ИОНА 4
1 Лукрул ачеста н-а плэкут делок луй Иона ши с-а мыният.
Ma Giona ne provò grande dispiacere e ne fu indispettito.
2 С-а ругат Домнулуй ши а зис: „Ах! Доамне, ну есте ачаста токмай че зичям еу кынд ерам ынкэ ын цара мя? Токмай лукрул ачеста воям сэ-л ынлэтур фуӂинд ла Тарс. Кэч штиям кэ ешть ун Думнезеу милос ши плин де ындураре, ынделунг рэбдэтор ши богат ын бунэтате ши кэ Те кэешть де рэу!
Pregò il Signore: «Signore, non era forse questo che dicevo quand'ero nel mio paese? Per ciò mi affrettai a fuggire a Tarsis; perché so che tu sei un Dio misericordioso e clemente, longanime, di grande amore e che ti lasci impietosire riguardo al male minacciato.
3 Акум, Доамне, я-мь вяца, кэч вряу май бине сэ мор декыт сэ трэеск!”
Or dunque, Signore, toglimi la vita, perché meglio è per me morire che vivere!».
4 Домнул а рэспунс: „Бине фачь ту де те мыний?”
Ma il Signore gli rispose: «Ti sembra giusto essere sdegnato così?».
5 Ши Иона а ешит дин четате ши с-а ашезат ла рэсэрит де четате. Аколо шь-а фэкут ун умбрар ши а стат суб ел пынэ ва ведя че аре сэ се ынтымпле ку четатя.
Giona allora uscì dalla città e sostò a oriente di essa. Si fece lì un riparo di frasche e vi si mise all'ombra in attesa di vedere ciò che sarebbe avvenuto nella città.
6 Домнул Думнезеу а фэкут сэ кряскэ ун куркубете, каре с-а ридикат песте Иона, ка сэ факэ умбрэ капулуй луй ши сэ-л факэ сэ-й трякэ мыния. Иона с-а букурат фоарте мулт де куркубетеле ачеста.
Allora il Signore Dio fece crescere una pianta di ricino al di sopra di Giona per fare ombra sulla sua testa e liberarlo dal suo male. Giona provò una grande gioia per quel ricino.
7 Дар а доуа зи, ла рэсэритул соарелуй, Думнезеу а адус ун верме, каре а ынцепат куркубетеле, ши куркубетеле с-а ускат.
Ma il giorno dopo, allo spuntar dell'alba, Dio mandò un verme a rodere il ricino e questo si seccò.
8 Кынд а рэсэрит соареле, Думнезеу а фэкут сэ суфле ун вынт ускат де ла рэсэрит ши соареле а бэтут песте капул луй Иона, ши Иона а лешинат. Атунч а дорит сэ моарэ ши а зис: „Май бине сэ мор декыт сэ трэеск!”
Quando il sole si fu alzato, Dio fece soffiare un vento d'oriente, afoso. Il sole colpì la testa di Giona, che si sentì venir meno e chiese di morire, dicendo: «Meglio per me morire che vivere».
9 Дар Думнезеу а зис луй Иона: „Бине фачь ту де те мыний дин причина куркубетелуй?” Ел а рэспунс: „Да, бине фак кэ мэ мыний пынэ ла моарте!”
Dio disse a Giona: «Ti sembra giusto essere così sdegnato per una pianta di ricino?». Egli rispose: «Sì, è giusto; ne sono sdegnato al punto da invocare la morte!».
10 Атунч ши Домнул а зис: „Цие ыць есте милэ де куркубетеле ачеста, каре ну те-а костат ничо трудэ ши пе каре ну ту л-ай фэкут сэ кряскэ, чи ынтр-о ноапте с-а нэскут ши ынтр-о ноапте а перит.
Ma il Signore gli rispose: «Tu ti dai pena per quella pianta di ricino per cui non hai fatto nessuna fatica e che tu non hai fatto spuntare, che in una notte è cresciuta e in una notte è perita:
11 Ши Мие сэ ну-Мь фие милэ де Ниниве, четатя чя маре, ын каре се афлэ май мулт де о сутэ доуэзечь де мий де оамень, каре ну штиу сэ деосебяскэ дряпта де стынга лор, афарэ де о мулциме де вите!”
e io non dovrei aver pietà di Ninive, quella grande città, nella quale sono più di centoventimila persone, che non sanno distinguere fra la mano destra e la sinistra, e una grande quantità di animali?».
