មាក៌ះ 6
1 អនន្តរំ ស តត្ស្ថានាត៑ ប្រស្ថាយ ស្វប្រទេឝមាគតះ ឝិឞ្យាឝ្ច តត្បឝ្ចាទ៑ គតាះ។
| وَغَادَرَ يَسُوعُ ذلِكَ الْمَكَانَ وَعَادَ إِلَى بَلْدَتِهِ، وَتَلامِيذُهُ يَتْبَعُونَهُ. | ١ |
2 អថ វិឝ្រាមវារេ សតិ ស ភជនគ្ឫហេ ឧបទេឞ្ដុមារព្ធវាន៑ តតោៜនេកេ លោកាស្តត្កថាំ ឝ្រុត្វា វិស្មិត្យ ជគទុះ, អស្យ មនុជស្យ ឦទ្ឫឝី អាឝ្ចយ៌្យក្រិយា កស្មាជ៑ ជាតា? តថា ស្វករាភ្យាម៑ ឥត្ថមទ្ភុតំ កម៌្ម កត៌្តាម៑ ឯតស្មៃ កថំ ជ្ញានំ ទត្តម៑?
| وَلَمَّا حَلَّ السَّبْتُ، أَخَذَ يُعَلِّمُ فِي الْمَجْمَعِ، فَدُهِشَ كَثِيرُونَ حِينَ سَمِعُوهُ، وَقَالُوا: «مِنْ أَيْنَ لَهُ هَذَا؟ وَمَا هذِهِ الْحِكْمَةُ الْمَوْهُوبَةُ لَهُ، وَهذِهِ الْمُعْجِزَاتُ الْجَارِيَةُ عَلَى يَدَيْهِ؟ | ٢ |
3 កិមយំ មរិយមះ បុត្រស្តជ្ញា នោ? កិមយំ យាកូព៑-យោសិ-យិហុទា-ឝិមោនាំ ភ្រាតា នោ? អស្យ ភគិន្យះ កិមិហាស្មាភិះ សហ នោ? ឥត្ថំ តេ តទត៌្ហេ ប្រត្យូហំ គតាះ។
| أَلَيْسَ هَذَا هُوَ النَّجَّارَ ابْنَ مَرْيَمَ، وَأَخَا يَعْقُوبَ وَيُوسِي وَيَهُوذَا وَسِمْعَانَ؟ أَوَلَيْسَتْ أَخَوَاتُهُ عِنْدَنَا هُنَا؟» هكَذَا كَانُوا يَشُكُّونَ فِيهِ. | ٣ |
4 តទា យីឝុស្តេភ្យោៜកថយត៑ ស្វទេឝំ ស្វកុដុម្ពាន៑ ស្វបរិជនាំឝ្ច វិនា កុត្រាបិ ភវិឞ្យទ្វាទី អសត្ក្ឫតោ ន ភវតិ។
| وَلكِنَّ يَسُوعَ قَالَ لَهُمْ: «لا يَكُونُ النَّبِيُّ بِلا كَرَامَةٍ إِلّا فِي بَلْدَتِهِ، وَبَيْنَ أَقْرِبَائِهِ، وَفِي بَيْتِهِ!» | ٤ |
5 អបរញ្ច តេឞាមប្រត្យយាត៑ ស វិស្មិតះ កិយតាំ រោគិណាំ វបុះឞុ ហស្តម៑ អប៌យិត្វា កេវលំ តេឞាមារោគ្យករណាទ៑ អន្យត៑ កិមបិ ចិត្រកាយ៌្យំ កត៌្តាំ ន ឝក្តះ។
| وَلَمْ يَقْدِرْ أَنْ يَعْمَلَ هُنَاكَ أَيَّةَ مُعْجِزَةٍ، غَيْرَ أَنَّهُ لَمَسَ بِيَدَيْهِ عَدَداً قَلِيلاً مِنَ الْمَرْضَى فَشَفَاهُمْ. | ٥ |
6 អថ ស ចតុទ៌ិក្ស្ថ គ្រាមាន៑ ភ្រមិត្វា ឧបទិឞ្ដវាន្
| وَتَعَجَّبَ مِنْ عَدَمِ إِيمَانِهِمْ. ثُمَّ أَخَذَ يَطُوفُ بِالْقُرَى الْمُجَاوِرَةِ وَهُوَ يُعَلِّمُ. | ٦ |
7 ទ្វាទឝឝិឞ្យាន៑ អាហូយ អមេធ្យភូតាន៑ វឝីកត៌្តាំ ឝក្តិំ ទត្ត្វា តេឞាំ ទ្វៅ ទ្វៅ ជនោ ប្រេឞិតវាន៑។
