മഥിഃ 13
1 അപരഞ്ച തസ്മിൻ ദിനേ യീശുഃ സദ്മനോ ഗത്വാ സരിത്പതേ രോധസി സമുപവിവേശ|
An demselben Tage ging Jesus aus dem Hause und setzte sich an das Meer.
2 തത്ര തത്സന്നിധൗ ബഹുജനാനാം നിവഹോപസ്ഥിതേഃ സ തരണിമാരുഹ്യ സമുപാവിശത്, തേന മാനവാ രോധസി സ്ഥിതവന്തഃ|
Und es versammelte sich viel Volks zu ihm, also daß er in das Schiff trat und saß, und alles Volk stand am Ufer.
3 തദാനീം സ ദൃഷ്ടാന്തൈസ്താൻ ഇത്ഥം ബഹുശ ഉപദിഷ്ടവാൻ| പശ്യത, കശ്ചിത് കൃഷീവലോ ബീജാനി വപ്തും ബഹിർജഗാമ,
Und er redete zu ihnen mancherlei durch Gleichnisse und sprach: Siehe, es ging ein Säemann aus, zu säen.
4 തസ്യ വപനകാലേ കതിപയബീജേഷു മാർഗപാർശ്വേ പതിതേഷു വിഹഗാസ്താനി ഭക്ഷിതവന്തഃ|
Und indem er säte, fiel etliches an den Weg; da kamen die Vögel und fraßen's auf.
5 അപരം കതിപയബീജേഷു സ്തോകമൃദ്യുക്തപാഷാണേ പതിതേഷു മൃദൽപത്വാത് തത്ക്ഷണാത് താന്യങ്കുരിതാനി,
Etliches fiel in das Steinige, wo es nicht viel Erde hatte; und ging bald auf, darum daß es nicht tiefe Erde hatte.
6 കിന്തു രവാവുദിതേ ദഗ്ധാനി തേഷാം മൂലാപ്രവിഷ്ടത്വാത് ശുഷ്കതാം ഗതാനി ച|
Als aber die Sonne aufging, verwelkte es, und dieweil es nicht Wurzel hatte, ward es dürre.
7 അപരം കതിപയബീജേഷു കണ്ടകാനാം മധ്യേ പതിതേഷു കണ്ടകാന്യേധിത്വാ താനി ജഗ്രസുഃ|
Etliches fiel unter die Dornen; und die Dornen wuchsen auf und erstickten's.
8 അപരഞ്ച കതിപയബീജാനി ഉർവ്വരായാം പതിതാനി; തേഷാം മധ്യേ കാനിചിത് ശതഗുണാനി കാനിചിത് ഷഷ്ടിഗുണാനി കാനിചിത് ത്രിംശഗുംണാനി ഫലാനി ഫലിതവന്തി|
Etliches fiel auf gutes Land und trug Frucht, etliches hundertfältig, etliches sechzigfältig, etliches dreißigfältig.
9 ശ്രോതും യസ്യ ശ്രുതീ ആസാതേ സ ശൃണുയാത്|
Wer Ohren hat zu hören, der höre!
10 അനന്തരം ശിഷ്യൈരാഗത്യ സോഽപൃച്ഛ്യത, ഭവതാ തേഭ്യഃ കുതോ ദൃഷ്ടാന്തകഥാ കഥ്യതേ?
Und die Jünger traten zu ihm und sprachen: Warum redest du zu ihnen durch Gleichnisse?
11 തതഃ സ പ്രത്യവദത്, സ്വർഗരാജ്യസ്യ നിഗൂഢാം കഥാം വേദിതും യുഷ്മഭ്യം സാമർഥ്യമദായി, കിന്തു തേഭ്യോ നാദായി|
Er antwortete und sprach: Euch ist es gegeben, daß ihr das Geheimnis des Himmelreichs verstehet; diesen aber ist es nicht gegeben.
