മാർകഃ 5
1 അഥ തൂ സിന്ധുപാരം ഗത്വാ ഗിദേരീയപ്രദേശ ഉപതസ്ഥുഃ|
Und sie kamen ans andere Ufer des Meeres in die Landschaft der Gadarener.
2 നൗകാതോ നിർഗതമാത്രാദ് അപവിത്രഭൂതഗ്രസ്ത ഏകഃ ശ്മശാനാദേത്യ തം സാക്ഷാച് ചകാര|
Und als er aus dem Schiffe gestiegen war, lief ihm alsbald aus den Gräbern ein Mensch mit einem unreinen Geist entgegen,
3 സ ശ്മശാനേഽവാത്സീത് കോപി തം ശൃങ്ഖലേന ബദ്വ്വാ സ്ഥാപയിതും നാശക്നോത്|
der seine Wohnung in den Gräbern hatte. Und niemand konnte ihn binden, auch nicht mit Ketten;
4 ജനൈർവാരം നിഗഡൈഃ ശൃങ്ഖലൈശ്ച സ ബദ്ധോപി ശൃങ്ഖലാന്യാകൃഷ്യ മോചിതവാൻ നിഗഡാനി ച ഭംക്ത്വാ ഖണ്ഡം ഖണ്ഡം കൃതവാൻ കോപി തം വശീകർത്തും ന ശശക|
denn schon oft war er mit Fußfesseln und Ketten gebunden worden, aber die Ketten wurden von ihm zerrissen und die Fußfesseln zerrieben; und niemand vermochte ihn zu bändigen.
5 ദിവാനിശം സദാ പർവ്വതം ശ്മശാനഞ്ച ഭ്രമിത്വാ ചീത്ശബ്ദം കൃതവാൻ ഗ്രാവഭിശ്ച സ്വയം സ്വം കൃതവാൻ|
Und er war allezeit, Tag und Nacht, in den Gräbern und auf den Bergen, schrie und schlug sich selbst mit Steinen.
6 സ യീശും ദൂരാത് പശ്യന്നേവ ധാവൻ തം പ്രണനാമ ഉചൈരുവംശ്ചോവാച,
Als er aber Jesus von ferne sah, lief er und warf sich vor ihm nieder,
7 ഹേ സർവ്വോപരിസ്ഥേശ്വരപുത്ര യീശോ ഭവതാ സഹ മേ കഃ സമ്ബന്ധഃ? അഹം ത്വാമീശ്വരേണ ശാപയേ മാം മാ യാതയ|
schrie mit lauter Stimme und sprach: Jesus, du Sohn Gottes, des Höchsten, was habe ich mit dir zu schaffen? Ich beschwöre dich bei Gott, daß du mich nicht peinigest!
8 യതോ യീശുസ്തം കഥിതവാൻ രേ അപവിത്രഭൂത, അസ്മാന്നരാദ് ബഹിർനിർഗച്ഛ|
Denn er sprach zu ihm: Fahre aus, du unreiner Geist, aus dem Menschen!
9 അഥ സ തം പൃഷ്ടവാൻ കിന്തേ നാമ? തേന പ്രത്യുക്തം വയമനേകേ ഽസ്മസ്തതോഽസ്മന്നാമ ബാഹിനീ|
Und er fragte ihn: Wie heißest du? Und er antwortete und sprach: Legion heiße ich; denn wir sind viele!
10 തതോസ്മാൻ ദേശാന്ന പ്രേഷയേതി തേ തം പ്രാർഥയന്ത|
Und er bat ihn sehr, sie nicht aus dem Lande zu verweisen.
11 തദാനീം പർവ്വതം നികഷാ ബൃഹൻ വരാഹവ്രജശ്ചരന്നാസീത്|
Es war aber dort an den Bergen eine große Herde Schweine zur Weide.
12 തസ്മാദ് ഭൂതാ വിനയേന ജഗദുഃ, അമും വരാഹവ്രജമ് ആശ്രയിതുമ് അസ്മാൻ പ്രഹിണു|
Und die Dämonen baten ihn und sprachen: Schicke uns in die Schweine, damit wir in sie fahren!