| ثُمَّ اسْتَدْعَى الاِثْنَيْ عَشَرَ تِلْمِيذاً، وَأَخَذَ يُرْسِلُهُمُ اثْنَيْنِ اثْنَيْنِ، وَقَدْ أَعْطَاهُمْ سُلْطَةً عَلَى الأَرْوَاحِ النَّجِسَةِ، | ٧ |
8 បុនរិត្យាទិឝទ៑ យូយម៑ ឯកៃកាំ យឞ្ដិំ វិនា វស្ត្រសំបុដះ បូបះ កដិពន្ធេ តាម្រខណ្ឌញ្ច ឯឞាំ កិមបិ មា គ្រហ្លីត,
| وَأَوْصَاهُمْ أَنْ لَا يَحْمِلُوا لِلطَّرِيقِ شَيْئاً إِلّا عَصاً، لَا خُبْزاً وَلا زَاداً وَلا مَالاً ضِمْنَ أَحْزِمَتِهِمْ، | ٨ |
9 មាគ៌យាត្រាយៃ បាទេឞូបានហៅ ទត្ត្វា ទ្វេ ឧត្តរីយេ មា បរិធទ្វ្វំ។
| بَلْ يَنْتَعِلُوا حِذَاءً وَيَلْبَسُوا رِدَاءً وَاحِداً. | ٩ |
10 អបរមប្យុក្តំ តេន យូយំ យស្យាំ បុយ៌្យាំ យស្យ និវេឝនំ ប្រវេក្ឞ្យថ តាំ បុរីំ យាវន្ន ត្យក្ឞ្យថ តាវត៑ តន្និវេឝនេ ស្ថាស្យថ។
| وَقَالَ لَهُمْ: «أَيْنَمَا دَخَلْتُمْ بَيْتاً، فَأَقِيمُوا فِيهِ إِلَى أَنْ تَرْحَلُوا مِنْ هُنَاكَ. | ١٠ |
11 តត្រ យទិ កេបិ យុឞ្មាកមាតិថ្យំ ន វិទធតិ យុឞ្មាកំ កថាឝ្ច ន ឝ្ឫណ្វន្តិ តហ៌ិ តត្ស្ថានាត៑ ប្រស្ថានសមយេ តេឞាំ វិរុទ្ធំ សាក្ឞ្យំ ទាតុំ ស្វបាទានាស្ផាល្យ រជះ សម្បាតយត; អហំ យុឞ្មាន៑ យថាត៌្ហំ វច្មិ វិចារទិនេ តន្នគរស្យាវស្ថាតះ សិទោមាមោរយោ រ្នគរយោរវស្ថា សហ្យតរា ភវិឞ្យតិ។
| وَإِنْ كَانَ أَحَدٌ لَا يَقْبَلُكُمْ وَلا يَسْمَعُ لَكُمْ فِي مَكَانٍ مَا، فَاخْرُجُوا مِنْ هُنَاكَ، وَانْفُضُوا التُّرَابَ عَنْ أَقْدَامِكُمْ شَهَادَةً عَلَيْهِمْ». | ١١ |
12 អថ តេ គត្វា លោកានាំ មនះបរាវត៌្តនីះ កថា ប្រចារិតវន្តះ។
| فَانْطَلَقُوا يُبَشِّرُونَ دَاعِينَ إِلَى التَّوْبَةِ، | ١٢ |
13 ឯវមនេកាន៑ ភូតាំឝ្ច ត្យាជិតវន្តស្តថា តៃលេន មទ៌្ទយិត្វា ពហូន៑ ជនានរោគានកាឞ៌ុះ។
| وَطَرَدُوا شَيَاطِينَ كَثِيرَةً، وَدَهَنُوا كَثِيرِينَ مِنَ الْمَرْضَى بِزَيْتٍ، وَشَفَوْهُمْ. | ١٣ |
14 ឥត្ថំ តស្យ សុខ្យាតិឝ្ចតុទ៌ិឝោ វ្យាប្តា តទា ហេរោទ៑ រាជា តន្និឝម្យ កថិតវាន៑, យោហន៑ មជ្ជកះ ឝ្មឝានាទ៑ ឧត្ថិត អតោហេតោស្តេន សវ៌្វា ឯតា អទ្ភុតក្រិយាះ ប្រកាឝន្តេ។