12 യസ്മാദ് യസ്യാന്തികേ വർദ്ധതേ, തസ്മായേവ ദായിഷ്യതേ, തസ്മാത് തസ്യ ബാഹുല്യം ഭവിഷ്യതി, കിന്തു യസ്യാന്തികേ ന വർദ്ധതേ, തസ്യ യത് കിഞ്ചനാസ്തേ, തദപി തസ്മാദ് ആദായിഷ്യതേ|
Denn wer da hat, dem wird gegeben, daß er die Fülle habe; wer aber nicht hat, von dem wird auch das genommen was er hat.
13 തേ പശ്യന്തോപി ന പശ്യന്തി, ശൃണ്വന്തോപി ന ശൃണ്വന്തി, ബുധ്യമാനാ അപി ന ബുധ്യന്തേ ച, തസ്മാത് തേഭ്യോ ദൃഷ്ടാന്തകഥാ കഥ്യതേ|
Darum rede ich zu ihnen durch Gleichnisse. Denn mit sehenden Augen sehen sie nicht, und mit hörenden Ohren hören sie nicht; denn sie verstehen es nicht.
14 യഥാ കർണൈഃ ശ്രോഷ്യഥ യൂയം വൈ കിന്തു യൂയം ന ഭോത്സ്യഥ| നേത്രൈർദ്രക്ഷ്യഥ യൂയഞ്ച പരിജ്ഞാതും ന ശക്ഷ്യഥ| തേ മാനുഷാ യഥാ നൈവ പരിപശ്യന്തി ലോചനൈഃ| കർണൈ ര്യഥാ ന ശൃണ്വന്തി ന ബുധ്യന്തേ ച മാനസൈഃ| വ്യാവർത്തിതേഷു ചിത്തേഷു കാലേ കുത്രാപി തൈർജനൈഃ| മത്തസ്തേ മനുജാഃ സ്വസ്ഥാ യഥാ നൈവ ഭവന്തി ച| തഥാ തേഷാം മനുഷ്യാണാം ക്രിയന്തേ സ്ഥൂലബുദ്ധയഃ| ബധിരീഭൂതകർണാശ്ച ജാതാശ്ച മുദ്രിതാ ദൃശഃ|
Und über ihnen wird die Weissagung Jesaja's erfüllt, die da sagt: “Mit den Ohren werdet ihr hören, und werdet es nicht verstehen; und mit sehenden Augen werdet ihr sehen, und werdet es nicht verstehen.
15 യദേതാനി വചനാനി യിശയിയഭവിഷ്യദ്വാദിനാ പ്രോക്താനി തേഷു താനി ഫലന്തി|
Denn dieses Volkes Herz ist verstockt, und ihre Ohren hören übel, und ihre Augen schlummern, auf daß sie nicht dermaleinst mit den Augen sehen und mit den Ohren hören und mit dem Herzen verstehen und sich bekehren, daß ich ihnen hülfe.”
16 കിന്തു യുഷ്മാകം നയനാനി ധന്യാനി, യസ്മാത് താനി വീക്ഷന്തേ; ധന്യാശ്ച യുഷ്മാകം ശബ്ദഗ്രഹാഃ, യസ്മാത് തൈരാകർണ്യതേ|
Aber selig sind eure Augen, daß sie sehen, und eure Ohren, daß sie hören.
17 മയാ യൂയം തഥ്യം വചാമി യുഷ്മാഭി ര്യദ്യദ് വീക്ഷ്യതേ, തദ് ബഹവോ ഭവിഷ്യദ്വാദിനോ ധാർമ്മികാശ്ച മാനവാ ദിദൃക്ഷന്തോപി ദ്രഷ്ടും നാലഭന്ത, പുനശ്ച യൂയം യദ്യത് ശൃണുഥ, തത് തേ ശുശ്രൂഷമാണാ അപി ശ്രോതും നാലഭന്ത|
Wahrlich ich sage euch: Viele Propheten und Gerechte haben begehrt zu sehen, was ihr sehet, und haben's nicht gesehen, und zu hören, was ihr höret, und haben's nicht gehört.
