2 കരിന്ഥിനഃ 7

1 അതഏവ ഹേ പ്രിയതമാഃ, ഏതാദൃശീഃ പ്രതിജ്ഞാഃ പ്രാപ്തൈരസ്മാഭിഃ ശരീരാത്മനോഃ സർവ്വമാലിന്യമ് അപമൃജ്യേശ്വരസ്യ ഭക്ത്യാ പവിത്രാചാരഃ സാധ്യതാം|

Having therefore, these, promises, beloved, let us purify ourselves from all pollution of flesh and spirit, perfecting holiness in fear of God.

2 യൂയമ് അസ്മാൻ ഗൃഹ്ലീത| അസ്മാഭിഃ കസ്യാപ്യന്യായോ ന കൃതഃ കോഽപി ന വഞ്ചിതഃ|

Give place to us! no one, have we wronged, no one, have we corrupted, no one, have we defrauded.

3 യുഷ്മാൻ ദോഷിണഃ കർത്തമഹം വാക്യമേതദ് വദാമീതി നഹി യുഷ്മാഭിഃ സഹ ജീവനായ മരണായ വാ വയം യുഷ്മാൻ സ്വാന്തഃകരണൈ ർധാരയാമ ഇതി പൂർവ്വം മയോക്തം|

Unto condemnation, I am not saying [this], for I have before said—In our hearts, are ye, to the end we may die together and live together.

4 യുഷ്മാൻ പ്രതി മമ മഹേത്സാഹോ ജായതേ യുഷ്മാൻ അധ്യഹം ബഹു ശ്ലാഘേ ച തേന സർവ്വക്ലേശസമയേഽഹം സാന്ത്വനയാ പൂർണോ ഹർഷേണ പ്രഫുല്ലിതശ്ച ഭവാമി|

Great, is my freedom of speech towards you, great, is my boasting in behalf of you: I am filled with the encouragement, I am greatly superabounding with the joy, in all our tribulation.

5 അസ്മാസു മാകിദനിയാദേശമ് ആഗതേഷ്വസ്മാകം ശരീരസ്യ കാചിദപി ശാന്തി ർനാഭവത് കിന്തു സർവ്വതോ ബഹി ർവിരോധേനാന്തശ്ച ഭീത്യാ വയമ് അപീഡ്യാമഹി|

For, even when we came into Macedonia, no relief at all, had our flesh; but, in every way, were we in tribulation, —without, fightings! within, fears!

6 കിന്തു നമ്രാണാം സാന്ത്വയിതാ യ ഈശ്വരഃ സ തീതസ്യാഗമനേനാസ്മാൻ അസാന്ത്വയത്|

But, he who encourageth them that are brought low, encouraged us, —even God, —by the presence of Titus.

7 കേവലം തസ്യാഗമനേന തന്നഹി കിന്തു യുഷ്മത്തോ ജാതയാ തസ്യ സാന്ത്വനയാപി, യതോഽസ്മാസു യുഷ്മാകം ഹാർദ്ദവിലാപാസക്തത്വേഷ്വസ്മാകം സമീപേ വർണിതേഷു മമ മഹാനന്ദോ ജാതഃ|

Not, however, by his presence alone, but also by the encouragement wherewith he had been encouraged over you: recounting unto us your earnest desire, your lamentation, your zeal in my behalf. So that I the more rejoiced.

8 അഹം പത്രേണ യുഷ്മാൻ ശോകയുക്താൻ കൃതവാൻ ഇത്യസ്മാദ് അന്വതപ്യേ കിന്ത്വധുനാ നാനുതപ്യേ| തേന പത്രേണ യൂയം ക്ഷണമാത്രം ശോകയുക്തീഭൂതാ ഇതി മയാ ദൃശ്യതേ|

Because, if I even grieved you by the letter, I do not regret, —though I could even have regretted, —I see that that letter, if even for an hour, did cause you grief.