| وَسَمِعَ الْمَلِكُ هِيرُودُسُ عَنْ يَسُوعَ، لأَنَّ اسْمَهُ كَانَ قَدْ صَارَ مَشْهُوراً، إِذْ قَالَ بَعْضُهُمْ: «هَذَا يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانُ وَقَدْ قَامَ مِنْ بَيْنِ الأَمْوَاتِ، وَلِذلِكَ تُجْرَى عَلَى يَدِهِ الْمُعْجِزَاتُ!» | ١٤ |
15 អន្យេៜកថយន៑ អយម៑ ឯលិយះ, កេបិ កថិតវន្ត ឯឞ ភវិឞ្យទ្វាទី យទ្វា ភវិឞ្យទ្វាទិនាំ សទ្ឫឝ ឯកោយម៑។
| وَآخَرُونَ قَالُوا: «هَذَا إِيلِيَّا» وَغَيْرُهُمْ قَالُوا: «هَذَا نَبِيٌّ كَبَاقِي الأَنْبِيَاءِ!» | ١٥ |
16 កិន្តុ ហេរោទ៑ ឥត្យាកណ៌្យ ភាឞិតវាន៑ យស្យាហំ ឝិរឝ្ឆិន្នវាន៑ ស ឯវ យោហនយំ ស ឝ្មឝានាទុទតិឞ្ឋត៑។
| وَأَمَّا هِيرُودُسُ، فَلَمَّا سَمِعَ قَالَ «مَا هُوَ إِلّا يُوحَنَّا الَّذِي قَطَعْتُ أَنَا رَأْسَهُ، وَقَدْ قَامَ!» | ١٦ |
17 បូវ៌្វំ ស្វភ្រាតុះ ផិលិបស្យ បត្ន្យា ឧទ្វាហំ ក្ឫតវន្តំ ហេរោទំ យោហនវាទីត៑ ស្វភាត្ឫវធូ រ្ន វិវាហ្យា។
| فَإِنَّ هِيرُودُسَ هَذَا كَانَ قَدْ أَرْسَلَ وَقَبَضَ عَلَى يُوحَنَّا وَقَيَّدَهُ فِي السِّجْنِ. وَذلِكَ مِنْ أَجْلِ هِيرُودِيَّا الَّتِي تَزَوَّجَهَا هِيِرُودُسُ وَهِيَ زَوْجَةُ أَخِيهِ فِيلِبُّسَ. | ١٧ |
18 អតះ ការណាត៑ ហេរោទ៑ លោកំ ប្រហិត្យ យោហនំ ធ្ឫត្វា ពន្ធនាលយេ ពទ្ធវាន៑។
| فَإِنَّ يُوحَنَّا كَانَ يَقُولُ لَهُ: «لَيْسَ حَلالاً لَكَ أَنْ تَتَزَوَّجَ بِزَوْجَةِ أَخِيكَ!» | ١٨ |
19 ហេរោទិយា តស្មៃ យោហនេ ប្រកុប្យ តំ ហន្តុម៑ ឰច្ឆត៑ កិន្តុ ន ឝក្តា,
| فَكَانَتْ هِيرُودِيَّا نَاقِمَةً عَلَى يُوحَنَّا، وَتَتَمَنَّى أَنْ تَقْتُلَهُ، وَلَكِنَّهَا لَمْ تَسْتَطِعْ. | ١٩ |
20 យស្មាទ៑ ហេរោទ៑ តំ ធាម៌្មិកំ សត្បុរុឞញ្ច ជ្ញាត្វា សម្មន្យ រក្ឞិតវាន៑; តត្កថាំ ឝ្រុត្វា តទនុសារេណ ពហូនិ កម៌្មាណិ ក្ឫតវាន៑ ហ្ឫឞ្ដមនាស្តទុបទេឝំ ឝ្រុតវាំឝ្ច។
| فَقَدْ كَانَ هِيرُودُسُ يَرْهَبُ يُوحَنَّا لِعِلْمِهِ أَنَّهُ رَجُلٌ بَارٌّ وَقِدِّيسٌ، وَكَانَ يُحَافِظُ عَلَى سَلامَتِهِ. وَمَعَ أَنَّهُ كَانَ يَتَضَايَقُ كَثِيراً مِنْ كَلامِهِ، إِلّا أَنَّهُ كَانَ يُحِبُّ الاسْتِمَاعَ إِلَيْهِ. | ٢٠ |