18 കൃഷീവലീയദൃഷ്ടാന്തസ്യാർഥം ശൃണുത|
So hört nun ihr dieses Gleichnis von dem Säemann:
19 മാർഗപാർശ്വേ ബീജാന്യുപ്താനി തസ്യാർഥ ഏഷഃ, യദാ കശ്ചിത് രാജ്യസ്യ കഥാം നിശമ്യ ന ബുധ്യതേ, തദാ പാപാത്മാഗത്യ തദീയമനസ ഉപ്താം കഥാം ഹരൻ നയതി|
Wenn jemand das Wort von dem Reich hört und nicht versteht, so kommt der Arge und reißt hinweg, was da gesät ist in sein Herz; und das ist der, bei welchem an dem Wege gesät ist.
20 അപരം പാഷാണസ്ഥലേ ബീജാന്യുപ്താനി തസ്യാർഥ ഏഷഃ; കശ്ചിത് കഥാം ശ്രുത്വൈവ ഹർഷചിത്തേന ഗൃഹ്ലാതി,
Das aber auf das Steinige gesät ist, das ist, wenn jemand das Wort hört und es alsbald aufnimmt mit Freuden;
21 കിന്തു തസ്യ മനസി മൂലാപ്രവിഷ്ടത്വാത് സ കിഞ്ചിത്കാലമാത്രം സ്ഥിരസ്തിഷ്ഠതി; പശ്ചാത തത്കഥാകാരണാത് കോപി ക്ലേസ്താഡനാ വാ ചേത് ജായതേ, തർഹി സ തത്ക്ഷണാദ് വിഘ്നമേതി|
aber er hat nicht Wurzel in sich, sondern ist wetterwendisch; wenn sich Trübsal und Verfolgung erhebt um des Wortes willen, so ärgert er sich alsbald.
22 അപരം കണ്ടകാനാം മധ്യേ ബീജാന്യുപ്താനി തദർഥ ഏഷഃ; കേനചിത് കഥായാം ശ്രുതായാം സാംസാരികചിന്താഭി ർഭ്രാന്തിഭിശ്ച സാ ഗ്രസ്യതേ, തേന സാ മാ വിഫലാ ഭവതി| (aiōn g165)
Das aber unter die Dornen gesät ist, das ist, wenn jemand das Wort hört, und die Sorge dieser Welt und der Betrug des Reichtums erstickt das Wort, und er bringt nicht Frucht. (aiōn g165)
23 അപരമ് ഉർവ്വരായാം ബീജാന്യുപ്താനി തദർഥ ഏഷഃ; യേ താം കഥാം ശ്രുത്വാ വുധ്യന്തേ, തേ ഫലിതാഃ സന്തഃ കേചിത് ശതഗുണാനി കേചിത ഷഷ്ടിഗുണാനി കേചിച്ച ത്രിംശദ്ഗുണാനി ഫലാനി ജനയന്തി|
Das aber in das gute Land gesät ist, das ist, wenn jemand das Wort hört und versteht es und dann auch Frucht bringt; und etlicher trägt hundertfältig, etlicher aber sechzigfältig, etlicher dreißigfältig.
24 അനന്തരം സോപരാമേകാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാമുപസ്ഥാപ്യ തേഭ്യഃ കഥയാമാസ; സ്വർഗീയരാജ്യം താദൃശേന കേനചിദ് ഗൃഹസ്ഥേനോപമീയതേ, യേന സ്വീയക്ഷേത്രേ പ്രശസ്തബീജാന്യൗപ്യന്ത|
Er legte ihnen ein anderes Gleichnis vor und sprach: Das Himmelreich ist gleich einem Menschen, der guten Samen auf seinen Acker säte.
