Псалтирь 88
1 Песнь. Псалом Сынов Кореевых. Начальнику хора на Махалаф, для пения. Учение Емана Езрахита. Господи, Боже спасения моего! днем вопию и ночью пред Тобою:
Кораһниң оғуллири үчүн йезилған күй-нахша: — Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп, «Махалат-леанот» аһаңида оқулсун дәп, Әзралиқ Һеман язған «Масқил»: — И Пәрвәрдигар, ниҗатлиғим болған Худа, Кечә-күндүз Саңа налә қилип кәлдим.
2 да внидет пред лице Твое молитва моя; приклони ухо Твое к молению моему,
Дуайим Сениң алдиңға кирип иҗабәт болсун; Нидайимға қулақ салғайсән;
Чүнки дәрдләрдин җеним тойған, Һаятим тәһтисараға йеқинлашқан, (Sheol h7585)
4 Я сравнялся с нисходящими в могилу; я стал, как человек без силы,
Һаңға чүшүватқанлар қатарида һесаплинимән; Күч-мадари қуруған адәмдәк болуп қалдим.
5 между мертвыми брошенный, как убитые, лежащие во гробе, о которых Ты уже не вспоминаешь и которые от руки Твоей отринуты.
Өлүкләр арисиға ташланғанмән, Қирилип қәбирдә ятқанлардәк; Сән уларни йәнә әслимәйсән, Улар қолуңдин үзүп елинип жирақ қилинған.
6 Ты положил меня в ров преисподний, во мрак, в бездну.
Сән мени һаңниң әң тегигә, Зулмәтлик җайларға, деңизниң чоңқур йәрлиригә чөмдүрдүң.
7 Отяготела на мне ярость Твоя, и всеми волнами Твоими Ты поразил меня.
Қәһриң үстүмгә еғир жүктәк басти, Барлиқ долқунлириң билән мени қийнидиң.
8 Ты удалил от меня знакомых моих, сделал меня отвратительным для них; я заключен, и не могу выйти.
Мәндин дост-бурадәрлиримни жирақлаштурдуң; Уларни мәндин йиргәндүрдүң; Мән қамалғанмән, һеч чиқалмаймән.
9 Око мое истомилось от горести: весь день я взывал к Тебе, Господи, простирал к Тебе руки мои.
Көзлирим азап-оқубәттин хирәләшти; Һәр күни Саңа нида қилимән, и Пәрвәрдигар, Қоллиримни Саңа көтирип кәлдим.
10 Разве над мертвыми Ты сотворишь чудо? Разве мертвые встанут и будут славить Тебя?
Өлүкләргә мөҗизә көрситәрсәнму? Мәрһумлар орнидин туруп Саңа тәшәккүр ейтарму?
11 или во гробе будет возвещаема милость Твоя, и истина Твоя - в месте тления?
Өзгәрмәс муһәббитиң қәбирдә баян қилинарму? Һалакәт диярида садиқлиқ-һәқиқитиң махтиларму?
12 разве во мраке познают чудеса Твои, и в земле забвения - правду Твою?
Карамәтлириң зүлмәттә тонуларму? Һәққанийлиғиң «унтулуш зимини»дә билинәрму?
13 Но я к Тебе, Господи, взываю, и рано утром молитва моя предваряет Тебя.
Бирақ мән болсам, Пәрвәрдигар, Саңа пәряд көтиримән, Таң сәһәрдә дуайим алдиңға кириду.
14 Для чего, Господи, отреваешь душу мою, скрываешь лице Твое от меня?
И Пәрвәрдигар, немигә җенимни ташливәттиң? Немигә җамалиңни мәндин йошурдуң?
15 Я несчастен и истаеваю с юности; несу ужасы Твои и изнемогаю.
Яшлиғимдин тартип мән езилгән, бемардурмән; Вәһшәтлириңни көрүверип һеч һалим қалмиди.
16 Надо мною прошла ярость Твоя, устрашения Твои сокрушили меня,
Қәһриң үстүмдин өтти; Вәһимилириң мени набут қилди.
17 всякий день окружают меня, как вода: облегают меня все вместе.
Улар күн бойи ташқин сулиридәк мени оравалди, Тамамән мени чөмдүрди.
18 Ты удалил от меня друга и искреннего; знакомых моих не видно.
Җан достлиримни, ағинилиримни мениңдин жирақлаштурдуң, Мениң әзиз достум болса қараңғулуқтур!