21 កិន្តុ ហេរោទ៑ យទា ស្វជន្មទិនេ ប្រធានលោកេភ្យះ សេនានីភ្យឝ្ច គាលីល្ប្រទេឝីយឝ្រេឞ្ឋលោកេភ្យឝ្ច រាត្រៅ ភោជ្យមេកំ ក្ឫតវាន្
| ثُمَّ سَنَحَتِ الْفُرْصَةُ عِنْدَمَا أَقَامَ هِيرُودُسُ بِمُنَاسَبَةِ ذِكْرَى مَوْلِدِهِ وَلِيمَةً لِعُظَمَائِهِ وَقَادَةِ الأُلُوفِ وَأَعْيَانِ مِنْطَقَةِ الْجَلِيلِ. | ٢١ |
22 តស្មិន៑ ឝុភទិនេ ហេរោទិយាយាះ កន្យា សមេត្យ តេឞាំ សមក្ឞំ សំន្ឫត្យ ហេរោទស្តេន សហោបវិឞ្ដានាញ្ច តោឞមជីជនត៑ តតា ន្ឫបះ កន្យាមាហ ស្ម មត្តោ យទ៑ យាចសេ តទេវ តុភ្យំ ទាស្យេ។
| فَقَدْ دَخَلَتِ ابْنَةُ هِيرُودِيَّا وَرَقَصَتْ، فَسَرَّتْ هِيرُودُسَ وَالْمُتَّكِئِينَ مَعَهُ. فَقَالَ الْمَلِكُ لِلصَّبِيَّةِ: «اطْلُبِي مِنِّي مَا تُرِيدِينَ، فَأُعْطِيَكِ إِيَّاهُ!» | ٢٢ |
23 ឝបថំ ក្ឫត្វាកថយត៑ ចេទ៑ រាជ្យាទ៌្ធមបិ យាចសេ តទបិ តុភ្យំ ទាស្យេ។
| وَأَقْسَمَ لَهَا قَائِلاً: «لأُعْطِيَنَّكِ مَهْمَا طَلَبْتِ مِنِّي، وَلَوْ نِصْفَ مَمْلَكَتِي!» | ٢٣ |
24 តតះ សា ពហិ រ្គត្វា ស្វមាតរំ បប្រច្ឆ កិមហំ យាចិឞ្យេ? តទា សាកថយត៑ យោហនោ មជ្ជកស្យ ឝិរះ។
| فَخَرَجَتْ وَسَأَلَتْ أُمَّهَا: «مَاذَا أَطْلُبُ؟» فَأَجَابَتْ: «رَأْسَ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانِ!» | ٢٤ |
25 អថ តូណ៌ំ ភូបសមីបម៑ ឯត្យ យាចមានាវទត៑ ក្ឞណេស្មិន៑ យោហនោ មជ្ជកស្យ ឝិរះ បាត្រេ និធាយ ទេហិ, ឯតទ៑ យាចេៜហំ។
| فَعَادَتْ فِي الْحَالِ إِلَى الدَّاخِلِ وَطَلَبَتْ مِنَ الْمَلِكِ قَائِلَةً: «أُرِيدُ أَنْ تُعْطِيَنِي حَالاً رَأْسَ يُوحَنَّا الْمَعْمَدَانِ عَلَى طَبَقٍ!» | ٢٥ |
26 តស្មាត៑ ភូបោៜតិទុះខិតះ, តថាបិ ស្វឝបថស្យ សហភោជិនាញ្ចានុរោធាត៑ តទនង្គីកត៌្តុំ ន ឝក្តះ។
| فَحَزِنَ الْمَلِكُ جِدّاً. وَلكِنَّهُ لأَجْلِ مَا أَقْسَمَ بِهِ وَلأَجْلِ الْمُتَّكِئِينَ مَعَهُ، لَمْ يُرِدْ أَنْ يُخْلِفَ وَعْدَهُ لَهَا. | ٢٦ |
27 តត្ក្ឞណំ រាជា ឃាតកំ ប្រេឞ្យ តស្យ ឝិរ អានេតុមាទិឞ្ដវាន៑។