25 കിന്തു ക്ഷണദായാം സകലലോകേഷു സുപ്തേഷു തസ്യ രിപുരാഗത്യ തേഷാം ഗോധൂമബീജാനാം മധ്യേ വന്യയവമബീജാന്യുപ്ത്വാ വവ്രാജ|
Da aber die Leute schliefen, kam sein Feind und säte Unkraut zwischen den Weizen und ging davon.
26 തതോ യദാ ബീജേഭ്യോഽങ്കരാ ജായമാനാഃ കണിശാനി ഘൃതവന്തഃ; തദാ വന്യയവസാന്യപി ദൃശ്യമാനാന്യഭവൻ|
Da nun das Kraut wuchs und Frucht brachte, da fand sich auch das Unkraut.
27 തതോ ഗൃഹസ്ഥസ്യ ദാസേയാ ആഗമ്യ തസ്മൈ കഥയാഞ്ചക്രുഃ, ഹേ മഹേച്ഛ, ഭവതാ കിം ക്ഷേത്രേ ഭദ്രബീജാനി നൗപ്യന്ത? തഥാത്വേ വന്യയവസാനി കൃത ആയൻ?
Da traten die Knechte zu dem Hausvater und sprachen: Herr, hast du nicht guten Samen auf deinen Acker gesät? Woher hat er denn das Unkraut?
28 തദാനീം തേന തേ പ്രതിഗദിതാഃ, കേനചിത് രിപുണാ കർമ്മദമകാരി| ദാസേയാഃ കഥയാമാസുഃ, വയം ഗത്വാ താന്യുത്പായ്യ ക്ഷിപാമോ ഭവതഃ കീദൃശീച്ഛാ ജായതേ?
Er sprach zu ihnen: Das hat der Feind getan. Da sagten die Knechte: Willst du das wir hingehen und es ausjäten?
29 തേനാവാദി, നഹി, ശങ്കേഽഹം വന്യയവസോത്പാടനകാലേ യുഷ്മാഭിസ്തൈഃ സാകം ഗോധൂമാ അപ്യുത്പാടിഷ്യന്തേ|
Er sprach: Nein! auf daß ihr nicht zugleich den Weizen mit ausraufet, so ihr das Unkraut ausjätet.
30 അതഃ ശ്സ്യകർത്തനകാലം യാവദ് ഉഭയാന്യപി സഹ വർദ്ധന്താം, പശ്ചാത് കർത്തനകാലേ കർത്തകാൻ വക്ഷ്യാമി, യൂയമാദൗ വന്യയവസാനി സംഗൃഹ്യ ദാഹയിതും വീടികാ ബദ്വ്വാ സ്ഥാപയത; കിന്തു സർവ്വേ ഗോധൂമാ യുഷ്മാഭി ർഭാണ്ഡാഗാരം നീത്വാ സ്ഥാപ്യന്താമ്|
Lasset beides miteinander wachsen bis zur Ernte; und um der Ernte Zeit will ich zu den Schnittern sagen: Sammelt zuvor das Unkraut und bindet es in Bündlein, daß man es verbrenne; aber den Weizen sammelt mir in meine Scheuer.
31 അനന്തരം സോപരാമേകാം ദൃഷ്ടാന്തകഥാമുത്ഥാപ്യ തേഭ്യഃ കഥിതവാൻ കശ്ചിന്മനുജഃ സർഷപബീജമേകം നീത്വാ സ്വക്ഷേത്ര ഉവാപ|
Ein anderes Gleichnis legte er ihnen vor und sprach: Das Himmelreich ist gleich einem Senfkorn, das ein Mensch nahm und säte es auf seinen Acker;
32 സർഷപബീജം സർവ്വസ്മാദ് ബീജാത് ക്ഷുദ്രമപി സദങ്കുരിതം സർവ്വസ്മാത് ശാകാത് ബൃഹദ് ഭവതി; സ താദൃശസ്തരു ർഭവതി, യസ്യ ശാഖാസു നഭസഃ ഖഗാ ആഗത്യ നിവസന്തി; സ്വർഗീയരാജ്യം താദൃശസ്യ സർഷപൈകസ്യ സമമ്|
welches ist das kleinste unter allem Samen; wenn er erwächst, so ist es das größte unter dem Kohl und wird ein Baum, daß die Vögel unter dem Himmel kommen und wohnen unter seinen Zweigen.
