< Иов 29 >
1 И продолжал Иов возвышенную речь свою и сказал:
Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
2 о, если бы я был, как в прежние месяцы, как в те дни, когда Бог хранил меня,
Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
3 когда светильник Его светил над головою моею, и я при свете Его ходил среди тьмы;
Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
4 как был я во дни молодости моей, когда милость Божия была над шатром моим,
Sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
5 когда еще Вседержитель был со мною, и дети мои вокруг меня,
Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
6 когда пути мои обливались молоком, и скала источала для меня ручьи елея!
Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
7 когда я выходил к воротам города и на площади ставил седалище свое, -
Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
8 юноши, увидев меня, прятались, а старцы вставали и стояли;
Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 князья удерживались от речи и персты полагали на уста свои;
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 голос знатных умолкал, и язык их прилипал к гортани их.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Ухо, слышавшее меня, ублажало меня; око видевшее восхваляло меня,
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
12 потому что я спасал страдальца вопиющего и сироту беспомощного.
Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
13 Благословение погибавшего приходило на меня, и сердцу вдовы доставлял я радость.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Я облекался в правду, и суд мой одевал меня, как мантия и увясло.
Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
15 Я был глазами слепому и ногами хромому;
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 отцом был я для нищих и тяжбу, которой я не знал, разбирал внимательно.
Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
17 Сокрушал я беззаконному челюсти и из зубов его исторгал похищенное.
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 И говорил я: в гнезде моем скончаюсь, и дни мои будут многи, как песок;
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 корень мой открыт для воды, и роса ночует на ветвях моих;
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 слава моя не стареет, лук мой крепок в руке моей.
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 Внимали мне и ожидали, и безмолвствовали при совете моем.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 После слов моих уже не рассуждали; речь моя капала на них.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Ждали меня, как дождя, и, как дождю позднему, открывали уста свои.
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Бывало, улыбнусь им - они не верят; и света лица моего они не помрачали.
Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Я назначал пути им и сидел во главе и жил как царь в кругу воинов, как утешитель плачущих.
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.