മഥിഃ 14
1 തദാനീം രാജാ ഹേരോദ് യീശോ ര്യശഃ ശ്രുത്വാ നിജദാസേയാൻ ജഗാദ്,
Zu der Zeit kam das Gerücht von Jesu vor den Vierfürsten Herodes.
2 ഏഷ മജ്ജയിതാ യോഹൻ, പ്രമിതേഭയസ്തസ്യോത്ഥാനാത് തേനേത്ഥമദ്ഭുതം കർമ്മ പ്രകാശ്യതേ|
Und er sprach zu seinen Knechten: Dieser ist Johannes der Täufer; er ist von den Toten auferstanden, darum tut er solche Taten.
3 പുരാ ഹേരോദ് നിജഭ്രാതു: ഫിലിപോ ജായായാ ഹേരോദീയായാ അനുരോധാദ് യോഹനം ധാരയിത്വാ ബദ്ധാ കാരായാം സ്ഥാപിതവാൻ|
Denn Herodes hatte Johannes gegriffen, gebunden und in das Gefängnis gelegt von wegen der Herodias, seines Bruders Philippus Weib.
4 യതോ യോഹൻ ഉക്തവാൻ, ഏത്സയാഃ സംഗ്രഹോ ഭവതോ നോചിതഃ|
Denn Johannes hatte zu ihm gesagt: Es ist nicht recht, daß du sie habest.
5 തസ്മാത് നൃപതിസ്തം ഹന്തുമിച്ഛന്നപി ലോകേഭ്യോ വിഭയാഞ്ചകാര; യതഃ സർവ്വേ യോഹനം ഭവിഷ്യദ്വാദിനം മേനിരേ|
Und er hätte ihn gerne getötet, fürchtete sich aber vor dem Volk; denn sie hielten ihn für einen Propheten.
6 കിന്തു ഹേരോദോ ജന്മാഹീയമഹ ഉപസ്ഥിതേ ഹേരോദീയായാ ദുഹിതാ തേഷാം സമക്ഷം നൃതിത്വാ ഹേരോദമപ്രീണ്യത്|
Da aber Herodes seinen Jahrestag beging, da tanzte die Tochter der Herodias vor ihnen. Das gefiel Herodes wohl.
7 തസ്മാത് ഭൂപതിഃ ശപഥം കുർവ്വൻ ഇതി പ്രത്യജ്ഞാസീത്, ത്വയാ യദ് യാച്യതേ, തദേവാഹം ദാസ്യാമി|
Darum verhieß er ihr mit einem Eide, er wollte ihr geben, was sie fordern würde.
8 സാ കുമാരീ സ്വീയമാതുഃ ശിക്ഷാം ലബ്ധാ ബഭാഷേ, മജ്ജയിതുര്യോഹന ഉത്തമാങ്ഗം ഭാജനേ സമാനീയ മഹ്യം വിശ്രാണയ|
Und als sie zuvor von ihrer Mutter zugerichtet war, sprach sie: Gib mir her auf einer Schüssel das Haupt Johannes des Täufers!
9 തതോ രാജാ ശുശോച, കിന്തു ഭോജനായോപവിശതാം സങ്ഗിനാം സ്വകൃതശപഥസ്യ ചാനുരോധാത് തത് പ്രദാതുമ ആദിദേശ|
Und der König ward traurig; doch um des Eides willen und derer, die mit ihm zu Tische saßen, befahl er's ihr zu geben.
10 പശ്ചാത് കാരാം പ്രതി നരം പ്രഹിത്യ യോഹന ഉത്തമാങ്ഗം ഛിത്ത്വാ
Und schickte hin und enthauptete Johannes im Gefängnis.
11 തത് ഭാജന ആനായ്യ തസ്യൈ കുമാര്യ്യൈ വ്യശ്രാണയത്, തതഃ സാ സ്വജനന്യാഃ സമീപം തന്നിനായ|
Und sein Haupt ward hergetragen in einer Schüssel und dem Mägdlein gegeben; und sie brachte es ihrer Mutter.
12 പശ്ചാത് യോഹനഃ ശിഷ്യാ ആഗത്യ കായം നീത്വാ ശ്മശാനേ സ്ഥാപയാമാസുസ്തതോ യീശോഃ സന്നിധിം വ്രജിത്വാ തദ്വാർത്താം ബഭാഷിരേ|
Da kamen seine Jünger und nahmen seinen Leib und begruben ihn und kamen und verkündigten das Jesu.
