ലൂകഃ 5
1 അനന്തരം യീശുരേകദാ ഗിനേഷരഥ്ദസ്യ തീര ഉത്തിഷ്ഠതി, തദാ ലോകാ ഈശ്വരീയകഥാം ശ്രോതും തദുപരി പ്രപതിതാഃ|
And it came to pass, while the multitude was pressing upon him, and was hearing the word of God, that, he, was standing near the lake of Gennesaret;
2 തദാനീം സ ഹ്ദസ്യ തീരസമീപേ നൗദ്വയം ദദർശ കിഞ്ച മത്സ്യോപജീവിനോ നാവം വിഹായ ജാലം പ്രക്ഷാലയന്തി|
and he saw two boats placed near the lake, and, the fishers, having gone away, from them, were washing their nets.
3 തതസ്തയോർദ്വയോ ർമധ്യേ ശിമോനോ നാവമാരുഹ്യ തീരാത് കിഞ്ചിദ്ദൂരം യാതും തസ്മിൻ വിനയം കൃത്വാ നൗകായാമുപവിശ്യ ലോകാൻ പ്രോപദിഷ്ടവാൻ|
And, entering into one of the boats, which was Simon’s, he requested him, to put off from the land, a little; and, taking a seat, out of the boat, began he teaching the multitudes.
4 പശ്ചാത് തം പ്രസ്താവം സമാപ്യ സ ശിമോനം വ്യാജഹാര, ഗഭീരം ജലം ഗത്വാ മത്സ്യാൻ ധർത്തും ജാലം നിക്ഷിപ|
And, when he ceased speaking, he said unto Simon—Put off into the deep, and let down your nets for a draught.
5 തതഃ ശിമോന ബഭാഷേ, ഹേ ഗുരോ യദ്യപി വയം കൃത്സ്നാം യാമിനീം പരിശ്രമ്യ മത്സ്യൈകമപി ന പ്രാപ്താസ്തഥാപി ഭവതോ നിദേശതോ ജാലം ക്ഷിപാമഃ|
And Simon, answering, said—Master! although through the whole night we toiled, we took, nothing; howbeit, at thy bidding, I will let down the nets.
6 അഥ ജാലേ ക്ഷിപ്തേ ബഹുമത്സ്യപതനാദ് ആനായഃ പ്രച്ഛിന്നഃ|
And, when this they had done, they enclosed a very large number of fishes, and their nets began to break.
7 തസ്മാദ് ഉപകർത്തുമ് അന്യനൗസ്ഥാൻ സങ്ഗിന ആയാതുമ് ഇങ്ഗിതേന സമാഹ്വയൻ തതസ്ത ആഗത്യ മത്സ്യൈ ർനൗദ്വയം പ്രപൂരയാമാസു ര്യൈ ർനൗദ്വയം പ്രമഗ്നമ്|
And they made signs to their partners in the other boat, to come and help them; and they came, and filled both the boats, —so that they began to sink.
8 തദാ ശിമോൻപിതരസ്തദ് വിലോക്യ യീശോശ്ചരണയോഃ പതിത്വാ, ഹേ പ്രഭോഹം പാപീ നരോ മമ നികടാദ് ഭവാൻ യാതു, ഇതി കഥിതവാൻ|
And Simon, beholding, fell down at the knees of Jesus, saying—Depart from me! Because, a sinful man, am I, O Lord!
9 യതോ ജാലേ പതിതാനാം മത്സ്യാനാം യൂഥാത് ശിമോൻ തത്സങ്ഗിനശ്ച ചമത്കൃതവന്തഃ; ശിമോനഃ സഹകാരിണൗ സിവദേഃ പുത്രൗ യാകൂബ് യോഹൻ ചേമൗ താദൃശൗ ബഭൂവതുഃ|
For, amazement, overcame him, and all them who were with him, on account of the draught of the fishes which they had taken;
10 തദാ യീശുഃ ശിമോനം ജഗാദ മാ ഭൈഷീരദ്യാരഭ്യ ത്വം മനുഷ്യധരോ ഭവിഷ്യസി|
likewise also, both James and John, sons of Zebedee, who were partners with Simon. And Jesus said unto Simon—Do not fear! henceforth, shall thou be taking, men, that they may, live.
