Псалмул 137

1 Пе малуриле рыурилор Бабилонулуй, шедям жос ши плынӂям кынд не адучям аминте де Сион.

An Babels Strömen sitzen wir, jedoch wir weinen, denken wir an Sion.

2 Ын сэлчииле дин цинутул ачела не атырнасерэм харпеле.

Wir hängen in den Weidenbüschen die Harfen auf.

3 Кэч, аколо, бируиторий ноштри не черяу кынтэрь ши асуприторий ноштри не черяу букурие зикынд: „Кынтаци-не кытева дин кынтэриле Сионулуй!”

Denn unsere Zwingherrn fordern Lieder dort von uns und heitre Klänge unsere Peiniger: "Ein Lied von Sion singet uns!"

4 Кум сэ кынтэм ной кынтэриле Домнулуй пе ун пэмынт стрэин?

Wie könnten wir ein Lied dem Herrn zu Ehren in fremdem Lande singen? -

5 Дакэ те вой уйта, Иерусалиме, сэ-шь уйте дряпта мя дестойничия ей!

Vergeß ich dein, Jerusalem, verdorr mir meine Rechte!

6 Сэ ми се липяскэ лимба де черул гурий дакэ ну-мь вой адуче аминте де тине, дакэ ну вой фаче дин Иерусалим кулмя букурией меле!

Die Zunge klebe mir am Gaumen, wenn ich nicht dein gedächte, wenn ich in größter Freude selbst das Los Jerusalems mir nicht zu Herzen nähme! -

7 Аду-Ць аминте, Доамне, де копиий Едомулуй, каре, ын зиуа ненорочирий Иерусалимулуй, зичяу: „Радеци-л, радеци-л дин темелий!”

Gedenke, Herr, den Edomssöhnen den Tag Jerusalems, an dem sie riefen: "Zerstört, zerstört es gründlich!"

8 Ах! фийка Бабилонулуй, сортитэ пустиирий, фериче де чине-ць ва ынтоарче ла фел рэул пе каре ни л-ай фэкут!

Du Tochter Babels, du Verwüsterin! Heil dem, der dir vergilt, was du an uns verübt!

9 Фериче де чине ва апука пе прунчий тэй ши-й ва здроби де стынкэ!

Heil dem, der deine Kindlein packt und an den Felsen schlägt!