< Abhagalatia 2 >
1 Afume amaha kuminanne na bhabile habhili muYerusalemu peka nu Barnaba. Pia nahamwejihe u Tito nabhalile pipo Ungulubhi ayimanyisishye huline aje ihwanziwa imbale.
Dopiero po czternastu latach powtórnie udałem się do Jerozolimy, tym razem z Barnabą. Zabraliśmy też ze sobą Tytusa.
2 Nahabhishile mwilongolela lyabhoizwi lye mlumbileye hubhantu abhinsi. (Lelo na yinje hwa hwifise yalolosya jobhalongozi kamili). Nabho mbile iishi aje imanye aje sinshimbila pamo senashimbiye lwene.
Poszedłem tam ze względu na wyraźny nakaz Boga. Będąc na miejscu, przedstawiłem tamtejszym wierzącym dobrą nowinę, którą głoszę poganom. Wcześniej jednak spotkałem się z ich przywódcami, nie chciałem bowiem, aby moja wcześniejsza lub obecna praca poszła na marne.
3 Lelo hata yu Tito, ahali peka nani, yahali mu yahali Muyunani, alazimisizwe atahiliwe.
Ostatecznie uznano, że Tytus, który przybył ze mną, nie musi poddawać się obrzędowi obrzezania, chociaż był z pochodzenia poganinem.
4 Ijambo ili lyahafumiye pipo ya holo abhilenga bhebhahinzile hufiso apelelezye uwabhushe wetulinawo mwa Kiristi Yesu. Bhanyonyilwe aje tibhe bhatumwa bhindajizyo.
Kwestia ta w ogóle nie zostałaby poruszona, gdyby nie kilku ludzi, którzy podszyli się pod wierzących. Wślizgnęli się oni na nasze spotkanie, aby zobaczyć, jak korzystamy z wolności, którą otrzymaliśmy od Jezusa Chrystusa. Chcieli bowiem nakłonić nas do przestrzegania nakazów judaizmu.
5 Setwa yifumizye hubhitishe hata hwi saa lyeka, huje izwi ilyilyoli lisyale bila agahuhake humwuyu.
W niczym jednak nie ustąpiliśmy im. Chcieliśmy bowiem zachować dla was prawdę dobrej nowiny.
6 Lelo bhala bhebhayangwilwe aje bhahali bhalongozi sebhasanjiye hohonti huline honti hebhobho mbaga seshali shi maana huline. Ungulubhi sahwitiha uupendeleo wa bhanadamu.
Wspomniani wcześniej przywódcy z Jerozolimy nie nałożyli na nas żadnych dodatkowych obowiązków. A trzeba dodać, że cieszą się oni ogromnym autorytetem. Jednak dla mnie pozycja człowieka ani jego przeszłość nie jest istotna—Bóg przecież traktuje wszystkich ludzi jednakowo.
7 Pamandi bhahandola initihwilwe alumbilile izwi hubhala bhesaga bhatahililwe. Ihali ndeshe u Petro alumbilile izwi hwa bhalasaga bhatahililwe.
Nie nałożono więc na nas dodatkowych ciężarów, a wręcz przeciwnie! Przywódcy ci stwierdzili, że podobnie jak Piotrowi powierzono głoszenie dobrej nowiny wśród Żydów, tak mi powierzono głoszenie jej wśród pogan.
8 Ungulubhi yayibhombile imbombo muhati uwa Petro hwa tumwa bhebhatahililwe ahabhombile imbombo hati yani na mubhantu abha munsi.
A sprawcą tego wszystkiego jest Bóg, który najpierw posłał Piotra—do Żydów, a potem mnie—do pogan.
9 Lula u Yakobo, nu Yohani, nu Kefa, bhaloleshe aje bhahazenjile ishibhanza, bhahaminye uwene wenapewilwe ani bhatiposhile hushibanza ani nu Barnaba. Bhahabhombilishi aje tibhale hubhantu abha munsi nkebhabhale hubhala bhebhatahiliwilwe.
Tak więc Jakub, Piotr i Jan, uważani za filary kościoła, potwierdzili, że Bóg zlecił mi tę szczególną misję. Dlatego podali mi i Barnabie dłoń na znak jedności. Odtąd my nadal mieliśmy głosić dobrą nowinę wśród pogan, a oni—wśród Żydów.
10 Tena bhatwanzile ati hubhakumbushe apina nani wayonahasungwizye abhombe imbombo iyo.
Przypomnieli nam jedynie o potrzebie pomocy biednym, starałem się więc pamiętać o tym w mojej służbie.
11 U Kefa na ahinza huAntiokia, nahankhanile waziwazi pipo ahakosiye.
Gdy jednak Piotr odwiedził pewnego dnia Antiochię, otwarcie mu się sprzeciwiłem, ponieważ na to zasłużył.