33 പുനരപി സ ഉപമാകഥാമേകാം തേഭ്യഃ കഥയാഞ്ചകാര; കാചന യോഷിത് യത് കിണ്വമാദായ ദ്രോണത്രയമിതഗോധൂമചൂർണാനാം മധ്യേ സർവ്വേഷാം മിശ്രീഭവനപര്യ്യന്തം സമാച്ഛാദ്യ നിധത്തവതീ, തത്കിണ്വമിവ സ്വർഗരാജ്യം|
Ein anderes Gleichnis redete er zu ihnen: Das Himmelreich ist gleich einem Sauerteig, den ein Weib nahm und unter drei Scheffel Mehl vermengte, bis es ganz durchsäuert ward.
34 ഇത്ഥം യീശു ർമനുജനിവഹാനാം സന്നിധാവുപമാകഥാഭിരേതാന്യാഖ്യാനാനി കഥിതവാൻ ഉപമാം വിനാ തേഭ്യഃ കിമപി കഥാം നാകഥയത്|
Solches alles redete Jesus durch Gleichnisse zu dem Volk, und ohne Gleichnis redete er nicht zu ihnen,
35 ഏതേന ദൃഷ്ടാന്തീയേന വാക്യേന വ്യാദായ വദനം നിജം| അഹം പ്രകാശയിഷ്യാമി ഗുപ്തവാക്യം പുരാഭവം| യദേതദ്വചനം ഭവിഷ്യദ്വാദിനാ പ്രോക്തമാസീത്, തത് സിദ്ധമഭവത്|
auf das erfüllet würde, was gesagt ist durch den Propheten, der da spricht: Ich will meinen Mund auftun in Gleichnissen und will aussprechen die Heimlichkeiten von Anfang der Welt.
36 സർവ്വാൻ മനുജാൻ വിസൃജ്യ യീശൗ ഗൃഹം പ്രവിഷ്ടേ തച്ഛിഷ്യാ ആഗത്യ യീശവേ കഥിതവന്തഃ, ക്ഷേത്രസ്യ വന്യയവസീയദൃഷ്ടാന്തകഥാമ് ഭവാന അസ്മാൻ സ്പഷ്ടീകൃത്യ വദതു|
Da ließ Jesus das Volk von sich und kam heim. Und seine Jünger traten zu ihm und sprachen: Deute uns das Geheimnis vom Unkraut auf dem Acker.
37 തതഃ സ പ്രത്യുവാച, യേന ഭദ്രബീജാന്യുപ്യന്തേ സ മനുജപുത്രഃ,
Er antwortete und sprach zu ihnen: Des Menschen Sohn ist's, der da Guten Samen sät.
38 ക്ഷേത്രം ജഗത്, ഭദ്രബീജാനീ രാജ്യസ്യ സന്താനാഃ,
Der Acker ist die Welt. Der gute Same sind die Kinder des Reiches. Das Unkraut sind die Kinder der Bosheit.
