Псалтирь 44
1 Начальнику хора. Учение. Сынов Кореевых. Боже, мы слышали ушами своими, отцы наши рассказывали нам о деле, какое Ты соделал во дни их, во дни древние:
Нәғмичиләрниң бешиға тапшурулуп оқулсун дәп, Кораһниң оғуллири үчүн йезилған «Масқил»: — И Худа, өз қулақлиримиз билән аңлидуқ, Атилиримиз бизгә баян қилип, Өз күнлиридә, йәни қедимки заманларда Сениң қилған зор ишлириңни уқтурған еди;
2 Ты рукою Твоею истребил народы, а их насадил; поразил племена и изгнал их;
Сән [ата-бовилиримизниң алдида] Өз қолуң билән ят әлләрни қоғливетип, Уларниң [зиминиға ата-бовилиримизни] орунлаштурдуң; Ят қовмларға апәт чүшүрүп, уларни тарқитивәттиң.
3 ибо они не мечом своим приобрели землю, и не их мышца спасла их, но Твоя десница и Твоя мышца и свет лица Твоего, ибо Ты благоволил к ним.
Бәрһәқ, бовилиримиз зиминни өз қиличи билән алғини йоқ, Өз билиги билән өзлирини қутқузғиниму йоқ; Бу бәлки Сениң оң қолуң, Сениң билигиң вә җамалиңниң нуриниң қилғинидур; Чүнки Сән улардин хурсәнлик таптиң.
4 Боже, Царь мой! Ты - тот же; даруй спасение Иакову.
Сән Өзүң мениң падишасимдурсән, и Худа, Сән Яқуп үчүн ғәлибиләр буйруғучидурсән.
5 С Тобою избодаем рогами врагов наших; во имя Твое попрем ногами восстающих на нас:
Сән арқилиқ биз рәқиплиримизни һайдиветимиз; Намиң билән өзимизгә қарши турғанларни чәйләймиз;
6 ибо не на лук мой уповаю, и не меч мой спасет меня;
Чүнки өз оқяйимға таянмаймән, Қиличимму мени қутқузалмайду.
7 но Ты спасешь нас от врагов наших, и посрамишь ненавидящих нас.
Чүнки Сән бизни рәқиплиримиздин қутқуздуң, Бизгә өч болғанларни йәргә қараттиң.
8 О Боге похвалимся всякий день, и имя Твое будем прославлять вовек.
Худани күн бойи иптихарлинип махтаймиз; Намиңни әбәдил-әбәткичә мәдһийиләймиз. (Селаһ)
9 Но ныне Ты отринул и посрамил нас, и не выходишь с войсками нашими;
Бирақ Сән [һазир] бизни ташлаветип аһанәткә қалдурдуң; Қошунлиримиз билән җәңгә биллә чиқмайсән.
10 обратил нас в бегство от врага, и ненавидящие нас грабят нас;
Сән рәқиплиримиз алдида бизни чекиндүрдүң; Бизни өчмәнләргә халиғанчә талан-тараҗ қилдурдуң.
11 Ты отдал нас, как овец, на съедение и рассеял нас между народами;
Союшқа тапшурулған қойлардәк, бизни уларға тапшурдуң, Әлләр арисиға бизни тарқитивәттиң.
12 без выгоды Ты продал народ Твой и не возвысил цены его;
Сән Өз хәлқиңни бекарға сетивәттиң, Униң қиммитидин Өзүң һеч бейип кәтмидиң;
13 отдал нас на поношение соседям нашим, на посмеяние и поругание живущим вокруг нас;
Сән бизни хошна әлләрниң мәсқирисигә қалдурғансән; Әтрапимиздикиләргә аһанәт, заңлиқ объекти қилдиңсән.
14 Ты сделал нас притчею между народами, покиванием головы между иноплеменниками.
Сән бизни әлләр арисида сөз-чөчәккә қойдуңсән, Ят қовмлар бизгә баш чайқишип қарашмақта.
15 Всякий день посрамление мое предо мною, и стыд покрывает лице мое
Мәсқирә һәм күпүрлүк ейтқучиларниң авази түпәйлидин, Дүшмәнләр вә өч алғучилар түпәйлидин, Күн бойи уятим алдимдин кәтмәйду, Йүзүмниң номуси мени чирмивалди.
16 от голоса поносителя и клеветника, от взоров врага и мстителя:
17 все это пришло на нас, но мы не забыли Тебя и не нарушили завета Твоего.
Мана буларниң һәммиси бешимизға чүшти; Бирақ биз Сени унтумидуқ, Яки әһдәңгә һеч асийлиқ қилмидуқ;
18 Не отступило назад сердце наше, и стопы наши не уклонились от пути Твоего,
Қәлбимиз һеч янмиди, Саңа садақәтсизлик қилмидуқ, Қәдәмлиримиз йолуңдин һеч езип кәтмиди.
19 когда Ты сокрушил нас в земле драконов и покрыл нас тенью смертною.
Бирақ Сән бизни чилбөриләр маканида әздиң, Бизгә өлүм сайисини чаплаштурдуң.
20 Если бы мы забыли имя Бога нашего и простерли руки наши к богу чужому,
Әгәр биз Худайимизниң намини унтуған болсақ, Яки ят бир илаһқа қол көтәргән болсақ,
21 то не взыскал ли бы сего Бог? Ибо Он знает тайны сердца.
Худа Сән чоқум буни сүрүштә қилмас едиңму, Қәлбтики сирларни билип туридиған турсаң?
22 Но за Тебя умерщвляют нас всякий день, считают нас за овец, обреченных на заклание.
Бирақ Сән түпәйли биз күн бойи қирилмақтимиз; Боғузлинишни күтүп турған қойлар кәби һесапланмақтимиз.
23 Восстань, что спишь, Господи! пробудись, не отринь навсегда.
Ойған, и рәб! Немишкә ухлап ятисән? Орнуңдин тур, бизни мәңгүгә ташлавәтмигәйсән!
24 Для чего скрываешь лице Твое, забываешь скорбь нашу и угнетение наше?
Немишкә йүзүңни биздин йошурисән? Немишкә күлпәтлиримизгә, учриған зулумлиримизға писәнт қилмайсән?
25 ибо душа наша унижена до праха, утроба наша прильнула к земле.
Қариғина, җенимиз тупрақта беғирлап жүриду; Тенимиз йәргә чаплашти;
26 Восстань на помощь нам и избавь нас ради милости Твоей.
Орнуңдин туруп бизгә ярдәмдә болғайсән! Өзүңниң өзгәрмәс муһәббитиң сәвәвидин, Бизләрни һөрлүккә чиқарғайсән!
