Йов 3
1 Дупэ ачея, Йов а дескис гура ши а блестемат зиуа ын каре с-а нэскут.
Atëherë Jobi hapi gojën dhe mallkoi ditën e lindjes së tij.
2 А луат кувынтул ши а зис:
Kështu Jobi mori fjalën dhe tha:
3 „Блестемате сэ фие зиуа ын каре м-ам нэскут ши ноаптя каре а зис: ‘С-а зэмислит ун копил де парте бэрбэтяскэ!’
“Humbtë dita në të cilën linda dhe nata që tha: “U ngjiz një mashkull!”.
4 Префакэ-се ын ынтунерик зиуа ачея, сэ ну Се ынгрижяскэ Думнезеу де еа дин чер ши сэ ну май стрэлучяскэ лумина песте еа!
Ajo ditë u bëftë terr, mos u kujdesoftë për të Perëndia nga lart, dhe mos shkëlqeftë mbi të drita!
5 С-о куприндэ ынтунерикул ши умбра морций, норь грошь сэ винэ песте еа ши негурь де песте зи с-о ынспэймынте!
E marrshin përsëri terri dhe hija e vdekjes, qëndroftë mbi të një re, furtuna e ditës e tmerroftë!
6 Ноаптя ачея! С-о акопере ынтунерикул, сэ пярэ дин ан, сэ ну май фие нумэратэ ынтре лунь!
Atë natë e marrtë terri, mos hyftë në ditët e vitit, mos hyftë në llogaritjen e muajve!
7 Да, стярпэ сэ фие ноаптя ачея, дукэ-се веселия дин еа!
Po, ajo natë qoftë natë shterpe, mos depërtoftë në të asnjë britmë gëzimi.
8 Блестематэ сэ фие де чей че блестемэ зилеле, де чей че штиу сэ ынтэрыте левиатанул;
E mallkofshin ata që mallkojnë ditën, ata që janë gati të zgjojnë Leviathanin.
9 сэ се ынтунече стелеле дин амургул ей, ын задар сэ аштепте лумина ши сэ ну май вадэ ӂенеле зорилор зилей!
U errësofshin yjet e muzgut të tij, le të presë dritën; por mos e pastë fare dhe mos paftë ditën që agon,
10 Кэч н-а ынкис пынтечеле каре м-а зэмислит, нич н-а аскунс суферинца динаинтя окилор мей.
sepse nuk e mbylli portën e barkut të nënës sime dhe nuk ua fshehu dhembjen syve të mi.
11 Де че н-ам мурит ын пынтечеле мамей меле? Де че ну мь-ам дат суфлетул ла еширя дин пынтечеле ей?
Pse nuk vdiqa në barkun e nënës sime? Pse nuk vdiqa sapo dola nga barku i saj?
12 Де че ам гэсит ӂенункь каре сэ мэ примяскэ? Ши цыце каре сэ-мь дя лапте?
Pse vallë më kanë pritur gjunjët, dhe sisët për të pirë?
13 Акум аш фи кулкат, аш фи лиништит, аш дорми ши м-аш одихни
Po, tani do të dergjesha i qetë, do të flija dhe do të pushoja,
14 ку ымпэраций ши чей марь де пе пэмынт, каре шь-ау зидит фалниче морминте,
bashkë me mbretërit dhe me këshilltarët e dheut, që kanë ndërtuar për vete rrënoja të shkretuara,
15 ку домниторий каре авяу аур ши шь-ау умплут каселе ку арӂинт.
ose bashkë me princat që kishin ar ose që mbushën me argjend pallatet e tyre.
16 Сау н-аш май фи ын вяцэ, аш фи ка о стырпитурэ ынгропатэ, ка ниште копий каре н-ау вэзут лумина!
Ose pse nuk qeshë si një dështim i fshehur, si fëmijët që nuk e kanë parë kurrë dritën?
17 Аколо ну те май некэжеск чей рэй, аколо се одихнеск чей слеиць де путерь.
Atje poshtë të këqinjtë nuk brengosen më, atje poshtë çlodhen të lodhurit.
18 Аколо чей пушь ын ланцурь сунт лэсаць тоць ын паче, ну май ауд гласул асуприторулуй;
Atje poshtë të burgosurit janë të qetë bashkë, dhe nuk e dëgjojnë më zërin e xhelatit.
19 чел май мик ши чел маре сунт тот уна аколо, ши робул скапэ де стэпынул сэу.
Atje poshtë ka të vegjël dhe të mëdhenj, dhe skllavi është i lirë nga pronari i tij.
20 Пентру че дэ Думнезеу луминэ челуй че суферэ ши вяцэ челор амэрыць ла суфлет,
Pse t’i japësh dritë fatkeqit dhe jetën atij që ka shpirtin në hidhërim,
21 каре аштяптэ моартя, ши ну вине, мэкар кэ о дореск май мулт декыт о комоарэ,
të cilët presin vdekjen që nuk vjen, dhe e kërkojnë më tepër se thesaret e fshehura;
22 каре н-ар май путя де букурие ши де веселие дакэ ар гэси мормынтул?
gëzohen shumë dhe ngazëllojnë kur gjejnë varrin?
23 Пентру че, зик, дэ Ел луминэ омулуй каре ну штие ынкотро сэ мяргэ, пе каре ыл ынгрэдеште Думнезеу дин тоате пэрциле?
Pse të lindë një njeri rruga e të cilit është fshehur, dhe që Perëndia e ka rrethuar nga çdo anë?
24 Суспинеле ымь сунт храна де тоате зилеле ши жаля ми се варсэ ка апа.
Në vend që të ushqehem, unë psherëtij, dhe rënkimet e mia burojnë si uji.
25 Де че мэ тем, ачея ми се ынтымплэ; де че мь-е фрикэ, де ачея ам парте!
Sepse ajo që më tremb më shumë më bie mbi krye, dhe ajo që më tmerron më ndodh.
26 Н-ам нич линиште, нич паче, нич одихнэ, ши неказул дэ песте мине.”
Nuk kam qetësi, nuk kam prehje, por më pushton shqetësimi”.
