Йов 29
1 Йов а луат дин ноу кувынтул ын пилде ши а зис:
E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
2 „О, кум ну пот сэ фиу ка ын луниле трекуте, ка ын зилеле кынд мэ пэзя Думнезеу,
Ah! quem me dera ser como eu fui nos meses passados! como nos dias em que Deus me guardava!
3 кынд кандела Луй стрэлучя дясупра капулуй меу ши лумина Луй мэ кэлэузя ын ынтунерик!
Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
4 Кум ну сунт ка ын зилеле путерий меле, кынд Думнезеу вегя ка ун приетен песте кортул меу,
Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
5 кынд Чел Атотпутерник ынкэ ера ку мине ши кынд копиий мей стэтяу ын журул меу;
Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
6 кынд ми се скэлдау паший ын смынтынэ ши стынка вэрса лынгэ мине пырае де унтделемн!
Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
7 Дакэ ешям сэ мэ дук ла поарта четэций ши дакэ ымь прегэтям ун скаун ын пяцэ,
Quando saía a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
8 тинерий се трэӂяу ынапой ла апропиеря мя, бэтрыний се скулау ши стэтяу ын пичоаре.
Os moços me viam, e se escondiam, e até os idosos se levantavam e se punham em pé:
9 Май-марий ышь опряу кувынтэриле ши ышь пуняу мына ла гурэ.
Os príncipes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua boca:
10 Гласул кэпетениилор тэчя ши ли се липя лимба де черул гурий.
A voz dos chefes se escondia: e a sua língua se pegava ao seu paladar:
11 Урекя каре мэ аузя мэ нумя феричит, окюл каре мэ ведя мэ лэуда.
Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bem-aventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
12 Кэч скэпам пе сэракул каре черя ажутор ши пе орфанул липсит де сприжин.
Porque eu livrava o miserável, que clamava: como também o órfão que não tinha quem o socoresse.
13 Бинекувынтаря ненорочитулуй веня песте мине, умплям де букурие инима вэдувей.
A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viúva.
14 Мэ ымбрэкам ку дрептатя ши-й служям де ымбрэкэминте, неприхэниря ымь ера манта ши турбан.
Vestia-me da justiça: e ela me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juízo.
15 Орбулуй ый ерам окь ши шкьопулуй, пичор.
Eu fui o olho do cego, como também os pés do coxo:
16 Челор ненорочиць ле ерам татэ ши черчетам причина челуй некуноскут.
Aos necessitados era pai, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligência;
17 Рупям фалка челуй недрепт ши-й смулӂям прада дин динць.
E quebrava os queixais do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
18 Атунч зичям: ‘Ын куйбул меу вой мури, зилеле меле вор фи мулте ка нисипул.
E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
19 Апа ва пэтрунде ын рэдэчиниле меле, роуа ва ста тоатэ ноаптя песте рамуриле меле.
A minha raiz se estendia junto às águas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
20 Слава мя ва ынверзи неынчетат ши аркул ымь ва ынтинери ын мынэ.’
A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
21 Оамений мэ аскултау ши аштептау, тэчяу ынаинтя сфатурилор меле.
Ouvindo-me esperavam, e em silêncio atendiam ao meu conselho.
22 Дупэ кувынтэриле меле, ничунул ну рэспундя ши кувынтул меу ера пентру тоць о роуэ бинефэкэтоаре.
Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões destilavam sobre eles;
23 Мэ аштептау ка пе плоае, кэскау гура ка дупэ плоая де примэварэ.
Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua boca, como a chuva tardia
24 Кынд ли се ынмуя инима, ле зымбям ши ну путяу изгони сенинэтатя де пе фрунтя мя.
Se me ria para eles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
25 Ымь плэчя сэ мэ дук ла ей ши мэ ашезам ын фрунтя лор; ерам ка ун ымпэрат ын мижлокул уней оштирь, ка ун мынгыетор лынгэ ниште ынтристаць.
Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquele que consola os que pranteiam.