12 Kabla yi bhantu bhano afume hwa Yakobo na bhantu bhinsi. Lakini abhantu bhala ne bhahinza ahaleshile na sogole afume hwa bhantu abhinsi. Ahogopaga abhantu bhebha hwanza itohala.
Spożywał bowiem posiłek razem z wierzącymi pochodzenia pogańskiego, ale gdy nagle przybyli żydowscy wierzący, przysłani przez Jakuba, Piotr przerwał posiłek i odsunął się od nich. Bał się bowiem, że żydowscy wierzący zobaczą, że—jedząc z poganami—łamie Prawo Mojżesza. Przybysze uważali je bowiem za wiążące.
13 Tena Abhayahudi bhamo bhaha bhwagana nubhunafiki peka nu Kefa. Amatoke gahaliishi hata yu Barnaba ahinjiye mubhunafiki uwo.
Widząc to, inni wierzący Żydzi, zastani przy tym posiłku, zaczęli naśladować obłudę Piotra, tak że w końcu dał się w to wciągnąć nawet Barnaba.
14 Lakini lwenalolaje sebhalifwata ibhangili ilyi lyoli nahamuzizye u Kefa pamaso gabho bhonti amwe nke mwe Bhayahudi, mlinitabia zya bhantu bhi mataifa badala yi tabia zyi shiyahudi?”
Stwierdziwszy, że nie postępują zgodnie z prawdą dobrej nowiny, powiedziałem Piotrowi przy wszystkich: „Jesteś Żydem, ale będąc wśród pogan nie przestrzegasz żydowskich praw. Jak więc możesz narzucać je poganom?
15 Ati twebhayahudi apapwe se bhantu bhi insi abhi mbibhi”
Od urodzenia jesteśmy Żydami, a nie poganami, którzy nie przestrzegają Prawa Mojżesza.
16 mmanye aje numo yabhaziwa ilyoli humatendo gisheria. Badala yakwe bhabhaziwa ilyoli muhati mwa Yesu Kilisti, twahonzile nulwitiho muhati mwa Yesu Kristu. Ili huje tibhaziwe ilyoli hulwitiho muhati mwa Yesu na siyo amatendo gi shelia. Humatendo gishelia nagumo umbili gwewayabhaziwa ilyoli.
Wiemy jednak, że Bóg uniewinnia nie tych, którzy przestrzegają Prawa, ale tych, którzy wierzą Jezusowi Chrystusowi. Dlatego uwierzyliśmy Mu, pragnąc zostać uniewinnieni przez Boga. Nie mogliśmy bowiem osiągnąć tego dzięki przestrzeganiu Prawa. Na tej podstawie bowiem nikt nigdy nie zostanie uniewinniony ze swoich grzechów.
17 Lakini nike tihumwanza Ungulubhi atibhazizye ilyoli, muhati mwa Kilisti tiyilola tiniti aje tilini mbibhi, je uKilisti abhombilwe ntumwa wimbibhi? Seshi nisho!
Dlatego właśnie zabiegaliśmy o uniewinnienie dzięki Chrystusowi. W ten sposób przyznaliśmy, że my również jesteśmy grzesznikami i potrzebujemy ratunku. Czy to jednak znaczy, że Chrystus nakłonił nas do grzechu? Absolutnie nie!
18 Nkenazenga usubhilo gwani adime ishelia isubhuli lyenaluyu injilolesya nini aje imvunza ishelia.
To ja sam czynię siebie przestępcą, na nowo stawiając coś, co wcześniej zburzyłem.
19 Asilile musheha mfwiye mushelia kwahiyo uhwanziwa akhale munyobhe zya Ngulubhi.
Ale to właśnie dzięki Prawu przestałem istnieć dla Prawa, a żyję dla Boga. Razem z Chrystusem zostałem bowiem przybity do krzyża.
20 Injimbihe peka nu Yesu. Senini habhili yikhala ila yu Yesu akhala muhati muline. Amaisha giakala aga mumbili inkhala hulwitiho. Muhati mwa Ngulubhi ya ngiine ani ahayifumya kwajili yaline.
Sam nie kieruję już swoim życiem, lecz Chrystus żyje we mnie i prowadzi mnie. Teraz żyję bowiem wierząc Synowi Bożemu, który ukochał mnie i oddał za mnie życie.
21 Tejelezya uweene wa Ngulubhi nkushele ilyoli yaliho ashilile nasi uYesu handi afwiye bure.
I nigdy nie zrezygnuję z łaski Boga! Jeśli ktoś twierdzi, że dzięki przestrzeganiu Prawa można zostać uniewinnionym przez Boga, to w takim razie po co umarł Chrystus?”.