പ്രേരിതാഃ 12
1 തസ്മിൻ സമയേ ഹേരോദ്‌രാജോ മണ്ഡല്യാഃ കിയജ്ജനേഭ്യോ ദുഃഖം ദാതും പ്രാരഭത്|
Vers ce temps-là, le roi Hérode fit arrêter quelques membres de l’Eglise pour les maltraiter;
2 വിശേഷതോ യോഹനഃ സോദരം യാകൂബം കരവാലാഘാതേൻ ഹതവാൻ|
il fit mourir par le glaive Jacques, frère de Jean.
3 തസ്മാദ് യിഹൂദീയാഃ സന്തുഷ്ടാ അഭവൻ ഇതി വിജ്ഞായ സ പിതരമപി ധർത്തും ഗതവാൻ|
Voyant que cela était agréable aux Juifs, il ordonna encore l’arrestation de Pierre: c’était pendant les jours des Azymes.
4 തദാ കിണ്വശൂന്യപൂപോത്സവസമയ ഉപാതിഷ്ടത്; അത ഉത്സവേ ഗതേ സതി ലോകാനാം സമക്ഷം തം ബഹിരാനേയ്യാമീതി മനസി സ്ഥിരീകൃത്യ സ തം ധാരയിത്വാ രക്ഷ്ണാർഥമ് യേഷാമ് ഏകൈകസംഘേ ചത്വാരോ ജനാഃ സന്തി തേഷാം ചതുർണാം രക്ഷകസംഘാനാം സമീപേ തം സമർപ്യ കാരായാം സ്ഥാപിതവാൻ|
Lorsqu’il l’eut en son pouvoir, il le jeta en prison, et le mit sous la garde de quatre escouades de quatre soldats chacune, avec l’intention de le faire comparaître devant le peuple après la Pâque.
5 കിന്തും പിതരസ്യ കാരാസ്ഥിതികാരണാത് മണ്ഡല്യാ ലോകാ അവിശ്രാമമ് ഈശ്വരസ്യ സമീപേ പ്രാർഥയന്ത|
Pendant que Pierre était ainsi gardé dans la prison, l’Eglise ne cessait d’adresser pour lui des prières à Dieu.
6 അനന്തരം ഹേരോദി തം ബഹിരാനായിതും ഉദ്യതേ സതി തസ്യാം രാത്രൗ പിതരോ രക്ഷകദ്വയമധ്യസ്ഥാനേ ശൃങ്ഖലദ്വയേന ബദ്ധ്വഃ സൻ നിദ്രിത ആസീത്, ദൗവാരികാശ്ച കാരായാഃ സമ്മുഖേ തിഷ്ഠനതോ ദ്വാരമ് അരക്ഷിഷുഃ|
Or, la nuit même du jour où Hérode devait le faire comparaître, Pierre, lié de deux chaînes, dormait entre deux soldats, et des sentinelles devant la porte gardaient la prison.
7 ഏതസ്മിൻ സമയേ പരമേശ്വരസ്യ ദൂതേ സമുപസ്ഥിതേ കാരാ ദീപ്തിമതീ ജാതാ; തതഃ സ ദൂതഃ പിതരസ്യ കുക്ഷാവാവാതം കൃത്വാ തം ജാഗരയിത്വാ ഭാഷിതവാൻ തൂർണമുത്തിഷ്ഠ; തതസ്തസ്യ ഹസ്തസ്ഥശൃങ്ഖലദ്വയം ഗലത് പതിതം|
Tout à coup survint un ange du Seigneur, et une lumière resplendit dans la prison. L’ange, frappant Pierre au côté, le réveilla en disant: « Lève-toi promptement «; et les chaînes tombèrent de ses mains.
8 സ ദൂതസ്തമവദത്, ബദ്ധകടിഃ സൻ പാദയോഃ പാദുകേ അർപയ; തേന തഥാ കൃതേ സതി ദൂതസ്തമ് ഉക്തവാൻ ഗാത്രീയവസ്ത്രം ഗാത്രേ നിധായ മമ പശ്ചാദ് ഏഹി|
L’ange lui dit: « Mets ta ceinture et tes sandales. » Il le fit, et l’ange ajouta: « Enveloppe-toi de ton manteau et suis-moi. »
9 തതഃ പിതരസ്തസ്യ പശ്ചാദ് വ്രജന ബഹിരഗച്ഛത്, കിന്തു ദൂതേന കർമ്മൈതത് കൃതമിതി സത്യമജ്ഞാത്വാ സ്വപ്നദർശനം ജ്ഞാതവാൻ|
Pierre sortit et le suivit, ne sachant pas que ce qui se faisait par l’ange fût réel; il croyait avoir une vision.
