Иосуа 14
1 Ятэ локуриле пе каре ле-ау примит копиий луй Исраел ка моштенире ын цара Канаанулуй, пе каре ли ле-ау ымпэрцит ынтре ей преотул Елеазар, Иосуа, фиул луй Нун, ши кэпетенииле де фамилие але семинциилор копиилор луй Исраел.
Das ist es aber, was die Kinder Israel im Lande Kanaan geerbt haben, was Eleasar, der Priester, und Josua, der Sohn Nuns, und die obersten Väter der Stämme der Kinder Israel unter sie ausgeteilt haben,
2 Ымпэрциря с-а фэкут прин сорць, кум порунчисе Домнул прин Мойсе, пентру челе ноуэ семинций ши жумэтате.
als sie es durch das Los unter sie teilten, wie der HERR durch Mose geboten hatte, es den neunundeinhalb Stämmen zu geben.
3 Кэч Мойсе дэдусе о моштенире челор доуэ семинций ши жумэтате де чялалтэ парте а Йорданулуй, дар левицилор ну ле дэдусе моштенире принтре ей.
Denn den zwei Stämmen und dem halben Stamm hatte Mose ihr Erbteil jenseits des Jordan gegeben; den Leviten aber hatte er kein Erbteil unter ihnen gegeben.
4 Фиий луй Иосиф алкэтуяу доуэ семинций: Манасе ши Ефраим; ши левицилор ну ли с-а дат парте ын царэ, афарэ де четэциле пентру локуит, ку локуриле гоале димпрежурул лор пентру турмеле ши авериле лор.
Denn die Kinder Joseph bildeten zwei Stämme, Manasse und Ephraim. Darum gaben sie den Leviten keinen Teil am Landbesitz, sondern nur Städte, um darin zu wohnen, und ihre Weideplätze für ihr Vieh und ihre Güter.
5 Копиий луй Исраел ау фэкут ынтокмай дупэ порунчиле пе каре ле дэдусе луй Мойсе Домнул ши ау ымпэрцит цара.
Wie der HERR dem Mose geboten hatte, also taten die Kinder Israel und teilten das Land.
6 Фиий луй Иуда с-ау апропият де Иосуа ла Гилгал; ши Калеб, фиул луй Иефуне, Кенизитул, й-а зис: „Штий че а спус Домнул луй Мойсе, омул луй Думнезеу, ку привире ла мине ши ку привире ла тине, ла Кадес-Барня.
Da traten die Kinder Juda zu Josua in Gilgal, und Kaleb, der Sohn Jephunnes, der Kenisiter, sprach zu ihm: Du weißt, was der HERR zu Mose, dem Mann Gottes, meinet und deinetwegen zu Kadesch-Barnea gesagt hat.
7 Ерам ын вырстэ де патрузечь де ань кынд м-а тримис Мойсе, робул Домнулуй, дин Кадес-Барня, ка сэ искодеск цара, ши й-ам адус штирь аша кум ымь спуня инима мя куратэ.
Ich war vierzig Jahre alt, als mich Mose, der Knecht des HERRN, von Kadesch-Barnea aussandte, das Land auszukundschaften, und ich brachte ihm Bericht, so wie es mir ums Herz war.
8 Фраций мей каре се суисерэ ымпреунэ ку мине ау тэят инима попорулуй, дар еу ам урмат ын тотул каля Домнулуй Думнезеулуй меу.
Aber meine Brüder, die mit mir hinaufgezogen waren, machten dem Volk das Herz verzagt; ich aber folgte dem HERRN, meinem Gott, gänzlich nach.
9 Ши ын зиуа ачея, Мойсе а журат ши а зис: ‘Цара ын каре а кэлкат пичорул тэу ва фи моштениря та пе вечие, пентру тине ши пентру копиий тэй, пентру кэ ай урмат ын тотул воя Домнулуй Думнезеулуй меу.’
Da schwur mir Mose an demselben Tag und sprach: Das Land, darauf du mit deinem Fuß getreten bist, soll dein und deiner Kinder Erbteil sein ewiglich, weil du dem HERRN, meinem Gott, gänzlich nachgefolgt bist!
10 Акум ятэ кэ Домнул м-а цинут ын вяцэ, кум а спус. Сунт патрузечь ши чинч де ань де кынд ворбя Домнул астфел луй Мойсе, кынд умбла Исраел прин пустиу, ши акум ятэ кэ азь сунт ын вырстэ де оптзечь ши чинч де ань.
Und nun siehe, der HERR hat mich leben lassen, wie er geredet hat. Und es sind nunmehr fünfundvierzig Jahre, seit der HERR solches zu Mose sagte, als Israel in der Wüste wandelte. Und nun siehe, ich bin heute fünfundachtzig Jahre alt
11 Ши астэзь, сунт тот аша де таре ка ын зиуа кынд м-а тримис Мойсе; ам тот атыта путере кыт авям атунч, фие пентру луптэ, фие пентру ка сэ мерг ын фрунтя воастрэ.
und bin noch heute so stark, wie ich war an dem Tage, als mich Mose aussandte; wie meine Kraft damals war, also ist sie auch jetzt, zu streiten und aus und einzuziehen.
12 Дэ-мь дар мунтеле ачеста деспре каре а ворбит Домнул пе время ачея, кэч ай аузит атунч кэ аколо сунт анакимь ши кэ сунт четэць марь ши ынтэрите. Домнул ва фи, поате, ку мине ши-й вой изгони, кум а спус Домнул.”
Und nun, so gib mir dieses Gebirge, davon der HERR geredet hat an jenem Tage; denn du hörtest an demselben Tage, daß die Enakiter darauf wohnen und daß es große und feste Städte hat; vielleicht wird der HERR mit mir sein, daß ich sie vertreibe, wie der HERR geredet hat!
13 Иосуа а бинекувынтат пе Калеб, фиул луй Иефуне, ши й-а дат ка моштенире Хебронул.
Da segnete ihn Josua und gab also Kaleb, dem Sohn Jephunnes, Hebron zum Erbteil.
14 Астфел, Калеб, фиул луй Иефуне, Кенизитул, а авут де моштенире пынэ ын зиуа де азь Хебронул, пентру кэ урмасе ын тотул каля Домнулуй Думнезеулуй луй Исраел.
Daher ward Hebron das Erbteil Kalebs, des Sohnes Jephunnes, des Kenisiters, bis auf diesen Tag, weil er dem HERRN, dem Gott Israels, gänzlich nachgefolgt war.
15 Хебронул се кема май ынаинте Кириат-Арба – Арба фусесе омул чел май маре динтре анакимь. Ши цара с-а одихнит де рэзбой.
Aber Hebron hieß vor Zeiten Kirjat-Arba. Der war der größte Mann unter den Enakitern. Und das Land ruhte aus vom Kriege.