13 യീശുനാനുജ്ഞാതാസ്തേഽപവിത്രഭൂതാ ബഹിർനിര്യായ വരാഹവ്രജം പ്രാവിശൻ തതഃ സർവ്വേ വരാഹാ വസ്തുതസ്തു പ്രായോദ്വിസഹസ്രസംങ്ഖ്യകാഃ കടകേന മഹാജവാദ് ധാവന്തഃ സിന്ധൗ പ്രാണാൻ ജഹുഃ|
Und alsbald erlaubte es ihnen Jesus. Und die unreinen Geister fuhren aus und fuhren in die Schweine. Und die Herde stürzte sich den Abhang hinunter in das Meer (ihrer waren etwa zweitausend), und sie ertranken im Meer.
14 തസ്മാദ് വരാഹപാലകാഃ പലായമാനാഃ പുരേ ഗ്രാമേ ച തദ്വാർത്തം കഥയാഞ്ചക്രുഃ| തദാ ലോകാ ഘടിതം തത്കാര്യ്യം ദ്രഷ്ടും ബഹിർജഗ്മുഃ
Die Hirten aber flohen und verkündigten es in der Stadt und auf dem Lande. Und sie gingen hinaus zu sehen, was da geschehen war.
15 യീശോഃ സന്നിധിം ഗത്വാ തം ഭൂതഗ്രസ്തമ് അർഥാദ് ബാഹിനീഭൂതഗ്രസ്തം നരം സവസ്ത്രം സചേതനം സമുപവിഷ്ടഞ്ച ദൃഷ്ട്വാ ബിഭ്യുഃ|
Und sie kommen zu Jesus und sehen den Besessenen, der die Legion gehabt hatte, dasitzen, bekleidet und vernünftig; und sie fürchteten sich.
16 തതോ ദൃഷ്ടതത്കാര്യ്യലോകാസ്തസ്യ ഭൂതഗ്രസ്തനരസ്യ വരാഹവ്രജസ്യാപി താം ധടനാം വർണയാമാസുഃ|
Und die es gesehen hatten, erzählten ihnen, wie es mit dem Besessenen zugegangen war, und das von den Schweinen.
17 തതസ്തേ സ്വസീമാതോ ബഹിർഗന്തും യീശും വിനേതുമാരേഭിരേ|
Da fingen sie an, ihn zu bitten, er möge aus ihren Grenzen weichen.
18 അഥ തസ്യ നൗകാരോഹണകാലേ സ ഭൂതമുക്തോ നാ യീശുനാ സഹ സ്ഥാതും പ്രാർഥയതേ;
Und als er in das Schiff trat, bat ihn der besessen Gewesene, daß er bei ihm bleiben dürfe.
19 കിന്തു സ തമനനുമത്യ കഥിതവാൻ ത്വം നിജാത്മീയാനാം സമീപം ഗൃഹഞ്ച ഗച്ഛ പ്രഭുസ്ത്വയി കൃപാം കൃത്വാ യാനി കർമ്മാണി കൃതവാൻ താനി താൻ ജ്ഞാപയ|
Aber Jesus ließ es ihm nicht zu, sondern sprach zu ihm: Gehe in dein Haus, zu den Deinen, und verkündige ihnen, wie Großes der Herr an dir getan und wie er sich deiner erbarmt hat!
20 അതഃ സ പ്രസ്ഥായ യീശുനാ കൃതം തത്സർവ്വാശ്ചര്യ്യം കർമ്മ ദികാപലിദേശേ പ്രചാരയിതും പ്രാരബ്ധവാൻ തതഃ സർവ്വേ ലോകാ ആശ്ചര്യ്യം മേനിരേ|
Und er ging hin und fing an im Gebiet der Zehn-Städte zu verkündigen, wie Großes Jesus an ihm getan habe; und jedermann verwunderte sich.
21 അനന്തരം യീശൗ നാവാ പുനരന്യപാര ഉത്തീർണേ സിന്ധുതടേ ച തിഷ്ഠതി സതി തത്സമീപേ ബഹുലോകാനാം സമാഗമോഽഭൂത്|
Und als Jesus im Schiffe wieder ans jenseitige Ufer hinübergefahren war, versammelte sich viel Volk bei ihm; und er war am Meer.