| وَفِي الْحَالِ أَرْسَلَ الْمَلِكُ سَيَّافاً وَأَمَرَ أَنْ يُؤْتَى بِرَأْسِ يُوحَنَّا. فَذَهَبَ السَّيَّافُ وَقَطَعَ رَأْسَ يُوحَنَّا فِي السِّجْنِ، | ٢٧ |
28 តតះ ស ការាគារំ គត្វា តច្ឆិរឝ្ឆិត្វា បាត្រេ និធាយានីយ តស្យៃ កន្យាយៃ ទត្តវាន៑ កន្យា ច ស្វមាត្រេ ទទៅ។
| ثُمَّ جَاءَ بِالرَّأْسِ عَلَى طَبَقٍ وَقَدَّمَهُ إِلَى الصَّبِيَّةِ فَحَمَلَتْهُ إِلَى أُمِّهَا. | ٢٨ |
29 អននតរំ យោហនះ ឝិឞ្យាស្តទ្វាត៌្តាំ ប្រាប្យាគត្យ តស្យ កុណបំ ឝ្មឝានេៜស្ថាបយន៑។
| وَلَمَّا سَمِعَ تَلامِيذُ يُوحَنَّا بِذلِكَ، جَاءُوا وَرَفَعُوا جُثْمَانَهُ، وَدَفَنُوهُ فِي قَبْرٍ. | ٢٩ |
30 អថ ប្រេឞិតា យីឝោះ សន្និធៅ មិលិតា យទ៑ យច៑ ចក្រុះ ឝិក្ឞយាមាសុឝ្ច តត្សវ៌្វវាត៌្តាស្តស្មៃ កថិតវន្តះ។
| وَاجْتَمَعَ الرُّسُلُ إِلَى يَسُوعَ، وَأَخْبَرُوهُ بِكُلِّ شَيْءٍ: بِمَا عَمِلُوهُ وَمَا عَلَّمُوهُ. | ٣٠ |
31 ស តានុវាច យូយំ វិជនស្ថានំ គត្វា វិឝ្រាម្យត យតស្តត្សន្និធៅ ពហុលោកានាំ សមាគមាត៑ តេ ភោក្តុំ នាវកាឝំ ប្រាប្តាះ។
| فَقَالَ لَهُمْ: «تَعَالَوْا أَنْتُمْ عَلَى انْفِرَادٍ إِلَى مَكَانٍ خَالٍ، وَاسْتَرِيحُوا قَلِيلاً». فَقَدْ كَانَ الْقَادِمُونَ وَالذَّاهِبُونَ كَثِيرِينَ حَتَّى لَمْ يَدَعُوا لَهُمْ فُرْصَةً لِلأَكْلِ. | ٣١ |
32 តតស្តេ នាវា វិជនស្ថានំ គុប្តំ គគ្មុះ។
| فَذَهَبَ التَّلامِيذُ فِي الْقَارِبِ إِلَى مَكَانٍ مُقْفِرٍ مُنْفَرِدِينَ. | ٣٢ |
33 តតោ លោកនិវហស្តេឞាំ ស្ថានាន្តរយានំ ទទឝ៌, អនេកេ តំ បរិចិត្យ នានាបុរេភ្យះ បទៃវ៌្រជិត្វា ជវេន តៃឞាមគ្រេ យីឝោះ សមីប ឧបតស្ថុះ។
| وَلَكِنَّ كَثِيرِينَ رَأَوْهُمْ مُنْطَلِقِينَ، فَعَرَفُوا وَجْهَتَهُمْ، وَأَخَذُوا يَتَرَاكَضُونَ مَعاً إِلَى هُنَاكَ سَيْراً عَلَى الأَقْدَامِ، خَارِجِينَ مِنْ جَمِيعِ الْمُدُنِ، فَسَبَقُوهُمْ. | ٣٣ |
34 តទា យីឝុ រ្នាវោ ពហិគ៌ត្យ លោការណ្យានីំ ទ្ឫឞ្ដ្វា តេឞុ ករុណាំ ក្ឫតវាន៑ យតស្តេៜរក្ឞកមេឞា ឥវាសន៑ តទា ស តាន នានាប្រសង្គាន៑ ឧបទិឞ្ដវាន៑។