11 അനന്തരം സർവ്വാസു നൗസു തീരമ് ആനീതാസു തേ സർവ്വാൻ പരിത്യജ്യ തസ്യ പശ്ചാദ്ഗാമിനോ ബഭൂവുഃ|
And, bringing the boats down on to the land, they left all, and followed him.
12 തതഃ പരം യീശൗ കസ്മിംശ്ചിത് പുരേ തിഷ്ഠതി ജന ഏകഃ സർവ്വാങ്ഗകുഷ്ഠസ്തം വിലോക്യ തസ്യ സമീപേ ന്യുബ്ജഃ പതിത്വാ സവിനയം വക്തുമാരേഭേ, ഹേ പ്രഭോ യദി ഭവാനിച്ഛതി തർഹി മാം പരിഷ്കർത്തും ശക്നോതി|
And it came to pass, while he was in one of the cities, that lo! there was a man full of leprosy; and, seeing Jesus, he fell on his face, and entreated him, saying—Lord! if thou be willing, thou canst cleanse me.
13 തദാനീം സ പാണിം പ്രസാര്യ്യ തദങ്ഗം സ്പൃശൻ ബഭാഷേ ത്വം പരിഷ്ക്രിയസ്വേതി മമേച്ഛാസ്തി തതസ്തത്ക്ഷണം സ കുഷ്ഠാത് മുക്തഃ|
And, stretching forth the hand, he touched him, saying—I am willing: Be cleansed! And, straightway, the leprosy departed from him.
14 പശ്ചാത് സ തമാജ്ഞാപയാമാസ കഥാമിമാം കസ്മൈചിദ് അകഥയിത്വാ യാജകസ്യ സമീപഞ്ച ഗത്വാ സ്വം ദർശയ, ലോകേഭ്യോ നിജപരിഷ്കൃതത്വസ്യ പ്രമാണദാനായ മൂസാജ്ഞാനുസാരേണ ദ്രവ്യമുത്മൃജസ്വ ച|
And, he, charged him to tell, no one, —but, departing, Show thyself to the priest, and offer for thy cleansing, according as Moses enjoined, for a witness unto them.
15 തഥാപി യീശോഃ സുഖ്യാതി ർബഹു വ്യാപ്തുമാരേഭേ കിഞ്ച തസ്യ കഥാം ശ്രോതും സ്വീയരോഗേഭ്യോ മോക്തുഞ്ച ലോകാ ആജഗ്മുഃ|
But the report concerning him the more went abroad, and many multitudes were coming together, to hear, and be getting cured from their infirmities;
16 അഥ സ പ്രാന്തരം ഗത്വാ പ്രാർഥയാഞ്ചക്രേ|
howbeit, he, was retiring in the deserts, and engaging in prayer.
17 അപരഞ്ച ഏകദാ യീശുരുപദിശതി, ഏതർഹി ഗാലീല്യിഹൂദാപ്രദേശയോഃ സർവ്വനഗരേഭ്യോ യിരൂശാലമശ്ച കിയന്തഃ ഫിരൂശിലോകാ വ്യവസ്ഥാപകാശ്ച സമാഗത്യ തദന്തികേ സമുപവിവിശുഃ, തസ്മിൻ കാലേ ലോകാനാമാരോഗ്യകാരണാത് പ്രഭോഃ പ്രഭാവഃ പ്രചകാശേ|
And it came to pass, on one of the days, that, he, was teaching, and there were sitting Pharisees and Teachers of the law, who had come out of every village of Galilee and Judaea and Jerusalem; and, the power of the Lord, was there, that he might heal.
18 പശ്ചാത് കിയന്തോ ലോകാ ഏകം പക്ഷാഘാതിനം ഖട്വായാം നിധായ യീശോഃ സമീപമാനേതും സമ്മുഖേ സ്ഥാപയിതുഞ്ച വ്യാപ്രിയന്ത|
And lo! men bearing, upon a couch, one who was paralyzed, and they were seeking to bring him in, and lay him before him.