9 ഇത്യസ്മിൻ യുഷ്മാകം ശോകേനാഹം ഹൃഷ്യാമി തന്നഹി കിന്തു മനഃപരിവർത്തനായ യുഷ്മാകം ശോകോഽഭവദ് ഇത്യനേന ഹൃഷ്യാമി യതോഽസ്മത്തോ യുഷ്മാകം കാപി ഹാനി ര്യന്ന ഭവേത് തദർഥം യുഷ്മാകമ് ഈശ്വരീയഃ ശോകോ ജാതഃ|

Now, am I rejoicing, —not that ye were grieved, but that ye were grieved unto repentance; for ye were grieved according to God, in order that, in nothing, should ye receive damage from us.

10 സ ഈശ്വരീയഃ ശോകഃ പരിത്രാണജനകം നിരനുതാപം മനഃപരിവർത്തനം സാധയതി കിന്തു സാംസാരികഃ ശോകോ മൃത്യും സാധയതി|

For, grief according to God, worketh, repentance unto salvation, not to be regretted; although, the grieving of the world, worketh, death.

11 പശ്യത തേനേശ്വരീയേണ ശോകേന യുഷ്മാകം കിം ന സാധിതം? യത്നോ ദോഷപ്രക്ഷാലനമ് അസന്തുഷ്ടത്വം ഹാർദ്ദമ് ആസക്തത്വം ഫലദാനഞ്ചൈതാനി സർവ്വാണി| തസ്മിൻ കർമ്മണി യൂയം നിർമ്മലാ ഇതി പ്രമാണം സർവ്വേണ പ്രകാരേണ യുഷ്മാഭി ർദത്തം|

For lo! this very thing—the being caused to grieve, according to God: —what manner of diligence it wrought out in you, —nay! defence, —nay! sore displeasure, —nay! fear, —nay! earnest desire, —nay! jealousy, —nay! avenging. In every way, ye shewed yourselves to be, chaste, in the matter.

12 യേനാപരാദ്ധം തസ്യ കൃതേ കിംവാ യസ്യാപരാദ്ധം തസ്യ കൃതേ മയാ പത്രമ് അലേഖി തന്നഹി കിന്തു യുഷ്മാനധ്യസ്മാകം യത്നോ യദ് ഈശ്വരസ്യ സാക്ഷാദ് യുഷ്മത്സമീപേ പ്രകാശേത തദർഥമേവ|

Hence, if I even wrote unto you, it was not for the sake of him that did the wrong, [nay] not even for the sake of him that suffered the wrong; but for the sake of your earnestness, which was on our account, being made manifest unto you, before God: -

13 ഉക്തകാരണാദ് വയം സാന്ത്വനാം പ്രാപ്താഃ; താഞ്ച സാന്ത്വനാം വിനാവരോ മഹാഹ്ലാദസ്തീതസ്യാഹ്ലാദാദസ്മാഭി ർലബ്ധഃ, യതസ്തസ്യാത്മാ സർവ്വൈ ര്യുഷ്മാഭിസ്തൃപ്തഃ|

For this cause, have we received encouragement. In addition to our encouragement, however, much more abundantly, have we rejoiced over the joy of Titus, —that his spirit hath received refreshment from you all,

14 പൂർവ്വം തസ്യ സമീപേഽഹം യുഷ്മാഭിര്യദ് അശ്ലാഘേ തേന നാലജ്ജേ കിന്തു വയം യദ്വദ് യുഷ്മാൻ പ്രതി സത്യഭാവേന സകലമ് അഭാഷാമഹി തദ്വത് തീതസ്യ സമീപേഽസ്മാകം ശ്ലാഘനമപി സത്യം ജാതം|

That, if in anything—unto him—in your behalf—I have boasted, I have not been put to shame; but, as, all things, in truth, we told you, so, even our boasting before Titus, turned out to be, truth.

15 യൂയം കീദൃക് തസ്യാജ്ഞാ അപാലയത ഭയകമ്പാഭ്യാം തം ഗൃഹീതവന്തശ്ചൈതസ്യ സ്മരണാദ് യുഷ്മാസു തസ്യ സ്നേഹോ ബാഹുല്യേന വർത്തതേ|

And, his tender affections, are, much more abundantly towards you, when he calleth to mind the obedience, of you all, —how, with fear and trembling, ye gave him welcome.

16 യുഷ്മാസ്വഹം സർവ്വമാശംസേ, ഇത്യസ്മിൻ മമാഹ്ലാദോ ജായതേ|

I rejoice that, in everything, I am of good courage respecting you.