39 വന്യയവസാനി പാപാത്മനഃ സന്താനാഃ| യേന രിപുണാ താന്യുപ്താനി സ ശയതാനഃ, കർത്തനസമയശ്ച ജഗതഃ ശേഷഃ, കർത്തകാഃ സ്വർഗീയദൂതാഃ| (aiōn g165)
Der Feind, der sie sät, ist der Teufel. Die Ernte ist das Ende der Welt. Die Schnitter sind die Engel. (aiōn g165)
Gleichwie man nun das Unkraut ausjätet und mit Feuer verbrennt, so wird's auch am Ende dieser Welt gehen: (aiōn g165)
41 അർഥാത് മനുജസുതഃ സ്വാംയദൂതാൻ പ്രേഷയിഷ്യതി, തേന തേ ച തസ്യ രാജ്യാത് സർവ്വാൻ വിഘ്നകാരിണോഽധാർമ്മികലോകാംശ്ച സംഗൃഹ്യ
des Menschen Sohn wird seine Engel senden; und sie werden sammeln aus seinem Reich alle Ärgernisse und die da unrecht tun,
42 യത്ര രോദനം ദന്തഘർഷണഞ്ച ഭവതി, തത്രാഗ്നികുണ്ഡേ നിക്ഷേപ്സ്യന്തി|
und werden sie in den Feuerofen werfen; da wird sein Heulen und Zähneklappen.
43 തദാനീം ധാർമ്മികലോകാഃ സ്വേഷാം പിതൂ രാജ്യേ ഭാസ്കരഇവ തേജസ്വിനോ ഭവിഷ്യന്തി| ശ്രോതും യസ്യ ശ്രുതീ ആസാതേ, മ ശൃണുയാത്|
Dann werden die Gerechten leuchten wie die Sonne in ihres Vaters Reich. Wer Ohren hat zu hören, der höre!
44 അപരഞ്ച ക്ഷേത്രമധ്യേ നിധിം പശ്യൻ യോ ഗോപയതി, തതഃ പരം സാനന്ദോ ഗത്വാ സ്വീയസർവ്വസ്വം വിക്രീയ ത്തക്ഷേത്രം ക്രീണാതി, സ ഇവ സ്വർഗരാജ്യം|
Abermals ist gleich das Himmelreich einem verborgenem Schatz im Acker, welchen ein Mensch fand und verbarg ihn und ging hin vor Freuden über denselben und verkaufte alles, was er hatte, und kaufte den Acker.
45 അന്യഞ്ച യോ വണിക് ഉത്തമാം മുക്താം ഗവേഷയൻ
Abermals ist gleich das Himmelreich einem Kaufmann, der gute Perlen suchte.
46 മഹാർഘാം മുക്താം വിലോക്യ നിജസർവ്വസ്വം വിക്രീയ താം ക്രീണാതി, സ ഇവ സ്വർഗരാജ്യം|
Und da er eine köstliche Perle fand, ging er hin und verkaufte alles, was er hatte, und kaufte sie.
47 പുനശ്ച സമുദ്രോ നിക്ഷിപ്തഃ സർവ്വപ്രകാരമീനസംഗ്രാഹ്യാനായഇവ സ്വർഗരാജ്യം|
Abermals ist gleich das Himmelreich einem Netze, das ins Meer geworfen ist, womit man allerlei Gattung fängt.
48 തസ്മിൻ ആനായേ പൂർണേ ജനാ യഥാ രോധസ്യുത്തോല്യ സമുപവിശ്യ പ്രശസ്തമീനാൻ സംഗ്രഹ്യ ഭാജനേഷു നിദധതേ, കുത്സിതാൻ നിക്ഷിപന്തി;
Wenn es aber voll ist, so ziehen sie es heraus an das Ufer, sitzen und lesen die guten in ein Gefäß zusammen; aber die faulen werfen sie weg.
49 തഥൈവ ജഗതഃ ശേഷേ ഭവിഷ്യതി, ഫലതഃ സ്വർഗീയദൂതാ ആഗത്യ പുണ്യവജ്ജനാനാം മധ്യാത് പാപിനഃ പൃഥക് കൃത്വാ വഹ്നികുണ്ഡേ നിക്ഷേപ്സ്യന്തി, (aiōn g165)
Also wird es auch am Ende der Welt gehen: die Engel werden ausgehen und die Bösen von den Gerechten scheiden (aiōn g165)
50 തത്ര രോദനം ദന്തൈ ർദന്തഘർഷണഞ്ച ഭവിഷ്യതഃ|
und werden sie in den Feuerofen werfen; da wird Heulen und Zähneklappen sein.
