ഇബ്രിണഃ 2
1 അതോ വയം യദ് ഭ്രമസ്രോതസാ നാപനീയാമഹേ തദർഥമസ്മാഭി ര്യദ്യദ് അശ്രാവി തസ്മിൻ മനാംസി നിധാതവ്യാനി|
Deswegen müssen wir uns um so fester klammern an das, was wir gehört haben, um nicht weggespült zu werden.
2 യതോ ഹേതോ ദൂതൈഃ കഥിതം വാക്യം യദ്യമോഘമ് അഭവദ് യദി ച തല്ലങ്ഘനകാരിണേ തസ്യാഗ്രാഹകായ ച സർവ്വസ്മൈ സമുചിതം ദണ്ഡമ് അദീയത,
Denn wenn das von Engeln verkündete Wort Bestand hatte, und alle Uebertretung und Ungehorsam die rechtmäßige Vergeltung empfieng: wie sollten wir durchkommen,
3 തർഹ്യസ്മാഭിസ്താദൃശം മഹാപരിത്രാണമ് അവജ്ഞായ കഥം രക്ഷാ പ്രാപ്സ്യതേ, യത് പ്രഥമതഃ പ്രഭുനാ പ്രോക്തം തതോഽസ്മാൻ യാവത് തസ്യ ശ്രോതൃഭിഃ സ്ഥിരീകൃതം,
so wir dieses große Heil verabsäumen? welches seinen Anfang nahm durch die Verkündigung des Herrn, und ist von seinen Hörern für uns bestätigt worden,
4 അപരം ലക്ഷണൈരദ്ഭുതകർമ്മഭി ർവിവിധശക്തിപ്രകാശേന നിജേച്ഛാതഃ പവിത്രസ്യാത്മനോ വിഭാഗേന ച യദ് ഈശ്വരേണ പ്രമാണീകൃതമ് അഭൂത്|
begleitet von Gottes Zeugnis in Zeichen und Wundern und mancherlei Kräften und Austeilungen des heiligen Geistes nach seinem Willen.
5 വയം തു യസ്യ ഭാവിരാജ്യസ്യ കഥാം കഥയാമഃ, തത് തേൻ ദിവ്യദൂതാനാമ് അധീനീകൃതമിതി നഹി|
Denn nicht Engeln hat er die künftige Welt unterstellt, von welcher wir reden.
6 കിന്തു കുത്രാപി കശ്ചിത് പ്രമാണമ് ഈദൃശം ദത്തവാൻ, യഥാ, "കിം വസ്തു മാനവോ യത് സ നിത്യം സംസ്മര്യ്യതേ ത്വയാ| കിം വാ മാനവസന്താനോ യത് സ ആലോച്യതേ ത്വയാ|
Sondern es hat einer irgendwo Zeugnis gegeben also: Was ist der Mensch, daß du seiner gedenkest? oder des Menschen Sohn, daß du sein achtest?
7 ദിവ്യദതഗണേഭ്യഃ സ കിഞ്ചിൻ ന്യൂനഃ കൃതസ്ത്വയാ| തേജോഗൗരവരൂപേണ കിരീടേന വിഭൂഷിതഃ| സൃഷ്ടം യത് തേ കരാഭ്യാം സ തത്പ്രഭുത്വേ നിയോജിതഃ|
Du hast ihn ein kurzes neben den Engeln erniedrigt, du hast ihn mit Herrlichkeit und Ehre bekränzt,
8 ചരണാധശ്ച തസ്യൈവ ത്വയാ സർവ്വം വശീകൃതം|| " തേന സർവ്വം യസ്യ വശീകൃതം തസ്യാവശീഭൂതം കിമപി നാവശേഷിതം കിന്ത്വധുനാപി വയം സർവ്വാണി തസ്യ വശീഭൂതാനി ന പശ്യാമഃ|
alles hast du ihm unter die Füße gethan. Bei dem alles unter gethan hat er nichts ausgelassen, als nicht unterworfen; in der Gegenwart aber ist, wie wir sehen, ihm noch nicht alles unterworfen.
9 തഥാപി ദിവ്യദൂതഗണേഭ്യോ യഃ കിഞ്ചിൻ ന്യൂനീകൃതോഽഭവത് തം യീശും മൃത്യുഭോഗഹേതോസ്തേജോഗൗരവരൂപേണ കിരീടേന വിഭൂഷിതം പശ്യാമഃ, യത ഈശ്വരസ്യാനുഗ്രഹാത് സ സർവ്വേഷാം കൃതേ മൃത്യുമ് അസ്വദത|
Den aber, der ein kurzes neben den Engeln erniedrigt ist, sehen wir in Jesus um des Todesleidens willen mit Herrlichkeit und Ehre bekränzt, auf daß er durch Gottes Gnade für jedermann den Tod koste.