22 അപരം യായീർ നാമ്നാ കശ്ചിദ് ഭജനഗൃഹസ്യാധിപ ആഗത്യ തം ദൃഷ്ട്വൈവ ചരണയോഃ പതിത്വാ ബഹു നിവേദ്യ കഥിതവാൻ;
Da kam einer der Obersten der Synagoge, namens Jairus; und als er ihn erblickte, warf er sich ihm zu Füßen,
23 മമ കന്യാ മൃതപ്രായാഭൂദ് അതോ ഭവാനേത്യ തദാരോഗ്യായ തസ്യാ ഗാത്രേ ഹസ്തമ് അർപയതു തേനൈവ സാ ജീവിഷ്യതി|
bat ihn sehr und sprach: Mein Töchterlein liegt in den letzten Zügen; ich bitte dich, komm und lege ihr die Hände auf, daß sie gesund werde und am Leben bleibe!
24 തദാ യീശുസ്തേന സഹ ചലിതഃ കിന്തു തത്പശ്ചാദ് ബഹുലോകാശ്ചലിത്വാ താദ്ഗാത്രേ പതിതാഃ|
Und er ging mit ihm; und es folgte ihm viel Volk nach, und sie drängten ihn.
25 അഥ ദ്വാദശവർഷാണി പ്രദരരോഗേണ
Und es war eine Frau, die hatte zwölf Jahre den Blutfluß,
26 ശീർണാ ചികിത്സകാനാം നാനാചികിത്സാഭിശ്ച ദുഃഖം ഭുക്തവതീ ച സർവ്വസ്വം വ്യയിത്വാപി നാരോഗ്യം പ്രാപ്താ ച പുനരപി പീഡിതാസീച്ച
und hatte viel erlitten von vielen Ärzten und all ihr Gut aufgewendet, ohne daß es ihr geholfen hätte, es war vielmehr noch schlimmer mit ihr geworden.
27 യാ സ്ത്രീ സാ യീശോ ർവാർത്താം പ്രാപ്യ മനസാകഥയത് യദ്യഹം തസ്യ വസ്ത്രമാത്ര സ്പ്രഷ്ടും ലഭേയം തദാ രോഗഹീനാ ഭവിഷ്യാമി|
Als sie nun von Jesus hörte, kam sie unter dem Volke von hinten herzu und rührte sein Kleid an.
28 അതോഹേതോഃ സാ ലോകാരണ്യമധ്യേ തത്പശ്ചാദാഗത്യ തസ്യ വസ്ത്രം പസ്പർശ|
Denn sie sprach: Wenn ich nur seine Kleider anrühre, so ist mir geholfen!
29 തേനൈവ തത്ക്ഷണം തസ്യാ രക്തസ്രോതഃ ശുഷ്കം സ്വയം തസ്മാദ് രോഗാന്മുക്താ ഇത്യപി ദേഹേഽനുഭൂതാ|
Und alsbald vertrocknete der Quell ihres Blutes, und sie merkte es am Leibe, daß sie von der Plage geheilt war.
30 അഥ സ്വസ്മാത് ശക്തി ർനിർഗതാ യീശുരേതന്മനസാ ജ്ഞാത്വാ ലോകനിവഹം പ്രതി മുഖം വ്യാവൃത്യ പൃഷ്ടവാൻ കേന മദ്വസ്ത്രം സ്പൃഷ്ടം?
Jesus aber, der an sich selbst bemerkt hatte, daß eine Kraft von ihm ausgegangen war, wandte sich alsbald unter dem Volke um und sprach: Wer hat meine Kleider angerührt?
31 തതസ്തസ്യ ശിഷ്യാ ഊചുഃ ഭവതോ വപുഷി ലോകാഃ സംഘർഷന്തി തദ് ദൃഷ്ട്വാ കേന മദ്വസ്ത്രം സ്പൃഷ്ടമിതി കുതഃ കഥയതി?
Da sprachen seine Jünger zu ihm: Du siehst, wie das Volk dich drängt, und sprichst: Wer hat mich angerührt?
32 കിന്തു കേന തത് കർമ്മ കൃതം തദ് ദ്രഷ്ടും യീശുശ്ചതുർദിശോ ദൃഷ്ടവാൻ|
Und er sah sich um nach der, die das getan hatte.
33 തതഃ സാ സ്ത്രീ ഭീതാ കമ്പിതാ ച സതീ സ്വസ്യാ രുക്പ്രതിക്രിയാ ജാതേതി ജ്ഞാത്വാഗത്യ തത്സമ്മുഖേ പതിത്വാ സർവ്വവൃത്താന്തം സത്യം തസ്മൈ കഥയാമാസ|
Aber die Frau kam mit Furcht und Zittern, weil sie wußte, was an ihr geschehen war, kam und warf sich vor ihm nieder und sagte ihm die ganze Wahrheit.
