Псалмул 137

1 Пе малуриле рыурилор Бабилонулуй, шедям жос ши плынӂям кынд не адучям аминте де Сион.

Sur les bords des fleuves de Babylone, Nous étions assis et nous pleurions, En nous souvenant de Sion.

2 Ын сэлчииле дин цинутул ачела не атырнасерэм харпеле.

Aux saules de la contrée Nous avions suspendu nos harpes.

3 Кэч, аколо, бируиторий ноштри не черяу кынтэрь ши асуприторий ноштри не черяу букурие зикынд: „Кынтаци-не кытева дин кынтэриле Сионулуй!”

Là, nos vainqueurs nous demandaient des chants, Et nos oppresseurs de la joie: Chantez-nous quelques-uns des cantiques de Sion!

4 Кум сэ кынтэм ной кынтэриле Домнулуй пе ун пэмынт стрэин?

Comment chanterions-nous les cantiques de l’Éternel Sur une terre étrangère?

5 Дакэ те вой уйта, Иерусалиме, сэ-шь уйте дряпта мя дестойничия ей!

Si je t’oublie, Jérusalem, Que ma droite m’oublie!

6 Сэ ми се липяскэ лимба де черул гурий дакэ ну-мь вой адуче аминте де тине, дакэ ну вой фаче дин Иерусалим кулмя букурией меле!

Que ma langue s’attache à mon palais, Si je ne me souviens de toi, Si je ne fais de Jérusalem Le principal sujet de ma joie!

7 Аду-Ць аминте, Доамне, де копиий Едомулуй, каре, ын зиуа ненорочирий Иерусалимулуй, зичяу: „Радеци-л, радеци-л дин темелий!”

Éternel, souviens-toi des enfants d’Édom, Qui, dans la journée de Jérusalem, Disaient: Rasez, rasez Jusqu’à ses fondements!

8 Ах! фийка Бабилонулуй, сортитэ пустиирий, фериче де чине-ць ва ынтоарче ла фел рэул пе каре ни л-ай фэкут!

Fille de Babylone, la dévastée, Heureux qui te rend la pareille, Le mal que tu nous as fait!

9 Фериче де чине ва апука пе прунчий тэй ши-й ва здроби де стынкэ!

Heureux qui saisit tes enfants, Et les écrase sur le roc!