| فَلَمَّا نَزَلَ يَسُوعُ مِنَ الْقَارِبِ، رَأَى الْجَمْعَ الْكَثِيرَ وَتَحَنَّنَ عَلَيْهِمْ، لأَنَّهُمْ كَانُوا كَغَنَمٍ لَا رَاعِيَ لَهَا. فَأَخَذَ يُعَلِّمُهُمْ أُمُوراً كَثِيرَةً. | ٣٤ |
35 អថ ទិវាន្តេ សតិ ឝិឞ្យា ឯត្យ យីឝុមូចិរេ, ឥទំ វិជនស្ថានំ ទិនញ្ចាវសន្នំ។
| وَلَمَّا مَضَى جُزْءٌ كَبِيرٌ مِنَ النَّهَارِ، تَقَدَّمَ إِلَيْهِ تَلامِيذُهُ، وَقَالُوا: «الْمَكَانُ مُقْفِرٌ، وَالنَّهَارُ كَادَ يَنْقَضِي. | ٣٥ |
36 លោកានាំ កិមបិ ខាទ្យំ នាស្តិ, អតឝ្ចតុទ៌ិក្ឞុ គ្រាមាន៑ គន្តុំ ភោជ្យទ្រវ្យាណិ ក្រេតុញ្ច ភវាន៑ តាន៑ វិស្ឫជតុ។
| فَاصْرِفِ الْجَمْعَ لِيَذْهَبُوا إِلَى الْقُرَى وَالْمَزَارِعِ الْمُجَاوِرَةِ وَيَشْتَرُوا لأَنْفُسِهِمْ مَا يَأْكُلُونَ». | ٣٦ |
37 តទា ស តានុវាច យូយមេវ តាន៑ ភោជយត; តតស្តេ ជគទុ រ្វយំ គត្វា ទ្វិឝតសំខ្យកៃ រ្មុទ្រាបាទៃះ បូបាន៑ ក្រីត្វា កិំ តាន៑ ភោជយិឞ្យាមះ?
| فَرَدَّ قَائِلاً: «أَعْطُوهُمْ أَنْتُمْ لِيَأْكُلُوا!» فَقَالُوا لَهُ: «هَلْ نَذْهَبُ وَنَشْتَرِي بِمِئَتَيْ دِينَارٍ خُبْزاً وَنُعْطِيهِمْ لِيَأْكُلُوا؟» | ٣٧ |
38 តទា ស តាន៑ ប្ឫឞ្ឋវាន៑ យុឞ្មាកំ សន្និធៅ កតិ បូបា អាសតេ? គត្វា បឝ្យត; តតស្តេ ទ្ឫឞ្ដ្វា តមវទន៑ បញ្ច បូបា ទ្វៅ មត្ស្យៅ ច សន្តិ។
| فَسَأَلَهُمْ: «كَمْ رَغِيفاً عِنْدَكُمْ؟ اذْهَبُوا وَانْظُرُوا». فَلَمَّا تَحَقَّقُوا، قَالُوا: «خَمْسَةٌ، وَسَمَكَتَانِ!» | ٣٨ |
39 តទា ស លោកាន៑ ឝស្បោបរិ បំក្តិភិរុបវេឝយិតុម៑ អាទិឞ្ដវាន៑,
| فَأَمَرَهُمْ أَنْ يُجْلِسُوا الْجَمْعَ جَمَاعَاتٍ جَمَاعَاتٍ عَلَى الْعُشْبِ الأَخْضَرِ. | ٣٩ |
40 តតស្តេ ឝតំ ឝតំ ជនាះ បញ្ចាឝត៑ បញ្ចាឝជ្ជនាឝ្ច បំក្តិភិ រ្ភុវិ សមុបវិវិឝុះ។
| فَجَلَسُوا فِي حَلَقَاتٍ تَتَأَلَّفُ كُلٌّ مِنْهَا مِنْ مِئَةٍ أَوْ خَمْسِينَ. | ٤٠ |
41 អថ ស តាន៑ បញ្ចបូបាន៑ មត្ស្យទ្វយញ្ច ធ្ឫត្វា ស្វគ៌ំ បឝ្យន៑ ឦឝ្វរគុណាន៑ អន្វកីត៌្តយត៑ តាន៑ បូបាន៑ ភំក្ត្វា លោកេភ្យះ បរិវេឞយិតុំ ឝិឞ្យេភ្យោ ទត្តវាន៑ ទ្វា មត្ស្យៅ ច វិភជ្យ សវ៌្វេភ្យោ ទត្តវាន៑។
