Йов 3
1 Дупэ ачея, Йов а дескис гура ши а блестемат зиуа ын каре с-а нэскут.
Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen
2 А луат кувынтул ши а зис:
En Job hief aan en sprak:
3 „Блестемате сэ фие зиуа ын каре м-ам нэскут ши ноаптя каре а зис: ‘С-а зэмислит ун копил де парте бэрбэтяскэ!’
De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!
4 Префакэ-се ын ынтунерик зиуа ачея, сэ ну Се ынгрижяскэ Думнезеу де еа дин чер ши сэ ну май стрэлучяскэ лумина песте еа!
Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,
5 С-о куприндэ ынтунерикул ши умбра морций, норь грошь сэ винэ песте еа ши негурь де песте зи с-о ынспэймынте!
Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!
6 Ноаптя ачея! С-о акопере ынтунерикул, сэ пярэ дин ан, сэ ну май фие нумэратэ ынтре лунь!
Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
7 Да, стярпэ сэ фие ноаптя ачея, дукэ-се веселия дин еа!
Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;
8 Блестематэ сэ фие де чей че блестемэ зилеле, де чей че штиу сэ ынтэрыте левиатанул;
Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:
9 сэ се ынтунече стелеле дин амургул ей, ын задар сэ аштепте лумина ши сэ ну май вадэ ӂенеле зорилор зилей!
Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!
10 Кэч н-а ынкис пынтечеле каре м-а зэмислит, нич н-а аскунс суферинца динаинтя окилор мей.
Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!
11 Де че н-ам мурит ын пынтечеле мамей меле? Де че ну мь-ам дат суфлетул ла еширя дин пынтечеле ей?
Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;
12 Де че ам гэсит ӂенункь каре сэ мэ примяскэ? Ши цыце каре сэ-мь дя лапте?
Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;
13 Акум аш фи кулкат, аш фи лиништит, аш дорми ши м-аш одихни
Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:
14 ку ымпэраций ши чей марь де пе пэмынт, каре шь-ау зидит фалниче морминте,
Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;
15 ку домниторий каре авяу аур ши шь-ау умплут каселе ку арӂинт.
Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.
16 Сау н-аш май фи ын вяцэ, аш фи ка о стырпитурэ ынгропатэ, ка ниште копий каре н-ау вэзут лумина!
Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?
17 Аколо ну те май некэжеск чей рэй, аколо се одихнеск чей слеиць де путерь.
Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;
18 Аколо чей пушь ын ланцурь сунт лэсаць тоць ын паче, ну май ауд гласул асуприторулуй;
Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;
19 чел май мик ши чел маре сунт тот уна аколо, ши робул скапэ де стэпынул сэу.
Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.
20 Пентру че дэ Думнезеу луминэ челуй че суферэ ши вяцэ челор амэрыць ла суфлет,
Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:
21 каре аштяптэ моартя, ши ну вине, мэкар кэ о дореск май мулт декыт о комоарэ,
Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;
22 каре н-ар май путя де букурие ши де веселие дакэ ар гэси мормынтул?
Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?
23 Пентру че, зик, дэ Ел луминэ омулуй каре ну штие ынкотро сэ мяргэ, пе каре ыл ынгрэдеште Думнезеу дин тоате пэрциле?
Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!
24 Суспинеле ымь сунт храна де тоате зилеле ши жаля ми се варсэ ка апа.
Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;
25 Де че мэ тем, ачея ми се ынтымплэ; де че мь-е фрикэ, де ачея ам парте!
Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!
26 Н-ам нич линиште, нич паче, нич одихнэ, ши неказул дэ песте мине.”
Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!
