Псалмул 104
1 Бинекувынтязэ, суфлете, пе Домнул! Доамне Думнезеуле, Ту ешть немэрӂинит де маре! Ту ешть ымбрэкат ку стрэлучире ши мэрецие!
Anima mia, benedici l’Eterno! O Eterno, mio Dio, tu sei sommamente grande; sei vestito di splendore e di maestà.
2 Те ынвелешть ку лумина ка ши ку о манта; ынтинзь черуриле ка ун корт.
Egli s’ammanta di luce come d’una veste; distende i cieli come un padiglione;
3 Ку апеле Ыць ынтокмешть вырфул локуинцей Тале; дин норь Ыць фачь карул ши умбли пе арипиле вынтулуй.
egli costruisce le sue alte stanze nelle acque; fa delle nuvole il suo carro, s’avanza sulle ali del vento;
4 Дин вынтурь Ыць фачь соль ши дин флэкэрь де фок, служиторь.
fa dei venti i suoi messaggeri, delle fiamme di fuoco i suoi ministri.
5 Ту ай ашезат пэмынтул пе темелииле луй ши ничодатэ ну се ва клэтина.
Egli ha fondato la terra sulle sue basi; non sarà smossa mai in perpetuo.
6 Ту ыл акоперисешь ку адынкул кум л-ай акопери ку о хайнэ; апеле стэтяу пе мунць,
Tu l’avevi coperta dell’abisso come d’una veste, le acque s’erano fermate sui monti.
7 дар, ла аменинцаря Та, ау фуӂит, ла гласул тунетулуй Тэу, ау луат-о ла фугэ,
Alla tua minaccia esse si ritirarono, alla voce del tuo tuono fuggirono spaventate.
8 суинду-се пе мунць ши коборынду-се ын вэй, пынэ ла локул пе каре ли-л хотэрысешь Ту.
Le montagne sorsero, le valli s’abbassarono nel luogo che tu avevi stabilito per loro.
9 Ле-ай пус о марӂине пе каре ну требуе с-о трякэ, пентру ка сэ ну се май ынтоаркэ сэ акопере пэмынтул.
Tu hai posto alle acque un limite che non trapasseranno; esse non torneranno a coprire la terra.
10 Ту фачь сэ цышняскэ извоареле ын вэй ши еле кург принтре мунць.
Egli manda fonti nelle valli, ed esse scorrono fra le montagne;
11 Ту адэпь ла еле тоате фяреле кымпулуй; ын еле ышь потолеск сетя мэгарий сэлбатичь.
abbeverano tutte le bestie della campagna, gli asini selvatici vi si dissetano.
12 Пэсэриле черулуй локуеск пе марӂиниле лор ши фак сэ ле рэсуне гласул принтре рамурь.
Presso a quelle si riparano gli uccelli del cielo; di mezzo alle fronde fanno udir la loro voce.
13 Дин локашул Тэу чел ыналт Ту узь мунций ши се сатурэ пэмынтул де родул лукрэрилор Тале.
Egli adacqua i monti dall’alto delle sue stanze, la terra è saziata col frutto delle tue opere.
14 Ту фачь сэ кряскэ ярба пентру вите ши вердецурь пентру невоиле омулуй, ка пэмынтул сэ дя хранэ:
Egli fa germogliar l’erba per il bestiame e le piante per il servizio dell’uomo, facendo uscir dalla terra il nutrimento,
15 вин, каре ынвеселеште инима омулуй, унтделемн, каре-й ынфрумусецязэ фаца, ши пыне, каре-й ынтэреште инима.
e il vino che rallegra il cuor dell’uomo, e l’olio che gli fa risplender la faccia, e il pane che sostenta il cuore dei mortali.
16 Се удэ копачий Домнулуй, чедрий дин Либан, пе каре й-а сэдит Ел.
Gli alberi dell’Eterno sono saziati, i cedri del Libano, ch’egli ha piantati.