10 ഇത്ഥം തൗ പ്രഥമാം ദ്വിതീയാഞ്ച കാരാം ലങ്ഘിത്വാ യേന ലൗഹനിർമ്മിതദ്വാരേണ നഗരം ഗമ്യതേ തത്സമീപം പ്രാപ്നുതാം; തതസ്തസ്യ കവാടം സ്വയം മുക്തമഭവത് തതസ്തൗ തത്സ്ഥാനാദ് ബഹി ർഭൂത്വാ മാർഗൈകസ്യ സീമാം യാവദ് ഗതൗ; തതോഽകസ്മാത് സ ദൂതഃ പിതരം ത്യക്തവാൻ|
Lorsqu’ils eurent passé la première garde, puis la seconde, ils arrivèrent à la porte de fer qui donne sur la ville: elle s’ouvrit d’elle-même devant eux; ils sortirent et s’engagèrent dans une rue, et aussitôt l’ange le quitta.
11 തദാ സ ചേതനാം പ്രാപ്യ കഥിതവാൻ നിജദൂതം പ്രഹിത്യ പരമേശ്വരോ ഹേരോദോ ഹസ്താദ് യിഹൂദീയലോകാനാം സർവ്വാശായാശ്ച മാം സമുദ്ധൃതവാൻ ഇത്യഹം നിശ്ചയം ജ്ഞാതവാൻ|
Alors revenu à lui-même, Pierre se dit: « Je vois maintenant que le Seigneur a réellement envoyé son ange et qu’il m’a délivré de la main d’Hérode et de tout ce qu’attendait le peuple Juif. »
12 സ വിവിച്യ മാർകനാമ്രാ വിഖ്യാതസ്യ യോഹനോ മാതു ർമരിയമോ യസ്മിൻ ഗൃഹേ ബഹവഃ സമ്ഭൂയ പ്രാർഥയന്ത തന്നിവേശനം ഗതഃ|
Après un moment de réflexion, il se dirigea vers la maison de Marie, la mère de Jean, surnommé Marc, où une nombreuse assemblée était en prière.
13 പിതരേണ ബഹിർദ്വാര ആഹതേ സതി രോദാനാമാ ബാലികാ ദ്രഷ്ടും ഗതാ|
Il frappa à la porte du vestibule et une servante, nommée Rhodé, s’approcha pour écouter.
14 തതഃ പിതരസ്യ സ്വരം ശ്രുവാ സാ ഹർഷയുക്താ സതീ ദ്വാരം ന മോചയിത്വാ പിതരോ ദ്വാരേ തിഷ്ഠതീതി വാർത്താം വക്തുമ് അഭ്യന്തരം ധാവിത്വാ ഗതവതീ|
Dès qu’elle eut reconnu la voix de Pierre, dans sa joie, au lieu d’ouvrir, elle courut à l’intérieur annoncer que Pierre était devant la porte.
15 തേ പ്രാവോചൻ ത്വമുന്മത്താ ജാതാസി കിന്തു സാ മുഹുർമുഹുരുക്തവതീ സത്യമേവൈതത്|
Ils lui dirent: « Tu es folle. » Mais elle affirma qu’il en était ainsi; et ils dirent: « C’est son ange. »
16 തദാ തേ കഥിതവന്തസ്തർഹി തസ്യ ദൂതോ ഭവേത്|
Cependant Pierre continuait à frapper; et lorsqu’ils lui eurent ouvert, en le voyant, ils furent saisis de stupeur.
17 പിതരോ ദ്വാരമാഹതവാൻ ഏതസ്മിന്നന്തരേ ദ്വാരം മോചയിത്വാ പിതരം ദൃഷ്ട്വാ വിസ്മയം പ്രാപ്താഃ|
Mais Pierre, leur ayant fait de la main signe de se taire, leur raconta comment le Seigneur l’avait tiré de la prison, et il ajouta: « Allez porter cette nouvelle à Jacques et aux frères. » Puis il sortit et s’en alla dans un autre lieu.
