Псалмул 42
1 Кум дореште ун черб извоареле де апэ, аша Те дореште суфлетул меу пе Тине, Думнезеуле!
Veisuunjohtajalle; koorahilaisten mietevirsi. Niinkuin peura halajaa vesipuroille, niin minun sieluni halajaa sinua, Jumala.
2 Суфлетул меу ынсетязэ дупэ Думнезеу, дупэ Думнезеул чел виу; кынд мэ вой дуче ши мэ вой арэта ынаинтя луй Думнезеу?
Minun sieluni janoo Jumalaa, elävää Jumalaa. Milloin saan minä tulla Jumalan kasvojen eteen?
3 Ку лакримь мэ хрэнеск зи ши ноапте, кынд ми се зиче фэрэ ынчетаре: „Унде есте Думнезеул тэу?”
Kyyneleeni ovat minun ruokani päivin ja öin, kun minulle joka päivä sanotaan: "Missä on sinun Jumalasi?"
4 Мь-адук аминте ши-мь вэрс тот фокул инимий ын мине кынд мэ гындеск кум мерӂям ынконжурат де мулциме ши кум ынаинтам ын фрунтя ей спре Каса луй Думнезеу, ын мижлокул стригэтелор де букурие ши мулцумире але уней мулцимь ын сэрбэтоаре.
Näitä minä muistelen ja vuodatan sydämeni: minä kuljin väentungoksessa, astuin sen kanssa Jumalan huoneeseen riemun ja kiitoksen raikuessa juhlivasta joukosta.
5 Пентру че те мыхнешть, суфлете, ши ӂемь ынэунтрул меу? Нэдэждуеште ын Думнезеу, кэч ярэшь Ыл вой лэуда; Ел есте мынтуиря мя ши Думнезеул меу.
Miksi murehdit, minun sieluni, ja olet minussa niin levoton? Odota Jumalaa. Sillä vielä minä saan häntä kiittää hänen kasvojensa avusta.
6 Ымь есте мыхнит суфлетул ын мине, Думнезеуле, де ачея ла Тине мэ гындеск дин цара Йорданулуй, дин Хермон ши дин мунтеле Мицеар.
Minun Jumalani, minun sieluni on murheellinen minussa, sentähden minä muistan sinua Jordanin maalla, Hermonin kukkuloilla ja Misarin vuorella.
7 Ун вал кямэ ун алт вал ла вуетул кэдерий апелор Тале; тоате талазуриле ши валуриле Тале трек песте мине.
Sinun koskiesi pauhussa syvyys syvyydelle huutaa, kaikki sinun kuohusi ja aaltosi käyvät minun ylitseni.
8 Зиуа, Домнул ымь дэдя ындураря Луй, яр ноаптя, кынтам лауделе Луй ши ынэлцам о ругэчуне Думнезеулуй веций меле.
Päivällä Herra säätää armonsa, ja yöllä minä hänelle veisaan ja rukoilen elämäni Jumalaa.
9 Де ачея зик луй Думнезеу, Стынка мя: „Пентру че мэ уйць? Пентру че требуе сэ умблу плин де ынтристаре суб апэсаря врэжмашулуй?”
Minä sanon Jumalalle, kalliolleni: "Miksi olet minut unhottanut? Miksi minun täytyy käydä murhepuvussa, vihollisen ahdistamana?"
10 Паркэ ми се сфэрымэ оаселе ку сабия кынд мэ батжокореск врэжмаший мей ши-мь зик неынчетат: „Унде есте Думнезеул тэу?”
Minun luitani jäytää, kun viholliseni minua häpäisevät, sanoen minulle kaiken päivää: "Missä on sinun Jumalasi?"
11 Пентру че те мыхнешть, суфлете, ши ӂемь ынэунтрул меу? Нэдэждуеште ын Думнезеу, кэч ярэшь Ыл вой лэуда; Ел есте мынтуиря мя ши Думнезеул меу.
Miksi murehdit, minun sieluni, ja miksi olet minussa niin levoton? Odota Jumalaa. Sillä vielä minä saan kiittää häntä, minun kasvojeni apua, minun Jumalaani.