17 Ын ей ышь фак пэсэриле куйбурь, яр кокостыркул ышь аре локуинца ын кипарошь;
Gli uccelli vi fanno i loro nidi; la cicogna fa dei cipressi la sua dimora;
18 мунций чей ыналць сунт пентру цапий сэлбатичь, яр стынчиле сунт адэпост пентру епурь.
le alte montagne son per i camosci, le rocce sono il rifugio de’ conigli.
19 Ел а фэкут луна ка сэ арате времуриле; соареле штие кынд требуе сэ апунэ.
Egli ha fatto la luna per le stagioni; il sole conosce il suo tramonto.
20 Ту адучь ынтунерикул ши се фаче ноапте: атунч тоате фяреле пэдурилор се пун ын мишкаре,
Tu mandi le tenebre e vien la notte, nella quale tutte le bestie delle foreste si mettono in moto.
21 пуий де лей муӂеск дупэ прадэ ши ышь чер храна де ла Думнезеу.
I leoncelli ruggono dietro la preda e chiedono il loro pasto a Dio.
22 Кынд рэсаре соареле, еле фуг ынапой ши се кулкэ ын визуиниле лор.
Si leva il sole, esse si ritirano e vanno a giacere nei loro covi.
23 Дар омул есе ла лукрул сэу ши ла мунка луй пынэ сяра.
L’uomo esce all’opera sua e al suo lavoro fino alla sera.
24 Кыт де мулте сунт лукрэриле Тале, Доамне! Ту пе тоате ле-ай фэкут ку ынцелепчуне ши пэмынтул есте плин де фэптуриле Тале.
Quanto son numerose le tue opere, o Eterno! Tu le hai fatte tutte con sapienza; la terra è piena delle tue ricchezze.
25 Ятэ маря чя ынтинсэ ши маре: ын еа се мишкэ ненумэрате вецуитоаре мичь ши марь.
Ecco il mare, grande ed ampio, dove si muovon creature senza numero, animali piccoli e grandi.
26 Аколо, пе еа, умблэ корэбииле ши ын еа есте левиатанул ачела пе каре л-ай фэкут сэ се жоаче ын валуриле ей.
Là vogano le navi e quel leviatan che hai creato per scherzare in esso.
27 Тоате ачесте вецуитоаре Те аштяптэ, ка сэ ле дай храна ла време.
Tutti quanti sperano in te che tu dia loro il lor cibo a suo tempo.
28 Ле-о дай Ту, еле о примеск; Ыць дескизь Ту мына, еле се сатурэ де бунэтэциле Тале.
Tu lo dài loro ed essi lo raccolgono; tu apri la mano ed essi son saziati di beni.
29 Ыць аскунзь Ту Фаца, еле тремурэ; ле ей Ту суфларя, еле мор ши се ынторк ын цэрына лор.
Tu nascondi la tua faccia, essi sono smarriti; tu ritiri il loro fiato, ed essi muoiono e tornano nella loro polvere.
30 Ыць тримиць Ту суфларя: еле сунт зидите ши ынноешть астфел фаца пэмынтулуй.
Tu mandi il tuo spirito, essi sono creati, e tu rinnovi la faccia della terra.
31 Ын вечь сэ цинэ слава Домнулуй! Сэ Се букуре Домнул де лукрэриле Луй!
Duri in perpetuo la gloria dell’Eterno, si rallegri l’Eterno nelle opere sue!
32 Ел привеште пэмынтул, ши пэмынтул се кутремурэ; атинӂе мунций, ши ей фумегэ.
Egli riguarda la terra, ed essa trema; egli tocca i monti, ed essi fumano.
33 Вой кынта Домнулуй кыт вой трэи, вой лэуда пе Думнезеул меу кыт вой фи.
Io canterò all’Eterno finché io viva; salmeggerò al mio Dio finché io esista.
34 Фие плэкуте Луй кувинтеле меле! Мэ букур де Домнул.
Possa la mia meditazione essergli gradita! Io mi rallegrerò nell’Eterno.
35 Сэ пярэ пэкэтоший де пе пэмынт ши чей рэй сэ ну май фие! Бинекувынтязэ, суфлете, пе Домнул! Лэудаць пе Домнул!
Spariscano i peccatori dalla terra, e gli empi non siano più! Anima mia, benedici l’Eterno. Alleluia.