10 അപരഞ്ച യസ്മൈ യേന ച കൃത്സ്നം വസ്തു സൃഷ്ടം വിദ്യതേ ബഹുസന്താനാനാം വിഭവായാനയനകാലേ തേഷാം പരിത്രാണാഗ്രസരസ്യ ദുഃഖഭോഗേന സിദ്ധീകരണമപി തസ്യോപയുക്തമ് അഭവത്|
Denn es ziemte sich für den, um dessentwillen alles ist und durch welchen alles ist, den, der viele Söhne zur Herrlichkeit führte, den Anführer ihres Heiles durch Leiden zu vollenden;
11 യതഃ പാവകഃ പൂയമാനാശ്ച സർവ്വേ ഏകസ്മാദേവോത്പന്നാ ഭവന്തി, ഇതി ഹേതോഃ സ താൻ ഭ്രാതൃൻ വദിതും ന ലജ്ജതേ|
denn der da heiligt und die geheiligt werden, haben ihren Ursprung von Einem, weswegen er sich auch nicht schämt, sie Brüder zu nennen,
12 തേന സ ഉക്തവാൻ, യഥാ, "ദ്യോതയിഷ്യാമി തേ നാമ ഭ്രാതൃണാം മധ്യതോ മമ| പരന്തു സമിതേ ർമധ്യേ കരിഷ്യേ തേ പ്രശംസനം|| "
in dem Worte: Ich will deinen Namen verkünden meinen Brüdern, in mitten der Gemeinde will ich dir lobsingen.
13 പുനരപി, യഥാ, "തസ്മിൻ വിശ്വസ്യ സ്ഥാതാഹം| " പുനരപി, യഥാ, "പശ്യാഹമ് അപത്യാനി ച ദത്താനി മഹ്യമ് ഈശ്വരാത്| "
Und wiederum: Ich werde mein Vertrauen haben auf ihn. Und wiederum: Siehe, hier bin ich und die Kinder, welche mir Gott gegeben hat.
14 തേഷാമ് അപത്യാനാം രുധിരപലലവിശിഷ്ടത്വാത് സോഽപി തദ്വത് തദ്വിശിഷ്ടോഽഭൂത് തസ്യാഭിപ്രായോഽയം യത് സ മൃത്യുബലാധികാരിണം ശയതാനം മൃത്യുനാ ബലഹീനം കുര്യ്യാത്
Da nun die Kinder an Blut und Fleisch Teil haben, bekam auch er ähnlich Teil daran, damit er durch den Tod zu nichte mache den, der die Gewalt des Todes hat, das ist der Teufel,
15 യേ ച മൃത്യുഭയാദ് യാവജ്ജീവനം ദാസത്വസ്യ നിഘ്നാ ആസൻ താൻ ഉദ്ധാരയേത്|
und befreie die, welche durch Todesfurcht im ganzen Leben in Sklaverei gehalten waren.
16 സ ദൂതാനാമ് ഉപകാരീ ന ഭവതി കിന്ത്വിബ്രാഹീമോ വംശസ്യൈവോപകാരീ ഭവതീ|
Engel sind es ja wohl nicht, deren er sich an nimmt, sondern des Samens Abrahams nimmt er sich an.
17 അതോ ഹേതോഃ സ യഥാ കൃപാവാൻ പ്രജാനാം പാപശോധനാർഥമ് ഈശ്വരോദ്ദേശ്യവിഷയേ വിശ്വാസ്യോ മഹായാജകോ ഭവേത് തദർഥം സർവ്വവിഷയേ സ്വഭ്രാതൃണാം സദൃശീഭവനം തസ്യോചിതമ് ആസീത്|
Derhalben mußte er in allem den Brüdern ähnlich werden, damit er barmherzig würde und ein bewährter Hohepriester Gott gegenüber, zur Sühnung der Sünden des Volkes.
18 യതഃ സ സ്വയം പരീക്ഷാം ഗത്വാ യം ദുഃഖഭോഗമ് അവഗതസ്തേന പരീക്ഷാക്രാന്താൻ ഉപകർത്തും ശക്നോതി|
Denn wieferne er selbst gelitten hat durch Versuchung, kann er denen, die versucht werden, helfen.
