Йов 3
1 Дупэ ачея, Йов а дескис гура ши а блестемат зиуа ын каре с-а нэскут.
DOPO questo, Giobbe aprì la sua bocca, e maledisse il suo giorno.
2 А луат кувынтул ши а зис:
E prese a dire:
3 „Блестемате сэ фие зиуа ын каре м-ам нэскут ши ноаптя каре а зис: ‘С-а зэмислит ун копил де парте бэрбэтяскэ!’
Possa perire il giorno nel quale io nacqui, E la notte che fu detto: Un maschio è nato.
4 Префакэ-се ын ынтунерик зиуа ачея, сэ ну Се ынгрижяскэ Думнезеу де еа дин чер ши сэ ну май стрэлучяскэ лумина песте еа!
Quel giorno sia tenebroso; Iddio non ne abbia cura da alto, E non risplenda la luce sopra esso.
5 С-о куприндэ ынтунерикул ши умбра морций, норь грошь сэ винэ песте еа ши негурь де песте зи с-о ынспэймынте!
Tenebre, ed ombra di morte rendanlo immondo; La nuvola dimori sopra esso; [Queste cose] rendanlo spaventevole, quali [sono] i giorni più acerbi.
6 Ноаптя ачея! С-о акопере ынтунерикул, сэ пярэ дин ан, сэ ну май фие нумэратэ ынтре лунь!
Caligine ingombri quella notte; Non rallegrisi fra i giorni dell'anno, Non sia annoverata fra i mesi.
7 Да, стярпэ сэ фие ноаптя ачея, дукэ-се веселия дин еа!
Ecco, quella notte sia solitaria, Non facciansi in essa canti alcuni.
8 Блестематэ сэ фие де чей че блестемэ зилеле, де чей че штиу сэ ынтэрыте левиатанул;
Maledicanla coloro che maledicono i giorni, I quali son [sempre] apparecchiati a far nuovi lamenti.
9 сэ се ынтунече стелеле дин амургул ей, ын задар сэ аштепте лумина ши сэ ну май вадэ ӂенеле зорилор зилей!
Oscurinsi le stelle del suo vespro; Aspetti la luce, ma non ne [venga] alcuna, E non vegga le palpebre dell'alba;
10 Кэч н-а ынкис пынтечеле каре м-а зэмислит, нич н-а аскунс суферинца динаинтя окилор мей.
Perciocchè non serrò gli usci del seno di mia madre, E non fece sì che gli occhi miei non vedessero l'affanno.
11 Де че н-ам мурит ын пынтечеле мамей меле? Де че ну мь-ам дат суфлетул ла еширя дин пынтечеле ей?
Perchè non morii io dalla matrice? [Perchè] non trapassai come prima uscii del seno?
12 Де че ам гэсит ӂенункь каре сэ мэ примяскэ? Ши цыце каре сэ-мь дя лапте?
Perchè mi furono pòrte le ginocchia? Perchè le mammelle, acciocchè io poppassi?
13 Акум аш фи кулкат, аш фи лиништит, аш дорми ши м-аш одихни
Conciossiachè ora giacerei, e mi riposerei; Io dormirei, [e] pezzo fa sarei in riposo,
14 ку ымпэраций ши чей марь де пе пэмынт, каре шь-ау зидит фалниче морминте,
Con i re, e con i consiglieri della terra, I quali edificavano i luoghi deserti;
15 ку домниторий каре авяу аур ши шь-ау умплут каселе ку арӂинт.
Ovvero co' principi, che aveano dell'oro, Ed empievano le lor case d'argento;
16 Сау н-аш май фи ын вяцэ, аш фи ка о стырпитурэ ынгропатэ, ка ниште копий каре н-ау вэзут лумина!
Ovvero anche [del tutto] non sarei stato, come un abortivo nascosto, Come il feto che non ha veduta la luce.
17 Аколо ну те май некэжеск чей рэй, аколо се одихнеск чей слеиць де путерь.
Quivi cessano gli empi di travagliare [altrui], E quivi si riposano gli stanchi.
18 Аколо чей пушь ын ланцурь сунт лэсаць тоць ын паче, ну май ауд гласул асуприторулуй;
Parimente i prigioni hanno requie, [E] non odono [più] la voce del sollecitator delle opere.
19 чел май мик ши чел маре сунт тот уна аколо, ши робул скапэ де стэпынул сэу.
Quivi [è] il piccolo e il grande; E il servo franco del suo signore.
20 Пентру че дэ Думнезеу луминэ челуй че суферэ ши вяцэ челор амэрыць ла суфлет,
Perchè dà egli la luce al miserabile, E la vita a coloro che sono in amaritudine d'animo?
21 каре аштяптэ моартя, ши ну вине, мэкар кэ о дореск май мулт декыт о комоарэ,
I quali aspettano la morte, e pure ella non [viene]; E la ricercano più che tesori nascosti;
22 каре н-ар май путя де букурие ши де веселие дакэ ар гэси мормынтул?
E si rallegrano, fino a festeggiarne, E gioiscono, quando hanno trovato il sepolcro.
23 Пентру че, зик, дэ Ел луминэ омулуй каре ну штие ынкотро сэ мяргэ, пе каре ыл ынгрэдеште Думнезеу дин тоате пэрциле?
[Perchè dà egli la luce] all'uomo, la cui via [è] nascosta, E il quale Iddio ha assiepato d'ogn'intorno?
24 Суспинеле ымь сунт храна де тоате зилеле ши жаля ми се варсэ ка апа.
Conciossiachè, avanti [che io prenda] il mio cibo, il mio sospiro venga, E i miei ruggiti si versino come acqua.
25 Де че мэ тем, ачея ми се ынтымплэ; де че мь-е фрикэ, де ачея ам парте!
Perchè ciò di che io avea spavento mi è avvenuto, E mi è sopraggiunto quello di che avea paura.
26 Н-ам нич линиште, нич паче, нич одихнэ, ши неказул дэ песте мине.”
Io non ho avuta tranquillità, nè riposo, nè quiete; Ed è venuto il turbamento.
