Йов 4
1 Елифаз дин Теман а луат кувынтул ши а зис:
Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:
2 „Дакэ вом ындрэзни сэ-ць ворбим, те вей супэра? Дар чине ар путя сэ такэ?
Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?
3 Де мулте орь ту ай ынвэцат пе алций ши ай ынтэрит мыниле слэбите.
Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;
4 Кувинтеле тале ау ридикат пе чей че се клэтинау ши ай ынтэрит ӂенункий каре се ындояу.
Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.
5 Ши акум, кынд есте ворба де тине, ешть слаб! Акум, кынд ешть атинс ту, те тулбурь! Ну есте фрика та де Думнезеу сприжинул тэу?
Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.
6 Нэдеждя та ну-й неприхэниря та?
Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?
7 Аду-ць аминте, те рог! Каре невиноват а перит? Каре оамень неприхэниць ау фост нимичиць?
Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?
8 Дупэ кыте ам вэзут еу, нумай чей че арэ фэрэделеӂя ши сямэнэ нелеӂюиря ый сечерэ роаделе!
Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.
9 Ачея пер прин суфларя луй Думнезеу, нимичиць де вынтул мынией Луй.
Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.
10 Муӂетул леилор ынчетязэ, динций пуилор де лей сунт здробиць!
O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.
11 Леул бэтрын пере дин липсэ де прадэ ши пуий леоайчей се рисипеск.
O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.
12 Ун кувынт с-а фуришат пынэ ла мине, ши урекя мя й-а принс сунетеле ушоаре.
Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.
13 Ын клипа кынд веденииле де ноапте фрэмынтэ гындул, кынд оамений сунт куфундаць ынтр-ун сомн адынк,
Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,
14 м-а апукат гроаза ши спайма, ши тоате оаселе мь-ау тремурат.
Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.
15 Ун дух а трекут пе лынгэ мине… Тот пэрул ми с-а збырлит ка аричул…
Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.
16 Ун кип ку о ынфэцишаре некуноскутэ ера ынаинтя окилор мей. Ши ам аузит ун глас каре шоптя ынчетишор:
Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:
17 ‘Фи-ва омул фэрэ винэ ынаинтя луй Думнезеу? Фи-ва ел курат ынаинтя Челуй че л-а фэкут?’
Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?
18 Дакэ н-аре ынкредере Думнезеу нич ын служиторий Сэй, дакэ гэсеште Ел грешель кяр ла ынӂерий Сэй,
Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,
19 ку кыт май мулт ла чей че локуеск ын касе де лут, каре ышь траг обыршия дин цэрынэ ши пот фи здробиць ка ун верме!
Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!
20 Де диминяцэ пынэ сяра сунт здробиць, пер пентру тотдяуна ши нимень ну цине сяма де ей.
Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.
21 Ли се тае фирул веций, мор ши тот н-ау кэпэтат ынцелепчуня!
Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.