13 അനന്തരം യീശുരിതി നിശഭ്യ നാവാ നിർജനസ്ഥാനമ് ഏകാകീ ഗതവാൻ, പശ്ചാത് മാനവാസ്തത് ശ്രുത്വാ നാനാനഗരേഭ്യ ആഗത്യ പദൈസ്തത്പശ്ചാദ് ഈയുഃ|
Da das Jesus hörete, wich er von dannen auf einem Schiff in eine Wüste allein. Und da das Volk das hörete, folgte es ihm nach zu Fuß aus den Städten.
14 തദാനീം യീശു ർബഹിരാഗത്യ മഹാന്തം ജനനിവഹം നിരീക്ഷ്യ തേഷു കാരുണികഃ മൻ തേഷാം പീഡിതജനാൻ നിരാമയാൻ ചകാര|
Und Jesus ging hervor und sah das große Volk; und es jammerte ihn derselbigen und heilete ihre Kranken.
15 തതഃ പരം സന്ധ്യായാം ശിഷ്യാസ്തദന്തികമാഗത്യ കഥയാഞ്ചക്രുഃ, ഇദം നിർജനസ്ഥാനം വേലാപ്യവസന്നാ; തസ്മാത് മനുജാൻ സ്വസ്വഗ്രാമം ഗന്തും സ്വാർഥം ഭക്ഷ്യാണി ക്രേതുഞ്ച ഭവാൻ താൻ വിസൃജതു|
Am Abend aber traten seine Jünger zu ihm und sprachen: Dies ist eine Wüste, und die Nacht fällt daher; laß das Volk von dir, daß sie hin in die Märkte gehen und ihnen Speise kaufen.
16 കിന്തു യീശുസ്താനവാദീത്, തേഷാം ഗമനേ പ്രയോജനം നാസ്തി, യൂയമേവ താൻ ഭോജയത|
Aber Jesus sprach zu ihnen: Es ist nicht not, daß sie hingehen; gebt ihr ihnen zu essen!
17 തദാ തേ പ്രത്യവദൻ, അസ്മാകമത്ര പൂപപഞ്ചകം മീനദ്വയഞ്ചാസ്തേ|
Sie sprachen: Wir haben hier nichts denn fünf Brote und zwei Fische.
18 തദാനീം തേനോക്തം താനി മദന്തികമാനയത|
Und er sprach: Bringet mir sie her!
19 അനന്തരം സ മനുജാൻ യവസോപര്യ്യുപവേഷ്ടുമ് ആജ്ഞാപയാമാസ; അപര തത് പൂപപഞ്ചകം മീനദ്വയഞ്ച ഗൃഹ്ലൻ സ്വർഗം പ്രതി നിരീക്ഷ്യേശ്വരീയഗുണാൻ അനൂദ്യ ഭംക്ത്വാ ശിഷ്യേഭ്യോ ദത്തവാൻ, ശിഷ്യാശ്ച ലോകേഭ്യോ ദദുഃ|
Und er hieß das Volk sich lagern auf das Gras und nahm die fünf Brote und die zwei Fische, sah auf gen Himmel und dankte und brach's und gab die Brote den Jüngern, und die Jünger gaben sie dem Volk.
20 തതഃ സർവ്വേ ഭുക്ത്വാ പരിതൃപ്തവന്തഃ, തതസ്തദവശിഷ്ടഭക്ഷ്യൈഃ പൂർണാൻ ദ്വാദശഡലകാൻ ഗൃഹീതവന്തഃ|
Und sie aßen alle und wurden satt und huben auf, was übrigblieb von Brocken, zwölf Körbe voll.
21 തേ ഭോക്താരഃ സ്ത്രീർബാലകാംശ്ച വിഹായ പ്രായേണ പഞ്ച സഹസ്രാണി പുമാംസ ആസൻ|
Die aber gegessen hatten, der waren bei fünftausend Mann ohne Weiber und Kinder.
22 തദനന്തരം യീശു ർലോകാനാം വിസർജനകാലേ ശിഷ്യാൻ തരണിമാരോഢും സ്വാഗ്രേ പാരം യാതുഞ്ച ഗാഢമാദിഷ്ടവാൻ|
Und alsbald trieb Jesus seine Jünger, daß sie in das Schiff traten und vor ihm herüberfuhren, bis er das Volk von sich ließe.
23 തതോ ലോകേഷു വിസൃഷ്ടേഷു സ വിവിക്തേ പ്രാർഥയിതും ഗിരിമേകം ഗത്വാ സന്ധ്യാം യാവത് തത്രൈകാകീ സ്ഥിതവാൻ|
Und da er das Volk von sich gelassen hatte, stieg er auf einen Berg alleine, daß er betete. Und am Abend war er alleine daselbst.