19 കിന്തു ബഹുജനനിവഹസമ്വാധാത് ന ശക്നുവന്തോ ഗൃഹോപരി ഗത്വാ ഗൃഹപൃഷ്ഠം ഖനിത്വാ തം പക്ഷാഘാതിനം സഖട്വം ഗൃഹമധ്യേ യീശോഃ സമ്മുഖേ ഽവരോഹയാമാസുഃ|
And, not finding by what means they might bring him in, because of the multitude, going up on the house-top, through the tiling, let they him down, with the little-couch, into the midst before Jesus.
20 തദാ യീശുസ്തേഷാമ് ഈദൃശം വിശ്വാസം വിലോക്യ തം പക്ഷാഘാതിനം വ്യാജഹാര, ഹേ മാനവ തവ പാപമക്ഷമ്യത|
And, beholding their faith, he said—O man! thy sins are forgiven thee.
21 തസ്മാദ് അധ്യാപകാഃ ഫിരൂശിനശ്ച ചിത്തൈരിത്ഥം പ്രചിന്തിതവന്തഃ, ഏഷ ജന ഈശ്വരം നിന്ദതി കോയം? കേവലമീശ്വരം വിനാ പാപം ക്ഷന്തും കഃ ശക്നോതി?
And the Scribes and the Pharisees began to reason, saying—Who is this that speaketh profanities? Who can forgive, sins, save, God alone?
22 തദാ യീശുസ്തേഷാമ് ഇത്ഥം ചിന്തനം വിദിത്വാ തേഭ്യോകഥയദ് യൂയം മനോഭിഃ കുതോ വിതർകയഥ?
And Jesus, taking note of their reasonings, answering, said unto them—Why are ye reasoning in your hearts?
23 തവ പാപക്ഷമാ ജാതാ യദ്വാ ത്വമുത്ഥായ വ്രജ ഏതയോ ർമധ്യേ കാ കഥാ സുകഥ്യാ?
Which is easier, To say—Thy sins are forgiven thee; or to say—Arise and be walking?
24 കിന്തു പൃഥിവ്യാം പാപം ക്ഷന്തും മാനവസുതസ്യ സാമർഥ്യമസ്തീതി യഥാ യൂയം ജ്ഞാതും ശക്നുഥ തദർഥം (സ തം പക്ഷാഘാതിനം ജഗാദ) ഉത്തിഷ്ഠ സ്വശയ്യാം ഗൃഹീത്വാ ഗൃഹം യാഹീതി ത്വാമാദിശാമി|
But, that ye may know that, the Son of Man, hath, authority, upon the earth to forgive sins—he said to the paralyzed man—To thee, I say, Arise, and, taking up thy couch, be going thy way unto thy house.
25 തസ്മാത് സ തത്ക്ഷണമ് ഉത്ഥായ സർവ്വേഷാം സാക്ഷാത് നിജശയനീയം ഗൃഹീത്വാ ഈശ്വരം ധന്യം വദൻ നിജനിവേശനം യയൗ|
And, instantly arising before them, he took up that whereon he had been lying, and departed unto his house, glorifying God.
26 തസ്മാത് സർവ്വേ വിസ്മയ പ്രാപ്താ മനഃസു ഭീതാശ്ച വയമദ്യാസമ്ഭവകാര്യ്യാണ്യദർശാമ ഇത്യുക്ത്വാ പരമേശ്വരം ധന്യം പ്രോദിതാഃ|
And, astonishment, seized one and all, and they began glorifying God, and were filled with fear, saying—We have seen unaccountable things, to-day!
27 തതഃ പരം ബഹിർഗച്ഛൻ കരസഞ്ചയസ്ഥാനേ ലേവിനാമാനം കരസഞ്ചായകം ദൃഷ്ട്വാ യീശുസ്തമഭിദധേ മമ പശ്ചാദേഹി|
And, after these things, he went forth, and looked upon a tax-collector, by name Levi, —presiding over the tax-office; and he said to him—Be following me!
28 തസ്മാത് സ തത്ക്ഷണാത് സർവ്വം പരിത്യജ്യ തസ്യ പശ്ചാദിയായ|
And, forsaking all, he arose, and was following him.
29 അനന്തരം ലേവി ർനിജഗൃഹേ തദർഥം മഹാഭോജ്യം ചകാര, തദാ തൈഃ സഹാനേകേ കരസഞ്ചായിനസ്തദന്യലോകാശ്ച ഭോക്തുമുപവിവിശുഃ|
And Levi made a great reception for him, in his house, and there was a great multitude of tax-collectors, and others, —who were with them reclining.