34 തദാനീം യീശുസ്താം ഗദിതവാൻ, ഹേ കന്യേ തവ പ്രതീതിസ്ത്വാമ് അരോഗാമകരോത് ത്വം ക്ഷേമേണ വ്രജ സ്വരോഗാന്മുക്താ ച തിഷ്ഠ|
Er aber sprach zu ihr: Tochter, dein Glaube hat dir geholfen! Gehe hin im Frieden und sei von deiner Plage gesund!
35 ഇതിവാക്യവദനകാലേ ഭജനഗൃഹാധിപസ്യ നിവേശനാൽ ലോകാ ഏത്യാധിപം ബഭാഷിരേ തവ കന്യാ മൃതാ തസ്മാദ് ഗുരും പുനഃ കുതഃ ക്ലിശ്നാസി?
Während er noch redete, kommen etliche von den Leuten des Obersten der Synagoge und sprechen: Deine Tochter ist gestorben, was bemühst du den Meister noch?
36 കിന്തു യീശുസ്തദ് വാക്യം ശ്രുത്വൈവ ഭജനഗൃഹാധിപം ഗദിതവാൻ മാ ഭൈഷീഃ കേവലം വിശ്വാസിഹി|
Sobald aber Jesus dies Wort hörte, sprach er zum Obersten der Synagoge: Fürchte dich nicht, glaube nur!
37 അഥ പിതരോ യാകൂബ് തദ്ഭ്രാതാ യോഹൻ ച ഏതാൻ വിനാ കമപി സ്വപശ്ചാദ് യാതും നാന്വമന്യത|
Und er ließ niemand mitgehen als Petrus und Jakobus und Johannes, den Bruder des Jakobus.
38 തസ്യ ഭജനഗൃഹാധിപസ്യ നിവേശനസമീപമ് ആഗത്യ കലഹം ബഹുരോദനം വിലാപഞ്ച കുർവ്വതോ ലോകാൻ ദദർശ|
Und er kommt in das Haus des Obersten der Synagoge und sieht das Getümmel und wie arg sie weinten und heulten.
39 തസ്മാൻ നിവേശനം പ്രവിശ്യ പ്രോക്തവാൻ യൂയം കുത ഇത്ഥം കലഹം രോദനഞ്ച കുരുഥ? കന്യാ ന മൃതാ നിദ്രാതി|
Und er geht hinein und spricht zu ihnen: Was macht ihr für ein Getümmel und weint? Das Kind ist nicht gestorben, sondern es schläft.
40 തസ്മാത്തേ തമുപജഹസുഃ കിന്തു യീശുഃ സർവ്വാന ബഹിഷ്കൃത്യ കന്യായാഃ പിതരൗ സ്വസങ്ഗിനശ്ച ഗൃഹീത്വാ യത്ര കന്യാസീത് തത് സ്ഥാനം പ്രവിഷ്ടവാൻ|
Und sie verlachten ihn. Er aber, nachdem er alle hinausgewiesen, nahm mit sich des Kindes Vater und Mutter und die, welche bei ihm waren, und ging hinein, wo das Kind lag.
41 അഥ സ തസ്യാഃ കന്യായാ ഹസ്തൗ ധൃത്വാ താം ബഭാഷേ ടാലീഥാ കൂമീ, അർഥതോ ഹേ കന്യേ ത്വമുത്തിഷ്ഠ ഇത്യാജ്ഞാപയാമി|
Und er ergriff des Kindes Hand und sprach zu ihm: Talita kumi, das heißt übersetzt: Mägdlein, ich sage dir, stehe auf!
42 തുനൈവ തത്ക്ഷണം സാ ദ്വാദശവർഷവയസ്കാ കന്യാ പോത്ഥായ ചലിതുമാരേഭേ, ഇതഃ സർവ്വേ മഹാവിസ്മയം ഗതാഃ|
Und alsbald stand das Mägdlein auf und wandelte; es war nämlich zwölf Jahre alt. Und sie entsetzten sich sehr.
43 തത ഏതസ്യൈ കിഞ്ചിത് ഖാദ്യം ദത്തേതി കഥയിത്വാ ഏതത്കർമ്മ കമപി ന ജ്ഞാപയതേതി ദൃഢമാദിഷ്ടവാൻ|
Und er gebot ihnen ernstlich, daß es niemand erfahren dürfe, und befahl, man solle ihr zu essen geben.