| ثُمَّ أَخَذَ يَسُوعُ الأَرْغِفَةَ الْخَمْسَةَ وَالسَّمَكَتَيْنِ، وَرَفَعَ نَظَرَهُ إِلَى السَّمَاءِ وَبَارَكَ، وَكَسَّرَ الأَرْغِفَةَ، وَأَعْطَى تَلامِيذَهُ لِيُقَدِّمُوا لِلْجَمْعِ وَالسَّمَكَتَانِ قَسَّمَهُمَا لِلْجَمِيعِ. | ٤١ |
42 តតះ សវ៌្វេ ភុក្ត្វាត្ឫប្យន៑។
| فَأَكَلُوا جَمِيعاً وَشَبِعُوا. | ٤٢ |
43 អនន្តរំ ឝិឞ្យា អវឝិឞ្ដៃះ បូបៃ រ្មត្ស្យៃឝ្ច បូណ៌ាន៑ ទ្វទឝ ឌល្លកាន៑ ជគ្ឫហុះ។
| ثُمَّ رَفَعُوا اثْنَتَيْ عَشْرَةَ قُفَّةً مَمْلُوءَةً مِنْ كِسَرِ الْخُبْزِ وَبَقَايَا السَّمَكِ. | ٤٣ |
44 តេ ភោក្តារះ ប្រាយះ បញ្ច សហស្រាណិ បុរុឞា អាសន៑។
| وَأَمَّا الَّذِينَ أَكَلُوا مِنَ الْخُبْزِ، فَكَانُوا خَمْسَةَ آلافِ رَجُلٍ. | ٤٤ |
45 អថ ស លោកាន៑ វិស្ឫជន្នេវ នាវមារោឍុំ ស្វស្មាទគ្រេ បារេ ពៃត្សៃទាបុរំ យាតុញ្ច ឝ្ឞ្យិន៑ វាឍមាទិឞ្ដវាន៑។
| وَفِي الْحَالِ أَلْزَمَ تَلامِيذَهُ أَنْ يَرْكَبُوا الْقَارِبَ وَيَسْبِقُوهُ إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ، إِلَى بَيْتِ صَيْدَا، حَتَّى يَصْرِفَ الْجَمْعَ. | ٤٥ |
46 តទា ស សវ៌្វាន៑ វិស្ឫជ្យ ប្រាត៌្ហយិតុំ បវ៌្វតំ គតះ។
| وَبَعْدَمَا صَرَفَهُمْ ذَهَبَ إِلَى الْجَبَلِ لِيُصَلِّيَ. | ٤٦ |
47 តតះ សន្ធ្យាយាំ សត្យាំ នៅះ សិន្ធុមធ្យ ឧបស្ថិតា កិន្តុ ស ឯកាកី ស្ថលេ ស្ថិតះ។
| وَلَمَّا حَلَّ الْمَسَاءُ، كَانَ الْقَارِبُ فِي وَسَطِ الْبُحَيْرَةِ، وَيَسُوعُ وَحْدَهُ عَلَى الْبَرِّ. | ٤٧ |
48 អថ សម្មុខវាតវហនាត៑ ឝិឞ្យា នាវំ វាហយិត្វា បរិឝ្រាន្តា ឥតិ ជ្ញាត្វា ស និឝាចតុត៌្ហយាមេ សិន្ធូបរិ បទ្ភ្យាំ វ្រជន៑ តេឞាំ សមីបមេត្យ តេឞាមគ្រេ យាតុម៑ ឧទ្យតះ។
| وَإِذْ رَآهُمْ يَتَعَذَّبُونَ فِي التَّجْذِيفِ، لأَنَّ الرِّيحَ كَانَتْ مُعَاكِسَةً لَهُمْ، جَاءَ إِلَيْهِمْ مَاشِياً عَلَى مَاءِ الْبُحَيْرَةِ، نَحْوَ الرُّبْعِ الأَخِيرِ مِنَ اللَّيْلِ، وَكَادَ أَنْ يَتَجَاوَزَهُمْ. | ٤٨ |
49 កិន្តុ ឝិឞ្យាះ សិន្ធូបរិ តំ វ្រជន្តំ ទ្ឫឞ្ដ្វា ភូតមនុមាយ រុរុវុះ,
| وَلَكِنَّهُمْ لَمَّا رَأَوْهُ مَاشِياً عَلَى الْمَاءِ، ظَنُّوهُ شَبَحاً فَصَرَخُوا. | ٤٩ |
