commit murder, Thou shall not steal, Thou shall not covet, and if there is any different commandment, in this word, is summed up, [namely]—Thou shalt love thy neighbour as thyself.

10 യതഃ പ്രേമ സമീപവാസിനോഽശുഭം ന ജനയതി തസ്മാത് പ്രേമ്നാ സർവ്വാ വ്യവസ്ഥാ പാല്യതേ|

Love, unto one’s neighbour, worketh not ill; Law’s fullness, therefore, is, love.

11 പ്രത്യയീഭവനകാലേഽസ്മാകം പരിത്രാണസ്യ സാമീപ്യാദ് ഇദാനീം തസ്യ സാമീപ്യമ് അവ്യവഹിതം; അതഃ സമയം വിവിച്യാസ്മാഭിഃ സാമ്പ്രതമ് അവശ്യമേവ നിദ്രാതോ ജാഗർത്തവ്യം|

And, this besides, —knowing the season—that it is an hour already for you out of sleep to be wakened; for, now, is our salvation nearer than when we believed:

12 ബഹുതരാ യാമിനീ ഗതാ പ്രഭാതം സന്നിധിം പ്രാപ്തം തസ്മാത് താമസീയാഃ ക്രിയാഃ പരിത്യജ്യാസ്മാഭി ർവാസരീയാ സജ്ജാ പരിധാതവ്യാ|

The night, is far spent and, the day, hath drawn near; let us, then, cast off the works of darkness, [and] let us put on the armour of light, —

13 അതോ ഹേതോ ർവയം ദിവാ വിഹിതം സദാചരണമ് ആചരിഷ്യാമഃ| രങ്ഗരസോ മത്തത്വം ലമ്പടത്വം കാമുകത്വം വിവാദ ഈർഷ്യാ ചൈതാനി പരിത്യക്ഷ്യാമഃ|

As in daytime, becomingly let us walk: not in revellings and in drunken bouts, not in chamberings and in wanton deeds, not in strife and envy; —

14 യൂയം പ്രഭുയീശുഖ്രീഷ്ടരൂപം പരിച്ഛദം പരിധദ്ധ്വം സുഖാഭിലാഷപൂരണായ ശാരീരികാചരണം മാചരത|

But put ye on the Lord Jesus Christ, and, for the flesh, take not forethought to fulfil its covetings.