24 കിന്തു തദാനീം സമ്മുഖവാതത്വാത് സരിത്പതേ ർമധ്യേ തരങ്ഗൈസ്തരണിർദോലായമാനാഭവത്|
Und das Schiff war schon mitten, auf dem Meer und litt Not von den Wellen; denn der Wind war ihnen wider.
25 തദാ സ യാമിന്യാശ്ചതുർഥപ്രഹരേ പദ്ഭ്യാം വ്രജൻ തേഷാമന്തികം ഗതവാൻ|
Aber in der vierten Nachtwache kam Jesus zu ihnen und ging auf dem Meer.
26 കിന്തു ശിഷ്യാസ്തം സാഗരോപരി വ്രജന്തം വിലോക്യ സമുദ്വിഗ്നാ ജഗദുഃ, ഏഷ ഭൂത ഇതി ശങ്കമാനാ ഉച്ചൈഃ ശബ്ദായാഞ്ചക്രിരേ ച|
Und da ihn die Jünger sahen auf dem Meer gehen, erschraken sie und sprachen: Es ist ein Gespenst! und schrieen vor Furcht.
27 തദൈവ യീശുസ്താനവദത്, സുസ്ഥിരാ ഭവത, മാ ഭൈഷ്ട, ഏഷോഽഹമ്|
Und alsbald redete Jesus mit ihnen und sprach: Seid getrost, ich bin's; fürchtet euch nicht!
28 തതഃ പിതര ഇത്യുക്തവാൻ, ഹേ പ്രഭോ, യദി ഭവാനേവ, തർഹി മാം ഭവത്സമീപം യാതുമാജ്ഞാപയതു|
Petrus aber antwortete ihm und sprach: HERR, bist du es, so heiß mich zu dir kommen auf dem Wasser.
29 തതഃ തേനാദിഷ്ടഃ പിതരസ്തരണിതോഽവരുഹ്യ യീശേരന്തികം പ്രാപ്തും തോയോപരി വവ്രാജ|
Und er sprach: Komm her! Und Petrus trat aus dem Schiff und ging auf dem Wasser, daß er zu Jesu käme.
30 കിന്തു പ്രചണ്ഡം പവനം വിലോക്യ ഭയാത് തോയേ മംക്തുമ് ആരേഭേ, തസ്മാദ് ഉച്ചൈഃ ശബ്ദായമാനഃ കഥിതവാൻ, ഹേ പ്രഭോ, മാമവതു|
Er sah aber einen starken Wind. Da erschrak er und hub an zu sinken, schrie und sprach: HERR, hilf mir!
31 യീശുസ്തത്ക്ഷണാത് കരം പ്രസാര്യ്യ തം ധരൻ ഉക്തവാൻ, ഹ സ്തോകപ്രത്യയിൻ ത്വം കുതഃ സമശേഥാഃ?
Jesus aber reckte bald die Hand aus und ergriff ihn und sprach zu ihm: O du Kleingläubiger, warum zweifeltest du?
32 അനന്തരം തയോസ്തരണിമാരൂഢയോഃ പവനോ നിവവൃതേ|
Und sie traten in das Schiff, und der Wind legte sich.
33 തദാനീം യേ തരണ്യാമാസൻ, ത ആഗത്യ തം പ്രണഭ്യ കഥിതവന്തഃ, യഥാർഥസ്ത്വമേവേശ്വരസുതഃ|
Die aber im Schiff waren, kamen und fielen vor ihm nieder und sprachen: Du bist wahrlich Gottes Sohn.
34 അനന്തരം പാരം പ്രാപ്യ തേ ഗിനേഷരന്നാമകം നഗരമുപതസ്ഥുഃ,
Und sie schifften hinüber und kämen in das Land Genezareth.
35 തദാ തത്രത്യാ ജനാ യീശും പരിചീയ തദ്ദേശ്സ്യ ചതുർദിശോ വാർത്താം പ്രഹിത്യ യത്ര യാവന്തഃ പീഡിതാ ആസൻ, താവതഏവ തദന്തികമാനയാമാസുഃ|
Und da die Leute am selbigen Ort sein gewahr wurden, schickten sie aus in das ganze Land umher und brachten allerlei Ungesunde zu ihm
36 അപരം തദീയവസനസ്യ ഗ്രന്ഥിമാത്രം സ്പ്രഷ്ടും വിനീയ യാവന്തോ ജനാസ്തത് സ്പർശം ചക്രിരേ, തേ സർവ്വഏവ നിരാമയാ ബഭൂവുഃ|
und baten ihn, daß sie nur seines Kleides Saum anrühreten. Und alle, die da anrühreten, wurden gesund.