51 യീശുനാ തേ പൃഷ്ടാ യുഷ്മാഭിഃ കിമേതാന്യാഖ്യാനാന്യബുധ്യന്ത? തദാ തേ പ്രത്യവദൻ, സത്യം പ്രഭോ|
Und Jesus sprach zu ihnen: Habt ihr das alles verstanden? Sie sprachen: Ja, HERR.
52 തദാനീം സ കഥിതവാൻ, നിജഭാണ്ഡാഗാരാത് നവീനപുരാതനാനി വസ്തൂനി നിർഗമയതി യോ ഗൃഹസ്ഥഃ സ ഇവ സ്വർഗരാജ്യമധി ശിക്ഷിതാഃ സ്വർവ ഉപദേഷ്ടാരഃ|
Da sprach er: Darum ein jeglicher Schriftgelehrter, zum Himmelreich gelehrt, ist gleich einem Hausvater, der aus seinem Schatz Neues und Altes hervorträgt.
53 അനന്തരം യീശുരേതാഃ സർവ്വാ ദൃഷ്ടാന്തകഥാഃ സമാപ്യ തസ്മാത് സ്ഥാനാത് പ്രതസ്ഥേ| അപരം സ്വദേശമാഗത്യ ജനാൻ ഭജനഭവന ഉപദിഷ്ടവാൻ;
Und es begab sich, da Jesus diese Gleichnisse vollendet hatte, ging er von dannen
54 തേ വിസ്മയം ഗത്വാ കഥിതവന്ത ഏതസ്യൈതാദൃശം ജ്ഞാനമ് ആശ്ചര്യ്യം കർമ്മ ച കസ്മാദ് അജായത?
und kam in seine Vaterstadt und lehrte sie in ihrer Schule, also auch, daß sie sich entsetzten und sprachen: Woher kommt diesem solche Weisheit und Taten?
55 കിമയം സൂത്രധാരസ്യ പുത്രോ നഹി? ഏതസ്യ മാതു ർനാമ ച കിം മരിയമ് നഹി? യാകുബ്-യൂഷഫ്-ശിമോൻ-യിഹൂദാശ്ച കിമേതസ്യ ഭ്രാതരോ നഹി?
Ist er nicht eines Zimmermann's Sohn? Heißt nicht seine Mutter Maria? und seine Brüder Jakob und Joses und Simon und Judas?
56 ഏതസ്യ ഭഗിന്യശ്ച കിമസ്മാകം മധ്യേ ന സന്തി? തർഹി കസ്മാദയമേതാനി ലബ്ധവാൻ? ഇത്ഥം സ തേഷാം വിഘ്നരൂപോ ബഭൂവ;
Und seine Schwestern, sind sie nicht alle bei uns? Woher kommt ihm denn das alles?
57 തതോ യീശുനാ നിഗദിതം സ്വദേശീയജനാനാം മധ്യം വിനാ ഭവിഷ്യദ്വാദീ കുത്രാപ്യന്യത്ര നാസമ്മാന്യോ ഭവതീ|
Und sie ärgerten sich an ihm. Jesus aber sprach zu ihnen: Ein Prophet gilt nirgend weniger denn in seinem Vaterland und in seinem Hause.
58 തേഷാമവിശ്വാസഹേതോഃ സ തത്ര സ്ഥാനേ ബഹ്വാശ്ചര്യ്യകർമ്മാണി ന കൃതവാൻ|
Und er tat daselbst nicht viel Zeichen um ihres Unglaubens willen.
