2 കരിന്ഥിനഃ 2

1 അപരഞ്ചാഹം പുനഃ ശോകായ യുഷ്മത്സന്നിധിം ന ഗമിഷ്യാമീതി മനസി നിരചൈഷം|

For I have determined, unto myself, this—not, again, in grief, to come unto you.

2 യസ്മാദ് അഹം യദി യുഷ്മാൻ ശോകയുക്താൻ കരോമി തർഹി മയാ യഃ ശോകയുക്തീകൃതസ്തം വിനാ കേനാപരേണാഹം ഹർഷയിഷ്യേ?

For, if, I, grieve you, who then is he that is to gladden me, —save he who is being grieved through me;

3 മമ യോ ഹർഷഃ സ യുഷ്മാകം സർവ്വേഷാം ഹർഷ ഏവേതി നിശ്ചിതം മയാബോധി; അതഏവ യൈരഹം ഹർഷയിതവ്യസ്തൈ ർമദുപസ്ഥിതിസമയേ യന്മമ ശോകോ ന ജായേത തദർഥമേവ യുഷ്മഭ്യമ് ഏതാദൃശം പത്രം മയാ ലിഖിതം|

And I wrote this very thing—lest, if I came, I should have, grief, from those over whom I had need to rejoice, —having confidence in you all, that, my joy, is the joy, of you all.

4 വസ്തുതസ്തു ബഹുക്ലേശസ്യ മനഃപീഡായാശ്ച സമയേഽഹം ബഹ്വശ്രുപാതേന പത്രമേകം ലിഖിതവാൻ യുഷ്മാകം ശോകാർഥം തന്നഹി കിന്തു യുഷ്മാസു മദീയപ്രേമബാഹുല്യസ്യ ജ്ഞാപനാർഥം|

For, out of much tribulation and anguish of heart, wrote I unto you, through many tears, —not that ye might be grieved, but that, the love, ye might know, which I have very abundantly unto you.

5 യേനാഹം ശോകയുക്തീകൃതസ്തേന കേവലമഹം ശോകയുക്തീകൃതസ്തന്നഹി കിന്ത്വംശതോ യൂയം സർവ്വേഽപി യതോഽഹമത്ര കസ്മിംശ്ചിദ് ദോഷമാരോപയിതും നേച്ഛാമി|

Now, if anyone hath caused grief, not unto me hath he caused grief, but—that I may not bear too heavily—unto you all.

6 ബഹൂനാം യത് തർജ്ജനം തേന ജനേനാലമ്ഭി തത് തദർഥം പ്രചുരം|

Sufficient, unto such a one, the punishment itself which [was inflicted] by the many;

7 അതഃ സ ദുഃഖസാഗരേ യന്ന നിമജ്ജതി തദർഥം യുഷ്മാഭിഃ സ ക്ഷന്തവ്യഃ സാന്ത്വയിതവ്യശ്ച|

So that, on the contrary, ye should forgive and encourage, lest, by any means, by his excessive grief, such a one should be swallowed up.

8 ഇതി ഹേതോഃ പ്രർഥയേഽഹം യുഷ്മാഭിസ്തസ്മിൻ ദയാ ക്രിയതാം|

Wherefore, I beseech you, assure him, of love;

9 യൂയം സർവ്വകർമ്മണി മമാദേശം ഗൃഹ്ലീഥ ന വേതി പരീക്ഷിതുമ് അഹം യുഷ്മാൻ പ്രതി ലിഖിതവാൻ|

For, to this end, I also wrote, —that I might know the proof of you, whether, in all things, ye are obedient.

10 യസ്യ യോ ദോഷോ യുഷ്മാഭിഃ ക്ഷമ്യതേ തസ്യ സ ദോഷോ മയാപി ക്ഷമ്യതേ യശ്ച ദോഷോ മയാ ക്ഷമ്യതേ സ യുഷ്മാകം കൃതേ ഖ്രീഷ്ടസ്യ സാക്ഷാത് ക്ഷമ്യതേ|

Now, to whom ye forgive anything, I, also; for, I also, what I have forgiven, if, anything, I have forgiven, for your sake, in the person of Christ, [have I forgiven it].

11 ശയതാനഃ കൽപനാസ്മാഭിരജ്ഞാതാ നഹി, അതോ വയം യത് തേന ന വഞ്ച്യാമഹേ തദർഥമ് അസ്മാഭിഃ സാവധാനൈ ർഭവിതവ്യം|

Lest we should be overreached by Satan, for, of his thoughts, we are not ignorant.

12 അപരഞ്ച ഖ്രീഷ്ടസ്യ സുസംവാദഘോഷണാർഥം മയി ത്രോയാനഗരമാഗതേ പ്രഭോഃ കർമ്മണേ ച മദർഥം ദ്വാരേ മുക്തേ

Moreover, although I came unto Troas for the glad-message of the Christ, and a door for me had been opened in the Lord,

13 സത്യപി സ്വഭ്രാതുസ്തീതസ്യാവിദ്യമാനത്വാത് മദീയാത്മനഃ കാപി ശാന്തി ർന ബഭൂവ, തസ്മാദ് അഹം താൻ വിസർജ്ജനം യാചിത്വാ മാകിദനിയാദേശം ഗന്തും പ്രസ്ഥാനമ് അകരവം|

I had no relief in my spirit, because I found not Titus my brother; but, taking my leave of them, I came away into Macedonia.

14 യ ഈശ്വരഃ സർവ്വദാ ഖ്രീഷ്ടേനാസ്മാൻ ജയിനഃ കരോതി സർവ്വത്ര ചാസ്മാഭിസ്തദീയജ്ഞാനസ്യ ഗന്ധം പ്രകാശയതി സ ധന്യഃ|

But, unto God, be thanks, who, ever, leadeth us in triumph in the Christ, and, the fragrance of the knowledge of him, maketh manifest, through us, in every place,

15 യസ്മാദ് യേ ത്രാണം ലപ്സ്യന്തേ യേ ച വിനാശം ഗമിഷ്യന്തി താൻ പ്രതി വയമ് ഈശ്വരേണ ഖ്രീഷ്ടസ്യ സൗഗന്ധ്യം ഭവാമഃ|

That, of Christ, a grateful odour, are we, unto God, —in them who are being saved, and in them who are being lost:

16 വയമ് ഏകേഷാം മൃത്യവേ മൃത്യുഗന്ധാ അപരേഷാഞ്ച ജീവനായ ജീവനഗന്ധാ ഭവാമഃ, കിന്ത്വേതാദൃശകർമ്മസാധനേ കഃ സമർഥോഽസ്തി?

In these, indeed, a fragrance out of death into death, but, in those, a fragrance out of life into life. And, for these things, who is sufficient?

17 അന്യേ ബഹവോ ലോകാ യദ്വദ് ഈശ്വരസ്യ വാക്യം മൃഷാശിക്ഷയാ മിശ്രയന്തി വയം തദ്വത് തന്ന മിശ്രയന്തഃ സരലഭാവേനേശ്വരസ്യ സാക്ഷാദ് ഈശ്വരസ്യാദേശാത് ഖ്രീഷ്ടേന കഥാം ഭാഷാമഹേ|

For we are not, as the many, driving a petty trade with the word of God; but, as of sincerity, but, as of God, before God, in Christ, we speak.