18 തതഃ പിതരോ നിഃശബ്ദം സ്ഥാതും താൻ പ്രതി ഹസ്തേന സങ്കേതം കൃത്വാ പരമേശ്വരോ യേന പ്രകാരേണ തം കാരായാ ഉദ്ധൃത്യാനീതവാൻ തസ്യ വൃത്താന്തം താനജ്ഞാപയത്, യൂയം ഗത്വാ യാകുബം ഭ്രാതൃഗണഞ്ച വാർത്താമേതാം വദതേത്യുക്താ സ്ഥാനാന്തരം പ്രസ്ഥിതവാൻ|
Quand il fit jour, il y eut une grande agitation parmi les soldats, pour savoir ce que Pierre était devenu.
19 പ്രഭാതേ സതി പിതരഃ ക്വ ഗത ഇത്യത്ര രക്ഷകാണാം മധ്യേ മഹാൻ കലഹോ ജാതഃ|
Hérode le fit chercher, et ne l’ayant pas découvert, il procéda à l’interrogatoire des gardes et les fit conduire au supplice. Ensuite il quitta la Judée pour retourner à Césarée, où il séjourna.
20 ഹേരോദ് ബഹു മൃഗയിത്വാ തസ്യോദ്ദേശേ ന പ്രാപ്തേ സതി രക്ഷകാൻ സംപൃച്ഛ്യ തേഷാം പ്രാണാൻ ഹന്തുമ് ആദിഷ്ടവാൻ|
Hérode était en hostilité avec les Tyriens et les Sidoniens; ceux-ci vinrent ensemble le trouver, et ayant gagné Blastus, son chambellan, ils lui demandèrent la paix, parce que leur pays tirait sa subsistance des terres du roi.
21 പശ്ചാത് സ യിഹൂദീയപ്രദേശാത് കൈസരിയാനഗരം ഗത്വാ തത്രാവാതിഷ്ഠത്|
Au jour fixé, Hérode, revêtu d’habits royaux, et assis sur son trône, les haranguait;
22 സോരസീദോനദേശയോ ർലോകേഭ്യോ ഹേരോദി യുയുത്സൗ സതി തേ സർവ്വ ഏകമന്ത്രണാഃ സന്തസ്തസ്യ സമീപ ഉപസ്ഥായ ല്വാസ്തനാമാനം തസ്യ വസ്ത്രഗൃഹാധീശം സഹായം കൃത്വാ ഹേരോദാ സാർദ്ധം സന്ധിം പ്രാർഥയന്ത യതസ്തസ്യ രാജ്ഞോ ദേശേന തേഷാം ദേശീയാനാം ഭരണമ് അഭവത്ം
et le peuple s’écria: « C’est la voix d’un Dieu, et non d’un homme! »
23 അതഃ കുത്രചിൻ നിരുപിതദിനേ ഹേരോദ് രാജകീയം പരിച്ഛദം പരിധായ സിംഹാസനേ സമുപവിശ്യ താൻ പ്രതി കഥാമ് ഉക്തവാൻ|
Au même instant, un ange du Seigneur le frappa, parce qu’il n’avait pas rendu gloire à Dieu. Et il expira, rongé des vers.
24 തതോ ലോകാ ഉച്ചൈഃകാരം പ്രത്യവദൻ, ഏഷ മനുജരവോ ന ഹി, ഈശ്വരീയരവഃ|
Cependant la parole de Dieu se répandait de plus en plus, et enfantait de nouveaux disciples.
25 തദാ ഹേരോദ് ഈശ്വരസ്യ സമ്മാനം നാകരോത്; തസ്മാദ്ധേതോഃ പരമേശ്വരസ്യ ദൂതോ ഹഠാത് തം പ്രാഹരത് തേനൈവ സ കീടൈഃ ക്ഷീണഃ സൻ പ്രാണാൻ അജഹാത്| കിന്ത്വീശ്വരസ്യ കഥാ ദേശം വ്യാപ്യ പ്രബലാഭവത്| തതഃ പരം ബർണബ്ബാശൗലൗ യസ്യ കർമ്മണോ ഭാരം പ്രാപ്നുതാം താഭ്യാം തസ്മിൻ സമ്പാദിതേ സതി മാർകനാമ്നാ വിഖ്യാതോ യോ യോഹൻ തം സങ്ഗിനം കൃത്വാ യിരൂശാലമ്നഗരാത് പ്രത്യാഗതൗ|
Barnabé et Saul, après s’être acquittés de leur ministère, s’en retournèrent de Jérusalem, emmenant avec eux Jean, surnommé Marc.