50 យតះ សវ៌្វេ តំ ទ្ឫឞ្ដ្វា វ្យាកុលិតាះ។ អតឯវ យីឝុស្តត្ក្ឞណំ តៃះ សហាលប្យ កថិតវាន៑, សុស្ថិរា ភូត, អយមហំ មា ភៃឞ្ដ។
| فَقَدْ رَأَوْهُ كُلُّهُمْ وَذُعِرُوا. إِلّا أَنَّهُ كَلَّمَهُمْ فِي الْحَالِ وَقَالَ لَهُمْ: «تَشَجَّعُوا، أَنَا هُوَ، لَا تَخَافُوا!» | ٥٠ |
51 អថ នៅកាមារុហ្យ តស្មិន៑ តេឞាំ សន្និធិំ គតេ វាតោ និវ្ឫត្តះ; តស្មាត្តេ មនះសុ វិស្មិតា អាឝ្ចយ៌្យំ មេនិរេ។
| وَصَعِدَ إِلَيْهِمْ فِي الْقَارِبِ فَسَكَنَتِ الرِّيحُ. فَدُهِشُوا دَهْشَةً فَائِقَةً، وَتَعَجَّبُوا جِدّاً، | ٥١ |
52 យតស្តេ មនសាំ កាឋិន្យាត៑ តត៑ បូបីយម៑ អាឝ្ចយ៌្យំ កម៌្ម ន វិវិក្តវន្តះ។
| لأَنَّهُمْ لَمْ يَفْهَمُوا بِمُعْجِزَةِ الأَرْغِفَةِ، فَقَدْ كَانَتْ قُلُوبُهُمْ قَاسِيَةً. | ٥٢ |
53 អថ តេ បារំ គត្វា គិនេឞរត្ប្រទេឝមេត្យ តដ ឧបស្ថិតាះ។
| وَلَمَّا عَبَرُوا إِلَى الضَّفَّةِ الْمُقَابِلَةِ، جَاءُوا إِلَى أَرْضِ جَنِّيسَارَتَ، وَأَرْسَوْا الْقَارِبَ. | ٥٣ |
54 តេឞុ នៅកាតោ ពហិគ៌តេឞុ តត្ប្រទេឝីយា លោកាស្តំ បរិចិត្យ
| وَحَالَمَا نَزَلُوا مِنَ الْقَارِبِ، عَرَفَهُ النَّاسُ، | ٥٤ |
55 ចតុទ៌ិក្ឞុ ធាវន្តោ យត្រ យត្រ រោគិណោ នរា អាសន៑ តាន៑ សវ៌្វាន ខដ្វោបរិ និធាយ យត្រ កុត្រចិត៑ តទ្វាត៌្តាំ ប្រាបុះ តត៑ ស្ថានម៑ អានេតុម៑ អារេភិរេ។
| فَطَافُوا فِي أَنْحَاءِ تِلْكَ الْبِلادِ الْمُجَاوِرَةِ، وَأَخَذُوا يَحْمِلُونَ مَنْ كَانُوا مَرْضَى عَلَى فُرُشٍ إِلَى كُلِّ مَكَانٍ يَسْمَعُونَ أَنَّهُ فِيهِ. | ٥٥ |
56 តថា យត្រ យត្រ គ្រាមេ យត្រ យត្រ បុរេ យត្រ យត្រ បល្ល្យាញ្ច តេន ប្រវេឝះ ក្ឫតស្តទ្វត៌្មមធ្យេ លោកាះ បីឌិតាន៑ ស្ថាបយិត្វា តស្យ ចេលគ្រន្ថិមាត្រំ ស្ប្រឞ្ដុម៑ តេឞាមត៌្ហេ តទនុជ្ញាំ ប្រាត៌្ហយន្តះ យាវន្តោ លោកាះ បស្ប្ឫឝុស្តាវន្ត ឯវ គទាន្មុក្តាះ។
| وَأَيْنَمَا دَخَلَ، إِلَى الْقُرَى أَوِ الْمُدُنِ أَوِ الْمَزَارِعِ، وَضَعُوا الْمَرْضَى فِي السَّاحَاتِ الْعَامَّةِ، مُتَوَسِّلِينَ إِلَيْهِ أَنْ يَلْمِسُوا وَلَوْ طَرَفَ رِدَائِهِ. فَكَانَ كُلُّ مَنْ يَلْمِسُهُ يُشْفَى. | ٥٦ |