30 തസ്മാത് കാരണാത് ചണ്ഡാലാനാം പാപിലോകാനാഞ്ച സങ്ഗേ യൂയം കുതോ ഭംഗ്ധ്വേ പിവഥ ചേതി കഥാം കഥയിത്വാ ഫിരൂശിനോഽധ്യാപകാശ്ച തസ്യ ശിഷ്യൈഃ സഹ വാഗ്യുദ്ധം കർത്തുമാരേഭിരേ|
And the Pharisees and their Scribes began murmuring unto his disciples, saying—Wherefore, with the tax-collectors and sinners, are ye eating and drinking?
31 തസ്മാദ് യീശുസ്താൻ പ്രത്യവോചദ് അരോഗലോകാനാം ചികിത്സകേന പ്രയോജനം നാസ്തി കിന്തു സരോഗാണാമേവ|
And, answering, Jesus said unto them—No need, have, the whole, of a physician, but, they who are sick.
32 അഹം ധാർമ്മികാൻ ആഹ്വാതും നാഗതോസ്മി കിന്തു മനഃ പരാവർത്തയിതും പാപിന ഏവ|
I have not come to call, righteous, men, but, sinners, unto repentance.
33 തതസ്തേ പ്രോചുഃ, യോഹനഃ ഫിരൂശിനാഞ്ച ശിഷ്യാ വാരംവാരമ് ഉപവസന്തി പ്രാർഥയന്തേ ച കിന്തു തവ ശിഷ്യാഃ കുതോ ഭുഞ്ജതേ പിവന്തി ച?
But, they, said unto him—The disciples of John, do fast much, and, supplications, do make, —likewise also the disciples of the Pharisees; but, thine, do eat and drink!
34 തദാ സ താനാചഖ്യൗ വരേ സങ്ഗേ തിഷ്ഠതി വരസ്യ സഖിഗണം കിമുപവാസയിതും ശക്നുഥ?
Jesus, however, said unto them—Can, ye make, the sons of the bridechamber, fast, while the bridegroom is with them?
35 കിന്തു യദാ തേഷാം നികടാദ് വരോ നേഷ്യതേ തദാ തേ സമുപവത്സ്യന്തി|
But there will come days, even when the bridegroom shall be taken from them, then, will they fast, in those days.
36 സോപരമപി ദൃഷ്ടാന്തം കഥയാമ്ബഭൂവ പുരാതനവസ്ത്രേ കോപി നുതനവസ്ത്രം ന സീവ്യതി യതസ്തേന സേവനേന ജീർണവസ്ത്രം ഛിദ്യതേ, നൂതനപുരാതനവസ്ത്രയോ ർമേലഞ്ച ന ഭവതി|
Moreover, he went on to speak, a parable also, unto them—No one, rending a patch from a new mantle, patcheth it upon an old mantle; otherwise, at least, both, the new, he will rend, and, with the old, the patch which is from the new, will not agree.
37 പുരാതന്യാം കുത്വാം കോപി നുതനം ദ്രാക്ഷാരസം ന നിദധാതി, യതോ നവീനദ്രാക്ഷാരസസ്യ തേജസാ പുരാതനീ കുതൂ ർവിദീര്യ്യതേ തതോ ദ്രാക്ഷാരസഃ പതതി കുതൂശ്ച നശ്യതി|
And, no one, poureth new wine into old skins; otherwise, at least, the new wine, will burst the skins, and will, itself, be poured out, and the skins be destroyed.
38 തതോ ഹേതോ ർനൂതന്യാം കുത്വാം നവീനദ്രാക്ഷാരസഃ നിധാതവ്യസ്തേനോഭയസ്യ രക്ഷാ ഭവതി|
But, new wine, into unused skins, must be poured.
39 അപരഞ്ച പുരാതനം ദ്രാക്ഷാരസം പീത്വാ കോപി നൂതനം ന വാഞ്ഛതി, യതഃ സ വക്തി നൂതനാത് പുരാതനമ് പ്രശസ്തമ്|
[No one, having drunk old, desireth new; for he saith, The old, is, mellow.]
